Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-960/14-2/AM
z 28 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z póżź. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia25 sierpnia 2014 r. (data wpływu 26 sierpnia 2014 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką nieruchomości (w 3/4). Nieruchomości te stanowią majątek osobisty Wnioskodawczyni i nie są związane z działalnością gospodarczą. Nieruchomości te zajmowane są bez tytułu prawnego przez osoby trzecie. Grunt zabudowany budynkiem usługowo biurowym, który według ewidencji gruntów i budynków stanowi teren przeznaczony pod budowę, zajmowany jest przez osobę prawną. Pozostała część nieruchomości, która według ewidencji gruntów ma status działek rolnych, zajmowana jest bez tytułu prawnego zarówno przez osoby fizyczne, jak też przez wzmiankowaną osobę prawną.

Wnioskodawczyni od wielu lat dąży do odzyskania zajmowanej bez tytułu prawnego części nieruchomości. Sąd powszechny wydał już prawomocny wyrok nakazujący osobie prawnej zwrot bezprawnie zajmowanej zabudowanej części nieruchomości z jednoczesną zapłatą kwoty odpowiadającej wartości nakładów poniesionych przez tę osobę prawną na nieruchomości (budynki i budowle). Wyrok ten nie został jednak wykonany i ta osoba prawna nadał zajmuje, bez tytułu prawnego, wzmiankowaną nieruchomość.

Wnioskodawczyni działając na podstawie art. 224 i n, kodeksu cywilnego wystąpiła z powództwem do sądu powszechnego przeciwko osobie prawnej z żądaniem zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Sąd pierwszej instancji zasądził na rzecz Wnioskodawczyni wynagrodzenie, jednak w wysokości niższej niż domagała się tego Wnioskodawczyni. Sąd apelacyjny zasadniczo podtrzymał wyrok sądu pierwszej instancji co do wysokości wynagrodzenia. Wyrok, więc stał się prawomocny. Jednakże Wnioskodawczyni podjęła decyzję o złożeniu skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego. Zatem można uznać, że sprawa wysokości wynagrodzenia nie została jeszcze zakończona. Z przebiegu dotychczasowych postępowań wynika jednak, że Wnioskodawczyni ostatecznie jakąś kwotę wynagrodzenia otrzyma.

Do dnia sporządzenia niniejszego wniosku, Wnioskodawczyni otrzymała wynagrodzenie zasądzone wyrokiem Sądu Apelacyjnego w ramach postępowania egzekucyjnego. Dlatego uznano, że niniejszy wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy zasądzone przez sąd powszechny i otrzymane na podstawie art. 224 i n. kodeksu cywilnego wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości będzie zwolnione z podatku dochodowego od osób cywilnych zgodnie z. art. 21 ust, 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawczyni, zwolnienie takie będzie jej przysługiwało.

Zgodnie z zapisem art. 21 ust. 1 pkt 3b: „Wolne od podatku dochodowego są (...) inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono".
   
   

1. Kryterium wyroku sądowego.
   
   

Przytoczony przepis wprowadza ogólną podstawę zwolnienia odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych na podstawie wyroków lub ugód sądowych. Wyrok sądu apelacyjnego z pewnością spełnia to kryterium.

2. Brak związku zadośćuczynienia z prowadzoną działalnością gospodarczą.
   
   

Podatnik nie otrzymał zadośćuczynienia w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ponieważ wynagrodzenie orzeczone przez sąd powszechny dotyczy majątku osobistego Podatnika, który nie jest wykorzystywany w związku z działalnością gospodarczą.

3. Brak związku wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy z istnieniem szkody i utraconych korzyści Podatnik otrzymał wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, które z punktu widzenia kwalifikacji prawnej nie jest odszkodowaniem za poniesioną szkodę, ale zadośćuczynieniem za to, że nieruchomość była w posiadaniu samoistnym podmiotu niemającego do tej nieruchomości tytułu prawnego. Należy zwrócić uwagę, że uprawnienie właściciela do wynagrodzenia (zadośćuczynią) za bezumowne korzystanie z jego rzeczy zostało uregulowane w art. 224 i n. Działu V (Ochrona własności) Księgi drugiej kodeksu cywilnego (Własność i inne prawa rzeczowe). Takie usytuowanie przepisów ma podstawowe znaczenie dla sprawy także z punktu widzenia kwalifikacji podatkowej wynagrodzenia (zadośćuczynienia).
   
   

Samoistne posiadanie cudzej rzeczy jest wyłącznym źródłem i jedyna przyczyną roszczeń właściciela o wynagrodzenie - nie ma więc znaczenia, czy współwłaściciel poniósł szkodę w wymiarze materialnym - wystarczy, że istnieją przesłanki windykacyjne (przesłanki roszczenia o wydanie rzeczy).

