Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-467/14/ES
z 18 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 maja 2014 r. (data wpływu 15 maja 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązków związanych z zaprzestaniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę – czynnego zarejestrowanego podatnika VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2014 r. do tut. organu wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązków związanych z zaprzestaniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę – czynnego zarejestrowanego podatnika VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W okresie do dwóch miesięcy Wnioskodawca zamierza zlikwidować działalność gospodarczą. Wnioskodawca jest czynnym, zarejestro¬wanym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca zaprzestanie więc wykonywać czynności opodatkowane związane z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca planuje jednakże wynajmować lokal niemieszkalny innej osobie na cele jej działalności już jako osoba fizyczna. Czynność ta z pewnością podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT ze względu na przekroczenie kwoty, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca powinien - natychmiast po wyrejestrowaniu działalności gospodarczej - zgłosić Naczelnikowi Urzędu zaprzestanie działalności na formularzu VAT-Z, czy poczekać z tym działaniem na rozstrzygnięcie co do wynajmu?

Zdaniem Wnioskodawcy: przepis art. 96 ust. 6 ustawy VAT zobowiązuje podatnika do zgłoszenia zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, ale nie ustala terminu. W związku z tym naczelnik otrzymał narzędzie w postaci przepisów ust. 8 i 9 umożliwiających wykreślenie podatnika w określonych sytuacjach.

Przepisy nie definiują pojęcia "zaprzestanie" wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Należy więc przyjąć, zgodnie ze słownikiem języka polskiego, że jest to przerwanie, zaniechanie, odstąpienie, wreszcie - zrezygnowanie.

Podatnikowi więc, co do zasady, pozostawałaby decyzja, czy przerwa w wykonywaniu czynności opodatkowa¬nych ma charakter trwały i w istocie stanowi ich zaprzestanie. Jeśli odpowiedź będzie twierdząca, złoży naczelni¬kowi urzędu VAT-Z.

Taki wniosek wysnuli autorzy wydawnictwa "VAT komentarz" Adam Bartosiewicz i Ryszard Kubacki, Zakamycze 2004, s. 990-993. Omawiane przepisy nie zmieniły się. Również WSA w Gliwicach w prawomocnym wyroku III SA/Gl 1416/08 ogłoszonym w dniu 18 lutego 2009 r. stwierdził: "Przepis nie stanowi o terminie, w którym powinno zostać złożone zawiadomienie VAT-Z. W związku z tym przyjąć należy, że co do zasady powinno być dokonane niezwłocznie po zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.(...). Zauważyć należy, że fakt, czy miało miejsce owo zaprzestanie, co do zasady będzie podlegał ocenie samego podatnika. To do niego należy ocena, czy przerwa w wykonywaniu czynności opodatkowanych (a raczej w prowadzeniu działalności go¬spodarczej) ma charakter trwały i w istocie stanowi zaprzestanie".

Z pewnością nie należy wiązać przepisu art. 96 ust. 12, określającego obowiązek zgłaszania w terminie 7 dni zmian danych zawartych w zgłoszeniu rejestracyjnym, a więc na formularzu VAT-R, do naczelnika urzędu, z obo¬wiązkiem zgłoszenia zaprzestania działalności opodatkowanej na formularzu VAT-Z.

Z powyższego Wnioskodawca wysnuwa następujący wniosek: VAT-Z zgłosi naczelnikowi urzędu nie z chwilą likwidacji działalności gospodarczej, a niezwłocznie z chwilą, gdy będzie pewien, że nie zdoła wynająć niemieszkalnego pomieszczenia, o ile taka sytuacja wystąpi.

To będzie bowiem moment rezygnacji, ostatecznego odstąpienia od wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, zobowiązujący Wnioskodawcę do zgłoszenia zaprzestania działalności opodatkowanej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z przepisu art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 cyt. ustawy).

W tym miejscu wskazać należy, że stosownie do treści art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym – jak wynika z § 2 tego samego artykułu – czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

W świetle powyższego należy zauważyć, iż umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Z powyższego wynika, iż wynajem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a także spełnia definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast, na podstawie art. 113 ust. 2 tej ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38–41,
   
3. usług ubezpieczeniowych
– jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;

3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przez początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności (art. 113 ust. 4 ustawy).

W myśl art. 113 ust. 5 ustawy o VAT, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Z kolei w myśl art. 96 ust. 1 ustawy o VAT, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Zgodnie z art. 96 ust. 4 naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako „podatnika VAT czynnego” lub w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 – jako „podatnika VAT zwolnionego”.

