Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-646/14-4/TR
z 12 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2014 r. (data wpływu 30 maja 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 lipca 2014 r. (data wpływu 10 lipca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z pracy najemnej na pokładzie statku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z pracy najemnej na pokładzie statku.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 1, § 3 i § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 26 czerwca 2014 r. nr ILPB2/415-646/14-2/TR Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 26 czerwca 2014 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 1 lipca 2014 r.), zaś w dniu 10 lipca 2014 r. (data nadania 7 lipca 2014 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca mieszka w Polsce i ma tutaj centrum interesów życiowych. Jest on zatrudniony w Szwajcarii jako geofizyk. Swoją pracę głównie wykonuje na morzu, na pokładzie statków badawczych. Ma status marynarza, udokumentowany przez książeczkę marynarza wydaną przez Dyrektora Wydziału Usług Publicznych i Licencji w imieniu Ministra Infrastruktury i Środowiska Królestwa Niderlandów.

W związku z pracą Wnioskodawca przebywa za granicą ponad 183 dni w roku, jednakże w przyszłości chciałby pracować za granicą mniej niż 183 dni w roku. Jest on zatrudniony na podstawie tzw. employment agreement noszącej przesłanki umowy o pracę w firmie w Szwajcarii, której Zarząd znajduje się również w Szwajcarii.

Wynagrodzenie Wnioskodawcy jest wypłacane przez Pracodawcę, czyli przez tego przedsiębiorcę z siedzibą w Szwajcarii. Jest ono przelewane bezpośrednio do banku w Polsce w walucie EURO. Poza powyższym wynagrodzeniem z zagranicy Wnioskodawca nie uzyskuje w Polsce żadnych innych dochodów, mogących podlegać obowiązkowi rozliczenia na formularzu PIT-36/37.

Wnioskodawca wykonuje pracę najemną na podstawie zawartego kontraktu, noszącego przesłanki umowy o pracę z firmą, której siedziba oraz faktycznie sprawowany zarząd znajduje się w Szwajcarii. Firma nie jest przedsiębiorcą, który faktycznie zajmuje się eksploatacją statków.

Eksploatacją statków, na których pracuje Wnioskodawca, zajmuje się firma z siedzibą w Republice Południowej Afryki. Miejscem faktycznego zarządu przedsiębiorstwa jest Republika Południowej Afryki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w sytuacji, gdy będzie przebywał za granicą mniej niż 183 dni w roku będzie zobowiązany z uzyskanego dochodu z tytułu wykonywanej pracy na rzecz szwajcarskiego podmiotu, niebędącego przedsiębiorcą, który faktycznie zajmuje się eksploatacją statków, na których pływa Wnioskodawca rozliczać się w Polsce, czy w Republice Południowej Afryki?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust. 1a ww. ustawy).
   
   

Z kolei przepis art. 4a stanowi, że przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Mając na uwadze powyższe oraz przyszły stan faktyczny będący przedmiotem zapytania, należy uznać, że dla prawidłowego określenia obowiązku podatkowego należy dokonać analizy umowy pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Republiką Południowej Afryki w zakresie rozstrzygnięć miejsca opodatkowania pracy w charakterze geofizyka na statku.

Podsumowując, w przypadku wykonywania pracy na statku eksploatowanym przez przedsiębiorstwo mające miejsce faktycznego zarządu i siedzibę w Republice Południowej Afryki, (dochód) opodatkowany winien być na terenie Republiki Południowej Afryki.

Zdaniem Wnioskodawcy, dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu pracy najemnej na podstawie kontraktu między firmą z siedzibą w Szwajcarii (która nie eksploatuje statków), w przypadku gdy rzeczywistym eksploatatorem statków jest firma siostrzana z siedzibą i faktycznym zarządem w Republice Południowej Afryki, należy rozliczyć właśnie w tym umawiającym się państwie. Stanowi o tym art. 15 ust. 3 umowy między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Republiki Południowej Afryki w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Warszawie dnia 10 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 28, poz. 124).

Podatnik nie uzyskuje przychodów na terytorium Polski w związku z wykonywaniem umowy o pracę, umowy zlecenia, umowy o dzieło, umowy agencyjnej, ani innej umowy, do której mają zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego o umowie zlecenia; podatnik nie prowadzi również działalności gospodarczej oraz nie uzyskuje przychodów w związku z wynajmem lub dzierżawą nieruchomości położonych na terytorium RP.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie uzyskując żadnego dochodu w Polsce, nie spoczywa na nim obowiązek opodatkowania w Polsce dochodów osiągniętych z tytułu pracy na statkach eksploatowanych przez przedsiębiorstwo, którego faktyczny zarząd znajduje się w Republice Południowej Afryki.

Dla rozstrzygnięcia, jaką umowę międzynarodową należy zastosować do osoby wykonującej pracę na pokładzie statku morskiego – niezależnie od tego pod jaką banderą pływa – istotne jest więc to, w jakim państwie znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa eksploatującego ten statek.

