2014.10.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-688/14/BM
z 20 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 czerwca 2014 r. (data wpływu 7 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z 3 października 2014 r. (data wpływu 8 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek nr 1018 i 1019 zabudowanych budynkiem hali warsztatowej i budynkiem biurowym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek nr 1018 i 1019 zabudowanych budynkiem hali warsztatowej i budynkiem biurowym.

Wniosek został uzupełniony pismem z 3 października 2014 r. (data wpływu 8 października 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 26 września 2014 r. nr IBPP1/443-688/14/BM.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy postanowieniem z dnia 3 grudnia 2010 r., sygn. akt ogłosił upadłość obejmującą likwidację majątku Wnioskodawcy (S.A.). Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Dnia 26 lutego 2008 r. na podstawie aktu notarialnego (repetytorium A Nr) Wnioskodawca zakupił od osób fizycznych nieruchomość niezabudowaną składającą się z:

działek o numerach ewidencyjnych nr 1017, 1018, 1019, 1346/2 (stanowiących wyłączną własność Wnioskodawcy)
udziałów w działkach o numerach ewidencyjnych nr 1010/3, 1010/4, 1346/3 (stanowiących współwłasność Wnioskodawcy i innych podmiotów)

zwaną w dalszej części wniosku „Nieruchomością”.

W związku z nabyciem Nieruchomości Wnioskodawca nie miał prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, gdyż transakcja ta nie była udokumentowana fakturą VAT.

Przedmiotowa nieruchomość została zakupiona za kwotę 7.000.000,00 zł (słownie: siedem milionów zł).

Nieruchomość powyższa została ujęta w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy w upadłości likwidacyjnej jako nieruchomość przeznaczona do wykorzystania w prowadzonej działalności gospodarczej.

W trakcie roku 2008 oraz 2009 Wnioskodawca poniósł nakłady na Nieruchomość w kwocie netto: 52.396,05 zł. Podatek VAT dotyczący nakładów został odliczony. Nakłady dotyczyły: odwodnienia, utwardzenia placu, ogrodzenia oraz koncepcji architektonicznej budynku warsztatowego i zagospodarowania terenu.

W dniu 4 maja 2009 r. Wnioskodawca zawarł ze spółką zależną Sp. z o.o. umowę dzierżawy placu parkingowego o powierzchni 32 arów stanowiącego część działek o numerach ewidencyjnych 1017, 1018, 1019 – zwaną dalej „Umową Dzierżawy”. Na podstawie Umowy Dzierżawy Wnioskodawca oddał w dzierżawę Spółce z o.o. wyżej opisaną powierzchnię 32 arów stanowiącą cześć Nieruchomości. Zgodnie z zapisami Umowy Dzierżawy Spółka z o.o. miała prawo posadowić na wydzierżawionym terenie kontenery biurowe oraz budynek wiaty garażowej. Spółka z o.o. wybudowała na wydzierżawionym terenie budynek biurowy oraz budynek hali warsztatowej.

Budynek hali warsztatowej został posadowiony na działkach ewidencyjnych nr 1018, 1019. Budynek biurowy został posadowiony na działkach ewidencyjnych nr 1019.

Przedmiotem Umowy Dzierżawy był wyłącznie grunt tj. plac parkingowy o powierzchni 32 arów stanowiący część działek o numerach ewidencyjnych 1017, 1018, 1019.

W dniu 19 sierpnia 2010 r na podstawie Decyzji wydanych przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego dla powiatu - ziemskiego w, udzielono inwestorowi Spółce z o.o. pozwolenia na użytkowanie wyżej wymienionych: budynku hali warsztatowej oraz budynku biurowego. Po tym fakcie została podjęta uchwała zgromadzenia wspólników Spółki z o.o. w przedmiocie postawienia spółki w stan likwidacji, a następnie zostało wydane postanowienie o ogłoszeniu upadłości likwidacyjnej Spółki z o.o.

Budynek biurowy do dnia 3 grudnia 2010 r. był wykorzystywany przez Spółkę z o.o. w przeświadczeniu, iż stanowi on własność Spółki z o.o. Budynek biurowy począwszy od 3 grudnia 2010 r. był wykorzystywany przez Wnioskodawcę w upadłości likwidacyjnej. W dniu 21 września 2011 r. zostało zawarte pomiędzy Wnioskodawcą w upadłości likwidacyjnej oraz Spółką z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej porozumienie, zgodnie z którym Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej zapłacił odszkodowanie za bezumowne korzystanie z budynku biurowego w okresie od 3 grudnia 2010 r. do 23 maja 2011 r. Również w dniu 21 września 2011 r. została zawarta umowa najmu (na czas nieokreślony) na podstawie której Spółka z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej wynajęła Wnioskodawcy w upadłości likwidacyjnej części pomieszczeń budynku biurowego. Zgodnie z tą umową najmu, Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej płacił Spółce z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej tytułem czynszu najmu za korzystanie z części budynku biurowego miesięczny czynsz w okresie od dnia 24 maja 2011 r. do zakończenia umowy najmu czyli do dnia 30 czerwca 2013 r.

Cały budynek hali warsztatowej był wynajmowany przez Spółkę z o.o. podmiotowi trzeciemu. Umowa najmu budynku hali warsztatowej trwała od 13 czerwca 2011 roku do 30 września 2013 roku. Z informacji znajdujących się w posiadaniu Wnioskodawcy wynika, iż Spółka zo.o. (później Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej) wystawiał tytułem czynszu najmu na podmiot trzeci faktury VAT - czynność najmu była opodatkowana.

Umowa Dzierżawy uległa rozwiązaniu ze skutkiem na dzień 30 września 2013 roku. Dnia 30 września 2013 roku Sp. z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej dokonała protokolarnego przekazania Wnioskodawcy w upadłości likwidacyjnej dzierżawionych 32 arów wraz z budynkiem hali warsztatowej oraz budynkiem biurowym.

Przez cały okres trwania Umowy Dzierżawy Wnioskodawca (później w upadłości likwidacyjnej) oraz Sp. z o.o. (później Sp. z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej) miały przeświadczenie, iż właścicielem budynku hali warsztatowej oraz budynku biurowego jest Sp. z o.o.

Do dnia sporządzenia niniejszego wniosku Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej nikomu nie wynajmował ani nie wydzierżawiał budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej.

