Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4440-8/14-2/EK
z 5 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

WYDANA W WYNIKU UWZGLĘDNIENIA SKARGI

W związku ze skargą z dnia 7 lipca 2014 r. (data wpływu 15 lipca 2014 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 30 kwietnia 2014 r. znak ITPP2/443-122/14/EK w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług szkoleniowych, doręczoną w dniu 5 maja 2014 r. (data potwierdzenia odbioru), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012, poz. 749, z późn. zm.) w zw. z § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770, z późn. zm.), uwzględniając skargę w całości, zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 30 kwietnia 2014 r. znak ITPP2/443-122/14/EK, uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał na wniosek złożony w dniu 30 stycznia 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie

zwolnienia od podatku świadczonych usług szkoleniowych, indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 30 kwietnia 2014 r. znak ITPP2/443-122/14/EK.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono opis stanu faktycznego, z którego wynikało, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia szkoleń i doradztwa dla jednostek sektora finansów publicznych w zakresie rachunkowości budżetowej i finansów publicznych. Rozlicza się poprzez wystawianie faktur VAT. Nie ma problemu, gdy odbiorcą usług jest bezpośrednio jednostka sektora finansów publicznych. Wnioskodawca nie ma też problemów przy rozliczaniu usług doradztwa. Wątpliwości budzi jednak różnorodność interpretacji odnośnie stosowania art. 43 ust. 1 „pkt 29” ustawy o podatku od towarów i usług. Szkolenia, które Wnioskodawca prowadzi bardzo często organizowane są przez firmy szkoleniowe będące odrębnymi osobami prawnymi funkcjonującymi na rynku (nie są oczywiście jednostkami sektora finansów publicznych). Jednakże odbiorcami szkoleń są zawsze pracownicy jednostek sektora finansów publicznych, zatem szkolenia te finansowane są ze środków publicznych, gdyż płacą za nie jednostki sektora finansów publicznych (potwierdzając również ten fakt stosownymi oświadczeniami dla firm organizujących szkolenie). Rozliczenia pomiędzy odbiorcami szkoleń, a firmami szkoleniowymi w takiej sytuacji odbywają się na podstawie faktur VAT „ze stawką zwolnioną”. Wnioskodawca, jako prowadzący szkolenie, również wystawia firmie szkoleniowej w takiej sytuacji fakturę VAT „ze stawką zwolnioną”. Firma, którą Wnioskodawca prowadzi, nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty. Wnioskodawca nie zna przepisów, które by regulowały ten rodzaj usług, oprócz przepisów ogólnych dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej. Nie uzyskał dla ww. usług akredytacji w rozumieniu przepisów ustawy o systemie oświaty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, jako prowadzący szkolenia, prawidłowo stosuje „stawkę VAT zw.” w rozliczeniach z firmami szkoleniowymi organizującymi szkolenia dla jednostek sektora finansów publicznych, finansowane tym samym ze środków publicznych (co potwierdzone jest tym firmom stosownymi oświadczeniami ze strony jednostek sektora finansów publicznych)?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako prowadzący szkolenie, w ww. sytuacji wystawia firmie szkoleniowej fakturę VAT „ze stawką zwolnioną” na podstawie art. 43 ust. 1 „pkt 29c” ustawy o podatku od towarów i usług uważając, że bez znaczenia jest, czy środki publiczne zostaną przekazane podmiotowi dokonującemu szkoleń bezpośrednio, czy też za pośrednictwem podmiotu organizującego określone szkolenia (gdyż tego ustawa nie doprecyzowuje). Wnioskodawca powołał się na wyrok WSA w Krakowie z dnia 15 listopada 2011 r., w którym Sąd uznał m.in. „Niespornym przy tym jest, że wynagrodzenie Skarżącej za świadczone usługi szkoleniowe, jest finansowane ze środków publicznych. Podmiot organizujący szkolenie otrzymał bowiem środki publiczne na przeprowadzenie określonych szkoleń. Środki te muszą być przy tym przeznaczone na te szkolenia, czyli na pokrycie kosztów takich szkoleń. Nie może ulegać wątpliwości, że jednym z kosztów szkolenia, jest wynagrodzenie podmiotu przeprowadzającego to szkolenie. W żadnym bowiem przepisie, który może zostać zastosowanym w niniejszej sprawie, nie został postawiony wymóg, aby podmiot organizujący szkolenie, był jednocześnie zobowiązany do jego przeprowadzenia. Skoro tak, może on zlecić przeprowadzenie takiego szkolenia i wypłacić podmiotowi prowadzącemu szkolenie odpowiednie wynagrodzenie z otrzymanych środków publicznych. Oznacza to tym samym, że podmiot przeprowadzający szkolenie, jest finansowany ze środków publicznych. Organ podatkowy nie przedstawił przy tym żadnej argumentacji mogącej podważyć powyższe stanowisko, stwierdzając jedynie, że Skarżący nie był bezpośrednim beneficjentem otrzymanych środków publicznych. Brak jest przy tym jakiegokolwiek uzasadnienia, z powołaniem się na odpowiednie przepisy prawne, z których by wynikało, że zwolnienie przysługuje jedynie bezpośredniemu beneficjentowi. Normodawca stwierdził jedynie, że szkolenia mają być finansowane ze środków publicznych, zaś bez znaczenia prawnego pozostawiona została kwestia, w jaki sposób te środki publiczne zostaną otrzymane”.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów, w wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 30 kwietnia 2014 r. znak ITPP2/443-122/14/EK uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią ww. interpretacji, w dniu 16 maja 2014 r. Wnioskodawca wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów, w odpowiedzi z dnia 26 czerwca 2014 r. znak ITPP2/443W-32/14/KT na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji.