A zatem, zarówno powstanie roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość należnego właścicielowi wynagrodzenia, nie zależą od tego, czy w rzeczywistości poniósł on określony uszczerbek, a posiadacz uzyskał pewną korzyść: takie stanowisko przyjmuje także orzecznictwo, na przykład Sąd Najwyższy w wyroku z 13.04.2004 (sygn IV CK 2/3/03). Ponadto SN wskazał, że „Odrębność roszczeń przewidzianych w art. 224 § 2 i 223 k.c. nie wyklucza całkowicie możliwości pomocniczego stosowania w odniesieniu do niektórych z tych roszczeń przepisów o naprawieniu szkody." np. w razie zbiegu z odpowiedzialnością wynikającą z czynu niedozwolonego za zniszczenie rzeczy. Tym samym, SN wyraźnie rozdzielił tytuły do uzyskania zadośćuczynienia na wywodzące się z ochrony własności (prawa rzeczowe), i wywodzące się ze stosunków zobowiązaniowy.

Zatem, do wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy nie mają zastosowania przepisy odnoszące się do odszkodowania z tytułu zaistnienia szkody w rozumieniu:

1. art. 415 i n, kodeksu cywilnego, ponieważ wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy cudzej w omawianym stanie faktycznym nie wynika z czynu niedozwolonego,
   
2. art. 471 i n. kodeksu cywilnego, ponieważ wynagrodzenie za bezumowne korzystnie z rzeczy w omawianym stanie faktycznym nie wynika z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (kontraktu),
   
3. umów określających odpowiedzialność odszkodowawczą po zaistnieniu określonego zdarzenia losowego lub o podobnym charakterze (umowa ubezpieczenia, gwarancja).
   
   

W omawianym stanie faktycznym, co należy wyraźnie podkreślić, źródłem zadośćuczynienia jest sam fakt, że Podatnik został pozbawiony władztwa nad rzeczą (posiadania). Oznacza to w praktyce, że Podatnik, ponieważ zaszły przesłanki windykacyjne, nie musiał dowodzić, ze poniósł uszczerbek materialny w związku z pozbawieniem go posiadania. W tym kontekście wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy nie może być traktowane jako odszkodowanie (zadośćuczynienie) za utracone korzyści. A w konsekwencji, nie jest spełnione kryterium wyłączające zwolnienie z podatku dochodowego wskazane pod literą b) pkt 3b ust. 1 art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Inaczej byłoby w sytuacji orzekania o odszkodowaniu. Sąd przede wszystkim byłby zobowiązany ustalić istnienie szkody (uszczerbku) u poszkodowanego, stwierdzić podstawę deliktową lub kontraktową odpowiedzialności zobowiązanego, ustalić istnienie winy i związku przyczynowego między działaniem zobowiązanego a powstaniem szkody, dokonać kwantyfikacji odszkodowania. Natomiast, w sytuacji wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy istnienie uszczerbku - lub jego brak - u właściciela nie ma znaczenia. Co do zasady wysokość odszkodowania powinna objąć całą wartość szkody, czyli uszczerbku jakiego doznaje poszkodowany. W przypadku wynagrodzenia za bezumowne korzystnie z rzeczy zadośćuczynienie ma inny ceł - ma być rekompensatą za rozerwanie więzi między stanem prawnym (własność) a stanem posiadania. A taka rekompensata jest zgodna z celem nadrzędnym ochrony własności. Podczas gdy odszkodowanie ma raczej charakter wyrównawczy, wynagrodzenie za bezumowne korzystnie z rzeczy jest w znacznym stopniu także „karą" materialną dla posiadacza, który był w złej wierze lub będąc w dobrej wierze się o roszczeniach windykacyjnych dowiedział. Dlatego też, w ujęciu systemowym, przepisy o wynagrodzeniu za bezumowne korzystanie z rzeczy znalazły się w dziale dotyczącym ochrony własności, a nie w dziale regulującym kwestie konsekwencji zaistnienia szkód i odszkodowań. Gdyby ustawodawca chciał potraktować wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy jak rodzaj odszkodowania, wprowadziłby co najmniej regułę odpowiedniego stosowania przepisów o odszkodowaniach w celu określania zasad i wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy (np. odpowiednie stosowanie art. 361 kodeksu cywilnego).

Dlatego nawet wymiar wynagrodzenia (zadośćuczynienia) za bezumowne korzystnie z rzeczy cudzej opiera się na innych zasadach niż wymiar odszkodowania. W orzecznictwie reprezentowany jest pogląd, że o wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy decydują stawki rynkowe za korzystnie z rzeczy danego rodzaju a także czas posiadania rzeczy. W praktyce więc kwantyfikacja wynagrodzenia często opiera się na założeniu uzyskiwania dochodów z najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze uzyskiwanych na danym rynku porównywalnym w określonym czasie. Zaznaczmy jednak, że mamy tu do czynienia tylko z metodą kalkulacji wynagrodzenia (zadośćuczynienia). Jest to, można powiedzieć, pewna konwencja w zakresie orzekania w analogicznych sprawach. Orzecznictwo stoi bowiem przed problemem skwantyfikowania wynagrodzenia w sytuacji, gdy przepisy nakazują orzec o wynagrodzeniu, ale nie dają wytycznych według jakiej metody i w jakim zakresie owo wynagrodzenie określić. Metoda wymiaru wynagrodzenia nie może więc służyć jako narzędzie kwalifikacji prawnej, w tym prawno-podatkowej, wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy. Na przykład, obliczenie wysokości wynagrodzenie na podstawie stawek czynszu najmu, nie może prowadzić do stwierdzenia, że wynagrodzenie jest w istocie wartością utraconych korzyści z tytułu niedoszłych umów najmu. Po pierwsze, sąd orzekający nie ma podstaw do stwierdzenia, że właściciel (zwłaszcza nieprowadzący działalności gospodarczej) chciałby wynajmować daną rzecz (np. nieruchomość) w okresie, kiedy wyzbyty był posiadania. Po drugie, trudno stwierdzić, czy taki najem byłby w danym okresie rentowny.

