Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-850/14/ZK
z 17 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z ostatecznym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1274/12 oraz prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 9 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 2012/11, uchylającym interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, z 2 września 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-558/11/ZK, wniosku z 30 maja 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 6 czerwca 2011 r.), uzupełnionego 19 sierpnia 2011 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej budynku częściowo oddanego do użytkowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej budynku częściowo oddanego do użytkowania. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 4 sierpnia 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-558/11/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 19 sierpnia 2011 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach spółki cywilnej prowadzi działalność gospodarczą, m.in. w zakresie wynajmu nieruchomości będących własnością wspólników spółki. W latach 2008-2010 na gruncie będącym własnością wspólników został wybudowany budynek usługowy z częścią mieszkalną. W dniu 29 listopada 2010 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie pomieszczeń usytuowanych w parterze budynku usługowego z częścią mieszkalną. W decyzji zawarto sformułowanie „Do zakończenia wszystkich robót objętych projektem budowlanym pozostały prace wykończeniowe piętra oraz poddasza mieszkalnego a także docelowe utwardzenie terenu kostką brukową”. W związku z dokonanym odbiorem budynku jako wspólnik spółki cywilnej, Wnioskodawca wprowadził ww. budynek do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych i rozpoczął jego amortyzację. Wszystkie odebrane pomieszczenia są w roku 2011 wynajmowane najemcom i z tego tytułu Wnioskodawca osiąga przychody, jako wspólnik spółki, równocześnie płacony jest od tych pomieszczeń podatek od nieruchomości. W uzupełnieniu wniosku wskazano, że w budynku nie istnieją żadne lokale będące przedmiotem odrębnej własności.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy amortyzacja oddanej zgodnie z decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego do użytkowania części budynku jest jego kosztem uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 22a ust. 1 i art. 22h ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynek należy ująć w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, bowiem zgodnie z decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego oddana część budynku jest kompletna i zdatna do użytku. Amortyzacja powyższej części budynku jest jego kosztem uzyskania przychodu w roku 2011, zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 2 września 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-558/11/ZK, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej budynku częściowo oddanego do użytkowania, stwierdzając m.in., że przedmiotowy budynek w momencie wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie spełniał podstawowego kryterium uznania go za środek trwały, ponieważ budynek ten nie był w całości kompletny i zdatny do użytku. W 2010 r. został on bowiem jedynie częściowo oddany do użytku. Nie mógł więc zostać uznany za środek trwały w prowadzonej, w ramach spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej. W efekcie nie mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wynajmowanej części tego budynku. Powyższy budynek może zostać zaliczony do środków trwałych dopiero po całkowitym zakończeniu prac związanych z jego budową, tj. w momencie gdy cały budynek będzie już kompletny i zdatny do użytku. Dopiero wtedy spółka cywilna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, będzie mogła wprowadzić go do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku (art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ww. interpretację indywidualną, po uprzednim wezwaniu Organu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawca zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, wyrokiem z 9 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 2012/11 (prawomocnym od 8 maja 2014 r.), uchylił ww. interpretację indywidualną z 2 września 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-558/11/ZK.

Na wstępie ww. wyroku Sąd zauważył, że istota sprawy sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, w którym momencie możliwe jest rozpoczęcie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynku w sytuacji gdy budynek został wybudowany a właściciele otrzymali pozwolenie na użytkowanie części budynku.