W dniu 15 lipca 2014 r., za pośrednictwem tutejszego organu, Wnioskodawca złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na wydaną interpretację indywidualną, w której sformułował zarzut naruszenia art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że zwolnienie od podatku przewidziane w tym przepisie nie obejmuje usług szkoleniowych świadczonych przez przedsiębiorców będących podwykonawcami przedsiębiorców organizujących szkolenia finansowane w całości ze środków publicznych. Po przedstawieniu dotychczasowego przebiegu sprawy stwierdził, że istota niniejszej sprawy sprowadza się do oceny m.in. kwestii, czy środki uzyskane przez niego tytułem wynagrodzenia za usługi szkoleniowe świadczone na rzecz jednostek sektora finansów publicznych, jednakże w charakterze podwykonawcy podmiotu organizującego to szkolenie, stanowią środki publiczne. Następnie Wnioskodawca wskazał, że podmiot organizujący szkolenie po jego przeprowadzeniu, z uzyskanego wynagrodzenia, pokrywa wszystkie związane z nim koszty, w tym również wynagrodzenie przedsiębiorców takich jak on. Zatem środki uzyskane od jednostki sektora finansów publicznych, oprócz części stanowiącej dochód, mają charakter neutralny - są przekazywane na rzecz kolejnych przedsiębiorców. Tym samym, sumy uzyskiwane przez jego podwykonawców stanowią środki publiczne.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał wyroki: WSA w Warszawie z dnia 14 sierpnia 2014 r. (sygn. akt III SA/Wa 853/13), WSA z dnia 11 czerwca 2013 r. (sygn. akt II Sa/Wa 51/13), WSA w Lublinie z dnia 7 grudnia 2011 r. (sygn. akt I Sa/Lu 661/11), WSA w Gdańsku z dnia 4 października 2011 r. (sygn. akt I SA/Gd 859/11), WSA w Krakowie z dnia 15 listopada (sygn. akt I Sa/Kr 153/11), NSA z dnia 30 czerwca 2011 r. (II FSK 306/10) oraz interpretację ogólną PT1/033/46/751/KCO/13/14/RD50004 Ministra Finansów z dnia 30 maja 2014 r. w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności wykonywanych przez podwykonawców na rzecz podmiotów świadczących usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego w ramach realizacji projektów finansowanych lub współfinansowanych ze środków publicznych, a w szczególności ze środków Unii Europejskiej.

Stosownie do treści art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy (...).

