Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-394/14-3/EK
z 3 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki akcyjnej – reprezentowanej przez pełnomocnika – przedstawione we wniosku z 3 lipca 2014 r. (data wpływu 5 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości początkowej środków trwałych podlegających likwidacji (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych znajdujących się po przyjęciu do używania tymczasowo w magazynie (pytanie oznaczone we wniosku nr 1),
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości początkowej środków trwałych podlegających likwidacji (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

S.A. („Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym opodatkowanym od całości przychodów (dochodów) w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w postaci sprzedaży towarów w sieci obejmującej ponad 2.000 sklepów dyskontowych na terenie kraju („Sklepy”). Sklepy, w których Spółka prowadzi sprzedaż wyposażone są w środki trwałe przeznaczone do prowadzonej działalności gospodarczej. W szczególności, wyposażenie sklepów obejmuje regały sklepowe, elementy wizualizacji sklepów (graficzny wystrój sklepu), urządzenia infrastruktury IT, boksy kasowe, banery reklamowe, regały chłodnicze i mroźnie (zamrażarki), itp. („Wyposażenie”). Takie środki trwałe zostają przyjęte do używania, wprowadzone do ewidencji środków trwałych wartości niematerialnych i prawnych, a Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej.

W prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej zdarzają się okoliczności wpływające na zakres lub sposób prowadzenia sprzedaży w poszczególnych sklepach. Okoliczności te mogą wpływać na zmianę przeznaczenia wyposażenia Wnioskodawcy, tymczasowe magazynowanie lub nawet jego likwidację. Takimi okolicznościami jest w szczególności remont sklepu, zamknięcie sklepu lub zmiana wizualizacji sklepu (tj. wymiana różnego typu elementów graficznych wystroju sklepu, często zmiana wizualizacji jest związana z wymianą części wyposażenia sklepu). Okoliczności te następują po przyjęciu do używania środków trwałych i rozpoczęciu ich amortyzacji.

W przypadku remontu danego sklepu lub jego zamknięcia środki trwałe stanowiące wyposażenie tego sklepu są przenoszone do magazynu Wnioskodawcy i w każdej chwili mogą zostać wykorzystane w innym sklepie. Wnioskodawca nie zaprzestaje wykorzystywania tych środków trwałych w działalności gospodarczej (w szczególności są one przygotowywane do wykorzystania w innym sklepie). Zważywszy na liczbę pozostałych sklepów Wnioskodawcy, powyższe okoliczności nie powodują zawieszenia lub zaprzestania działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

W przypadku zmiany wizualizacji sklepu część środków trwałych stanowiących wyposażenie danego sklepu wraz z elementami graficznymi i reklamowymi jest przekazywana tymczasowo do magazynu Wnioskodawcy. Te środki trwałe mogą również być przygotowywane do wykorzystania w innym sklepie, ale mogą również podlegać likwidacji z uwagi na ich zużycie lub brak uzasadnienia ekonomicznego do dalszego wykorzystywania. Likwidacja tych środków trwałych nie jest związana ze zmianą działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę czy jej zawieszeniem lub zaprzestaniem.

Ponadto, Wnioskodawca posiada również środki trwałe stanowiące wyposażenie jego centrów dystrybucyjnych oraz biur obejmujące różnego rodzaju maszyny i urządzenia („Wyposażenie Pozostałe”). W prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej zdarza się, że środki trwałe stanowiące wyposażenie pozostałe są wymieniane na nowsze lub wycofane z eksploatacji z powodu zużycia. W takim przypadku wyposażenie pozostałe przed faktyczną lub udokumentowaną likwidacją może zostać tymczasowo przeniesione do magazynu Wnioskodawcy, m.in. w celu ustalenia możliwości jego dalszego wykorzystania. Działania te następują po przyjęciu do używania środków trwałych stanowiących wyposażenie pozostałe i rozpoczęciu ich amortyzacji.

Zgodnie z przepisami o rachunkowości, tymczasowe przekazanie wyposażenia oraz wyposażenia pozostałego do magazynu Wnioskodawcy nie wstrzymuje amortyzacji bilansowej i Wnioskodawca kontynuuje dokonywanie odpisów amortyzacyjnych dla celów rachunkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy dokonywane odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych (stanowiących wyposażenie lub odpowiednio wyposażenie pozostałe) znajdujących się po przyjęciu do używania tymczasowo w magazynie w związku z remontem, zamknięciem lub zmianą wizualizacji sklepu albo odpowiednio w związku z wymianą lub poddaniem wewnętrznej procedurze decydowania co do ewentualnego dalszego wykorzystywania lub wycofania z eksploatacji z powodu zużycia mogą stanowić koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy do czasu likwidacji przedmiotowych środków trwałych?
2. Czy niezamortyzowana wartość początkowa środków trwałych stanowiących wyposażenie lub odpowiednio wyposażenie pozostałe podlegających likwidacji po przyjęciu do używania w związku ze zmianą wizualizacji sklepu lub inną uzasadnioną ekonomicznie przyczyną niezwiązaną ze zmianą, zawieszeniem lub zaprzestaniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę albo odpowiednio w związku z wymianą lub wycofaniem z eksploatacji z powodu zużycia stanowi koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy z chwilą likwidacji?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. Jednocześnie informuje się, że w zakresie pytania nr 1 w dniu 3 listopada 2014 r. została wydana interpretacja indywidualna nr ILPB3/423-394/14-2/EK.

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana wartość początkowa środków trwałych podlegających likwidacji po przyjęciu do używania w związku ze zmianą wizualizacji sklepu lub inną uzasadnioną ekonomicznie przyczyną niezwiązaną ze zmianą, zawieszeniem lub zaprzestaniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę albo odpowiednio w związku z wymianą lub wycofaniem z eksploatacji z powodu zużycia stanowi koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy z chwilą likwidacji środka trwałego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

W art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych został zawarty zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, jednym z takich wydatków których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. A contrario, wszelkie inne przypadki związane z likwidacją środków trwałych uprawniają podatnika do rozpoznania straty jako kosztu uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powołany przepis ustawy nie wyłącza zatem możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych, o ile środki te utraciły przydatność gospodarczą z innego powodu niż wskutek zmiany rodzaju działalności.

Pojęcie „likwidacja” nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odwołując się do słownikowego pojęcia „likwidacja” w języku polskim wskazać należy, że oznacza ono zniesienie, usunięcie czegoś, spowodowanie, że coś przestaje istnieć lub traci ważność. Przyjmuje się, że „likwidacja” środka trwałego oznacza nie tyle fizyczne unicestwienie środka trwałego, ile jego usunięcie z ewidencji środków trwałych w związku z definitywną utratą jego przydatności gospodarczej, ocenianą przez pryzmat obiektywnych kryteriów ekonomicznych (np. na skutek wyeksploatowania, braku możliwości naprawy, zużycia technologicznego).

W konsekwencji, jeżeli likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego stanowiącego wyposażenie sklepu lub odpowiednio wyposażenie pozostałe wykorzystywane w centrach dystrybucyjnych oraz w biurach, będzie wynikiem utraty jego przydatności gospodarczej dla Wnioskodawcy z innych przyczyn niż zmiana rodzaju działalności, to powstała strata będzie kosztem podatkowym.

W szczególności zatem, zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (a contrario), Wnioskodawca ma prawo rozpoznać jako koszt uzyskania przychodów niezamortyzowaną wartość wyposażenia sklepu stanowiącego środek trwały Wnioskodawcy, który utracił przydatność gospodarczą z uwagi na zmianę wizualizacji sklepu (niezależnie czy był on tymczasowo przeniesiony do magazynu Wnioskodawcy czy też nie). Również, zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (a contrario) Wnioskodawca ma prawo rozpoznać jako koszt uzyskania przychodów niezamortyzowaną wartość wyposażenia pozostałego stanowiącego środek trwały wykorzystywany w centrach dystrybucyjnych i biurach, który utracił przydatność gospodarczą z uwagi na decyzje Wnioskodawcy o jego wymianie na nowszy lub o wycofaniu z eksploatacji z powodu zużycia.

Powyższe potwierdzają liczne interpretacje organów podatkowych. Na przykład, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z 2 kwietnia 2013 r. (nr IPTPB3/423-29/132/PM) wskazał, że: „przepis art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy. Oznacza to zatem, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów”. Analogicznie wypowiedział się ten sam organ w interpretacji z 30 listopada 2012 r. (nr IPTPB3/423-284/12-4/IR) stwierdzając, że: „likwidacja środków trwałych wykorzystywanych dotychczas w działalności Wnioskodawcy nie jest związana ze zmianą rodzaju działalności, lecz z działaniami inwestycyjnymi Wnioskodawcy realizowanymi w ramach założonego profilu działalności (...). Strata z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych stanowi dla podatnika koszt, który może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w dacie likwidacji tych środków trwałych”. Tak stwierdził również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 16 września 2011 r. (nr IBPBI/2/423-718/11/AK) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 12 sierpnia 2011 r. (nr ITPB3/423-55/09/11-S/DK).

Również NSA w wyroku z 13 lutego 2013 r. (sygn. II FSK 1182/11) wskazał, że: „jeżeli w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, który utracił przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, powstała strata, to strata ta jest kosztem uzyskania przychodów”. Analogicznie wypowiedział się NSA w wyroku z 24 maja 2011 r. (sygn. II FSK 33/10), NSA w wyroku z 1 marca 2012 r. (sygn. II FSK 1684/10), NSA w wyroku z 14 marca 2012 r. (sygn. II FSK 1666/10) i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 16 lutego 2011 r. (sygn. III SA/Wa 1378/10).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych we wniosku pism urzędowych oraz orzeczeń sądów administracyjnych tut. Organ informuje, że rozstrzygnięcia te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.