W wyniku postępowania sądowego wszczętego na wniosek Wnioskodawcy ustalono, iż budynek hali warsztatowej oraz budynek biurowy są trwale związane z gruntem a zatem stanowią własność Wnioskodawcy w upadłości likwidacyjnej. Sporną kwestią pozostało rozliczenie nakładów poniesionych przez Sp. z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej na wzniesienie budynku hali warsztatowej oraz budynku biurowego.

Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej kierując się zapisami Umowy Dzierżawy stoi na stanowisku, iż Spółce z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej nie przysługuje roszczenie o zwrot nakładów poczynionych na wzniesienie budynku hali warsztatowej oraz budynku biurowego.

Sp. z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej stoi na stanowisku, iż przysługuje mu w stosunku do Wnioskodawcy w upadłości likwidacyjnej roszczenie o zwrot nakładów poczynionych na wzniesienie budynku hali warsztatowej oraz budynku biurowego. Do dnia złożenia wniosku o interpretacje indywidualną Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej nie otrzymała od Spółki z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej faktury VAT za zwrot nakładów, sama też nie ponosiła wydatków na ulepszenie przedmiotowych budynków.

Obecnie Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej planuje sprzedaż Nieruchomości zabudowanej budynkiem hali warsztatowej oraz budynkiem biurowym - zwana dalej „Zabudowaną Nieruchomością”.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że dokona sprzedaży nieruchomości na rzecz czynnego podatnika podatku VAT.

Działki gruntowe o numerach geodezyjnych 1018, 1019 i 1017 pełniły i pełnią funkcję placu parkingowego. Działki gruntu o numerach geodezyjnych 1018, 1019 i 1017 stanowią jedynie utwardzony grunt, który nie jest budowlą w rozumieniu ustawy Prawo budowlane i Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

Działki gruntowe o numerach geodezyjnych 1018, 1019 i 1017 zostały zakupione na podstawie aktu notarialnego z dnia 26 lutego 2008 r. ( Repetytorium A Nr). W przedmiotowym akcie wskazano, iż przedmiotowe działki nr 1018, 1019 i 1017 zostały sprzedane jako niezabudowane.

Po dniu 26 lutego 2008 r. Wnioskodawca nie czynił na powyższe działki nr 1018, 1019 i 1017 żadnych nakładów celem wybudowania placu parkingowego.

W księgach rachunkowych Wnioskodawcy nigdy nie ujęto w ewidencji środków trwałych placu parkingowego.

Po przeprowadzonej przez Wnioskodawcę weryfikacji stwierdzić należy, iż nakłady na nieruchomość opisane jako „utwardzenie placu” faktycznie dotyczyły zakupu kamienia za kwotę 3.191,36 zł, który był wykorzystany do zasypania powstałych dziur i wyrównania kolein.

Paragraf 1 pkt. 1 umowy dzierżawy z maja 2009 r. stanowił, iż „Przedmiotem dzierżawy jest fragment niezabudowanej nieruchomości utworzonej z działek o numerach 1017, 1018 oraz 1019, dla której Sąd Rejonowy ……………Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w………….., prowadzona jest księga wieczysta………… stanowiący plac parkingowy o powierzchni 32 arów wraz z drogą dojazdową, zwany dalej „przedmiotem dzierżawy”.

Zatem uznać należy, iż przedmiotem umowy dzierżawy zawartej w maju 2009 r. był wyłącznie grunt o utwardzonej powierzchni stanowiący plac parkingowy o powierzchni 32 arów wyodrębniony z części działek o numerach ewidencyjnych 1017, 1018 oraz 1019.

Ogrodzenie wybudowane zostało na działkach 1017, 1018 oraz 1019. Ogrodzenie jest wykonane z metalowej siatki rozpiętej na metalowych słupkach (stanowiących zasadniczy szkielet ogrodzenia).

Na potrzeby sporządzenia niniejszego pisma Wnioskodawca dokonał weryfikacji sposobu wykonania ogrodzenia w szczególności sposobu osadzenia metalowych słupków.

Metalowe słupki dla zwiększenia ich stabilności zostały wbite w ziemię, a fragment części odcinka metalowego słupka znajdującego się pod poziomem gruntu został oblany niewielką ilością betonu, który zastygając stworzył niewielkie betonowe czopy. Przedmiotowe betonowe czopy obejmują jedynie część długości metalowego słupka znajdującego się pod poziomem gruntu.

Ogrodzenie nie otacza całej nieruchomości, gdyż nie zostało ukończone na działce 1346/2.

Mając na uwadze powyższe oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż ogrodzenie to nie jest budowlą w rozumieniu ustawy Prawo budowlane i Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Ogrodzenie jest jedynie urządzeniem budowlanym.

W księgach rachunkowych Wnioskodawcy nakłady na ogrodzenie są ujęte pod pozycją środki trwałe w budowie, gdyż budowa ogrodzenia nie została ukończona. Ogrodzenie nigdy nie było ujęte w księgach rachunkowych Wnioskodawcy jako środek trwały.

Ogrodzenie nie jest budowlą i nie było też w żadnym okresie przedmiotem umowy dzierżawy.

Wnioskodawca wskazuje, iż utwardzony grunt pełniący funkcję placu parkingowego oraz ogrodzenie wzniesione na działkach nr: 1018 i 1019, a także działce 1017 mających być przedmiotem sprzedaży, nie stanowią budowli w rozumieniu ustawy Prawo budowlane i Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, co wynika z wcześniej udzielonych odpowiedzi.

Na działkach 1018 oraz 1019 Wnioskodawca nie wybudował żadnych innych obiektów stanowiących budynki lub budowle w rozumieniu ustawy Prawo budowlane i Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

Wnioskodawca podaje również, iż działka nr 1010/4 stanowiąca współwłasność Wnioskodawcy oraz innych podmiotów (na zasadzie współwłasności) - wyszczególniona także we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej ORD-IN z dnia 27 czerwca 2014 r. została zakupiona na podstawie aktu notarialnego z dnia 26 lutego 2008 r. (Repetytorium A Nr). Zgodnie z przedmiotowym aktem notarialnym Wnioskodawca zakupił 4/8 udziału w działce nr 1010/4.