Ze stanu faktycznego wynika, że jako geofizyk Wnioskodawca świadczy i będzie świadczył w okresie przyszłym, dotyczącym niniejszego zapytania, pracę na pokładach statków eksploatowanych w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorstwo, którego siedziba i faktyczny zarząd znajdują się w Republice Południowej Afryki. Natomiast Podatnik zatrudniony jest na podstawie tzw. employment agreement noszącej przesłanki umowy o pracę w firmie w Szwajcarii, której zarząd znajduje się również w Szwajcarii, która nie eksploatowała statków, na których Wnioskodawca wykonywał pracę.

Z tego też względu w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania postanowienia konwencji z dnia 2 września 1991 r. między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92).

Do zasad opodatkowania dochodów uzyskiwanych przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu pracy najemnej wykonywanej w Republice Południowej Afryki mają zastosowanie postanowienia umowy z dnia 10 listopada 1993 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Południowej Afryki w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatku od dochodu.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14. poz. 176 ze zm.; w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Stosownie do art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 9) w zakresie art. 15 ust. 3, do wynagrodzeń załóg statków morskich lub statków powietrznych eksploatowanych w transporcie międzynarodowym (...) stosuje się zasadę, która zgodna jest z zasadą odnoszącą się do dochodów z żeglugi morskiej, śródlądowej i transportu lotniczego, zatem podlegają one opodatkowaniu w państwie, w którym znajduje się faktyczny zarząd przedsiębiorstwa.

Zasady opodatkowania dochodów uzyskiwanych przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu pracy najemnej wykonywanej w Republice Południowej Afryki mają zastosowanie postanowienia umowy z dnia 10 listopada 1993 roku między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Południowej Afryki w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 r. Nr 28, poz. 124).

Art. 15 ust. 2 cyt. umowy mówi, że bez względu na postanowienia ustępu 1 tego artykułu, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego, oraz
2. wynagrodzenia są płacone przez osobę lub w imieniu osoby, która nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Jednocześnie na podstawie ust. 3 ww. artykułu, bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu, wynagrodzenia z pracy najemnej, wykonywanej na pokładzie statku morskiego lub statku powietrznego, eksploatowanego w komunikacji międzynarodowej, mogą być opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się faktyczny zarząd przedsiębiorstwa. Ust. 3 jest lex specialis dla zaistniałej u Wnioskodawcy sytuacji.

Zatem dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu pracy wykonywanej na pokładzie statku morskiego eksploatowanego przez przedsiębiorstwo mające miejsce faktycznego zarządu i siedzibę na terytorium Republiki Południowej Afryki, może być opodatkowany zarówno w Republice Południowej Afryki, jak i w państwie rezydencji, tj. w Polsce. Jednocześnie, w Polsce – w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu – należy zastosować określoną w art. 23 Konwencji metodę zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu (tzw. metodę wyłączenia z progresją). Jak stanowi przepis art. 23 ust. 1 lit. a) umowy, w przypadku Polski podwójnego opodatkowania unikać się będzie w sposób następujący: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Południowej Afryce, to Polska, z zastrzeżeniem postanowień ustępów 2 i 3, zwolni taki dochód od podatku.

Zdaniem Zainteresowanego, ponieważ Wnioskodawca nie będzie uzyskiwał żadnego dochodu w Polsce, w związku z tym nie będzie na nim spoczywał obowiązek opodatkowania w Polsce dochodów osiągniętych z tytułu pracy na statkach eksploatowanych przez przedsiębiorstwo, którego faktyczny zarząd znajduje się w Republice Południowej Afryki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a. ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a ww. ustawy stanowi, że przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Może to wynikać z użycia w przywołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

We wniosku wskazano, że wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sytuacji, w której Zainteresowany mieszka w Polsce, gdzie posiada centrum interesów życiowych, a w roku będzie przebywał za granicą mniej niż 183 dni w roku, a zatem będzie osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 9) w zakresie art. 15 ust. 3, do wynagrodzeń załóg statków morskich lub statków powietrznych eksploatowanych w transporcie międzynarodowym (…) stosuje się zasadę, która zgodna jest z zasadą odnoszącą się do dochodów z żeglugi morskiej, śródlądowej i transportu lotniczego, zatem podlegają one opodatkowaniu w państwie, w którym znajduje się faktyczny zarząd przedsiębiorstwa.

Dla rozstrzygnięcia, którą umowę międzynarodową należy zastosować do osoby wykonującej pracę na pokładzie statku morskiego – niezależnie od tego pod jaką banderą pływa – istotne jest więc w jakim państwie znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa eksploatującego ten statek.

Z treści złożonego wniosku i jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca uzyskuje dochody z pracy najemnej na pokładzie statków morskich eksploatowanych w komunikacji międzynarodowej. Faktyczne miejsce zarządu przedsiębiorstwa eksploatującego statki, na pokładzie których Wnioskodawca wykonuje pracę najemną, znajduje się w Republice Południowej Afryki.

Uwzględniając powyższe, w sytuacji opisanej w stanie faktycznym znajdą zastosowanie postanowienia umowy z dnia 10 listopada 1993 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Południowej Afryki w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Warszawie dnia 10 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 28, poz. 124).