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, po rozpatrzeniu przedmiotowej skargi z dnia 7 lipca 2014 r. uwzględnia ją i stwierdzą, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług szkoleniowych - jest prawidłowe. Podkreślenia przy tym wymaga fakt, że z treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie wynikało, by świadczone przez Wnioskodawcę usługi stanowiły usługi ściśle związane z usługami kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego finansowanymi w całości ze środków publicznych, ale usługi szkoleniowe finansowane w całości z tych środków.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

1. jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania,
2. uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo - rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym,

• oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

1. prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
2. świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty - wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
3. finansowane w całości ze środków publicznych

• oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Powyższe uregulowania stanowią odzwierciedlenie prawa unijnego, gdyż w świetle art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), państwa członkowskie zwalniają kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

Cytowany przepis umiejscowiony został w tytule IX, rozdziale 2 tego aktu, zatytułowanym „Zwolnienia dotyczące określonych czynności wykonywanych w interesie publicznym”, co oznacza, że usługi szkoleniowe na gruncie Dyrektywy VAT podlegają zwolnieniu od podatku wyłącznie, gdy są wykonywane w interesie publicznym, tzn. wypełniają obowiązki, jakie ciążą na danym państwie wobec jego obywateli.

W kontekście powyższego należy wskazać - co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej - że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione zgodnie z Dyrektywą stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku od wartości dodanej w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 Szóstej Dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika” (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Należy wskazać, że od dnia 1 lipca 2011 r. obowiązuje rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77, str. 1), które wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio.

W myśl art. 44 tego rozporządzenia, usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

Analiza przywołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług prowadzi do wniosku, że warunkiem zwolnienia od podatku usług w zakresie kształcenia jest spełnienie przesłanki o charakterze podmiotowym odnoszącej się do usługodawcy, który musi być jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Z kolei, aby móc skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie ust. 1 pkt 29 powyższego artykułu, szkolenia muszą obejmować nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z konkretną branżą, czy zawodem i muszą mieć na celu uzyskanie, czy uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Dodatkowo należy spełnić jeden ze wskazanych poniżej warunków, tj.:

• formy i zasady tych szkoleń muszą wynikać z odrębnych od podatkowych aktów prawnych,
• na świadczone szkolenia uzyskano akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty,
• szkolenia muszą być finansowane w całości ze środków publicznych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885, z późn. zm.), środkami publicznymi są:

1. dochody publiczne;
   
2. środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz niepodlegające zwrotowi środki z pomocy udzielanej przez państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA);
   
3. środki pochodzące ze źródeł zagranicznych niepodlegające zwrotowi, inne niż wymienione w pkt 2;
   
4. przychody budżetu państwa i budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz innych jednostek sektora finansów publicznych pochodzące:
   
   
   
   1. ze sprzedaży papierów wartościowych,
      
   2. z prywatyzacji majątku Skarbu Państwa oraz majątku jednostek samorządu terytorialnego,
      
   3. ze spłat pożyczek i kredytów udzielonych ze środków publicznych,
      
   4. z otrzymanych pożyczek i kredytów,
      
   5. z innych operacji finansowych;
      
      
      
5. przychody jednostek sektora finansów publicznych pochodzące z prowadzonej przez nie działalności oraz pochodzące z innych źródeł.
   

W myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy, sektor finansów publicznych tworzą:

1. organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały;
2. jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;
3. jednostki budżetowe;
4. samorządowe zakłady budżetowe;
5. agencje wykonawcze;
6. instytucje gospodarki budżetowej;
7. państwowe fundusze celowe;
8. Zakład Ubezpieczeń Społecznych i zarządzane przez niego fundusze oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze zarządzane przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego;
9. Narodowy Fundusz Zdrowia;
10. samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej;
11. uczelnie publiczne;
12. Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;
13. państwowe i samorządowe instytucje kultury oraz państwowe instytucje filmowe;
14. inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, przepisy ustawy stosuje się do:

1. jednostek sektora finansów publicznych;
2. innych podmiotów w zakresie, w jakim wykorzystują środki publiczne lub dysponują tymi środkami.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wynika, że pojęcia używane do opisania zwolnień stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego i mają na celu uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu VAT w poszczególnych państwach członkowskich. Jednocześnie, pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 132 Dyrektywy Rady 2006/112/WE, powinny być interpretowane w sposób ścisły, jako że stanowią odstępstwa od ogólnej zasady powszechności opodatkowania. Jednakże interpretacja tych pojęć powinna być zgodna z celami realizowanymi przez te zwolnienia oraz z zasadą neutralności

podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT. Zatem powyższa zasada ścisłej interpretacji nie oznacza, że pojęcia użyte w celu opisania zwolnień z art. 132 powinny być interpretowane w sposób, który uniemożliwiałby osiągnięcie zakładanych przez nie skutków.

