Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-804/14/AP
z 13 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 1 lipca 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 8 lipca 2014 r.), uzupełnionym 4 września 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości uznania za środek trwały oddanej do użytkowania części budynku oraz możliwości jej amortyzacji podatkowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za środek trwały oddanej do użytkowania części budynku oraz możliwości jej amortyzacji podatkowej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 25 sierpnia 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-804/14/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 4 września 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, jako wspólnik spółki cywilnej. W 2007 r. spółka rozpoczęła budowę budynku usługowego – zakładu napraw samochodów z częścią handlową. W maju 2010 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją udzielił pozwolenia na użytkowanie parteru budynku. Od lipca 2010 r. w ww. budynku mieści się siedziba spółki oraz prowadzony jest warsztat samochodowy i sklep z akcesoriami samochodowymi. Do wykonania pozostały jeszcze prace budowlane na poddaszu obiektu (część handlowa), obejmujące wykonanie ścianek działowych, tynków, instalacji wewnętrznych, docieplenia poddasza oraz robót wykończeniowych. Pomimo niezakończenia robót budowlanych na poddaszu, pozostała część obiektu tj. parter, uzyskał pozwolenie na samodzielne funkcjonowanie, bowiem spełniał określone przepisami prawa budowlanego warunki niezbędne do wydania pozwolenia na użytkowanie. W związku z dokonanym odbiorem części budynku, spółka wprowadziła ją w maju 2014 r. do ewidencji środków trwałych i rozpoczęła amortyzację. Wartość początkowa budynku wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, ustalona została w oparciu o udział powierzchni użytkowej parteru do ogólnej powierzchni użytkowej budynku. Budynek przyporządkowano do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, jako budynek handlowo-usługowy z roczną stawką amortyzacyjną wynoszącą 2,5%. Ponadto powierzchnia budynku w części oddanej do użytkowania zgłoszona została w urzędzie gminy do podatku od nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 28 sierpnia 2014 r., wskazano, że:

• wykorzystywana na cele prowadzonej działalności gospodarczej część budynku (parter) nie została wyodrębniona z budynku i nie jest przedmiotem odrębnej własności. Budynek w całości stanowi własność wspólników spółki cywilnej;
• ww. część budynku (parter) w momencie wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, była kompletna i zdatna do użytku. Pomieszczenia znajdujące się na poddaszu nie zostały wykończone, w związku z tym nie została wydana decyzja na użytkowanie tej części budynku;
• ww. cześć budynku, tj. parter, została wprowadzona do ewidencji środków trwałych dopiero po 4 latach od uzyskania pozwolenia na częściowe użytkowanie budynku;
• na poddaszu budynku nie zostały dokonane pozostałe prace, w wyniku których budynek w całości stałby się kompletny i zdatny do użytku, ponieważ zadłużenie finansowe zaciągnięte w celu sfinansowania inwestycji, nie pozwala w chwili obecnej na realizację zamierzonych prac wykończeniowych.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym spółka mogła wprowadzić do ewidencji środków trwałych część budynku oddaną do użytkowania oraz dokonywać od tej części odpisów amortyzacyjnych, które ujmowane są w podatkowych kosztach uzyskania przychodów każdego ze wspólników w proporcji posiadanych udziałów w spółce?

Zdaniem Wnioskodawcy, spółka postąpiła prawidłowo ujmując w ewidencji środków trwałych część budynku oddanego do użytkowania na podstawie decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, ponieważ zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Spółka wykorzystuje budynek w celu uzyskania przychodów a brak pozwolenia na użytkowanie poddasza, nie pozbawia wspólników możliwości ustalenia kosztów uzyskania z tytułu odpisów amortyzacyjnych od tej części tego środka trwałego, która zgodnie z prawem oddana została do użytkowania i jest używana zgodnie z przeznaczeniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów. W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 tej ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że budynek może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Zatem jedną z ww. przesłanek warunkujących uznanie budynku za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej jest jego kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjnie umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W przypadku nieruchomości budowlanych o kryterium kompletności i zdatności do użytku przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu. W tej kwestii należy odnieść się do przepisów prawa budowanego, które regulują możliwość prawnego wykorzystania budynków.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.), przez obiekt budowlany należy rozumieć:

1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
3. obiekt małej architektury.
   
   

Stosownie do art. 54 ww. ustawy, do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie jest wymagane pozwolenie na budowę, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Przy czym, w myśl art. 55 ust. 3 ww. ustawy, przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, jeżeli przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego ma nastąpić przed wykonaniem wszystkich robót budowlanych. Natomiast zgodnie z art. 59 ust. 1 – 3 Prawa budowlanego, właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, o której mowa w art. 59a. Właściwy organ może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych. Jeżeli właściwy organ stwierdzi, że obiekt budowlany spełnia warunki, określone w ust. 1, pomimo niewykonania części robót wykończeniowych lub innych robót budowlanych związanych z obiektem, w wydanym pozwoleniu na użytkowanie może określić termin wykonania tych robót.

Z powołanych wyżej przepisów Prawa budowlanego wynika, że to właściwy organ budowlany musi dokonać oceny, czy obiekt budowlany może być użytkowany przed wykonaniem konkretnych robót budowlanych, które są niezbędne do wykonania całości obiektu i to właśnie ten organ decyduje w takim przypadku czy jest możliwe wcześniejsze użytkowanie obiektu, a tym samym czy dany obiekt jest już kompletny i zdatny do użytku, pomimo nie wykonania niektórych prac.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej. W 2007 r. spółka rozpoczęła budowę budynku usługowego – zakładu napraw samochodów z częścią handlową. W maju 2010 r. na podstawie decyzji Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie parteru budynku. Od lipca 2010 r. w ww. budynku mieści się siedziba spółki oraz prowadzony jest warsztat samochodowy i sklep z akcesoriami samochodowymi. Do wykonania pozostały jeszcze prace budowlane na poddaszu obiektu (część handlowa), obejmujące wykonanie ścianek działowych, tynków, instalacji wewnętrznych, docieplenia poddasza oraz robót wykończeniowych. Pomimo niezakończenia robot budowlanych na poddaszu, pozostała część obiektu tj. parter, uzyskał pozwolenie na samodzielne funkcjonowanie, bowiem spełniał określone przepisami prawa budowlanego warunki niezbędne do wydania pozwolenia na użytkowanie. W związku z dokonanym odbiorem części budynku, spółka w maju 2014 r. wprowadziła tą część do ewidencji środków trwałych i rozpoczęła amortyzację. Wartość początkowa budynku wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, ustalona została w oparciu o udział powierzchni użytkowej parteru do ogólnej powierzchni użytkowej budynku. Budynek zakwalifikowano do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, jako budynek handlowo-usługowy z roczną stawką amortyzacyjną wynoszącą 2,5%. Ponadto powierzchnia budynku w części oddanej do użytkowania zgłoszona została w urzędzie gminy do podatku od nieruchomości.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że skoro w maju 2010 r. na podstawie decyzji Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie parteru budynku, o którym mowa we wniosku, a spółka, której Wnioskodawca jest wspólnikiem rozpoczęła faktycznie wykorzystywać ww. część budynku w prowadzonej działalności gospodarczej, to oznacza to, że ta część budynku (parter) jest kompletna i zdatna do użytku, a przez to spełnia podstawową przesłankę do uznania tej części budynku za środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej. Jednocześnie zauważyć należy, że skoro Wnioskodawca użytkuje ww. część budynku w tej działalności od 2010 r. a wprowadził ją do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych dopiero w 2014 r., to ww. część budynku należy uznać za ujawniony środek trwały, o którym mowa w art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, jeżeli w istocie ww. część budynku spełnia pozostałe, wymienione w art. 22a ust. 1 ww. ustawy warunku uznania nieruchomości za środek trwały, to Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od (prawidłowo ustalonej) wartości początkowej ww. środka trwałego i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku tej spółki. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 w. ustawy).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.