W myśl art. 4 ust. 1 ww. umowy, w rozumieniu niniejszej umowy:

1. określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce” oznacza osobę, która zgodnie z ustawodawstwem Polski podlega w niej opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, siedzibę, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w Polsce w zakresie dochodu osiągniętego tylko w Polsce,
2. określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Południowej Afryce” oznacza każdą osobę fizyczną posiadającą zwykłe miejsce zamieszkania w Afryce Południowej i każdą osobę prawną, której miejsce zarządu znajduje się w Południowej Afryce.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. f) ww. umowy, w rozumieniu niniejszej umowy określenie „przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa” i „przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa” oznaczają odpowiednio przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie i przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie.

Określenie „transport międzynarodowy” oznacza wszelki transport statkiem morskim lub statkiem powietrznym eksploatowanym przez przedsiębiorstwo, którego miejsce faktycznego zarządu znajduje się w Umawiającym się Państwie, z wyjątkiem przypadku, gdy statek morski lub statek powietrzny jest eksploatowany wyłącznie między miejscami położonymi w drugim Umawiającym się Państwie (art. 3 ust. 1 lit. h) ww. umowy).

Stosownie do art. 15 ust. 3 ww. umowy, bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu, wynagrodzenia z pracy najemnej, wykonywanej na pokładzie statku morskiego lub statku powietrznego, eksploatowanego w komunikacji międzynarodowej, mogą być opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się faktyczny zarząd przedsiębiorstwa.

Użyty w art. 15 ust. 3 umowy zwrot „mogą być opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie” oznacza brak wyłączności do opodatkowania tego dochodu przez państwo, w którym znajduje się miejsce rzeczywistego zarządu przedsiębiorstwa.

Zatem, dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu pracy wykonywanej na pokładzie statku morskiego eksploatowanego w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorstwo mające miejsce faktycznego zarządu na terytorium Republiki Południowej Afryki może być opodatkowany zarówno w Republice Południowej Afryki, jak i w państwie rezydencji, tj. w Polsce.

W sytuacji przedstawionej w opisanym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca mający rezydencję podatkową w Polsce będzie uzyskiwał dochody z pracy najemnej na statku eksploatowanym w komunikacji międzynarodowej przez przedsiębiorstwo posiadające faktyczny zarząd w Republice Południowej Afryki.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że ww. dochody uzyskane przez Wnioskodawcę mogą być opodatkowane zarówno w Republice Południowej Afryki, jak i w państwie rezydencji, tj. w Polsce.

Jednocześnie, w Polsce – w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu – należy zastosować określoną w art. 23 ust. 1 lit. a) ww. umowy metodę unikania podwójnego opodatkowania (tzw. metodę wyłączenia z progresją). Zgodnie z tym postanowieniem umowy, w przypadku Polski, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Południowej Afryce, to Polska, z zastrzeżeniem postanowień ustępów 2 i 3, zwolni taki dochód od podatku.

Na mocy art. 23 ust. 3 ww. umowy, jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem niniejszej umowy dochód osiągnięty przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony od podatku w Polsce, to Polska może, mimo to, przy obliczaniu kwoty od pozostałego dochodu takiej osoby wziąć pod uwagę dochód zwolniony od podatku.

Wobec powyższego, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania może być opodatkowany w Republice Południowej Afryki, to Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, ale może przy obliczaniu kwoty od pozostałego dochodu takiej osoby wziąć pod uwagę dochód zwolniony od podatku.

W myśl art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
   
   

Zasadę opodatkowania przedstawioną w wyżej powołanym art. 27 ust. 8 ustawy stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach albo chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego np. łącznie z małżonkiem.

W przeciwnym razie, podatnik nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że dochody uzyskane przez Wnioskodawcę z pracy wykonywanej na statkach armatora z Republiki Południowej Afryki będą podlegały opodatkowaniu zarówno w Polsce, jak i w Republice Południowej Afryki.

Jednakże w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie metoda wyłączenia z progresją, zgodnie z którą dochody uzyskane za granicą są zwolnione od podatku w Polsce, ale mają wpływ na podatek od dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce.

Zagraniczne dochody należałoby uwzględnić tylko do ustalenia stopy procentowej, według której Wnioskodawca byłby winien obliczyć podatek należny od dochodu uzyskanego w Polsce. Dochody uzyskane przez Wnioskodawcę w Republice Południowej Afryki podlegałyby wykazaniu w PIT/ZG, który powinien być złożony wraz z zeznaniem PIT-36 dotyczącym rozliczenia dochodów osiągniętych na terytorium Polski.

Wyłącznie zatem w sytuacji, w której Wnioskodawca będzie osiągał dochody jedynie za pracę na pokładzie statku armatora, którego miejsce faktycznego zarządu znajduje się na terytorium Republiki Południowej Afryki, to w Polsce dochody te będą wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, a na Zainteresowanym nie będzie ciążył obowiązek wykazywania tychże dochodów w rocznych zeznaniach podatkowych, ani składania tychże zeznań.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.