Należy zwrócić uwagę, że przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o podatku od towarów i usług, uzależnia stosowanie zwolnienia od podatku od tego, czy świadczona przez dany podmiot usługa kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego będzie finansowana w 100% ze środków publicznych. Powyższy wymóg finansowania w określonej wysokości przedmiotowej usługi ze środków publicznych jest spełniony w przypadku, gdy rzeczywistym (w znaczeniu ekonomicznym) źródłem finansowania tej usługi są środki publiczne. Powyższego nie wyklucza fakt, że w świadczeniu tej usługi uczestniczą podmioty trzecie w charakterze podwykonawców (niezależnie od tego, którym z kolei zleceniobiorcą w ewentualnym łańcuchu podwykonawców jest dany podwykonawca). Wydatkowanie przekazanych na realizację danego projektu środków publicznych przez ich dysponenta na realizację poszczególnych jego części (całości) przez podwykonawców, oznacza bowiem, że poszczególne części (całość) projektu realizowane przez podwykonawców są –z ekonomicznego punktu widzenia – finansowane ze środków publicznych. W konsekwencji względem nich znajduje zastosowanie zwolnienie, o którym mowa w ww. przepisie (przy spełnieniu pozostałych warunków). Przedmiotowy warunek „finansowania ze środków publicznych” jest zatem spełniony zarówno w przypadku, gdy otrzymujący dofinansowanie ze środków publicznych sam świadczy przedmiotową usługę, jak również gdy w realizację tej usługi zaangażowany jest podwykonawca (kolejni podwykonawcy). Istotne jest jedynie to, żeby środki publiczne stanowiły rzeczywiste (w znaczeniu ekonomicznym) źródło finansowania przedmiotowych usług (co zakłada istnienie ścisłego związku pomiędzy otrzymanymi środkami publicznymi a realizowanymi świadczeniami). Podwykonawca korzystający ze zwolnienia winien zatem posiadać stosowną dokumentację potwierdzającą, że źródłem finansowania tej usługi są środki publiczne.

Z treści wniosku wynika że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia szkoleń i doradztwa dla jednostek sektora finansów publicznych w zakresie rachunkowości budżetowej i finansów publicznych. Rozlicza się poprzez wystawianie faktur VAT. Szkolenia, które Wnioskodawca prowadzi bardzo często organizowane są przez firmy szkoleniowe, które nie są jednostkami sektora finansów publicznych, jednak ich odbiorcami są zawsze pracownicy jednostek sektora finansów publicznych, zatem szkolenia te finansowane są ze środków publicznych, gdyż płacą za nie jednostki sektora finansów publicznych (potwierdzając ten fakt stosownymi oświadczeniami dla firm organizujących szkolenie). Rozliczenia pomiędzy odbiorcami szkoleń, a firmami szkoleniowymi w takiej sytuacji odbywają się na podstawie faktur VAT ze zwolnieniem od podatku. Wnioskodawca, jako prowadzący szkolenie, również wystawia firmie szkoleniowej w takiej sytuacji fakturę VAT ze zwolnieniem. Firma, którą prowadzi Wnioskodawca, nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty. Wnioskodawca nie zna przepisów, które by regulowały ten rodzaj usług, oprócz przepisów ogólnych dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej. Nie uzyskał dla ww. usług akredytacji w rozumieniu przepisów ustawy o systemie oświaty.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że do przedmiotowych usług nie miało zastosowania zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a) ustawy, gdyż firma Wnioskodawcy nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów ustawy o systemie oświaty. Okoliczności sprawy wskazują jednakże, że podstawą do zwolnienia ww. usług był art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c)
ustawy. Usługi adresowana do pracowników jednostek sektora finansów publicznych w zakresie rachunkowości budżetowej i finansów publicznych dotyczyły bowiem kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego i były finansowane w 100% ze środków publicznych, których bezpośrednim beneficjentem były firmy szkoleniowe zlecające Wnioskodawcy ich świadczenie. Tak więc, usługi te korzystały ze zwolnienia na podstawie ww. przepisu, o ile źródłem ich finansowania były ww. środki publiczne, a Wnioskodawca posiadał stosowną dokumentację potwierdzającą fakt finansowania usług tymi środkami.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.