W chwili zakupu działka nr 1010/4 zabudowana była zbiornikiem retencyjnym stanowiącym budowlę w rozumieniu ustawy Prawo budowlane i Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych - Symbol PKOB 1252 - Zbiorniki, silosy i budynki magazynowe.

Wnioskodawca od czasu zakupu nie poczynił żadnych wydatków na ulepszenie zbiornika retencyjnego i powyższy zbiornik (a właściwie udział w jego własności) nie był przedmiotem żadnej umowy dzierżawy.

Budynek biurowy - symbol PKOB - 1220 Budynki biurowe.

Budynek hali warsztatowej - symbol PKOB - 1251 Budynki przemysłowe.

Budynek biurowy został posadowiony na jednej geodezyjnie wyodrębnionej działce ewidencyjnej nr 1019 Stwierdzenie Wnioskodawcy, że „budynek biurowy został posadowiony na działkach ewidencyjnych nr 1019....” jest błędem pisarskim.

W wyżej zacytowanym § 1 pkt 1 umowy dzierżawy z maja 2009 r. wskazano, iż wydzierżawiona nieruchomość stanowi plac parkingowy

W § 2 pkt 1 umowy dzierżawy z maja 2009 r. stwierdzono, iż „Wydzierżawiający oddaje Dzierżawcy przedmiot dzierżawy w dzierżawę celem ustawienia na nim na wyłączny koszt Dzierżawcy 16 (szesnastu) kontenerów biurowych oraz wiaty garażowej, a Dzierżawca przyjął go w dzierżawę i oświadcza, iż przedmiot dzierżawy będzie wykorzystywał na cele związane ze swoją działalnością gospodarczą”.

Ponadto w § 4 pkt 1 umowy dzierżawy z maja 2009 r. stwierdzono, iż „Dzierżawca oświadcza, że będzie używał przedmiotu dzierżawy zgodnie z jego przeznaczeniem (...).

Z powyższych zapisów wynika, iż nieruchomość miałaby być w pierwszej kolejności wykorzystana w celu ustawienia 16 kontenerów biurowych oraz wiaty garażowej, a dodatkowym sposobem wykorzystywania wydzierżawionej nieruchomości był plac parkingowy.

Tut. Organ zadał pytanie: „Z wniosku wynika, że zgodnie z umową dzierżawy Spółka miała prawo posadowić na wydzierżawionym terenie kontenery biurowe i budynek wiaty garażowej, natomiast posadowiła budynek biurowy i budynek hali warsztatowej, prosimy zatem o wyjaśnienie czy dzierżawca wykorzystywał nieruchomość niezgodnie z umową dzierżawy czy też Wnioskodawca wyraził zgodę na wybudowanie budynku biurowego i hali warsztatowej, jeśli tak to kiedy i w jakiej formie tej zgody udzielił. W odpowiedzi Wnioskodawca wskazał, że wybudowanie budynku biurowego i budynku hali warsztatowej miało miejsce przed ogłoszeniem upadłości Wnioskodawcy, a zatem udzielając odpowiedzi na powyższe pytanie syndyk opierać się może wyłącznie na dostępnej dokumentacji.

Bazując na dostępnych materiałach źródłowych Wnioskodawca oświadcza, iż nie dysponuje dokumentem z którego wynikałoby, iż Wnioskodawca wyraził zgodę na wybudowanie na wydzierżawionym gruncie trwale związanych z gruntem budynków tj. budynku biurowego i budynku hali warsztatowej. Dokumentu, który wskazywałby na istnienie takiej zgody nie przedłożył Wnioskodawcy również………...

Tak więc Wnioskodawca stwierdza, iż nie udzielił zgody spółce na wybudowanie budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej w rozumieniu ustawy Prawo budowlane.

Jednocześnie wskazać należy, iż konstrukcja budynku biurowego wykonana została z kontenerów. Kontenery zostały skręcone tworząc jeden budynek kontenerowy, który jedynie z uwagi na sposób posadowienia w gruncie uznać należało za budynek w rozumieniu ustawy Prawo budowlane.

Podobnie budynek hali warsztatowej wykonany jest na konstrukcji stalowej obudowanej arkuszami blachy, która jedynie z uwagi na sposób posadowienia w gruncie uznana została za budynek w rozumieniu ustawy Prawo budowlane.

Kierując się jednakże wyżej cytowanym brzmieniem § 2 pkt 1 umowy dzierżawy z maja 2009 r. wskazać należy, iż intencją Wnioskodawcy było udostępnienie spółce gruntu celem „(...) ustawienia na nim na wyłączny koszt Dzierżawcy 16 (szesnastu) kontenerów biurowych oraz wiaty garażowej.” Posłużenie się przez strony umowy pojęciem „ustawienie” wyraźnie wskazuje, iż Wnioskodawca nie wyrażał zgody na wzniesienie/wybudowanie obiektów, które byłyby trwale związane z gruntem i stanowiłyby budynki.

Post factum uznać zatem należy, iż Dzierżawcę wykorzystywał nieruchomość w sposób niezgodny z umową dzierżawy z maja 2009 r.

Paragraf 4 pkt 4 umowy dzierżawy z maja 2009 roku stanowił, iż „Dzierżawca ma prawo dokonać nakładów zwiększających wartość przedmiotu dzierżawy wyłącznie za zgodą Wydzierżawiającego, o wartości i w zakresie uzgodnionym uprzednio każdorazowo w formie pisemnej. Dzierżawcy nie przysługuje prawo zwrotu poczynionych nakładów, chyba że strony postanowią inaczej na piśmie”.

Bazując na dostępnych materiałach źródłowych Wnioskodawca oświadcza, iż nie dysponuje dokumentem z którego wynikałoby, iż spółce E przysługiwałoby prawo do zwrotu nakładów poczynionych na wzniesienie budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej. Dokumentu takiego nie przedłożył Wnioskodawcy również E ograniczając się jedynie do wezwania do zapłaty.

Zapisy § 4 pkt 4 umowy dzierżawy z maja 2009 r. stanowiły, iż co do zasady spółce nie przysługiwało prawo do zwrotu poczynionych nakładów - a zatem Wnioskodawca miał je przejąć nieodpłatnie - chyba że strony postanowiłyby inaczej na piśmie.

W świetle powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nakłady w postaci budynku biurowego i budynku hali warsztatowej zostały przejęte nieodpłatnie.

Mając na względzie ww. uwagi Wnioskodawca stwierdza, iż:

Wnioskodawca nabył nakłady tj. budynek biurowy oraz budynek hali warsztatowej nieodpłatnie,
spółka E po rozwiązaniu umowy dzierżawy z maja 2009 r. nie wystawiła na Wnioskodawcę żadnej faktury VAT na okoliczność przekazania budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej, a zatem transakcja nie została udokumentowana fakturą VAT,
budynek biurowy oraz budynek hali warsztatowej począwszy od dnia 30 września 2013 r. są przeznaczone wyłącznie do sprzedaży i nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności nie są wykorzystywane do potrzeb własnych, a także nie są wydzierżawiane, wynajmowane lub udostępniane podmiotom trzecim pod jakimkolwiek tytułem prawnym;
Wnioskodawcy stoi na stanowisku, iż nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia nakładów tj. budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej albowiem nabył je nieodpłatnie.

Od dnia 30 września 2013 r. tj. od dnia przejęcia od spółki E przez Wnioskodawcę budynku biurowego i budynku hali warsztatowej do dnia sporządzenia niniejszego pisma budynki te nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności nie były wykorzystywane do potrzeb własnych, a także nie były wydzierżawiane, wynajmowane lub udostępniane podmiotom trzecim pod jakkolwiek tytułem prawnym. Budynek biurowy oraz budynek hali warsztatowej przeznaczone są do sprzedaży.

Z powyższego względu pytanie o wykorzystanie budynków jako czynności opodatkowanych podatkiem VAT, czy zwolnionych od podatku nie ma zastosowania do powyższego stanu faktycznego.

Na podstawie decyzji wydanych przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w dniu 19 sierpnia 2010 r. udzielono inwestorowi E pozwolenia na użytkowanie budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej.

Budynek biurowy od dnia 19 sierpnia 2010 r. do dnia 3 grudnia 2010 r. był wykorzystywany przez E na potrzeby własne.

Budynek biurowy począwszy od dnia 3 grudnia 2010 r. był wykorzystywany przez Wnioskodawcę na cele związane z bieżącą działalnością gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT.

W dniu 21 września 2011 r. zostało zawarte pomiędzy Wnioskodawcą oraz E porozumienie, zgodnie z którym Wnioskodawca zapłacił odszkodowanie za bezumowne korzystanie z budynku biurowego w okresie od 3 grudnia 2010 r. do 23 maja 2011 r.

Również w dniu 21 września 2011 r. Wnioskodawca i E zawarli umowę najmu (na czas nieokreślony) na podstawie której E wynajął Wnioskodawcy część pomieszczeń budynku biurowego o powierzchni 117 m². Zgodnie z tą umową najmu, Wnioskodawca płaciła E tytułem czynszu najmu za korzystanie z części budynku biurowego miesięczny czynsz w okresie od dnia 24 maja 2011 r. do zakończenia umowy najmu czyli do dnia 31 lipca 2013 r (w dniu 31 lipca upłynął trzymiesięczny okres wypowiedzenia umowy najmu - we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej ORD-IN z dnia 27 czerwca 2014 r. mylnie została podana data 30 czerwca 2013 r. jako data zakończenia umowy).

W okresie od dnia 24 maja 2011 r. do 31 lipca 2013 r. wynajęte przez Wnioskodawcę pomieszczenia biurowe w budynku biurowym były wykorzystywany przez Wnioskodawcę na cele związane z bieżącą działalnością gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT.

Od dnia 1 sierpnia 2013 r. do 30 września 2013 r. budynek biurowy nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższe wynikało z faktu, iż Wnioskodawca i E podejmowali wszelkie działania nie mając świadomości, iż budynek biurowy jest trwale związany z gruntem i stanowi budynek.

Budynek hali warsztatowej w okresie od 19 sierpnia 2010 r. do 30 września 2013 r. nie był w żaden sposób wykorzystywany przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca nie był stroną umów najmu lub dzierżawy w ramach których wydzierżawiałby lub wynajmował budynek biurowy lub budynek hali warsztatowej podmiotom trzecim. Wnioskodawca nigdy nie wynajmował oraz nie wydzierżawiał budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej.

Budynek biurowy był wykorzystywany przez Wnioskodawcę w całości, a później w części tylko na potrzeby własne.

Wnioskodawca był jedynie najemcą budynku biurowego co zostało opisane powyżej.

Budynek biurowy - Wnioskodawca w trakcie użytkowania budynku biurowego, a później po przejęciu od E budynku biurowego tj. od dnia 30 września 2013 r. nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie budynku biurowego w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Wnioskodawca przed sprzedażą budynku biurowego nie poniesie jakichkolwiek wydatków na ulepszenie budynku biurowego.

Wobec powyższego Wnioskodawcy nie przysługiwało i nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków na ulepszenie budynku biurowego.

Budynek hali warsztatowej - Wnioskodawca przed jak i po przejęciu od E budynku hali warsztatowej nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie budynku hali warsztatowej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Wnioskodawca przed sprzedażą budynku hali warsztatowej nie poniesie jakichkolwiek wydatków na ulepszenie budynku hali warsztatowej.

Wobec powyższego Wnioskodawcy nie przysługiwało i nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków na ulepszenie budynku hali warsztatowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisana przyszła transakcja sprzedaży Zabudowanej Nieruchomości będzie podlegała podatkowi od towarów i usług według stawki 23%, czy będzie zwolniona od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli do dnia sprzedaży Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej nie otrzyma od Spółki z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej faktury VAT za zwrot nakładów z tytułu wybudowania budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej to sprzedaż Zabudowanej Nieruchomości będzie zwolniona od podatku od towarów i usług, gdyż:

1.Sprzedaż budynku biurowego będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a albowiem dostawa będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, a Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu zwrotu nakładów oraz Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej nie ponosił wydatków na ulepszenie budynku biurowego w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca przyjmuje, iż dostawa budynku biurowego będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia albowiem jak wynika ze stanu faktycznego budynek biurowy od momentu jego wzniesienia do dnia 3 grudnia 2010 r. był nieodpłatnie wykorzystywany przez Spółkę z o.o. do prowadzenia działalności gospodarczej. Sp. z o.o. wykorzystywała budynek biurowy w okresie od momentu jego wzniesienia do dnia 3 grudnia 2010 r. w przeświadczeniu, iż jest właścicielem budynku. Natomiast w okresie od 3 grudnia 2010 r. do 30 czerwca 2013 r. był odpłatnie wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej przez właściciela tj. Wnioskodawcę w upadłości likwidacyjnej. Odpłatność przejawiała się w tym, iż podmiot niebędący właścicielem (Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej) udostępniał odpłatnie budynek biurowy podmiotowi będącemu właścicielem (Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej).

