Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-747/14/NG
z 14 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 12 sierpnia 2014 r. (data otrzymania 18 sierpnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 21 października 2011 r. Wnioskodawca wraz z małżonkiem nabyli mieszkanie, za które zapłacili 150 000,00 zł (20 000,00 zł gotówką oraz 130 000,00 zł środkami pochodzącymi z kredytu).

Wnioskodawca poza ceną zakupu poniósł następujące koszty: podatek od czynności cywilnoprawnych – 3 000,00 zł, taksa notarialna 738,00 zł oraz opłata sądowa 200,00 zł. Wnioskodawca zapłacił także prowizję dla biura nieruchomości – 3 690,00 zł.

W dniu 11 sierpnia 2014 r. Wnioskodawca założył działalność gospodarczą. W wyniku zaistniałej sytuacji życiowej Wnioskodawca wraz z małżonkiem chcą sprzedać mieszkanie i kupić dom.

W 2015 r. małżonkowie planują sprzedaż mieszkania za kwotę 157 500,00 zł.

Po sprzedaży mieszkania chcieliby spłacić kredyt w banku zaciągnięty na zakup mieszkania (na chwilę obecną do spłaty pozostało 117 500,00 zł) a resztę pieniędzy (ok. 40 000,00 zł) przeznaczyć na wkład własny potrzebny na zaciągnięcie kredytu na dom.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie:

Czy małżonkowie będą musieli zapłacić podatek dochodowy od sprzedaży mieszkania, a jeżeli tak to od jakiej kwoty i ile on wyniesie?

Zdaniem Wnioskodawcy – interpretując art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – skoro kupił mieszkanie za 20 000,00 zł wkładu własnego i 130 000,00 zł z kredytu oraz pozostałe koszty kupna mieszkania wyniosły 7 628,00 zł, czyli łącznie 157 628,00 zł, a chciałby sprzedać mieszkanie za 157 500,00 zł, to taka transakcja nie wygeneruje żadnego dochodu i co za tym idzie Wnioskodawca nie będzie musiał płacić podatku od sprzedaży nieruchomości, a pieniądze ze sprzedaży przeznaczy na spłatę kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania i wkład własny na zakup domu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie m.in.:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy – przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak w myśl art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy – za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ww. ustawy – do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Biorąc przywołane powyżej uregulowania pod uwagę stwierdzić należy, że przychód ze sprzedaży nieruchomości o charakterze mieszkalnym, tj. m.in. lokalu mieszkalnego, stanowi przychód określony w ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych niezależnie od tego, czy lokal mieszkalny stanowił, czy też nie środek trwały w prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej, ani czy był wykorzystywany w tej działalności.

Jednakże wskazać należy, że wyjątek od tej zasady ma miejsce w sytuacji, gdy podatnik prowadzi działalność w zakresie obrotu nieruchomościami, a nieruchomość ta (lokal mieszkalny) stanowi towar handlowy w prowadzonej w tym zakresie działalności gospodarczej.

Organ przedstawił powyższą regulację prawną na wypadek, gdyby lokal mieszkalny, którego zbycie małżonkowie planują, był wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Z wniosku nie wynika, by lokal stanowił towar handlowy w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Dlatego stwierdzić należy, że skoro nabycie lokalu miało miejsce w 2011 r. a sprzedaż ma nastąpić w 2015 r., to nie upłynie 5 letni termin zawarty w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że sprzedaż lokalu mieszkalnego będzie stanowić źródło przychodu podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ponieważ nabycie nieruchomości nastąpiło w 2011 r., dla oceny skutków podatkowych jej odpłatnego zbycia znajdą zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 209, poz. 1316 ze zm.) zmieniono m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania – w myśl art. 14 ustawy zmieniającej – mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2009 r.

I tak zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw, określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

W świetle art. 19 ust. 1 ww. ustawy – przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości). Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Natomiast za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, uważa się udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie jej posiadania (art. 22 ust. 6c ww. ustawy).

Wysokość nakładów, o których mowa w art. 22 ust. 6c, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ustawy).

Przywołany powyżej przepis art. 22 ust. 6c ustawy posługuje się pojęciem kosztu nabycia. Koszt nabycia, co do zasady, określa notarialna umowa sprzedaży, na podstawie której podatnik staje się właścicielem (współwłaścicielem) nieruchomości lub prawa. Kosztem nabycia bez wątpienia będzie zatem cena jaką zapłacił nabywca zbywcy za nieruchomość (prawo) będącą przedmiotem sprzedaży, niezależnie od tego czy zakup nieruchomości (prawa) jest sfinansowany kredytem bankowym, czy też środki na jej zakup pochodzą z oszczędności nabywcy. Kosztem nabycia nie jest w żadnym wypadku kwota zaciągniętego i spłaconego po sprzedaży nieruchomości (prawa) kredytu. Skoro zaciągnięcie kredytu i uzyskanie pieniędzy od banku nie jest w świetle prawa podatkowego traktowane jako osiągnięcie przez podatnika przychodu do opodatkowania, a tym samym od kwoty kredytu nie płaci się w momencie jego uzyskania podatku dochodowego, to oczywistym jest, że wydatki na spłatę kredytu nie mogą być uznawane za koszt uzyskania przychodu.

Kosztem nabycia będzie zatem cena jaką małżonkowie zapłacili sprzedającemu za lokal mieszkalny czyli kwota 150 000,00 zł. Oznacza to, że Wnioskodawca kwotę tę w części przypadającej na niego zgodnie z posiadanym udziałem w lokalu mieszkalnym może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu pomniejszając tym samym przypadający na niego przychód. Do kosztów nabycia Wnioskodawca może również zaliczyć w takim samym udziale: opłatę wniesioną tytułem taksy notarialnej (738,00 zł), zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych (3 000,00 zł) oraz prowizję dla biura nieruchomości (3 690,00 zł) jako wydatki bezpośrednio związane z nabyciem lokalu mieszkalnego. Wnioskodawca do kosztów nabycia mieszkania będzie mógł także zaliczyć poniesioną opłatę sądową, jeśli jej poniesienie było rzeczywiście bezpośrednio związane z nabyciem mieszkania (np. jest to opłata związana z założeniem księgi wieczystej). Nie będzie natomiast kosztem nabycia opłata sądowa, jeśli jest związana z ustanowieniem hipoteki w związku z zaciągniętym kredytem na zakup mieszkania, albowiem w takim wypadku jej poniesienie związane jest z pozyskaniem środków na zakup mieszkania, a nie z samym nabyciem lokalu mieszkalnego.

Ponadto nadmienić należy, że w myśl art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Jak wcześniej wyjaśniono koszt nabycia, co do zasady, określa notarialna umowa sprzedaży, na podstawie której podatnik staje się właścicielem (współwłaścicielem) nieruchomości (lokalu mieszkalnego). Kosztem nabycia bez wątpienia jest zatem cena jaką zapłacił nabywca zbywcy za lokal mieszkalny będący przedmiotem sprzedaży. Ponadto kosztem nabycia mogą być koszty notarialne, czyli wydatki związane ze sporządzeniem aktu notarialnego związanego z nabyciem lokalu mieszkalnego, zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych, prowizja na rzecz biura pośrednictwa obrotu nieruchomościami oraz opłata sądowa o ile jej poniesienie było bezpośrednio związane z nabyciem mieszkania. Zsumowanie powyższych wartości daje kwotę, która stanowi podstawę do dokonywania waloryzacji w trybie art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy ponadto wyjaśnić, że waloryzacji podlega – co wskazał ustawodawca wprost w treści regulacji art. 22 ust. 6f ustawy – koszt nabycia. To oznacza, że nie można w kolejnych latach podatkowych waloryzować kwoty uprzednio zwaloryzowanej. Tym samym wyłącznie pierwotne koszty nabycia lokalu mieszkalnego mogą być corocznie podwyższane począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie zbywanego lokalu mieszkalnego do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło jego zbycie w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie trzech pierwszych kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłoszonemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Corocznej waloryzacji podlegać może zatem koszt nabycia pierwotnie ustalony.

Dopiero tak obliczony dochód jest podstawą do obliczenia 19% podatku dochodowego z tytułu sprzedaży mieszkania. W przypadku gdy Wnioskodawca sprzeda mieszkanie za ceną niższą niż wysokość kosztów uzyskania przychodu, to u Wnioskodawcy nie powstanie dochód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Nadmienić ponadto należy, że w myśl art. 30 e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł – stosownie do art. 30e ust. 5 ww. ustawy.

Do złożenia zeznania Wnioskodawca będzie zobowiązany bez względu na fakt czy z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego powstanie dochód do opodatkowania, czy też nie.

Podkreślić także trzeba, że skoro Wnioskodawca jest współwłaścicielem mieszkania, które zamierza sprzedać (drugim współwłaścicielem jest jego małżonek), to zarówno przychód jak i koszty uzyskania przychodu Wnioskodawca powinien obliczyć odpowiednio do wysokości posiadanego udziału w lokalu mieszkalnym.

Podsumowując stwierdzić należy, że w przypadku sprzedaży w 2015 r. lokalu mieszkalnego nabytego w 2011 r. przychodem ze sprzedaży będzie cena wynikająca z aktu notarialnego na dzień dokonania sprzedaży (o ile będzie odpowiadać cenie rynkowej), pomniejszona o ewentualne koszty odpłatnego zbycia (jeżeli Wnioskodawca poniesie takie koszty zbywając nieruchomość). Tak obliczony przychód należy pomniejszyć o koszty uzyskania przychodu. W przypadku gdy Wnioskodawca sprzeda mieszkanie za cenę niższą niż wysokość kosztów uzyskania przychodu, to u Wnioskodawcy nie powstanie dochód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. To zaś oznacza, że bezprzedmiotowe jest rozpatrywanie kwestii czy spłata kredytu zaciągniętego na zakup nieruchomości jest celem mieszkaniowym w myśl art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro u Wnioskodawcy nie powstanie dochód do opodatkowania, to u Wnioskodawcy nie powstanie także dochód, który mógłby być zwolniony z opodatkowania w przypadku przeznaczenia przychodu na własne cele mieszkaniowe – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy. W sytuacji gdy Wnioskodawca nie osiągnie dochodu ze sprzedaży mieszkania, fakt wydatkowania środków ze sprzedaży mieszkania w części na spłatę kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania oraz w części na zakup domu nie będzie miał żadnego wpływu na obowiązek zapłaty podatku z tytułu sprzedaży mieszkania.

Ponadto zauważyć należy, że Wnioskodawca zobowiązany będzie do złożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-39 i wykazania w nim przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości, pomniejszonego o koszty odpłatnego zbycia (jeżeli Wnioskodawca poniesie takie koszty) oraz kosztów uzyskania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy uznano zatem za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja została wydana dla Wnioskodawcy w jego indywidualnej sprawie zgodnie z dyspozycją art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Małżonek Wnioskodawcy (będący współwłaścicielem mieszkania), chcący uzyskać interpretację indywidualną, powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem i uiścić stosowną opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.