INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2011 r. (data wpływu 15 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia części przedsiębiorstwa - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2011 r. złożono wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia części przedsiębiorstwa.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadziła działalność w zakresie produkcji wyrobów metalowych oraz w zakresie handlu armaturą pożarniczą i środkami ochrony osobistej (odzież i obuwie robocze), jak i w zakresie usług związanych z serwisem armatury i sprzętu przeciwpożarowego i prowadzeniem spraw związanych z bhp i ppoż. dla przedsiębiorców. Spółka jest i była czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, dokonującym czynności opodatkowanych tym podatkiem. W skład majątku wchodziło szereg składników z tym, że część używana była do działalności produkcyjnej, a część do działalności handlowo-usługowej. Rachunkowość Spółki była prowadzona w sposób umożliwiający identyfikację i przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do części przedsiębiorstwa zajmującej się sferą handlowo-usługową. Odrębność działalności handlowo-usługowej od działalności produkcyjnej w księgach umożliwiała szczegółową analizę w oparciu o urządzenia księgowe (konta). Sfera handlowo-usługowa wyodrębniona była organizacyjnie w formie odrębnego działu. Zgodnie ze schematem organizacyjnym, za każdy z dwóch działów odpowiadał inny dyrektor. W strategii rozwojowej Spółki z 2008 r. plany rozwojowe odrębnie sformułowano dla obszaru produkcji i odrębnie dla obszaru handlowo-usługowego. Wobec decyzji o rozdzieleniu sfery produkcyjnej od sfery handlowo-usługowej, przeprowadzony został, na podstawie art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych, podział Spółki, przez wydzielenie składników Jej majątku związanych ze sferą handlowo-usługową i przeniesienie ich na podmiot nowo zawiązywany. Przedmiotem wydzielenia była zorganizowana część przedsiębiorstwa Spółki, związana z Jej działalnością handlowo-usługową, przyporządkowana dotąd organizacyjnie i w księgach finansowych tej działalności. Nowy podmiot miał zajmować się jedynie handlem i usługami, natomiast przedmiotem działalności Spółki będzie wyłącznie działalność produkcyjna. Umożliwia to dalszy już niezależny rozwój obu obszarów. W skład majątku przenoszonego do nowo zawiązanego podmiotu weszły: zapasy - towary (stan magazynowy), prawo użytkowania wieczystego nieruchomości wcześniej zabudowanej budynkiem magazynowym, który został z uwagi na zły stan techniczny wyburzony i w chwili podziału była niezabudowana, lecz przeznaczona do zabudowy, celem odtworzenia magazynu, zobowiązania związane z użytkowaniem wieczystym tej nieruchomości, należności od odbiorców związane ze świadczeniem usług. W trybie art. 23 ust. 1 Kodeksu pracy przejęto pracowników zajmujących się działalnością handlowo-usługową wraz z zobowiązaniami związanymi z ich zatrudnieniem. Wskazane składniki majątkowe oraz zobowiązania były zdatne do natychmiastowego podjęcia działalności przez podmiot nowo zawiązany.

Nowo zawiązany podmiot został zarejestrowany w KRS w dniu 2 września 2011 r. i z mocy prawa składniki majątku wskazane wcześniej przeszły na niego. Z tym dniem podmiot nowo zawiązany rozpoczął działalność handlowo-usługową i ją intensyfikuje.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zaprezentowanym stanem faktycznym należy uznać, że wystąpiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, co skutkuje niepodleganiem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, powołującego treść art. 2 pkt 6, art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 6, art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w ww. ustawie wskazane są czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszczące się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług, z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te nie podlegają opodatkowaniu. Uwzględniając zakres przedmiotowy ustawy pojęcie „transakcja zbycia" – w opinii Spółki - należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „dostawa towarów" w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem tych czynności, jak właściciel, a więc także skutek wynikający z podziału Spółki. Wyłączenie stosowania ustawy przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 obejmuje jednakże tylko te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa. W art. 2 pkt 27e ustawy ustawodawca zdefiniował „zorganizowaną część przedsiębiorstwa", jednakże – jak zauważyła Spółka - definicja przedsiębiorstwa w ww. ustawie nie ma, a znajduje się ona w przepisie art. 55 ust. 1 Kodeks cywilny. Zgodnie z tym przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej, przy czym zespół ten nie musi zawierać zobowiązań. Zdaniem Spółki, bez przeniesienia zobowiązań można mówić dalej o transakcji zbycia przedsiębiorstwa. Poszczególne składniki majątkowe nie stanowią przypadkowego zbioru rzeczy i praw, lecz pozostają ze sobą w relacjach funkcjonalnych i organizacyjnych, które czynią z nich całość zdolną do realizacji określonej działalności. Spółka wskazała, że zgodnie z art. 55 ust. 1 Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Z przepisu tego wynika, że istnieje prawna możliwość wyłączenia w ramach konkretnej czynności prawnej określonych składników wchodzącychw skład przedsiębiorstwa, bez naruszania statusu przedsiębiorstwa. Aby można było mówić o czynności, której