W myśl art. 96 ust. 6 ustawy o VAT, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Zgodnie z art. 96 ust. 8 ustawy o VAT w przypadku gdy zaprzestanie wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu nie zostało zgłoszone zgodnie z ust. 6 i 7, naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Stosownie do art. 96 ust. 9 ustawy o VAT, naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT bez konieczności zawiadamiania o tym podatnika, jeżeli w wyniku podjętych czynności sprawdzających okaże się, że podatnik nie istnieje lub mimo podjętych udokumentowanych prób nie ma możliwości skontaktowania się z podatnikiem albo jego pełnomocnikiem.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym, zarejestro¬wanym podatnikiem podatku VAT. W okresie do dwóch miesięcy Wnioskodawca zamierza zlikwidować działalność gospodarczą, zaprzestanie więc wykonywać czynności opodatkowane związane z działalnością gospodarczą. Wnioskodawca planuje jednakże wynajmować lokal niemieszkalny innej osobie na cele jej działalności już jako osoba fizyczna. Czynność ta podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT ze względu na przekroczenie kwoty, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy VAT.

Mając na uwadze okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawne stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie, mimo zamiaru zlikwidowania w okresie dwóch miesięcy działalności gospodarczej, nie dojdzie do zaprzestania wykonywania przez Wnioskodawcę czynności podlegających opodatkowaniu, bowiem Wnioskodawca planuje wynajmować lokal niemieszkalny jako osoba fizyczna, co wypełnia definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu której Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT.

Ponadto czynności polegające na wynajmie lokalu niemieszkalnego przez osobę fizyczną spełniać będą definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i będą podlegać opodatkowaniu według stawki podstawowej.

Brak więc w tym przypadku będzie podstaw do wykreślenia z rejestru podatników VAT Wnioskodawcy, planującego po zlikwidowaniu działalności gospodarczej wynajem lokalu niemieszkalnego jako osoba fizyczna w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, z tytułu której Wnioskodawca będzie podatnikiem VAT na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Jeżeli natomiast Wnioskodawca stwierdzi (po zlikwidowaniu prowadzonej obecnie działalności gospodarczej), że mimo podjętych prób w celu wynajmu lokalu niemieszkalnego jako osoba fizyczna, nie zdoła wynająć niemieszkalnego pomieszczenia (o ile taka sytuacja wystąpi), będzie obowiązany, w trybie art. 96 ust. 6 ustawy o VAT, zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Stosownie do art. 96 ust. 12 tej ustawy, jeżeli dane zawarte w zgłoszeniu rejestracyjnym ulegną zmianie, podatnik jest obowiązany zgłosić zmianę do naczelnika urzędu skarbowego w terminie 7 dni, licząc od dnia, w którym nastąpiła zmiana. Obowiązek ten nie dotyczy przypadków, gdy następuje wyłącznie zmiana danych objętych obowiązkiem aktualizacji na podstawie ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681, z późn. zm.). Zdanie drugie nie ma zastosowania w przypadku, gdy zgłaszana zmiana powoduje zmianę właściwości organu podatkowego.

W związku z powyższym w terminie 7 dni, licząc od dnia, w którym Wnioskodawca stwierdzi, że nie zdoła wynająć niemieszkalnego pomieszczenia, zaprzestanie prób jego wynajmu i ostatecznie odstąpi od wykonywania czynności w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, z tytułu których jest podatnikiem podatku VAT na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - będzie obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności gospodarczej naczelnikowi urzędu skarbowego.

Natomiast sam fakt zakończenia działalności gospodarczej i zaprzestania wykonywania czynności opodatkowanych związanych z tą działalnością gospodarczą nie spowoduje obowiązku zgłoszenia naczelnikowi urzędu skarbowego zaprzestania działalności na formularzu VAT-Z, w sytuacji, gdy Wnioskodawca przed zakończeniem tej działalności gospodarczej planuje już wynajem lokalu niemieszkalnego innej osobie na cele jej działalności gospodarczej jako osoba fizyczna.

Na gruncie ustawy o VAT, zarówno prowadzenie działalności gospodarczej, jak planowany wynajem lokalu niemieszkalnego jako osoba fizyczna, spełnia bowiem definicję działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i powoduje uznanie Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tego tytułu. Zaznaczyć bowiem należy, że za podatnika, zgodnie z orzecznictwem TSUE, należy uznać również osobę, która zadeklarowała prowadzenie działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, a nawet jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta (wyrok Trybunału w sprawie C-268/83, podobnie w sprawie C-110/94, C-97/90, czy też C- 400/98).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że VAT-Z zgłosi naczelnikowi urzędu nie z chwilą likwidacji działalności gospodarczej, a niezwłocznie z chwilą, gdy będzie pewien, że nie zdoła wynająć niemieszkalnego pomieszczenia, o ile taka sytuacja nastąpi, to będzie bowiem moment rezygnacji, ostatecznego odstąpienia od wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, zobowiązujący Wnioskodawcę do zgłoszenia zaprzestania działalności opodatkowanej, należało uznać za prawidłowe. Zaznaczyć jednak należy, że czynności tej Wnioskodawca winien dokonać w terminie 7 dni od dnia w którym nastąpiło zaprzestanie wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu. Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy w tym zakresie, zaprezentowanym we własnym stanowisku, został bowiem przez ustawodawcę określony termin na zgłoszenie zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.