2.Sprzedaż budynku hali warsztatowej będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 albowiem pomiędzy pierwszym zasiedleniem w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, a dostawą budynku hali warsztatowej upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Wnioskodawca przyjmuje, iż od pierwszego zasiedlenia budynku hali warsztatowej do dnia sprzedaży upłynął okres dłuższy niż 2 lata (w okresie od 13 czerwca 2011 roku do 30 września 2013 roku) albowiem cały budynek hali warsztatowe był wynajmowany przez Spółkę z o.o. podmiotowi trzeciemu w oparciu o opodatkowaną podatkiem VAT umowę najmu/dzierżawy.

Zgodnie z art. 29 ust 5 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, w związku z powyższym również dostawa gruntu, na którym posadowione są budynek biurowy i budynek hali warsztatowej będzie zwolniona od podatku od towarów i usług.

Jeżeli do dnia sprzedaży Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej otrzyma od Spółki z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej fakturę VAT za zwrot nakładów z tytułu wybudowania budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej to sprzedaż Zabudowanej Nieruchomości będzie opodatkowana stawką 23% podatku od towarów i usług, gdyż:

1.Sprzedaż budynku biurowego nie będzie korzystała ze zwolnienia opisanego w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług albowiem dostawa będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, a Wnioskodawca w upadłości likwidacyjne (dokonujący dostawy) przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wnioskodawca przyjmuje, iż dostawa budynku biurowego będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia albowiem jak wynika ze stanu faktycznego budynek biurowy od momentu jego wzniesienia do dnia 3 grudnia 2010 r. był nieodpłatnie wykorzystywany przez Sp. z o.o. do prowadzenia działalności gospodarczej. Sp. z o.o. wykorzystywała budynek biurowy w okresie od momentu jego wzniesienia do dnia 3 grudnia 2010 r. w przeświadczeniu, iż jest właścicielem budynku. Natomiast w okresie od 3 grudnia 2010 r. do 30 czerwca 2013 r. był odpłatnie wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej przez właściciela tj. Wnioskodawcy w upadłości likwidacyjnej. Odpłatność przejawiała się w tym, iż podmiot niebędący właścicielem (Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej) udostępniał odpłatnie budynek biurowy podmiotowi będącemu właścicielem (Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej).

2.Sprzedaż budynku hali warsztatowej co do zasady będzie korzystała ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT albowiem pomiędzy pierwszym zasiedleniem w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, a dostawą budynku hali warsztatowej upłynął okres dłuższy niż 2 lata, jednakże Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej oraz nabywca zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o VAT skorzysta z możliwości rezygnacji ze zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT i wybierze opodatkowanie tej transakcji po spełnieniu wymaganych warunków opisanych w art. 43 ust. 10 ustawy o VAT. Dostawa budynku będzie opodatkowana stawką 23% podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca przyjmuje, iż od pierwszego zasiedlenia budynku hali warsztatowej do dnia sprzedaży upłynął okres dłuższy niż 2 lata (w okresie od 13 czerwca 2011 roku do 30 września 2013 roku ), albowiem cały budynek hali warsztatowej był wynajmowany przez Sp. z o.o. podmiotowi trzeciemu w oparciu o opodatkowaną podatkiem VAT umowę najmu/dzierżawy.

Zgodnie z art. 29 ust 5 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, w związku z powyższym również dostawa gruntu, na którym posadowione są budynek biurowy i budynek wiaty warsztatowej będzie w tym przypadku opodatkowana stawką 23% podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r., są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Wskazać ponadto należy, że istota dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy polega na „przeniesieniu prawa” do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie „rozporządzanie towarami jak właściciel” należy rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do prawnego dysponowania towarem. Przepis ustawy o podatku od towarów i usług ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa na inną stronę, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona uzyskuje de facto, możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się to z przeniesieniem własności w sensie cywilistycznym, wskazując na uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Znajduje to wyraz w formule „jak właściciel”, co implikuje możliwość uznania za dostawę towarów również owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą bez względu na to, czy w rzeczywistości w ślad za tym doszło do przeniesienia prawa własności. Należy rozróżnić pojęcie „rozporządzanie towarem jak właściciel” w ujęciu ustawowym i pojęcie własności w ujęciu cywilistycznym.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 tej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII ww. ustawy (art. 41-85). Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem z powyższych przepisów wynika, iż dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres krótszy niż dwa lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Co istotne, oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za takie można rozumieć m. in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Dana nieruchomość nie musi być faktycznie wykorzystywana, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie danego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu.

Jeżeli zatem podatnik wybuduje obiekt lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekraczają 30% jego wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w najem lub dzierżawę – bowiem zarówno sprzedaż, najem, jak i dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Zatem, należy uznać za pierwsze zasiedlenie moment oddania budynku, budowli lub ich części do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy) czy nabywcy.

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Według art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o VAT podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Jak stanowi art. 43 ust. 11 ustawy o VAT oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Natomiast zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki i budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

W myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z powyższej definicji wynika, iż na gruncie polskiego prawa możemy wyodrębnić trzy rodzaje nieruchomości w sensie prawnym:

grunty (stanowiące część powierzchni ziemskiej),
budynki trwale z gruntem związane (tzw. nieruchomości budynkowe),
części tych budynków (tzw. nieruchomości lokalowe).

Na mocy art. 47 § 1-3 ustawy Kodeks cywilny część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Art. 48 k.c. stanowi że, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 k.c., zgodnie z którym własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że przez umowę najmu - zgodnie z art. 659 § 1 k.c. - wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W myśl natomiast § 2 powołanego przepisu, czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju - art. 659 § 1 k.c.

Jak stanowi art. 675 § 1 k.c., po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym; jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania.

