2014.10.30 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-548/14-4/JS
z 30 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wzajemnych rozliczeń pomiędzy uczestnikami Umowy w ramach konsorcjum bankowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wzajemnych rozliczeń pomiędzy uczestnikami Umowy w ramach konsorcjum bankowego.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 września 2014 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Bank jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, który składa co miesiąc deklarację VAT-7 oraz odprowadza VAT należny. Bank świadczy przede wszystkim usługi finansowe zwolnione od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38, pkt 39 i pkt 40 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. oraz usługi opodatkowane.

Bank w ramach prowadzonej działalności kredytowej zawarł z innym bankiem Umowę o utworzenie konsorcjum bankowego w celu wspólnego kredytowania podmiotu gospodarczego, który zgłosił się do banku z wnioskiem o udzielenie kredytu. Umowa o utworzenie konsorcjum bankowego reguluje wzajemne obowiązki i prawa uczestników, a w szczególności ustala:

procentowy udział partnerów konsorcjum w kwocie udzielonego kredytu, tj. 40% bank wiodący i 60% bank uczestnik,

procentowy udział partnerów konsorcjum w podziale odsetek i prowizji (proporcjonalnie do faktycznie wniesionych środków finansowych),

zabezpieczenie kredytu,

procentowy udział partnerów konsorcjum w ponoszeniu kosztów windykowania niespłacanego kredytu (analogicznie jak w przypadku udziału w kwocie udzielonego kredytu, tj. 40% bank wiodący i 60% bank uczestnik),

intencją banku wiodącego jest, aby stosunki prawne pomiędzy bankiem wiodącym a bankiem uczestnikiem nie były w żadnym przypadku interpretowane jako stosunki wspólników spółki cywilnej,

stosunki prawne mają charakter umowy o świadczeniu usług w rozumieniu art. 750, w związku z art. 734 Kodeksu cywilnego,

utworzono konsorcjum w celu wspólnego kredytowania konkretnego kredytobiorcy, a nie w celu wspólnego prowadzenia na stałe działalności gospodarczej.

W związku z niespłacaniem kredytu przez Kredytobiorcę bank w imieniu swoim i banku uczestnika podjął działania windykacyjne. Bank w porozumieniu z bankiem uczestnikiem konsorcjum (za jego zgodą i współudziale) dokonał na podstawie Umowy przewłaszczenia zajęcia rzeczy ruchomych, będących własnością Kredytobiorcy a stanowiących zabezpieczenie kredytu udzielonego na podstawie Umowy o utworzenie konsorcjum bankowego. Bank wiodący w związku z przejęciem rzeczy ruchomych poniósł koszty m.in. związane z ich wyceną, demontażem, transportem, przechowywaniem, ubezpieczeniem, opodatkowaniem podatkiem od środków transportu. Wymienione koszty udokumentowane są: fakturami, rachunkami, polisami ubezpieczeniowymi, deklaracją podatku od środków transportu.

Na podstawie Umowy o utworzenie konsorcjum bank wystąpił do banku uczestnika o partycypowanie w zapłaconych kosztach windykowania oraz przechowywania i zabezpieczenia rzeczy przewłaszczonych w proporcji ustalonej w wyżej wymienionej umowie. Na potwierdzenie wysokości żądanej kwoty zwrotu poniesionych kosztów przekazano bankowi uczestniczącemu w konsorcjum kserokopie dokumentów źródłowych.

Wnioskodawca wniosku ORD-IN jest Bankiem wiodącym w konsorcjum oraz zakres pytań dotyczy sytuacji prawnopodatkowej Wnioskodawcy, tj. Banku wiodącego. Wnioskodawca (bank wiodący w konsorcjum) reprezentuje konsorcjum przed osobami trzecimi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wzajemne rozliczenia poniesionych kosztów pomiędzy uczestnikami Umowy o utworzenie konsorcjum bankowego są odpłatnym świadczeniem usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1, w powiązaniu z art. 7 i art. 8 ust. l Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

I w związku z tym należałoby rozliczać poniesione przez bank wiodący koszty związane z windykowaniem wspólnie z bankiem uczestnikiem udzielonego kredytu poprzez wystawianie faktur?

