Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-950/14/AW
z 5 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Organu 26 września 2014 r., uzupełnionym pismem z 8 grudnia 2014 r. (data wpływu 11 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży mieszkania i garażu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2014 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży mieszkania i garażu.

Wniosek został uzupełniony pismem z 8 grudnia 2014 r. (data wpływu 11 grudnia 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 28 listopada 2014 r. nr IBPP1/443-950/14/AW, IBPBII/2/415-848/14/JG.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu materiałami instalacyjnymi i elektrycznymi. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim. Między Wnioskodawcą a jego małżonką panuje ustrój ustawowej wspólności majątkowej.

W dniu 3 kwietnia 2009 r. Wnioskodawca wspólnie z małżonką nabył do majątku wspólnego nieruchomość – lokal mieszkalny nr 21 (dalej: mieszkanie) oraz położony w tym samym budynku garaż stanowiący odrębną nieruchomość posiadającą własną księgę wieczystą (dalej: garaż). Zarówno mieszkanie jak i garaż zostało przez Wnioskodawcę nabyte w celach prywatnych, niezwiązanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Wnioskodawca planował, że w przyszłości będzie w nim mieszkał jego syn. W chwili nabycia Wnioskodawca nie miał zamiaru odsprzedaży mieszkania ani garażu. Mieszkanie ani garaż nie były wykorzystywane do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, ani nie były wynajmowane.

Wnioskodawca planuje sprzedaż ww. nieruchomości. Umowa (bądź umowy) sprzedaży zostaną zawarte nie wcześniej niż w 2015 r. W zależności od zainteresowania kupujących obie nieruchomości mogą zastać sprzedane łącznie, choć Wnioskodawca dopuszcza również odrębną sprzedaż mieszkania i odrębną sprzedaż garażu.

Poza opisanym lokalem Wnioskodawca jest współwłaścicielem następujących nieruchomości:

• nieruchomości zabudowanej, na której znajduje się dom, w którym zamieszkuje oraz budynek gospodarczy, który obecnie znajduje się w trakcie przekwalifikowania na budynek gospodarczy z częścią mieszkalną. Wnioskodawca nie planuje sprzedaży tej nieruchomości w całości ani w części.
• trzech nieruchomości – gruntów niezabudowanych. Na chwilę złożenia wniosku Wnioskodawca nie planuje sprzedaży tych nieruchomości choć nie wyklucza tego w przyszłości.
  
  

W 1996 r. Wnioskodawca wspólnie z żoną wykupił mieszkanie kwaterunkowe, w którym zamieszkiwał. W 2001 r. Wnioskodawca to mieszkanie sprzedał. Przychody uzyskane ze sprzedaży tego mieszkania zostały częściowo przeznaczone (około 2/3) na pokrycie wydatków związanych z budową domu, w którym Wnioskodawca zamieszkuje. Poza ww. transakcją Wnioskodawca nie zawierał innych umów sprzedaży nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1.Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT od dnia 31 maja 1993 r.

2.Wnioskodawca nie wykorzystywał mieszkania w celu prowadzenia działalności gospodarczej ani nie wynajmował.

3.Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy zakupie mieszkania, co jasno wynika z faktu, iż mieszkanie zostało nabyte w celach prywatnych niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

4.Mieszkanie nie zostało wpisane do ewidencji środków trwałych i nie stanowiło towaru handlowego, co jasno wynika z faktu, iż mieszkanie zostało nabyte w celach prywatnych niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

5.Budynek, w którym znajduje się mieszkanie ma kod 1122 wg KOB.

6.Pierwsze zasiedlenie mieszkania nastąpiło w chwili zakupu mieszkania przez Wnioskodawcę w dniu 30 kwietnia 2009 r.

7.Wartość wydatków jakie poniósł Wnioskodawca na ulepszenie mieszkania i garażu nie przekroczyła 30% wartości początkowej.

8.Wnioskodawca nie wie kiedy nastąpi dostawa mieszkania nie potrafi więc określić jaki okres upłynie od daty pierwszego zasiedlenia do dostawy. Do dnia złożenia uzupełnienia od daty pierwszego zasiedlenia upłynęło ponad 5 lat.

9.Wnioskodawca nie wie w chwili obecnej na co przeznaczy w przyszłości środki ze sprzedaży mieszkania

10.W celu znalezienia nabywcy Wnioskodawca zawarł umowę z agencją pośrednictwa nieruchomości. Poza zawarciem tej umowy Wnioskodawca nie podejmował żadnych innych działań.

