Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-455/14-6/AP
z 14 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 20 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów w związku ze zobowiązaniami uregulowanymi na podstawie umowy faktoringu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 15 października 2014 r., Nr IPTPB1/415-455/14-2/AP, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 15 października 2014 r. (data doręczenia 20 października 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 22 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 24 października 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jawna, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, dokonuje zakupu towarów od X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która zawarła umowę faktoringową z Y Faktoring Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w …. Na podstawie powyższej umowy Y Faktoring nabywa wszystkie wierzytelności przysługujące X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością od Spółki jawnej. W związku z powyższym, zapłatę za wszelkie wierzytelności, jak również ewentualne odsetki za opóźnienie płatności są przez Spółkę jawną kierowane na rachunek Y Faktoring Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka jawna jest zobowiązana do zapłaty za faktury wystawione przez X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w terminie 135 dni.

W piśmie z dnia 22 października 2014 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność poligraficzną, jako wspólnik Spółki jawnej. Forma opodatkowania przychodów z prowadzonej przez Niego działalności to zasady ogólne (skala podatkowa), natomiast rodzaj prowadzonej dokumentacji podatkowej to księga przychodów i rozchodów. Ponadto dodał, że w złożonym wniosku mowa jest o Spółce: Zakład Wielobranżowy „…” Spółka jawna, Regon: …, NIP …, adres: ul. …, …, która zajmuje się działalnością poligraficzną. Wnioskodawca jest wspólnikiem przedmiotowej Spółki. Termin płatności wierzytelności wynikających z faktur wystawionych przez X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wynosi 105 dni, co wynika z zawartej umowy, zgodnie z którą zapłata za dostarczony towar następuje na podstawie wystawionej przez Sprzedawcę faktury, w terminie 60 dni od daty jej wystawienia. Dodatkowo Sprzedawca zobowiązał się nie dochodzić zapłaty z tytułu ceny sprzedaży przez okres kolejnych 45 dni po upływie wyżej wskazanego terminu zapłaty, okres ten zwany jest „dodatkowym terminem płatności”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka jawna, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, będzie zobowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z faktury otrzymanej od X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, nieuregulowanej przez nią w terminie 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 24d ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy zawarto umowę faktoringu, faktury otrzymane od X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nie będą podlegać regulacji art. 24d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Celem wprowadzenia regulacji dotyczących korekty kosztów podatkowych była poprawa warunków wykonywania działalności gospodarczej poprzez zniesienie lub ograniczenie niektórych uciążliwych i zbędnych obciążeń administracyjnych i uproszczenie przepisów, które są barierami rozwoju przedsiębiorczości. W szczególności celem projektowanych zmian była poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami.

Zmiany zawarte we wprowadzonej regulacji miały przede wszystkim poprawić funkcjonowanie małych i średnich przedsiębiorstw oraz mikro przedsiębiorców.

Faktoring jest specyficzną formą finansowania działalności przedsiębiorstwa. Polega on na wykupie przez wyspecjalizowaną firmę (faktora) od przedsiębiorstwa (faktoranta) wierzytelności z tytułu sprzedaży towarów lub usług do przedsiębiorstw.

Dzięki usłudze faktoringu przedsiębiorstwo uzyskuje środki finansowe wcześniej niż wynosi termin zapadalności wierzytelności handlowych. W rezultacie faktorant nie musi czekać na spłatę wierzytelności, zabezpieczając się jednocześnie przed ewentualnym opóźnieniem w spłacie. Umowa faktoringu jest skonstruowana tak, że faktorant zbywa wierzytelności handlowe wyspecjalizowanej firmie, w związku z czym otrzymuje zapłatę za wystawioną przez siebie fakturę. Dlatego też należy stwierdzić, że faktoring sam w sobie jest narzędziem eliminującym zatory płatnicze, gdyż faktura zostaje uregulowana przez faktora, tj. Pekao Faktoring Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Faktoring opiera się na umowie z góry precyzującej warunki współpracy i płatności, dlatego też nie dochodzi do zatorów płatniczych, które miałyby podlegać wyksięgowaniu z kosztów podatkowych.

Dlatego też w ocenie Wnioskodawcy, faktura wystawiona dla Spółki jawnej, w której jest wspólnikiem, przez X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zostaje uregulowana przez Faktora, tj. Y Faktoring Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, a w związku z zapłatą przez Faktora przed upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, faktura ta jest w tym terminie uregulowana, a jako taka nie podlega zapisom art. 24d ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z czym, nie należy dokonywać zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z faktury wystawionej przez X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Termin dokonania przez Spółkę jawną przelewu na rachunek Y Faktoring Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością pozostaje w takiej sytuacji bez znaczenia, gdyż faktura została już wcześniej uregulowana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Mocą art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342) ustawodawca z dniem 1 stycznia 2013 r. wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych regulacje zmierzające do likwidacji tzw. „zatorów płatniczych” (art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Stosownie do tego unormowania, w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) dłużnik – w określonych ustawą terminach – zobowiązany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 24d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 24d ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 24d ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.