W myśl art. 676 k.c., jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Natomiast przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz (art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego). Do dzierżawy – stosownie do art. 694 k.c. – stosuje się odpowiednio przepisy o najmie.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że roszczenie o zwrot nakładów ulepszających, jeżeli umowa przewiduje taki sposób rozliczenia przez wydzierżawiającego poniesionych przez dzierżawcę nakładów, powstaje w momencie zwrotu dzierżawionych nieruchomości, a nie w momencie zakończenia umowy, czy też zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości.

Dopiero wobec braku stosownych postanowień umowy miałyby zastosowanie powołane wyżej przepisy art. 676 k.c.

W myśl art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o:

1.obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć:

budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
obiekt małej architektury;

2.budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach;

2a.budynek mieszkalny jednorodzinny – należy przez to rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku;

3.budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową;

3a.obiekcie liniowym - należy przez to rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem dla celów podatku VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącej usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

W PKOB obiekty budowlane grupowane są w dwóch sekcjach: „Budynki” i „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej”. Zgodnie z objaśnieniami zawartymi w PKOB obiektami inżynierii lądowej i wodnej są wszystkie obiekty budowlane nie klasyfikowane jako budynki.

Zatem jeśli dana budowla w rozumieniu Prawa budowlanego nie została sklasyfikowana w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych jako budynek, mieści się w sekcji „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej”.

Z wniosku wynika, że 26 lutego 2008 r. Wnioskodawca zakupił od osób fizycznych nieruchomość niezabudowaną składającą się z działek o numerach ewidencyjnych nr 1017, 1018, 1019, 1346/2 udziałów w działkach o numerach ewidencyjnych nr 1010/3, 1010/4, 1346/3.

W związku z nabyciem Nieruchomości Wnioskodawca nie miał prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, gdyż transakcja ta nie była udokumentowana fakturą VAT.

W dniu 4 maja 2009 r. Wnioskodawca zawarł ze spółką zależną Sp. z o.o. umowę dzierżawy placu parkingowego o powierzchni 32 arów stanowiącego część działek o numerach ewidencyjnych 1017, 1018, 1019. Zgodnie z zapisami Umowy Dzierżawy Spółka z o.o. miała prawo posadowić na wydzierżawionym terenie kontenery biurowe oraz budynek wiaty garażowej. Spółka z o.o. wybudowała na wydzierżawionym terenie budynek biurowy oraz budynek hali warsztatowej.

Budynek hali warsztatowej został posadowiony na działkach ewidencyjnych nr 1018, 1019. Budynek biurowy został posadowiony na działce ewidencyjnej nr 1019.

Przedmiotem Umowy Dzierżawy był wyłącznie grunt tj. plac parkingowy o powierzchni 32 arów stanowiący część działek o numerach ewidencyjnych 1017, 1018, 1019.

W dniu 19 sierpnia 2010 r. udzielono inwestorowi Spółce z o.o. pozwolenia na użytkowanie wyżej wymienionych: budynku hali warsztatowej oraz budynku biurowego.

Budynek biurowy do dnia 3 grudnia 2010 r. był wykorzystywany przez Spółkę z o.o. w przeświadczeniu, iż stanowi on własność Spółki z o.o. Budynek biurowy począwszy od 3 grudnia 2010 r. był wykorzystywany przez Wnioskodawcę. W dniu 21 września 2011 r. zostało zawarte pomiędzy Wnioskodawcą oraz Spółką z o.o. porozumienie, zgodnie z którym Wnioskodawca zapłacił odszkodowanie za bezumowne korzystanie z budynku biurowego w okresie od 3 grudnia 2010 r. do 23 maja 2011 r. Również w dniu 21 września 2011 r. została zawarta umowa najmu (na czas nieokreślony) na podstawie której Spółka z o.o. wynajęła Wnioskodawcy części pomieszczeń budynku biurowego. Zgodnie z tą umową najmu, Wnioskodawca w upadłości likwidacyjnej płacił Spółce z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej tytułem czynszu najmu za korzystanie z części budynku biurowego miesięczny czynsz w okresie od dnia 24 maja 2011 r. do zakończenia umowy najmu czyli do dnia 30 czerwca 2013 r.

Cały budynek hali warsztatowej był wynajmowany przez Spółkę z o.o. podmiotowi trzeciemu. Umowa najmu budynku hali warsztatowej trwała od 13 czerwca 2011 r. roku do 30 września 2013 roku. Spółka z o.o. wystawiała tytułem czynszu najmu na podmiot trzeci faktury VAT - czynność najmu była opodatkowana.

Wnioskodawca nikomu nie wynajmował ani nie wydzierżawiał budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej.

W wyniku postępowania sądowego wszczętego na wniosek Wnioskodawcy ustalono, iż budynek hali warsztatowej oraz budynek biurowy są trwale związane z gruntem a zatem stanowią własność Wnioskodawcy. Sporną kwestią pozostało rozliczenie nakładów poniesionych przez Sp. z o.o. na wzniesienie budynku hali warsztatowej oraz budynku biurowego.

Do dnia złożenia wniosku Wnioskodawca nie otrzymał od Spółki z o.o. w likwidacji w upadłości likwidacyjnej faktury VAT za zwrot nakładów, sam też nie ponosił wydatków na ulepszenie przedmiotowych budynków.

Obecnie Wnioskodawca planuje sprzedaż Nieruchomości zabudowanej budynkiem hali warsztatowej oraz budynkiem biurowym - zwana dalej „Zabudowaną Nieruchomością”.

Działki gruntu o numerach geodezyjnych 1018, 1019 i 1017 stanowią jedynie utwardzony grunt, który nie jest budowlą w rozumieniu ustawy Prawo budowlane i Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

Wnioskodawca nie czynił na powyższe działki nr 1018, 1019 i 1017 żadnych nakładów celem wybudowania placu parkingowego.

Ogrodzenie wybudowane zostało na działkach 1017, 1018 oraz 1019.

Ogrodzenie nie jest budowlą i nie było też w żadnym okresie przedmiotem umowy dzierżawy.

Na działkach 1018 oraz 1019 Wnioskodawca nie wybudował żadnych innych obiektów stanowiących budynki lub budowle w rozumieniu ustawy Prawo budowlane i Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

Budynek biurowy - symbol PKOB - 1220 Budynki biurowe.

Budynek hali warsztatowej - symbol PKOB - 1251 Budynki przemysłowe.

