Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-256/14-2/JG
z 25 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 28 maja 2014 r. (data wpływu 2 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest podatnikiem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity z 2011 r. Dz. U. Nr 74, poz. 397 ze zm.) i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udzielania podmiotom powiązanym („Kontrahenci”) licencji na korzystanie z technologii produkcji (dalej: „Know-how”) pojazdów szynowych.

Spółka zakupiła Know-how dotyczący produkcji pojazdów szynowych na podstawie umowy kupna. Przychody Spółki stanowią – co do zasady – opłaty licencyjne za korzystanie z posiadanego przez nią Know-how. Know-how, jako wartość niematerialna i prawna (dalej: „WNiP”), zostało przez Spółkę ujęte w księgach zgodnie z przyjętymi zasadami rachunkowości oraz przepisami podatkowymi, w tym z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych. Wartość początkowa zakupionego Know-how została ustalona przez Wnioskodawcę zgodnie z przepisami ww. ustawy, w tym w szczególności art. 16g.

Wnioskodawca nie wyklucza, że dane Know-how mogłoby stać się dla Spółki ekonomicznie bezużyteczne, w związku z czym zaprzestałaby ona dalszego wykorzystywania Know-how dla potrzeb prowadzonej działalności. W takim przypadku, Spółka musiałaby podjąć decyzję o likwidacji Know-how będącego WNiP, tj. wykreśleniu z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki, co zostanie dokonane na podstawie decyzji zarządu Spółki. Z uwagi na naturę WNiP, nie zostanie przeprowadzona jego fizyczna likwidacja. Likwidowany Know-how nie będzie jeszcze całkowicie zamortyzowany w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na dzień likwidacji. Spółka nie zamierza zmieniać rodzaju działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisana w stanie faktycznym likwidacja Know-how i wykreślenie go z ewidencji uprawnia Spółkę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu straty w wysokości niezamortyzowanej części wartości początkowej Know-how w miesiącu wykreślenia i tym samym wycofania z ewidencji WNiP?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana w stanie faktycznym likwidacja Know-how i wykreślenie go z ewidencji uprawnia Spółkę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu straty w wysokości niezamortyzowanej części wartości początkowej Know-how w miesiącu wykreślenia i tym samym wycofania Know-how z ewidencji WNiP (stosownie udokumentowanego).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co do zasady, „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.

Natomiast co do zasady, wydatki na nabycie WNiP przeznaczonej do korzystania dłużej niż rok, przekraczające wartość 3.500 zł rozpoznawane są jako koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy: „Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a–16m, z uwzględnieniem art. 16”.

Z kolei, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodu „strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1”. Strata w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych nie została wymieniona w katalogu kosztów negatywnych. Stanowi zatem, a contrario, koszt uzyskania przychodu, jeśli spełni pozostałe przesłanki wynikające z powyższej ustawy.

Jednakowoż, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji straty, a jedynie ogólnikowo wskazuje na jej istotę w art. 7 ust. 2: „dochodem jest (...) nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą”.

Należy zatem odwołać się do wykładni językowej. Przykładowo „strata to 1. mimowolny, niechciany ubytek czegoś, co się posiadało, poniesiona szkoda, to, co się przestało posiadać; także fakt, że się przestało coś posiadać (...) 2. w przedsiębiorstwie: wielkość, o którą uległy zmniejszeniu własne fundusze, zwykle powstałe wskutek wykonywania przez przedsiębiorstwo świadczeń po cenach niższych od kosztu ich wytworzenia” (za: Uniwersalny Słownik Języka Polskiego PWN, 2003, str. 1411, tom P–S).

W związku z nieprecyzyjnym przepisem, wykładni dokonują także organy podatkowe. Przykładowo, jak zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 23 maja 2011 r. (sygn. IPPB3/423-156/11-3/JG): „pojęcie straty rozumieć należy jako ubytek czegoś, co się posiadało. Strata powstaje, jeżeli coś pierwotnie przedstawiało wartość dla podatnika, a następnie ją utraciło. W tym kontekście należy podkreślić, że wartości niematerialne i prawne stanowią aktywa – majątek trwały podatnika, który wykorzystuje on w działalności gospodarczej w długim okresie. Dlatego przepisy podatkowe przewidują, iż wydatki na ich nabycie należy rozliczać w czasie. W konsekwencji, w sytuacji, w której podatnik nie rozliczył jeszcze całości poniesionego wydatku na wartości niematerialne i prawne w formie odpisów amortyzacyjnych (a zatem nadal wykazuje określone aktywa), a aktywa te tracą swą przydatność dla działalności gospodarczej, to powstaje ubytek w jego majątku. Utrata możliwości korzystania z wartości niematerialnej i prawnej powoduje, że poniesiony historycznie wydatek – w części jeszcze nierozliczonej dla celów podatkowych – przestaje stanowić jakąkolwiek wartość dla podatnika, a więc stanowi stratę”.

Z kolei w odniesieniu do wątpliwości wynikających z definicji kosztów uzyskania przychodów zawartych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 28 listopada 2012 r. (sygn. IBPBI/2/423-1077/12/AK) uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, który twierdził, że: „Z uwagi na ogólny charakter powyższej definicji ustawowej, każdorazowe poniesienie wydatku przez podatnika powinno podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania prawidłowej kwalifikacji prawnej. Kosztem uzyskania przychodu są wydatki bezpośrednio wpływające na uzyskanie konkretnych przychodów oraz takie, których nie można tak określić, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

W związku z powyższym, Wnioskodawca zaznacza, że wydatek poniesiony na nabycie WNiP został poniesiony w celu uzyskania przychodu, jakim były opłaty licencyjne należne Spółce za wykorzystywanie przez inny podmiot (...) know-how związanych z lekiem przy produkcji tego leku. Uznać więc należy, że wydatek ten został poniesiony w racjonalny i gospodarczo uzasadniony sposób”.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, wykreślenie Know-how z ewidencji, rozumiane jako likwidacja WNiP przed upływem okresu amortyzacji WNiP, spowoduje powstanie straty w wysokości niezamortyzowanej wartości początkowej WNiP, ponieważ zmniejszeniu ulegną aktywa Wnioskodawcy.

W opinii Wnioskodawcy, interpretacja art. 16 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie pozostawia wątpliwości, że ewentualna strata w WNiP, w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych (tj. niezamortyzowana część WNiP) może stanowić koszt uzyskania przychodu, jeżeli spełnione zostaną ogólne kryteria zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodu. W praktyce oznacza to, że wydatek de facto na zakup produktu (Know-how) przynoszącego Spółce przychody z tytułu korzystania z niego przez inne podmioty, został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów/zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatek ten był zatem racjonalny i gospodarczo uzasadniony.

W pojęciu Wnioskodawcy, nieracjonalne ekonomicznie pozostawałoby dalsze amortyzowanie przedmiotowego Know-how. Zatem decyzja o likwidacji i wykreśleniu z ewidencji Know-how zostanie podjęta z przyczyn ekonomicznych. Nie zostanie przy tym przeprowadzona fizyczna likwidacja WNiP, ze względu na jej naturę, co zgodne jest ze stanowiskiem organów podatkowych, np. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 23 maja 2011 r. (sygn. IPPB3/423-156/11-3/JG), który wskazał, że: „w odniesieniu do wartości niematerialnych i prawnych nie jest racjonalna ich fizyczna likwidacja ze względów dowodowych, bowiem zniszczenie nośników tych wartości pozbawiłoby podatnika możliwości udowodnienia rzeczywistego poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodów”.

Podsumowując, nie ulega wątpliwości, że wydatek poniesiony na nabycie Know-how spełnia ogólne kryteria zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodu (z uwzględnieniem przepisów szczegółowych ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Aby określić moment rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w związku z zaprzestaniem korzystania z Know-how, czyli de facto likwidacją WNiP i wykreśleniem jej z ewidencji, należy uwzględnić racjonalność ustawodawcy oraz obowiązki wynikające z innych przepisów. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 28 listopada 2012 r. (sygn. IBPBI/2/423-1078/12/AK) stwierdził, że: „niezamortyzowana część wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu jej wycofania z ewidencji i sporządzenia protokołu dokumentującego decyzję o zaprzestaniu używania”.

Zbieżne stanowisko odnośnie likwidacji WNiP o podobnym, niefizycznym charakterze, przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 23 maja 2011 r. (sygn. IPPB3/423-156/11-3/JG), wskazując, że: „(…) należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r., Nr 152, poz. 1223 ze zm.), określających terminy przechowywania dokumentacji (art. 74). Systemowa wykładnia daje podstawę do oceny, iż w ramach likwidacji wartości niematerialnych i prawnych, wystarczające do uznania niezamortyzowanej części wartości początkowej Praw ochronnych jako kosztów uzyskania przychodów, jest podjęcie decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego wykorzystywania tych Praw w prowadzonej działalności gospodarczej”.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, zdarzenie przedstawione w opisie stanu faktycznego jest analogiczne do sytuacji przedstawionej w poniższym cytacie: „Należy pamiętać, że WNiP stanowią aktywa – majątek trwały podatnika, który wykorzystuje on w działalności gospodarczej w długim okresie. Dlatego zarówno przepisy podatkowe, jak i przepisy ustawy o rachunkowości przewidują, iż wydatki na ich nabycie należy rozliczać w czasie. W konsekwencji, w sytuacji, w której podatnik nie rozliczył jeszcze całości poniesionego wydatku na WNiP w formie odpisów amortyzacyjnych (a zatem nadal wykazuje określone aktywo), a WNiP traci swą przydatność dla działalności gospodarczej podatnika, to powstaje ubytek w jego majątku. Z tych przyczyn regulacje z zakresu rachunkowości tę nierozliczoną wartość nakazują rozpoznać jako koszt okresu, w którym to zdarzenie nastąpiło. Podobnie należałoby przyjąć na gruncie regulacji ustaw podatkowych – utrata możliwości korzystania z WNiP powoduje, że poniesiony historycznie wydatek – w części jeszcze nierozliczonej dla celów podatkowych – przestaje stanowić jakąkolwiek wartość dla podatnika, a więc stanowi stratę” (por. P. Woźniakiewicz, Gazeta Prawna nr 073/2008 z dnia 14 kwietnia 2008 r.). W związku z powyższym, należy traktować Know-how tak samo jak inne WNiP i środki trwałe, niezależnie od ich postaci (materialnej lub niematerialnej), wszystkie bowiem bez wyjątku stanowią majątek trwały podatnika.

W konsekwencji, w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku, w ocenie Spółki, zastosowanie będzie miało stanowisko prezentowane przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych oraz przez sądy administracyjne (w tym Naczelny Sąd Administracyjny) w wydawanych wyrokach, czego przykładem są:

• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 czerwca 2013 r. (sygn. II FSK 2225/11), gdzie Sąd uznał, iż w odniesieniu do m.in. WNiP wchodzących w skład zaniechanej i likwidowanej inwestycji w obcym środku trwałym: „Warunkiem zaś uznania tych wydatków za koszty podatkowe jest, aby efekt nakładów poniesionych na zaniechaną inwestycję nie był wykorzystywany w przyszłości” oraz dodał, iż: „(...) W uchwale tej zwrócono uwagę, że pojęcie »likwidacji« nie ma swojej normatywnej definicji. Podobnie więc jak w przypadku straty, w punkcie wyjścia do analizy jego znaczenia należy odwołać się do wykładni językowej, a więc takiego jego rozumienia, jakie funkcjonuje w języku polskim. »Likwidować« oznacza dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś (Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka, wyd. PWN Warszawa 1979, tom II, s. 35). Definicja ta nie dostarcza przekonywujących argumentów dla przyjęcia, że likwidacja środka trwałego (...) miałaby być rozumiana wyłącznie jako jego fizyczne unicestwienie, destrukcję, rzeczywiste zniszczenie w taki sposób, aby definitywnie utracił swoją użyteczność”;
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Warszawie z 17 września 2008 r. (sygn. III SA/Wa 2152/07), w którym Sąd stwierdził, że: „(...) wskazać należy, iż w orzecznictwie istnieje zgodność co do tego, iż straty wynikające z zawinionego działania, jak również z zaniedbań, których racjonalnie działający podmiot by nie popełnił, nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. (...) Na możliwość uwzględnienia strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych jako kosztów uzyskania przychodów należy zdaniem Sądu patrzeć przez pryzmat generalnej zasady wynikającej z art. 15 ust. 1 PDOPrU, tj. zasady powiązania wydatków podatnika z przychodami. W tym sensie należy postrzegać ją jako rozwiązanie umożliwiające zrekompensowanie negatywnych dla podatnika skutków zdarzeń gospodarczych zachodzących nieuchronnie i niezależnie od jego woli w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a także negatywnych ubocznych skutków jego działań, podejmowanych w celu osiągnięcia przychodu. Nie można wykluczyć, iż pewne działania, choćby skutkowały powstaniem „doraźnych strat” są elementem prowadzonej racjonalnie strategii gospodarczej i nie muszą stać w sprzeczności z działaniami w celu osiągnięcia przychodów, a w dalszej perspektywie służyć zwiększeniu zysków”;
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 września 2009 r. (sygn. III SA/Wa 912/09), wedle którego: „Skarga analizowana według powyższych kryteriów zasługuje na uwzględnienie z trzech powodów (...). (...) według Sądu, Dyrektor istotnie zignorował wyraźną ocenę Sądu, wyrażoną w wyroku z dnia 17 września 2008 r., że opisane przez Spółkę działanie gospodarcze (...), prima facie szkodliwe dla podatnika z punktu widzenia interesów ekonomicznych, jest w pełni uzasadnione gospodarczo i może w efekcie skutkować niezawinioną stratą możliwą do zaliczenia jako koszt uzyskania przychodu. W tym zakresie Sąd wyraźnie wskazuje, że nie istnieje jakaś istotna różnica jakościowa pozwalająca inaczej potraktować stratę (koszt) wynikającą z wymiany WNiP-u w związku z postępem technologicznym, od straty (kosztu) wynikającej z zakupu WNiP-u na okres krótszy, niż ustawowy okres pełnej amortyzacji. W jednym i w drugim przypadku działanie Spółki powinno być ocenione jako w pełni racjonalne, uzasadnione gospodarczo działanie rzetelnego przedsiębiorcy”;
• postanowienie Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z 20 lutego 2006 r. (sygn. ZD/406-236/CIT/05), gdzie organ stwierdził, iż: „Wnioskując a contrario należy przyjąć, że istnieją pewne straty, które podlegają wliczeniu do kosztów, mimo iż nie mieszczą się w pojęciu kosztu zdefiniowanym w art. 15 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wobec powyższego, kosztem uzyskania przychodów będą straty w środkach trwałych i wartościach niematerialnych i prawnych, w części, w jakiej te środki i wartości nie zostały zamortyzowane. (...) Podatnik podejmując działania w zakresie racjonalnej gospodarki wartościami niematerialnymi, polegające na zastosowaniu lepszych rozwiązań, bardziej dostosowanych do indywidualnych potrzeb jednostki, może odnieść w ciężar kosztów podatkowych niezamortyzowaną wartość wartości niematerialnej, np. know-how, którą zaprzestał wykorzystywać w prowadzonej działalności. (…) Zdaniem tutejszego organu podatkowego, w przedstawionych okolicznościach faktycznych, strata w wartości niematerialnej (know-how) w części, w jakiej ta wartość nie została zamortyzowana, dotyczy całokształtu działalności Podatnika, związana jest z funkcjonowaniem Firmy. Momentem zaś poniesienia kosztu jest wycofanie know-how z ewidencji, od tego bowiem momentu nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, wygenerowana natomiast zostaje strata, tj. część wartości tego składnika majątku nie pokryta odpisami amortyzacyjnymi”;
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 7 września 2009 r. (sygn. ILPB3/423-437/09-4/ŁM), w której organ uznał, że: „Reasumując, strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej licencji stanowi – w myśl art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – koszt uzyskania przychodów”.
  
  

Podobne stanowisko w odniesieniu do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu niezamortyzowanej części wartości początkowej WNiP zostało zajęte przez organy podatkowe także m.in. w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 listopada 2007 r. (sygn. IP-PB3/423-131/07-2/GJ), Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 maja 2009 r. (sygn. IPPB5/423-162/09-4/AM) oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 maja 2010 r. (IBPBI/1/415-222/10/KB).

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej WNiP, jaką stanowi Know-how, w myśl art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest kosztem uzyskania przychodów w momencie jej likwidacji i wykreślenia z ewidencji środków trwałych i WNiP, które to zostaną stosownie udokumentowane (np. protokołem likwidacji).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ustosunkowując się z natomiast do powołanych w treści wniosku orzeczeń sądów administracyjnych należy wskazać, że nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Z kolei, w odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.