11.Wnioskodawca planował, że w mieszkaniu będzie mieszkał jego syn. Plany te nie zostały zrealizowane. Ponadto w ocenie Wnioskodawcy lokalizacja mieszkania nie jest korzystna. Z tego powodu Wnioskodawca zdecydował się na sprzedaż mieszkania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionych okolicznościach faktycznych planowana transakcja (transakcje) sprzedaży mieszkania i garażu będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, planowana transakcja (transakcje) sprzedaży mieszkania i garażu nie będzie u Wnioskodawcy podlegała podatkowi od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ustawy VAT opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów. Aby jednak dostawa towarów podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika VAT, występującego w odniesieniu do tej dostawy w takim charakterze. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jednocześnie, zgodnie z ust. 2 tego przepisu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Na gruncie ww. przepisu przyjmuje się, że w sytuacji, w której dany podmiot dokonuje sprzedaży towarów z majątku prywatnego (nienabytego w celu odprzedaży, choć z dopuszczeniem takiej możliwości), nie jest podatnikiem VAT w zakresie tych czynności, choćby takich transakcji było kilka lub nawet kilkanaście. Wskazuje się także, iż działalność handlowa (utożsamiana tu z gospodarczą w tym zakresie) nie jest ograniczana w czasie i nie kończy się po sprzedaży z góry określonej ilości towarów. Z tego powodu nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych). Powyższe poglądy znajdują odbicie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. wyrok składu 7 sędziów NSA z 29 października 2007 r., I FPS 3/07 oraz wyrok NSA z 12 stycznia 2010 r., I FSK 1626/08). Dodatkowo w literaturze, orzecznictwie sądów administracyjnych wyrażany jest pogląd, iż decydujące znaczenie, dla oceny okoliczności czy dostawca nieruchomości występuje jako podatnik VAT, powinien mieć zamiar towarzyszący nabyciu nieruchomości, które są później sprzedawane. Jeśli z okoliczności sprawy wynika, że zamiarem nabycia było późniejsze odsprzedanie gruntów, to – zasadniczo – należałoby takiego sprzedawcę uznać za podatnika VAT w zakresie tych sprzedaży. Jeśli natomiast sprzedawca gruntów nabywał te grunty do majątku prywatnego, dopuszczając wprawdzie możliwość odprzedaży, lecz nie było to jego głównym celem, wówczas co do zasady w zakresie dokonywanej sprzedaży gruntów nie powinien być traktowany jako podatnik VAT. Takie też stanowisko wynika z wyroku WSA w Białymstoku z 27 czerwca 2007 r., I SA/Bk 399/06. Podobnie przyjął NSA w wyroku z 23 stycznia 2009 r. (I FSK 1629/07), w którym podkreślił, że decydujące znaczenie mają zamiar i okoliczności nabycia składników majątku, w szczególności to, czy nabycie dotyczyło zaspokojenia własnych (prywatnych) potrzeb podatnika, czy też miało związek z prowadzoną działalnością handlową.

Do podobnych wniosków prowadzi analiza orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE, który stwierdził m.in., że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (wyrok z 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec. s. I-3013, pkt 32). TSUE dodał również, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Odnosząc powyższe twierdzenia do sytuacji Wnioskodawcy należy stwierdzić, że ponieważ zakup przedmiotowych mieszkania i garażu nie nastąpił u niego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca nie miał w chwili zakupu zamiaru odsprzedaży tego mieszkania ani garażu, tym samym planowana przez niego sprzedaż mieszkania i garażu nie będzie podlegać u Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem VAT, niezależnie od tego czy zostaną one zbyte w ramach jednej transakcji temu samemu nabywcy, czy też mieszkanie i garaż zostaną zbyte różnym nabywcom. Wpływu na ten stan rzeczy nie będzie miał również fakt, że Wnioskodawca posiada inne nieruchomości, które mogłyby być przedmiotem sprzedaży, jak również fakt, że w przeszłości Wnioskodawca dokonał sprzedaży innego mieszkania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 tej ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 powołanej ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Ustawodawca, w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów. Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.
   

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.
   
   

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy – co do zasady – są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy). Takie zdefiniowanie konstytutywnego aspektu dostawy towarów – odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą – sprawia, iż przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Jak już wskazano powyżej, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. Przepis nie wspomina stricte o przeniesieniu prawa własności. Mając na uwadze powyższe, sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda bowiem czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 tej ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje dostawy ze swojego majątku prywatnego nieruchomości, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10).

Z treści wskazanego orzeczenia wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie czy dany podmiot – w odniesieniu do konkretnej czynności – działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego stanu sprawy Wnioskodawca, w celu dokonania dostawy mieszkania i garażu, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym. Przyjęcie, że Wnioskodawca sprzedając mieszkanie i garaż działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą wymaga ustalenia, że jego działalność w tym zakresie przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.

Przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności faktyczne sprawy nie wskazują, że jego aktywność dotycząca sprzedaży mieszkania i garażu zakupionych przez Wnioskodawcę 3 kwietnia 2009 r. będzie porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Wnioskodawcy nie towarzyszył przy nabyciu przedmiotowego mieszkania i garażu, ani w okresie ich posiadania zamiar odsprzedaży, bowiem – jak podał – mieszkanie to i garaż zostały zakupione w celu mieszkaniowym, gdyż Wnioskodawca planował, że w przyszłości w mieszkaniu tym będzie mieszkał jego syn.

Jak ponadto wynika ze zdarzenia przyszłego Wnioskodawca, będący czynnym podatnikiem VAT, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu materiałami instalacyjnymi i elektrycznymi. Mieszkanie ani garaż nie były wykorzystywane do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, ani nie były wynajmowane. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy zakupie mieszkania. Mieszkanie nie zostało wpisane do ewidencji środków trwałych i nie stanowiło towaru handlowego. Budynek, w którym znajduje się mieszkanie ma kod 1122 wg KOB.

W celu znalezienia nabywcy Wnioskodawca zawarł umowę z agencją pośrednictwa nieruchomości. Poza zawarciem tej umowy Wnioskodawca nie podejmował żadnych innych działań. Wnioskodawca planował, że w mieszkaniu będzie mieszkał jego syn. Plany te nie zostały zrealizowane. Ponadto w ocenie Wnioskodawcy lokalizacja mieszkania nie jest korzystna. Z tego powodu Wnioskodawca zdecydował się na sprzedaż mieszkania.

Wnioskodawca podał, że budynek, w którym znajduje się mieszkanie ma kod 1122 wg KOB. Należy jednak zauważyć, że usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych, który stosuje się dla celów podatku od towarów i usług stanowi Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych (PKOB) ustanowiona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. Nr 112 poz. 1316 ze zm.). Jak wynika z tej klasyfikacji PKOB, podany przez Wnioskodawcę symbol 1122 oznacza Budynki o trzech i więcej mieszkaniach. W związku z powyższym Organ uznał, że podany symbol odnosi się do klasyfikacji PKOB, a oznaczenie KOB Wnioskodawca podał omyłkowo.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji nie wystąpiły zatem wskazane w orzeczeniu TSUE C-180/10 i C-181/10 okoliczności związane z posiadaniem mieszkania i garażu, które wskazywałyby na zaangażowanie, w celu ich sprzedaży środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie można więc przypisać Wnioskodawcy aktywności porównywalnej do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Wnioskodawca, dokonując zbycia przedmiotowego mieszkania i garażu niewykorzystywanych do celów prowadzenia działalności gospodarczej, wykonuje zatem czynności zarządu swoim majątkiem prywatnym. Nie można uznać, by planowana przez niego sprzedaż ww. mieszkania i garażu przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą i zorganizowaną.

Wobec powyższego uznać należy, że zbycie przedmiotowego mieszkania i garażu nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie ich zbycia, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego – charakteru takiej działalności).

To wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym niemającymi cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Dotyczy to zarówno sprzedaży mieszkania i garażu łącznie jednemu podmiotowi, jak i osobno różnym podmiotom.

Na uznanie przedmiotowej sprzedaży zakupionego 3 kwietnia 2009 r. mieszkania i garażu za sprzedaż niemającą cech działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT nie wpłynie także kwestia dokonanej już przez Wnioskodawcę w 2001 r. sprzedaży mieszkania kwaterunkowego wykupionego w 1996 r., w którym Wnioskodawca zamieszkiwał, a ze sprzedaży którego środki częściowo zostały przeznaczone na pokrycie wydatków związanych z budową domu, w którym Wnioskodawca zamieszkuje. Była to bowiem sprzedaż majątku Wnioskodawcy związana z zaistniałą sytuacją mieszkaniową Wnioskodawcy i nie prowadzi do uznania, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż kolejnego mieszkania, które zostało zakupione dla syna, będzie dokonana w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym nie można uznać sprzedaży przedmiotowego mieszkania i garażu przez Wnioskodawcę za przejaw jego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Mając zatem na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy uznać, że w ocenie tut. Organu nie stwierdzono aktywności Wnioskodawcy w planowanym zbyciu przedmiotowego mieszkania i garażu, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności – zatem Wnioskodawcy nie można w tej konkretnej sytuacji uznać za podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca, dokonując sprzedaży przedmiotowego mieszkania i garażu, korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem osobistym.

W konsekwencji stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowego mieszkania i garażu nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że planowana transakcja (transakcje) sprzedaży mieszkania i garażu nie będzie u Wnioskodawcy podlegała podatkowi od towarów i usług – uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego bądź zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że kwestię opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych objęto odrębnym rozstrzygnięciem.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.