Ponadto w § 4 pkt 1 umowy dzierżawy z maja 2009 r. stwierdzono, iż „Dzierżawca oświadcza, że będzie używał przedmiotu dzierżawy zgodnie z jego przeznaczeniem (...).

Wnioskodawca nie udzielił zgody spółce na wybudowanie budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej w rozumieniu ustawy Prawo budowlane.

Konstrukcja budynku biurowego wykonana została z kontenerów. Kontenery zostały skręcone tworząc jeden budynek kontenerowy, który jedynie z uwagi na sposób posadowienia w gruncie uznać należało za budynek w rozumieniu ustawy Prawo budowlane.

Intencją Wnioskodawcy było udostępnienie spółce gruntu celem „(...) ustawienia na nim na wyłączny koszt Dzierżawcy 16 (szesnastu) kontenerów biurowych oraz wiaty garażowej.” Posłużenie się przez strony umowy pojęciem „ustawienie” wyraźnie wskazuje, iż Wnioskodawca nie wyrażał zgody na wzniesienie/wybudowanie obiektów, które byłyby trwale związane z gruntem i stanowiłyby budynki.

Post factum uznać zatem należy, iż Dzierżawcę wykorzystywał nieruchomość w sposób niezgodny z umową dzierżawy z maja 2009 r.

Z umowy dzierżawy wynika, iż „Dzierżawca ma prawo dokonać nakładów zwiększających wartość przedmiotu dzierżawy wyłącznie za zgodą Wydzierżawiającego, o wartości i w zakresie uzgodnionym uprzednio każdorazowo w formie pisemnej. Dzierżawcy nie przysługuje prawo zwrotu poczynionych nakładów, chyba że strony postanowią inaczej na piśmie”.

Wnioskodawca oświadcza, iż nie dysponuje dokumentem z którego wynikałoby, iż spółce przysługiwałoby prawo do zwrotu nakładów poczynionych na wzniesienie budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej. Dokumentu takiego nie przedłożył Wnioskodawcy również Equus Serwis, ograniczając się jedynie do wezwania do zapłaty.

W świetle powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nakłady w postaci budynku biurowego i budynku hali warsztatowej zostały przejęte nieodpłatnie.

Mając na względzie ww. uwagi Wnioskodawca stwierdza, iż:

Wnioskodawca nabył nakłady tj. budynek biurowy oraz budynek hali warsztatowej nieodpłatnie,
spółka po rozwiązaniu umowy dzierżawy z maja 2009 r. nie wystawiła na Wnioskodawcę żadnej faktury VAT na okoliczność przekazania budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej, a zatem transakcja nie została udokumentowana fakturą VAT,
budynek biurowy oraz budynek hali warsztatowej począwszy od dnia 30 września 2013 r. są przeznaczone wyłącznie do sprzedaży i nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności nie są wykorzystywane do potrzeb własnych, a także nie są wydzierżawiane, wynajmowane lub udostępniane podmiotom trzecim pod jakimkolwiek tytułem prawnym;
nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia nakładów tj. budynku biurowego oraz budynku hali warsztatowej albowiem nabył je nieodpłatnie.

Od 30 września 2013 r. tj. od dnia przejęcia od spółki przez Wnioskodawcę budynku biurowego i budynku hali warsztatowej do dnia sporządzenia niniejszego pisma budynki te nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności nie były wykorzystywane do potrzeb własnych, a także nie były wydzierżawiane, wynajmowane lub udostępniane podmiotom trzecim pod jakkolwiek tytułem prawnym.

Budynek biurowy był wykorzystywany przez Wnioskodawcę w całości, a później w części tylko na potrzeby własne.

Wnioskodawca nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie budynku biurowego w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Wnioskodawcy nie przysługiwało i nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków na ulepszenie budynku biurowego.

Wnioskodawca nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie budynku hali warsztatowej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Wnioskodawcy nie przysługiwało i nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków na ulepszenie budynku hali warsztatowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej ww. dwoma budynkami.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że interpretacja indywidualna może odnosić się wyłącznie do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, nie może zatem obejmować tych elementów, które nie wynikają z opisu sprawy. Z tego też względu niniejszą interpretację wydano wyłącznie w odniesieniu do tego co Wnioskodawca podał w treści wniosku, tj. uwzględniając następujące okoliczności sprawy:

umowa dzierżawy zawierała zapis, że dzierżawcy nie przysługuje prawo zwrotu poczynionych nakładów, chyba że strony postanowią inaczej na piśmie,
Wnioskodawca nie dysponuje żadnym dokumentem, z którego wynikałoby, że dzierżawcy przysługiwałoby prawo do zwrotu nakładów poczynionych na wzniesienie budynków,
dokumentu takiego nie przedłożył Wnioskodawcy również dzierżawca,
Wnioskodawca nabył przedmiotowe nakłady nieodpłatnie,
z opisu sprawy nie wynika, aby Wnioskodawca miał zamiar podpisać z byłym dzierżawcą jakąkolwiek pisemną umowę czy porozumienie co do zwrotu nakładów.

W świetle powyższego opisu niniejsza interpretacja może być wydana wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego, w którym zgodnie z umową dzierżawy dzierżawcy nie przysługuje prawo zwrotu poczynionych nakładów i jednocześnie strony nie postanowiły inaczej na piśmie, zatem Wnioskodawca nabył nakłady nieodpłatnie i bez prawa do odliczenia podatku naliczonego. W takich okolicznościach sam fakt wystawienia bądź nie faktury przez dzierżawcę, bez pokrycia w treści umów pomiędzy stronami, pozostaje bez znaczenia dla sprawy.

Należy też zwrócić uwagę, że z okoliczności sprawy nie wynika aby do tej pory któryś z budynków był wydany w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, tj. aby w odniesieniu do któregoś z budynków doszło do pierwszego zasiedlenia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie wydał budynków innemu podmiotowi w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jak wynika bowiem z opisu sprawy na etapie ich posiadania przez dzierżawcę stanowiły one dla niego wyłącznie nakłady poniesione na cudzym gruncie, nie można zatem uznać, że dzierżawca dokonał wydania budynku w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu.

Należy mieć na uwadze, że czynności wydania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu musi dokonać dokonujący sprzedaży, tj. każdorazowy właściciel danego budynku czy budowli, a nie ktokolwiek.

Przepis art. 2 pkt 14 ustawy zawiera bowiem wyłącznie definicję ustawową, której nie można interpretować w oderwaniu od innych przepisów ustawy o VAT, dla potrzeb których została ona sformułowana. Ponieważ podmiotem zobowiązanym do ustalenia właściwej stawki podatku czy zwolnienia od podatku jest każdorazowo podmiot dokonujący dostawy budynku, budowli czy ich części, czyli każdorazowy właściciel nieruchomości, a nie ktokolwiek (w tym podmiot władający naniesieniami poczynionymi na cudzym gruncie), to tak samo w odniesieniu do podmiotu dokonującego dostawy należy odnosić dokonywane przez niego czynności w odniesieniu do tej nieruchomości w postaci najmu, dzierżawy czy wydatków na ulepszenia.

Innymi słowy wpływ na opodatkowanie dostawy danej nieruchomości będą miały działania podejmowane przez dostawcę (właściciela), a nie innego podatnika, któremu w trakcie posiadania nieruchomości właściciel udostępnił czasowo daną nieruchomość, a ten poczynił na niej nakłady.

W świetle powyższego należy uznać, że w odniesieniu do przedmiotowych budynków nie doszło do pierwszego zasiedlenia.

Zatem odnośnie planowanej dostawy budynku biurowego - należy zauważyć, w tym przypadku ze strony Wnioskodawcy nie doszło do oddania budynku do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi w ramach czynności podlegających opodatkowaniu i tym samym do jego pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, gdyż to nie Wnioskodawca był stroną umowy najmu i to nie Wnioskodawca odprowadzał podatek należny z tego tytułu (Wnioskodawca wskazał we wniosku, że nie był stroną umów najmu lub dzierżawy w ramach których wydzierżawiałby lub wynajmował budynek biurowy podmiotom trzecim. Wnioskodawca nigdy nie wynajmował oraz nie wydzierżawiał budynku biurowego).

Zatem pierwszą czynnością podlegającą opodatkowaniu będzie dostawa budynku biurowego, co nie pozwala na zastosowanie zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cytowanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż dostawa ta będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia.

W takim jednak przypadku należy wziąć pod uwagę treść przywołanego przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do ww. budynku nie przysługiwało dokonującemu dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący dostawy nie ponosił wydatków na jego ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tego budynku.

Jak wynika ze złożonego wniosku, przedmiotowy budynek biurowy spełnia oba wymienione w powyższym przepisie warunki, gdyż w stosunku do tego budynku nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (przejecie przez Wnioskodawcę budynku biurowego - nakładów poniesionych przez dzierżawcę na ten budynek nastąpiło nieodpłatnie - czynność ta nie była opodatkowana, w związku z czym Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo odliczenia podatku). Ponadto Wnioskodawca wskazał, że nie ponosił wydatków na ulepszenie przedmiotowego budynku.

Wobec powyższego, dostawa budynku biurowego będzie zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W związku z powyższym w świetle art. 29a ust. 8 ustawy o VAT dostawa działki nr 1019 w części przynależnej do budynku biurowego, również będzie korzystała ze zwolnienia od tego podatku.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie planowanej dostawy budynku hali warsztatowej - należy zauważyć, że w tym przypadku również ze strony Wnioskodawcy nie doszło do oddania budynku do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi w ramach czynności podlegających opodatkowaniu i tym samym do jego pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, gdyż to nie Wnioskodawca był stroną umowy najmu i to nie Wnioskodawca odprowadzał podatek należny z tego tytułu (Wnioskodawca wskazał we wniosku, że nie był stroną umów najmu lub dzierżawy w ramach których wydzierżawiałby lub wynajmował budynek hali warsztatowej podmiotom trzecim. Wnioskodawca nigdy nie wynajmował oraz nie wydzierżawiał budynku hali warsztatowej).

Zatem pierwszą czynnością podlegającą opodatkowaniu będzie dostawa hali warsztatowej, co nie pozwala na zastosowanie zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cytowanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż dostawa ta będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia.

w stosunku do ww. budynku nie przysługiwało dokonującemu dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący dostawy nie ponosił wydatków na jego ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tego budynku.

Jak wynika ze złożonego wniosku, przedmiotowy budynek hali warsztatowej spełnia oba wymienione w powyższym przepisie warunki, gdyż w stosunku do tego budynku nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (przejecie przez Wnioskodawcę budynku hali warsztatowej - nakładów poniesionych przez Spółkę z o.o. na ten budynek nastąpiło nieodpłatnie - czynność ta nie była opodatkowana, w związku z czym Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo odliczenia podatku). Ponadto Wnioskodawca wskazał, że nie ponosił wydatków na ulepszenie przedmiotowego budynku.

Wobec powyższego, dostawa budynku hali warsztatowej będzie zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W związku z powyższym w świetle art. 29a ust. 8 ustawy o VAT dostawa działki nr 1018 i części działki nr 1019 przynależnej do budynku hali warsztatowej, również będzie korzystała ze zwolnienia od tego podatku.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że dostawa budynku hali warsztatowej będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, należało uznać za nieprawidłowe. Planowana dostawa będzie bowiem zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, a nie jak wskazał Wnioskodawca zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W związku z powyższym ponieważ dostawa budynku hali warsztatowej będzie zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, Wnioskodawca dla tej dostawy nie będzie mógł zrezygnować ze zwolnienia od podatku i wybrać opodatkowania zgodnie z przepisem art. 43 ust. 10 ustawy o VAT (bowiem nie wystąpi tutaj zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy dotyczące możliwości rezygnacji ze zwolnienia od podatku VAT dostawy budynku hali warsztatowej i wybrania opodatkowania tej transakcji stawką 23%, zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy ocenione całościowo należało uznać za nieprawidłowe, gdyż organ nie podzielił zdania Wnioskodawcy w pełnym zakresie we wszystkich podanych przez Wnioskodawcę kwestiach.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Przedmiotowa interpretacja nie dotyczy ewentualnej sprzedaży innych działek gdyż pytanie Wnioskodawcy odnosiło się do sprzedaży Nieruchomości Zabudowanej budynkiem biurowym i budynkiem hali warsztatowej, a z opisu sprawy wynika, że budynki te położone są na działkach nr 1018 i nr 1019.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin