Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-687/14/WM
z 9 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2014 r. (data wpływu 24 czerwca 2014 r.) uzupełnionym pismami z dnia
24 czerwca 2014 r., 14 września 2014 r., 30 września 2014 r. i 7 października 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej oraz amortyzacji budynku niemieszkalnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej oraz amortyzacji budynku niemieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nie prowadzącą działalności gospodarczej. Wnioskodawca opłaca ubezpieczenie rolnicze w KRUS. Z końcem 2008 r. Wnioskodawca rozpoczął budowę budynku z zamiarem stworzenia sobie miejsca pracy, tj. rozpoczęcia w tym budynku działalności gospodarczej. W budynku miał powstać warsztat samochodowy i mieszkanie na 1/3 powierzchni piętra budynku. Ze względu na niedopełnienie obowiązku uzyskania prawomocnego pozwolenia na budowę i wcześniejsze rozpoczęcie prac, inspektor nadzoru budowlanego wstrzymał budowę i nałożył na Wnioskodawcę wysoką opłatę legalizacyjną, bądź też nakazał rozbiórkę obiektu.

W ciągu dwóch lat Wnioskodawca zalegalizował budowę tego obiektu, co wiązało się ze zmianą planu zagospodarowania przestrzennego, zmianą przeznaczenia gruntu, w wyniku czego Wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę budynku o charakterze użytkowym na potrzeby rolnictwa. Pozwoliło to na dokończenie budynku na potrzeby rolnictwa, gdyż na otwarcie wspomnianego warsztatu, Wnioskodawca nie miał już środków i sił. Po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie tego budynku, Wnioskodawca wynajął firmie prowadzącej działalności gospodarczej część biurowo – magazynową i płaci od tej części nieruchomości podatek od nieruchomości w wysokości ustalonej dla działalności gospodarczej. Powierzchnię na piętrze Wnioskodawca zaadaptował na mieszkanie i również wynajął.

Budowa była prowadzona we własnym zakresie – sposobem gospodarczym i trwała prawie cztery lata. Wnioskodawca nie kompletował rachunków za materiały i nie zachowywał ich.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może ustalić wartość początkową wynajmowanej nieruchomości warsztatowo – mieszkalnej na podstawie wyceny rzeczoznawcy, wprowadzić ją do ewidencji środków trwałych i amortyzować sposobem liniowym, miesięcznym, wg stawki 2,5% w stosunku rocznym?

Zdaniem Wnioskodawcy, może on ustalić wartość początkową tej nieruchomości na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę i amortyzować ją sposobem liniowym, wg stawki 2,5% rocznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  

Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntu.

W świetle powyższego środkiem trwałym może być wskazany we wniosku budynek magazynowo-biurowy z funkcją mieszkalną.

Odrębnym środkiem trwałym jest natomiast grunt, na którym ww. budynek jest położony, który nie podlega amortyzacji.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia;
  

• w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.
  

Za koszt wytworzenia – stosownie do treści art. 22g ust. 4 ww. ustawy – uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na odstąpienie – w określonych warunkach – od opisanego sposobu ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego, tj. ustalenie kosztu wytworzenia w sposób szacowany.

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Stosownie do przepisu art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Mając na uwadze analizowane przepisy, stwierdzić należy, że istnieje możliwość ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez biegłego. Jednakże stanowi to sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania wartości środka trwałego według kosztów wytworzenia. Niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego zgodnie z generalną zasadą ustanowioną w art. 22g ust. 1 pkt 2 w powiązaniu z art. 22g ust. 4 ww. ustawy musi być spowodowana szczególnymi, wyjątkowymi okolicznościami, winna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć na przykład takich sytuacji, gdy podatnik nie posiada – ze względu na to, że nie musiał ich gromadzić - stosownych dokumentów stwierdzających poniesienie przez niego wydatków na wytworzenie środka trwałego. Z tego względu wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nieprowadzący działalności gospodarczej, będący rolnikiem w 2008 r. rozpoczął budowę budynku warsztatowo – mieszkalnego z zamiarem rozpoczęcia w nim działalności gospodarczej. Ponieważ Wnioskodawca nie dopełnił wymogów formalnych, tj. nie dopełnił obowiązku uzyskania prawomocnego pozwolenia na budowę przed rozpoczęciem prac, inspektor nadzoru budowlanego wstrzymał budowę i nałożył na Wnioskodawcę wysoką opłatę legalizacyjną, bądź też nakazał rozbiórkę obiektu. W ciągu dwóch lat Wnioskodawca zalegalizował budowę tego obiektu, co wiązało się ze zmianą planu zagospodarowania przestrzennego, zmianą przeznaczenia gruntu, w wyniku czego Wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę budynku o charakterze użytkowym na potrzeby rolnictwa z funkcją mieszkalną. Pozwoliło to na dokończenie budynku na potrzeby rolnictwa, gdyż na otwarcie wspomnianego warsztatu, Wnioskodawca nie miał już środków i sił. Po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie tego budynku, Wnioskodawca wynajął firmie prowadzącej działalności gospodarczej część biurowo – magazynową i płaci od tej części nieruchomości podatek od nieruchomości w wysokości ustalonej dla działalności gospodarczej. Powierzchnię na piętrze Wnioskodawca zaadaptował na mieszkanie i również wynajął. Budowa była prowadzona we własnym zakresie – sposobem gospodarczym, dlatego też Wnioskodawca nie kompletował rachunków za materiały i nie zachowywał ich.

Zauważyć należy, że pomimo tego, że w momencie podjęcia inwestycji budowlanej Wnioskodawca planował rozpoczęcie działalności gospodarczej, to w trakcie inwestycji, ze względów formalnych, Wnioskodawca dokonał zmiany przeznaczenia budynku na cele użytkowe w zakresie rolnictwa z funkcją mieszkalną, rezygnując jednocześnie z zamiaru rozpoczęcia działalności gospodarczej i wykorzystania tego budynku w tej działalności. Po zakończeniu budowy wynajął ten budynek.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę stwierdzić należy, iż jeżeli Wnioskodawca w istocie -z przyczyn od niego niezależnych - nie posiada dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków na wybudowanie budynku, to jego wartość początkową może ustalić na podstawie wyceny biegłego rzeczoznawcy, w oparciu o wskazany art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do ustalenia wysokości stawki amortyzacyjnej dla ww. budynku wskazać należy, iż stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22h ust. 2 ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe sklasyfikowane w grupie 10 Klasyfikacji Środków Trwałych „Budynki niemieszkalne” należy amortyzować stawką 2,5%.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 112, poz. 1317 ze zm.). Zgodnie z częścią I Uwagi Wstępne Objaśnień do ww. rozporządzenia Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Nadmienia się, iż to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Kwestii tych, nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Z uwagi na powyższe, jeżeli w istocie będący przedmiotem amortyzacji budynek niemieszkalny zostanie zaliczony do grupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych, to zgodnie z ww. Wykazem roczna stawka amortyzacyjna dla tego środka trwałego (budynku niemieszkalnego) wyniesie 2,5%. Odpisy amortyzacyjne naliczone wg tej stawki, dokonywane zgodnie z przepisami ustawy Wnioskodawca może zatem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z najmu.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.