przedmiotem jest przedsiębiorstwo, przedmiotem czynności muszą być objęte te elementy, które umożliwią kontynuowanie działalności gospodarczej. Zdaniem Spółki, nie można jednak w tym zakresie formułować jakichś jednoznacznych wzorów czy kryteriów. Będą się one zmieniały przy każdej dokonywanej czynności, a okoliczności konkretnego przypadku będą podstawą oceny, czy przedmiotem czynności prawnej jest przedsiębiorstwo. Granicą swobody w omawianym zakresie będzie możliwość uczestnictwa substancji w działalności gospodarczej. Odnosząc się do definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawartej w art. 2 pkt 27e ustawy, Spółka zauważyła, że występuje podobna sytuacja jak z przedsiębiorstwem, ponieważ przepis ten odnosi się do takiego zespołu składników majątkowych i niemajątkowych, mogących stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania. Z powyższego przepisu wynika, iż podstawowym wymogiem jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań. Spółka zauważyła, że kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej. Zdaniem Spółki, wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako np. wydział. Wyodrębnienie finansowe zachodzi jeżeli możliwa jest rachunkowe przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do tej części przedsiębiorstwa. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, lecz sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, do realizacji których służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa – w opinii Spółki - nie wymaga, aby w jego skład musiały wchodzić wszystkie zobowiązania czy też cały majątek, jaki związany jest z daną częścią przedsiębiorstwa. Mając na uwadze definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa wskazaną w art. 2 pkt 27e ustawy należy skorzystać, poza wykładnią gramatyczną, także z wykładni funkcjonalnej i skonstatować, iż możliwe jest istnienie zorganizowanej części przedsiębiorstwa bez zobowiązań. Przepis art. 6 pkt 1 wyłączający z zakresu ustawy opodatkowanie transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części należy rozumieć jako implementację Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347, str. 1 ze zm.), a mianowicie art. 19 ust. 1 i 2 Dyrektywy. Spółka zaznaczyła, że w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie C-497/01 Zita Modes Sari v. Administration de 1enregistrement et des Romains, zakres czynności, które mogą być przez państwo członkowskie uznane za niebędące dostawą towarów, został zakreślony w sposób szeroki. Trybunał przyjął bowiem, że wynikająca z art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy zasada braku dostawy ma zastosowanie do każdego przeniesienia przedsiębiorstwa lub samodzielnej jego części, włączając składniki rzeczowe i w razie konieczności inne, łącznie stanowiące przedsiębiorstwo lub jego część. Jako warunek zastosowania tej zasady Trybunał wskazał wyrażanie przez nabywcę zamiaru dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego natychmiastowej likwidacji i sprzedaży zapasów. Trybunał podkreślił zachowanie prawa państw członkowskich do ograniczenia zakresu stosowania zasady braku dostawy w okolicznościach wymienionych w zd. 2 art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy. Zdaniem Spółki, treść art. 6 pkt 1 ustawy nie wskazuje, aby ustawodawca polski skorzystał z możliwości ograniczenia zakresu implementowanego przepisu z uwagi na zapobieżenie zakłóceniom konkurencji, bądź też uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania przez wykorzystanie zasady braku dostawy (art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy i art. 19 Dyrektywy 112), zatem uprawniona jest interpretacja art. 6 ust. 1 ustawy zapewniająca zastosowanie tego przepisu w sposób, który pozwoli na osiągnięcie celów obowiązującej Dyrektywy 112, przyjmując że „transakcją zbycia", o której mowa w ww. przepisie, jest każda czynność, w świetle obowiązujących przepisów skutkująca przeniesieniem własności przedsiębiorstwa lub części przedsiębiorstwa, umożliwiającej prowadzenie niezależnej działalności gospodarczej. W tak określonej definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa istotne znaczenie ma uwzględniony w niej element funkcjonalny, tj. poszczególne składniki majątku staną się zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli połączy je funkcja, jaką łącznie mogą spełnić – realizować określone zadania gospodarcze, co oznacza, że każdy zespół składników majątkowych, dający się wyodrębnić poprzez funkcjonalne powiązanie polegające na przydatności do realizacji określonego działania gospodarczego. Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Spółka wskazała, że w świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu zdarzenia, majątek będący przedmiotem wydzielenia stanowił zespół składników majątkowych (materialnych i niematerialnych) przeznaczony do realizacji ściśle określonych zadań gospodarczych, bowiem był wydzielony w ramach Spółki w sposób organizacyjny, funkcjonalny i finansowy. Spółka nowo zawiązana mogła kontynuować i kontynuuje działalność spółki dzielonej tylko w oparciu o nabyte składniki majątkowe. W związku z tym Spółka wskazała, iż przedmiotowa dostawa - na mocy art. 6 pkt 1 ustawy - nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż wyodrębniony zespół składników majątkowych wypełnia definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zawartą w art. 2 pkt 27e ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.