Przy czym, jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 24d ust. 4 ww. ustawy).

Jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (art. 24d ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ponadto, jak stanowi art. 24d ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli zgodnie z art. 22 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 22, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

W myśl art. 24d ust. 11 cyt. ustawy, powyższe przepisy stosują podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą lub działy specjalne produkcji rolnej.

Należy zauważyć, że używane przez ustawodawcę pojęcie „uregulowanie” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, dlatego też w pierwszej kolejności konieczne jest odwołanie się do wykładni językowej tego pojęcia.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) – „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić – uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, że „uregulować”, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji – wygaśnięciem zobowiązania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki jawnej, która dokonuje zakupu towarów od X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która zawarła umowę faktoringową z Y Faktoring Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Na podstawie umowy Y Faktoring Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nabywa wszystkie wierzytelności przysługujące X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością od Spółki jawnej. Zapłatę za wszelkie wierzytelności, jak również ewentualne odsetki za opóźnienie płatności są przez Spółkę jawną kierowane na rachunek Y Faktoring Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka jawna zobowiązana jest do zapłaty za faktury wystawione przez X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w terminie 135 dni. Termin płatności wierzytelności wynikających z faktur wystawionych przez X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wynosi 105 dni, co wynika z zawartej umowy, zgodnie z którą zapłata za dostarczony towar następuje na podstawie wystawionej przez Sprzedawcę faktury, w terminie 60 dni od daty jej wystawienia. Dodatkowo Sprzedawca zobowiązał się nie dochodzić zapłaty z tytułu ceny sprzedaży przez okres kolejnych 45 dni po upływie wyżej wskazanego terminu zapłaty, okres ten zwany jest „dodatkowym terminem płatności”.

Należy wskazać, że usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Podkreślenia wymaga fakt, że skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale I Zmiana wierzyciela.

Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Faktoring odwrotny to usługa finansowa polegająca na zarządzaniu zobowiązaniami i płatnościami klienta (odbiorcy towarów) z możliwością finansowania jego dostawców, w oparciu o nabyte wierzytelności

W tym miejscu należy również wskazać, że przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych (zasad zawierania umów cywilnoprawnych, porozumień), ani nie mają wpływu na ich treść, w tym ustalenia dotyczące terminów płatności. Zgodnie z obowiązującą w prawodawstwie polskim zasadą swobody umów, strony transakcji mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęte w nich ustalenia, w tym zasady ustalania terminów płatności, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego.

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów mają zastosowanie w przypadkach braku zapłaty w odpowiednim (wskazanym w przepisach) terminie przez podatnika. Literalna wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym art. 24d tej ustawy prowadzi do wniosku, że przepisy te nie zawierają wyłączeń, jeżeli chodzi o ich stosowanie, w odniesieniu do uregulowania zobowiązań podatnika przez osobę trzecią.

Fakt, że faktor (Y Faktoring Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) dokonuje płatności na rzecz X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z tytułu zakupu towarów, których dokonuje Spółka jawna, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, nie świadczy, że zobowiązanie Spółki jawnej z tytułu nabycia towarów zostaje skutecznie uregulowane. Zobowiązanie z tytułu nabycia towarów Spółka jawna ureguluje dopiero w momencie przekazania środków pieniężnych faktorowi. W odniesieniu do sytuacji przedstawionej we wniosku, należy zatem stwierdzić, że płatność na rzecz dostawcy Spółki jawnej, tj. X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością dokonywana przez Y Faktoring Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, nie powoduje, że Spółka jawna jako nabywca towarów poniosła ciężar płatności.

Aby można było bowiem mówić o poniesieniu wydatku, w majątku ponoszącego wydatek powinno nastąpić uszczuplenie. Uwzględnienie danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów uzależnione jest od jego faktycznego i definitywnego poniesienia. Wydatek musi być poniesiony i prawidłowo udokumentowany. Przez poniesienie wydatku należy rozumieć obciążenie majątku podatnika. Obciążenie to powinno mieć jednocześnie charakter definitywny, tzn. musi być poniesiony z majątku podatnika i mieć ostateczny charakter.

W odniesieniu do powyższego, w sytuacji, gdy Spółka jawna nie ureguluje zobowiązania wynikającego z faktury dokumentującej nabycie towarów od kontrahenta na rzecz faktora (nie przekaże środków pieniężnych faktorowi), to nie można uznać, że jej zobowiązanie z powyższego tytułu zostało uregulowane.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzić należy, że w sytuacji zapłaty przez faktora (Y Faktoring Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) na rzecz X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością kwoty wynikającej z faktury dokumentującej nabycie towarów przez Spółkę jawną, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, określającej termin płatności dłuższy niż 60 dni, przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów oraz nieprzekazania faktorowi przez Spółkę jawną środków pieniężnych pokrywających uregulowane przez niego zobowiązanie przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury do kosztów uzyskania przychodów, Spółka jawna będzie zobowiązana do skorygowania kosztów uzyskania przychodów stosownie do art. 24d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

Końcowo wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) – niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników Spółki jawnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.