Zdaniem Wnioskodawcy, wzajemne rozliczenia pomiędzy bankami uczestnikami umowy o utworzenie konsorcjum bankowego w celu wspólnego kredytowania podmiotu nie są odpłatnym świadczeniem usług, ani dostawą towarów i nie podlegają regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym wzajemne rozliczenia nie muszą być udokumentowane fakturą. Umowa konsorcjalna została bowiem zawarta w celu określenia zasad partycypowania we wspólnie udzielonej kwocie kredytu, a w przypadku konieczności windykowania tego kredytu również partycypowania w kosztach, w proporcji zgodnej z udziałem zaangażowanych środków finansowych przez każdego z uczestników konsorcjum bankowego.

Bank uważa, że wykonując swoje obowiązki wobec banku uczestnika konsorcjum, wynikające z zawartej pomiędzy nimi umowy, nie wykonuje na jego rzecz dostawy towarów ani nie świadczy odpłatnej usługi. Zwrot kosztów przez bank uczestniczący w konsorcjum, a poniesionych przez bank wiodący, służy wyłącznie odzwierciedleniu kosztów każdego z uczestników konsorcjum stosownie do jego udziału we wspólnym przedsięwzięciu.

Bank w swojej ocenie posiłkował się interpretacją przedstawioną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2014 r. (sygn. akt I FSK 1072/13), w którym potwierdzono orzeczenie wydane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2014 r. (sygn. akt IIII SA/Wa 2671/13).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Według art. 8 ust. 2 ustawy za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabyciu, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z cytowanych przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Ze świadczeniem usługi mamy do czynienia również w sytuacji gdy podatnik dokonuje czynności działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej. Wówczas przyjmuje się, że dla celów podatku od towarów i usług podatnik (zleceniobiorca) sam nabył usługę od faktycznego wykonawcy, a następnie wyświadczył tę usługę zleceniodawcy. Powyższe wynika z art. 8 ust. 2a ustawy, zgodnie z którym „w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi”.

Powyższe wynika również wprost z przepisu art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), (wcześniej art. 6 ust. 4 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG) (Dz. U. WE L Nr 145, s. 1), zgodnie z którym w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, uczestniczy w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie natomiast z art. 106b ust. 1 pkt 1 podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Generalnie zatem faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie określonej transakcji sprzedaży dokonanej przez podatnika podatku VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, który składa co miesiąc deklarację VAT-7 oraz odprowadza VAT należny. Bank świadczy przede wszystkim usługi finansowe zwolnione od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38, pkt 39 i pkt 40 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. oraz usługi opodatkowane.

procentowy udział partnerów konsorcjum w kwocie udzielonego kredytu tj. 40% bank wiodący i 60% bank uczestnik,

procentowy udział partnerów konsorcjum w podziale odsetek i prowizji (proporcjonalnie do faktycznie wniesionych środków finansowych),

zabezpieczenie kredytu,

procentowy udział partnerów konsorcjum w ponoszeniu kosztów windykowania niespłacanego kredytu (analogicznie jak w przypadku udziału w kwocie udzielonego kredytu tj. 40% bank wiodący i 60% bank uczestnik),

intencją banku wiodącego jest, aby stosunki prawne pomiędzy bankiem wiodącym a bankiem uczestnikiem nie były w żadnym przypadku interpretowane jako stosunki wspólników spółki cywilnej,

stosunki prawne mają charakter umowy o świadczeniu usług w rozumieniu art. 750, w związku z art. 734 Kodeksu cywilnego,

utworzono konsorcjum w celu wspólnego kredytowania konkretnego kredytobiorcy, a nie w celu wspólnego prowadzenia na stałe działalności gospodarczej.

W związku z niespłacaniem kredytu przez Kredytobiorcę Wnioskodawca, w imieniu swoim i banku uczestnika, podjął działania windykacyjne. W porozumieniu z bankiem uczestnikiem konsorcjum (za jego zgodą i współudziale) dokonał na podstawie Umowy przewłaszczenia zajęcia rzeczy ruchomych, będących własnością Kredytobiorcy a stanowiących zabezpieczenie kredytu udzielonego na podstawie Umowy o utworzenie konsorcjum bankowego. Bank wiodący - Wnioskodawca - w związku z przejęciem rzeczy ruchomych poniósł koszty m.in. związane z ich wyceną, demontażem, transportem, przechowywaniem, ubezpieczeniem, opodatkowaniem podatkiem od środków transportu. Jak wskazał Zainteresowany, wymienione koszty udokumentowane są: fakturami, rachunkami, polisami ubezpieczeniowymi, deklaracją podatku od środków transportu.

Na podstawie Umowy o utworzenie konsorcjum Wnioskodawca wystąpił do banku uczestnika o partycypowanie w zapłaconych kosztach windykowania oraz przechowywania i zabezpieczenia rzeczy przewłaszczonych w proporcji ustalonej w wyżej wymienionej umowie. Na potwierdzenie wysokości żądanej kwoty zwrotu poniesionych kosztów Zainteresowany przekazał, bankowi uczestniczącemu w konsorcjum, kserokopie dokumentów źródłowych.

Jak wskazał Wnioskodawca - Bank wiodący - reprezentuje on konsorcjum przed osobami trzecimi.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawca wskazać należy, iż instytucja konsorcjum nie występuje ani w prawie cywilnym, ani podatkowym. Wyjątkiem jest prawo bankowe, które wymienia konsorcjum bankowe. Zawieranie takich porozumień jest jednak dopuszczalne (w ramach swobody umów). Stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Zatem, konsorcjum jest umową gospodarczą co najmniej dwóch przedsiębiorców, zawartą w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia, dla odniesienia wspólnych korzyści, przy jednoczesnej solidarnej odpowiedzialności wykonawców (konsorcjantów) za wykonanie umowy - z zakresu prawa zamówień publicznych. Wspólne przedsięwzięcia charakteryzuje to, że jego uczestnicy są związani ustaleniami umownymi. Poza obowiązkami nałożonymi przez ustawę z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 907, z późn. zm.), np. konieczności ustanowienia pełnomocnika – art. 23 ust. 2, czy solidarnej odpowiedzialności - art. 141, ustalenia te mogą dotyczyć różnych kwestii, zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353¹ Kodeksu cywilnego, np.: zasad reprezentacji, sposobu rozliczeń danego przedsięwzięcia, podziału robót, udziału w zyskach i stratach itp.

Jak wskazano, celem zawiązania konsorcjum jest najczęściej wspólne działanie w realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy lub też szeroki zakres przedmiotowy przekracza możliwość jednego podmiotu. Umowa konsorcjum z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, do którego zostało powołane. Podmioty tworzące konsorcjum zachowują niezależność w działaniach nieobjętych umową zaś w działaniach konsorcjum realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem. Konsorcjum nie posiada osobowości prawnej, nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym, nie musi więc być rejestrowane.

Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie gospodarcze – umowy konsorcjum – nie ma na celu powstania nowego swoistego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi porozumienie stron w zakresie realizacji wspólnego celu gospodarczego. Odnośnie rozliczenia podatku VAT przez uczestników konsorcjum, stwierdzić należy iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Oznacza to, że z punktu widzenia VAT każdy z członków konsorcjum jest odrębnym podatnikiem. Podatnikiem nie jest i nie może być natomiast samo konsorcjum. Dlatego też podmioty działające w ramach konsorcjum powinny do wzajemnych rozliczeń oraz do rozliczeń z podmiotem, na rzecz którego konsorcjum świadczy usługę stosować ogólne zasady w zakresie wystawiania faktur dokumentujących wykonywane przez nich czynności.