Dalej po przytoczeniu treści art. 22 ust. 8 i art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Sąd stwierdził, że środek trwały, który może podlegać amortyzacji jako używany do działalności gospodarczej, musi być przede wszystkim kompletny i zdatny do użytku, z uwzględnieniem roli jaką będzie spełniał w prowadzonej przez podatnika działalności. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie daje odpowiedzi na pytanie jakie środek trwały musi spełnić warunki, aby można było uznać, że jest on kompletny i zdatny do użytku. W związku z tym należy zastosować wykładnię systemową zewnętrzną, zgodnie z którą należy dążyć do rezultatu, aby zbiór norm obowiązujących w całym systemie prawa był spójny i uporządkowany. Zapewnienie systemowi prawa obowiązującego w państwie odpowiedniego stopnia spójności i uporządkowania stanowi obowiązek normodawcy, jak i organów stosujących prawo. Spójność systemu, która stanowi wartość państwa prawnego, przejawia się między innymi w tym, że system ten zbudowany jest na pewnych wspólnych wartościach: społecznych, ekonomicznych oraz kulturowych. Dlatego też podczas interpretacji pojęcia środka trwałego, w szczególności jego kompletności i zdatności do użytku, nie można pominąć przepisów, które regulują możliwość jego prawnego wykorzystania (zob. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 30 sierpnia 2007 r. sygn. akt I SA/Bd 816/06). W związku z tym należy wskazać, że o tym czy budynek jest kompletny i zdatny o użytku decydują właściwe organy, które na podstawie art. 59 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. ustawy Prawo budowlane (tekst jedn. Dz.U. z 2010r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) wydają decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, o której mowa w art. 59a. Przy czym zgodnie z art. 59 ust. 2 tej ustawy właściwy organ może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych. Z kolei definicja budynku zawarta jest w art. 3 pkt 2 u.p.b., zgodnie z którą ilekroć w ustawie jest mowa o budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Biorąc pod uwagę pojęcie obiektu budowlanego (art. 3 pkt 1 u.p.b.), należy w konsekwencji stwierdzić, że o kompletności budynku można mówić wtedy, gdy poza wymienionymi elementami konstrukcyjnymi, został on zaopatrzony we wszystkie niezbędne instalacje i urządzenia umożliwiające jego użytkowanie zgodnie z przeznaczeniem, oraz został przystosowany do rodzaju prowadzonej działalności. Jeszcze raz podkreślić należy, że oceny czy obiekt budowlany może być użytkowany przed wykonaniem konkretnych robót budowlanych, niezbędnych do wykonania całości obiektu, dokonuje organ budowlany. To do tego organu należy decyzja, czy obiekt może być wcześniej użytkowany, a zatem czy jest już kompletny i zdatny do użytku, pomimo niewykonania niektórych prac. Skoro z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. wydał pozwolenie na użytkowanie części usługowej budynku usytuowanej na parterze, to oznacza, że uznał budynek za kompletny i zdatny do użytkowania. Podkreślić należy, że jest to władcze działanie organu, tworzące po stronie inwestora prawo do użytkowania parteru obiektu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika także, że wszystkie odebrane pomieszczenia są wynajmowane, a więc skoro właściwy organ w sprawach budowlanych wydał pozwolenie na użytkowanie przyjąć należy, że wynajem ten jest zgodny z prawem. Skarżący prowadzi - w ramach spółki cywilnej - działalność gospodarczą, a przedmiotowy budynek został wzniesiony w związku z tą działalnością, zatem zdolność przedmiotu do użytkowania należało ocenić z uwzględnieniem roli, jaką środki te mają spełniać w działalności gospodarczej. Nie można zapominać o ogólnej zasadzie wynikającej z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jeżeli skarżący uzyskuje przychód z wynajmowania części budynku, na który uzyskał pozwolenie na użytkowanie, to naturalnym następstwem jego powstania jest, wynikające z przepisów prawa, uprawnienie podatnika do korzystania z instytucji dokonywania odpisów amortyzacyjnych, które są kosztem uzyskania przychodu i zmniejszenia w ten sposób podstawy opodatkowania. Podkreślić należy, że istotą amortyzacji jest zwrot nadkładów poniesionych na nabycie składników majątku, przy pomocy których podatnicy osiągają przychody podlegające opodatkowaniu, które to nadkłady - z woli ustawodawcy - nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, a podlegają rozliczeniu w określonym czasie. Słusznie zatem przyjął skarżący, że z chwilą uzyskania pozwolenia na użytkowanie części usługowej budynku usytuowanej na parterze, miał prawo wprowadzić budynek do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Zwrócić należy uwagę, że odpisów tych należy dokonywać od wartości początkowej, ustalonej zgodnie z art. 22f ust. 4 u.p.d.o.f. Przepis ten stanowi, że jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu. Wskazać także należy, że budynki mieszkalne co do zasady nie podlegają amortyzacji (art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f.), zatem w przypadku budynku usługowo - mieszkalnego, nie ma innej możliwości amortyzacji części usługowej niż na zasadzie wskazanej w w/w przepisie. Z powyższych uwag wynika zatem, że dokonując interpretacji kryteriów określających środki trwałe należy zawsze odnieść się do rodzaju tego środka. W stanie faktycznym sprawy zaakceptowanie stanowiska organu wydającego interpretację oznaczałoby, że skarżący zostaje pozbawiony możliwości odnoszenia w koszty uzyskania przychodów nakładów na budynek, mimo używania go do działalności gospodarczej i wynajmowania, co jest sprzeczne z zasadami opodatkowania dochodu ze źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. (zob. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 9 grudnia 2010 r., sygn. akt I SA/Ol 731/10, orzeczenia.nsa.gov.pl).

Podsumowując Sąd stwierdził, że kompletny i zdatny do używania środek trwały, to taki środek trwały, który może być gospodarczo wykorzystany w celu uzyskania przychodów zgodnie z ogólną regułą, że poniesione koszy są kosztem uzyskania przychodów, jeżeli służą uzyskaniu przychodów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Wyrokiem z 8 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1274/12 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Organu.

W związku z oddaleniem skargi kasacyjnej, ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 9 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 2012/11 stał się wyrokiem prawomocnym.

Prawomocny wyrok wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. Biura 21 lipca 2014 r.

Mając na uwadze ww. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1274/12 i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 9 lutego 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 2012/11 oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 30 maja 2011 r., uzupełniony 19 sierpnia 2011 r. stwierdza, że w świetle stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej budynku częściowo oddanego do użytkowania – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zatem środki trwałe (zarówno te, które podlegają amortyzacji – budynek, jaki i te które amortyzacji nie podlegają - grunt) wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według wartości początkowej najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Stosownie do art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 4 tej ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że budynek może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Zatem jedną z ww. przesłanek warunkujących uznanie budynku za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej jest jego kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjnie umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W przypadku nieruchomości budowlanych o kryterium kompletności i zdatności do użytku przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu. W tej kwestii należy odnieść się do przepisów prawa budowanego, które regulują możliwość prawnego wykorzystania budynków.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.), przez obiekt budowlany należy rozumieć:

1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
3. obiekt małej architektury.
   
   

Stosownie do art. 54 ww. ustawy, do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie jest wymagane pozwolenie na budowę, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Przy czym, w myśl art. 55 ust. 3 ww. ustawy, przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, jeżeli przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego ma nastąpić przed wykonaniem wszystkich robót budowlanych. Natomiast zgodnie z art. 59 ust. 1 – 3 Prawa budowlanego, właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, o której mowa w art. 59a. Właściwy organ może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych. Jeżeli właściwy organ stwierdzi, że obiekt budowlany spełnia warunki, określone w ust. 1, pomimo niewykonania części robót wykończeniowych lub innych robót budowlanych związanych z obiektem, w wydanym pozwoleniu na użytkowanie może określić termin wykonania tych robót.

Z powołanych wyżej przepisów Prawa budowlanego wynika, że to właściwy organ budowlany musi dokonać oceny, czy obiekt budowlany może być użytkowany przed wykonaniem konkretnych robót budowlanych, które są niezbędne do wykonania całości obiektu i to właśnie ten organ decyduje w takim przypadku czy jest możliwe wcześniejsze użytkowanie obiektu, a tym samym czy dany obiekt jest już kompletny i zdatny do użytku, pomimo nie wykonania niektórych prac.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej, m.in. w zakresie wynajmu nieruchomości będących własnością wspólników spółki. W latach 2008-2010 na gruncie będącym własnością wspólników został wybudowany budynek usługowy z częścią mieszkalną. W dniu 29 listopada 2010 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie pomieszczeń usytuowanych na parterze przedmiotowego budynku. Z decyzji wynika m.in., że do zakończenia wszystkich robót objętych projektem budowlanym pozostały prace wykończeniowe piętra oraz poddasza mieszkalnego. W związku z tak dokonanym odbiorem budynku, ww. budynek wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i rozpoczęto jego amortyzację. W 2011 r. wszystkie odebrane pomieszczenia były wynajmowane najemcom.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że skoro w listopadzie 2010 r. na podstawie decyzji Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie parteru budynku, o którym mowa we wniosku, a spółka, której Wnioskodawca jest wspólnikiem rozpoczęła faktycznie wykorzystywać ww. część budynku w prowadzonej działalności gospodarczej, to oznacza to, że ta część budynku (parter) jest kompletna i zdatna do użytku, a przez to spełnia podstawową przesłankę do uznania tej części budynku za środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej. W konsekwencji Wnioskodawca mógł wprowadzić ww. składnik majątku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spółki cywilnej i zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej (wynajmowanej) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku i odpisy te zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku tej spółki. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.