W konsekwencji, wyrok określający wynagrodzenie za bezumowne korzystnie z rzeczy jest wyrokiem określającym odszkodowanie za zaistniała szkodę. Jest on wyrokiem przyznającym właścicielowi zadośćuczynienie z tego tytko powodu, że zerwana została więź między własnością rzeczy a jej posiadaniem bez podstawy umownej. Nie jest to więc zadośćuczynienie za utracone korzyści.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

O przychodzie podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych można mówić zawsze, gdy dochodzi do określonego przyrostu majątkowego o charakterze definitywnym (bezzwrotnym), który wolą ustawodawcy nie został zwolniony czy też wyłączony od opodatkowania lub od którego nie zaniechano poboru podatku. Może być to więc zarówno zwiększenie aktywów podatnika jak i zmniejszenie jego pasywów.

Jednym ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wskazane w pkt 9 tego przepisu inne źródła. Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użyty w zacytowanym przepisie zwrot „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i należy do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W związku z powyższym, z uwagi na wskazanie przez Wnioskodawczynię jako przedmiotu interpretacji indywidualnej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyjaśnić należy, że stosownie do jego treści z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zwolnione są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Z zacytowanego przepisu wynika, że dla zastosowania zawartego w nim zwolnienia z opodatkowania konieczne jest spełnienie następujących warunków:

• otrzymane świadczenie musi być innym odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem niż wynikające z przepisów ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie;
  
• świadczenie to musi zostać otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej oraz nie może dotyczyć sytuacji objętych wyłączeniem z jego dyspozycji.
  
  

Wobec powyższego wskazać także należy, że o tym, czy dane świadczenie przybiera cechy odszkodowania, czy też nie, nie decyduje jego nazwa, lecz rzeczywisty charakter. W związku z tym wyjaśnić należy, mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny, że zagadnienia dotyczące bezumownego korzystania z nieruchomości zostały uregulowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121).

W myśl art. 224 § 1 Kodeksu cywilnego samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jej posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył (art. 224 § 2 ww. ustawy).

Na podstawie art. 225 Kodeksu cywilnego obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Z kolei z art. 229 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że roszczenia właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości, jak również roszczenia o naprawienie szkody z powodu pogorszenia rzeczy przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. To samo dotyczy roszczeń samoistnego posiadacza przeciwko właścicielowi o zwrot nakładów na rzecz.

W orzecznictwie przyjmuje się, że wynagrodzenie o jakim mowa w przywoływanych normach nie jest odszkodowaniem. Stanowi ono sposób regulowania stosunków między właścicielem a nieuprawnionym posiadaczem, ochronę interesów właściciela i przywracania zakłóconej równowagi między tymi podmiotami. Należy przy tym zaznaczyć, że zarówno powstanie roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, jak i jego wysokość nie zależy od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść. O wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości obejmuje bowiem spodziewane korzyści z tytułu umowy najmu lub dzierżawy, która zostałaby zawarta, gdyby nieruchomość nie została zajęta bezumownie.

Przepisy prawa cywilnego dają więc właścicielowi rzeczy prawo do roszczenia o wynagrodzenie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel uzyskałby, gdyby nieruchomość wynajął. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie nie jest i nie może być zatem odszkodowaniem – w szczególności z tytułu pozbawienia posiadania rzeczy – gdyż wiąże się z faktem wykonywania posiadania samoistnego (art. 225 K.c.), a nie wyrządzeniem szkody w jakiejkolwiek postaci.

Ponadto w przepisach Kodeksu cywilnego regulujących zasady korzystania z cudzej własności ustawodawca wyraźnie odróżnił odszkodowanie (za zużycie, utratę lub pogorszenie rzeczy) od wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Skoro sam ustawodawca rozgraniczył te dwa pojęcia, to nie można przyjmować, że w pojęciu odszkodowanie mieści się również wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy (nieruchomości).

W rezultacie stwierdzić należy, że wobec faktu, że przyznana Wnioskodawczyni kwota nie stanowi odszkodowania, w omawianej sprawie przedstawione zwolnienie z opodatkowania nie znajdzie zastosowania. Otrzymana kwota z tego tytułu stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.