Jednakże, aby ocenić, czy dochodzi do czynności podlegających opodatkowaniu w rozumieniu art. 5 ustawy u podmiotów tworzących konsorcjum, z tytułu wzajemnych rozliczeń w zakresie poniesionych kosztów windykowania niespłaconego kredytu, należy ocenić charakter wykonywanych przez podmioty tworzące konsorcjum świadczeń.

W tym miejscu przywołać należy kluczowy dla kwestii dotyczących konsekwencji w zakresie VAT rozliczeń dokonywanych pomiędzy członkami konsorcjum wyrok TSUE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01 Empresa de Desenvolvimento Mineiro SGPS SA (EDM) przeciwko Fazenda Pública. W wyroku tym Trybunał podkreślił, że: „(…) VAT jest wymagalny jedynie wtedy, gdy dostawa towarów lub świadczenie usług jest dokonywane odpłatnie. Dlatego też, jeśli dostawa towarów lub świadczenie usług nie są dokonywane odpłatnie na rzecz osób trzecich, nie mogą, co do zasady, stanowić transakcji podlegających opodatkowaniu (…).” – pkt 86 wyroku. Następnie Trybunał uznał, że: „(…) wykonywane przez członków konsorcjum czynności korespondujące z posiadanymi przez nich, zgodnie z postanowieniami umowy, udziałami, nie stanowią czynności odpłatnych. W odniesieniu zatem do takich działań nie można mówić o transakcjach podlegających opodatkowaniu. (…) Z drugiej strony, gdy wykonanie pewnych czynności wykraczających ponad określony w umowie konsorcjum udział jego członka, powoduje sytuację, w której pozostali członkowie konsorcjum płacą za te czynności przekraczające ten udział, czynności takie stanowią dostawę towarów lub świadczenie usług realizowane odpłatnie w rozumieniu art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy.” – pkt 87 i pkt 89 wyroku.

W konsekwencji TSUE stwierdził, że działania wykonywane przez członków konsorcjum, zgodnie z umową ustalającą zasady działania konsorcjum oraz w odniesieniu do ustalonego udziału w nim każdego przedsiębiorstwa, nie stanowią odpłatnej dostawy towarów lub świadczenia usługi w rozumieniu art. 2(1) VI Dyrektywy VAT, a tym samym nie są czynnością opodatkowaną VAT w rozumieniu Dyrektywy.

Mając zatem na uwadze powyższe oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, iż skoro Wnioskodawca, jako Bank wiodący wykonujący przewidziane Umową zadania będzie ponosił wszystkie koszty związane ze wspólnym przedsięwzięciem (działaniami windykacyjnymi), a następnie koszty te zostaną rozdzielone pomiędzy Wnioskodawcę i Bank będący uczestnikiem konsorcjum, stosownie do ich udziału we wspólnym przedsięwzięciu, to niewątpliwie wspomniany Bank uczestnik będzie beneficjentem czynności wykonywanych przez Bank wiodący (Wnioskodawcę).

Tym samym uznać należy, iż w okolicznościach niniejszej sprawy w odniesieniu do wykonanych przez Wnioskodawcę czynności wykraczających ponad określony w umowie konsorcjum Jego udział mamy do czynienia z odpłatnymi świadczeniami w rozumieniu przepisów ustawy.

W związku z powyższym, otrzymane od Banku uczestnika wynagrodzenie w postaci zwrotu części poniesionych koszów windykowania stanowić będą dla Zainteresowanego wynagrodzenie za świadczenie usług i dostawę towarów, które to czynności na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. W konsekwencji poniesione przez Bank wiodący koszty związane z windykowaniem wspólnie z Bankiem uczestnikiem udzielonego kredytu powinny być dokumentowane fakturami VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, ponieważ stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroku zamyka się w obrębie sprawy, w której została wydana. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawa będąca przedmiotem autonomicznego rozstrzygnięcia sądu, którą powołał Wnioskodawca, może odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez niego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin