2014.07.11 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-301/14-4JK
z 11 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2014 r. (data wpływu 2 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 15 maja 2014 r. (data wpływu 19 maja 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 8 maja 2014 r. (skutecznie doręczone w dniu 15 maja 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce.

Wniosek uzupełniony został w dniu 15 maja 2014 r. (data wpływu 19 maja 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 8 maja 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka z siedzibą w Wielkiej Brytanii (dalej: Spółka lub Wnioskodawca), występująca jako podatnik VAT w tym kraju, dokonuje dostaw towarów m.in. na rzecz polskich odbiorców. Obecnie Spółka rozważa zmianę dotychczasowego modelu dokonywania dostaw. W szczególności, Spółka planuje wdrożenie modelu, w ramach którego dostawy towarów do odbiorców realizowane byłyby z (za pośrednictwem) magazynu położonego w Polsce.

W ramach omawianego modelu Spółka będzie:

przemieszczać własne (należące do niej) towary z innych krajów Unii Europejskiej (głównie z Wielkiej Brytanii) do magazynu w Polsce (po dokonaniu przemieszczenia do magazynu towary będą ciągle własnością Wnioskodawcy), a następnie
dokonywać dostawy towarów z tego magazynu na rzecz polskich odbiorców (a niekiedy również na rzecz odbiorców w innych krajach UE).

Dla potrzeb realizacji omawianych transakcji Spółka nie będzie zatrudniała pracowników na terytorium Polski. W szczególności, wszelkie ustalenia z nabywcami odnośnie dostaw towarów poprzez/z magazynu położonego w Polsce będą realizowane przez Spółkę jako podmiot z siedzibą w Wielkiej Brytanii, natomiast usługi magazynowe świadczone będą wyłącznie przez pracowników podmiotu będącego obsługującym magazyn. Spółka będzie natomiast współpracowała z przedstawicielem handlowym (nie będzie to pracownik Spółki), którego zadaniem będzie prowadzenie wyłącznie działalności reklamowej/marketingowej sprzedawanych przez Spółkę towarów na terytorium Polski. Osoba ta nie będzie upoważniona do negocjowania (w sposób wiążący dla Spółki) czy zawierania kontraktów w jej imieniu (wszelkie umowy z kontrahentami Wnioskodawcy będą negocjowane i podpisywane bezpośrednio przez Spółkę).

Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce magazynu konsygnacyjnego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Spółka dla potrzeb podatku od towarów i usług będzie zarejestrowana, jako podatnik VAT na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wdrożenia nowego modelu, zakładającego dokonywanie przez Spółkę dostaw na rzecz odbiorców w Polsce towarów znajdujących się w magazynie położonym na terytorium Polski zgodnie z założeniami przedstawionymi w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce dla potrzeb stosowania przepisów ustawy o VAT (w tym m.in. art. 28b ust. 2 lub art. 17 tej ustawy)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki w związku z wdrożeniem nowego modelu zakładającego dokonanie przez Spółkę dostaw na rzecz odbiorców w Polsce towarów znajdujących się w magazynie w Polsce zgodnie z założeniami przedstawionymi w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce dla potrzeb stosowania przepisów ustawy o VAT (w tym m.in. art. 28b ust. 2 lub art. 17 tej ustawy).

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności w przepisach wspólnotowych:

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT, ani w przepisach aktów wykonawczych do tej ustawy. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L. Nr 347, s. 1; dalej: Dyrektywa VAT), ani poprzednio obowiązująca szósta Dyrektywa z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EWG (Dz. U. UE. L. z 1977 Nr 145 str. 1).

Doprecyzowanie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności" wprowadzono natomiast Rozporządzeniem Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/ WE w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L. Nr 77, s. 1; dalej: Rozporządzenie Rady) obowiązującym od 1 lipca 2011 r. Rozporządzenie Rady ma bezpośrednie zastosowanie w Polsce (ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich UE), bez konieczności implementowania go do przepisów prawa krajowego.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 11 Rozporządzeniu Rady „(...) „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej."

Zgodnie natomiast z art. 53 Rozporządzenia Rady „Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy."

W związku z powyższym, zgodnie z wytycznymi zawartymi w Rozporządzeniu Rady, aby można było mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, musi ono charakteryzować się strukturą charakteryzującą się pewną stałością, obejmującą w szczególności infrastrukturę oraz personel, pozwalającą na odbiór i wykorzystanie usług świadczonych dla potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a także do dokonywania dostawy towarów lub świadczenia usług, w których ono uczestniczy.

W opinii Spółki, w świetle powyższych przepisów, Spółka nie posiada odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego ani technicznego w Polsce, tzn. nie zatrudnia na terytorium Polski pracowników (za wyjątkiem przedstawiciela, który będzie podejmował na rzecz Spółki działania reklamowe/marketingowe), nie posiada również pomieszczeń biurowych, hal produkcyjnych, itp., ani też innego zaplecza technicznego umożliwiającego produkcję lub sprzedaż towarów na terytorium kraju. Spółka korzystać będzie jedynie z pomieszczenia magazynowego w ramach nabywanej od podmiotu trzeciego kompleksowej usługi obsługi magazynowej.

W związku z powyższym, wobec niespełnienia wszystkich przesłanek wskazanych w przywołanych powyżej przepisach Rozporządzenia Rady, w opinii Spółki nie istnieją podstawy aby twierdzić, że Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb stosowania przepisów ustawy o VAT.

Stałe miejsce prowadzenia działalności w orzecznictwie TSUE:

W celu szczegółowego określenia kryteriów decydujących o uznaniu danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności, zdaniem Spółki, wskazane jest odwołanie się również do istniejącej doktryny prawa podatkowego w tym zakresie, która dokonała wykładni tego pojęcia, w szczególności do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE).

Orzecznictwo TSUE wskazuje jednoznacznie, iż aby mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej, podatnik powinien posiadać:

zasoby ludzkie,
zasoby techniczne,
infrastrukturę (w tym techniczną) umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych, które charakteryzują się pewną stałością oraz umożliwiają świadczenie usług w sposób niezależny.

Co więcej, wymóg posiadania niezbędnych zasobów ludzkich i technicznych musi posiadać dostateczny poziom stałości, aby stanowić ramy, w oparciu o które sporządzane są umowy lub podejmowane decyzje zarządcze, umożliwiające wykonywanie czynności opodatkowanych w sposób niezależny.

I tak, w wyrokach w sprawach: C-168/84 (Gunter Berkholz), C-231/94 (Faaborg-Gelting Linien A/S), C-190/95 (ARO Lease B.V.), C-260/95 (Commissioners of Customs Excise), C-73/06 (Planzer Luxembourg Sarl) oraz C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA) - TSUE określił podstawowe przesłanki, które powinny być spełnione łącznie przez jednostkę organizacyjną, aby można było określić jej stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Przykładowo w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (sygn. akt C-168/84) TSUE stwierdził, że „(...) obiekt działalności gospodarczej, (...) tylko wtedy może być traktowany jako stałe miejsce prowadzenia działalności, kiedy miejsce to zakłada ciągłe współdziałanie środków rzeczowych i personalnych wymaganych przy świadczeniu tych usług."

Podobnie TSUE stwierdził w wyroku z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie Pianzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (sygn. akt C-73/06): „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny".

Natomiast w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (sygn. akt C-190/95) TSUE uznał, że: „W konsekwencji, aby być traktowanym, w drodze wyjątku od podstawowego kryterium głównego miejsca prowadzenia działalności, jako miejsce, gdzie podatnik świadczy usługi, miejsce to musi być na tyle stałe i mieć na tyle adekwatną strukturę, w sensie zasobów ludzkich i technicznych, że może świadczyć rzeczone usługi w sposób niezależny."

Powyższe rozumienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności znalazło również wyraz w wyroku ETS z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie Commissioners of Customs and Excise przeciwko DEDS A/S (sygn, akt C-260/95), w uzasadnieniu którego TSUE stwierdził, że: „Ponadto, usługi nie mogą być uznane za świadczone z miejsca innego niż miejsce, w którym dostawca założył swoje przedsiębiorstwo, chyba że miejsce to posiada na stałe pewien minimalny rozmiar i zasoby zarówno ludzkie, jak i techniczne konieczne do świadczenia tych usług."

W wyroku z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luksemburg SA przeciwko Belgische Staat (C-390/96) TSUE stwierdził natomiast, że: „jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie."

W związku z powyższym, Spółka pragnie wskazać, iż kryteria wskazane w wyrokach TSUE, doprecyzowujących pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności prowadzą do analogicznych wniosków jak te płynące z uregulowań wspólnotowych, zawartych w Rozporządzeniu Rady. Dlatego też Spółka pragnie wskazać, iż w jej opinii prowadzona działalność Spółki na terytorium Polski nie spełnia przesłanek wskazywanych przez TSUE jako niezbędne, aby mogła być ona uznana za kreującą stałe miejsce prowadzenia działalności. Jak zostało bowiem wskazane we wniosku, Spółka nie będzie posiadała w Polsce żadnego zaplecza, w szczególności:

Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski zasobów ludzkich, tj. pracowników, którzy w sposób faktyczny będą wykonywali czynności składające się na główną działalność Spółki. Spółka będzie co prawda posiadała w Polsce przedstawiciela, którego jedynym zadaniem będzie prowadzenie akcji reklamowych/marketingowych na rzecz Wnioskodawcy, nie będzie on jednak jednostką w jakikolwiek sposób samodzielną pod względem decyzyjnym, nie będzie również posiadał umocowania do zawierania jakichkolwiek umów czy porozumień handlowych w imieniu Spółki;
Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski zasobów technicznych;
Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski infrastruktury (w tym technicznej) umożliwiającej zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych, które charakteryzują się pewną stałością oraz umożliwiają prowadzenie działalności w sposób niezależny.

Spółka pragnie podkreślić, iż będzie jedynie magazynowała towary w Polsce, następnie będzie dokonywała dostaw towarów z magazynu do finalnych klientów bądź to na terytorium kraju, bądź do innych krajów UE. Spółka nie będzie właścicielem magazynu, będzie natomiast nabywała od polskiego podmiotu - właściciela magazynu - kompleksową usługę, która poza samą czynnością magazynowania obejmie również np. obsługę, załadunek i rozładunek towarów.

Stanowisko organów podatkowych:

Stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów w analogicznych stanach faktycznych:

w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 29 lutego 2012 roku (sygn. IPPP3/443-24/12-3/MPe) zostało wskazane, że „(...) należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości, biura itp. W celu magazynowania towarów będących przedmiotem dostaw Wnioskodawca zawrze z polską spółką umowę na świadczenie usług logistycznych w tym na magazynowanie towarów w magazynie należącym do kontrahenta i usługi transportowe. (…) W związku z powyższym stanowisko w zakresie pytania nr 1 zawartego we wniosku, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności należało uznać za prawidłowe."
w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 13 października 2011 r. (sygn. IPPP3/443-984/11-2/MPe) organ podatkowy wskazał, iż „(...) Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury usługobiorcy, z którym ma zawartą umowę w zakresie obsługi logistycznej towarów Spółki składowanych w magazynie na terytorium Polski przez usługodawcę. Spółka nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników usługobiorcy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki. Poza tym jak wskazano we wniosku wszystkie czynności zarządcze oraz procesy decyzyjne związane ze sprzedażą towarów podejmowane są przez Spółkę i wykonywane poza terytorium Polski."
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji prawa podatkowego z dnia 16 września 2011 r. (sygn. IPPP3/443-842/11-4/MPe) stwierdził, że „Analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury Zleceniobiorcy. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników Zleceniobiorcy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki. Wszelkie decyzje strategiczne dla sprzedaży dokonywanej w Polsce, jak również związane z tym decyzje zarządcze podejmowane są w Austrii. Spółka osobiście lub za pośrednictwem innych podmiotów dokonuje analizy rynku, jak również wyszukuje potencjalnych odbiorców na terytorium RP. Spółka we własnym zakresie, poprzez pracowników zatrudnionych w Austrii i działających na terytorium Austrii, bezpośrednio kontaktuje się z potencjalnymi klientami w celu przeprowadzenia negocjacji i podpisania umowy."
w analogicznym stanie faktycznym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził także brak stałego miejsca prowadzenia działalności w interpretacji z 5 września 2011 r. (sygn. IPPP3/443-789/11-4/JF). W szczególności organ ten stoi na stanowisku, że wynajem magazynów i zapewnienia przez lokalnego kontrahenta pracowników nie kreuje stałego miejsca prowadzenia działalności.

Reasumując, mając na uwadze aktualnie obowiązujące przepisy krajowe i wspólnotowe oraz orzecznictwo TSUE, Spółka stoi na stanowisku, iż nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenie działalności gospodarczej dla potrzeb stosowania przepisów ustawy o VAT, w tym w szczególności art. 28b ust. 2 lub art. 17 tej ustawy. Jak wielokrotnie podkreślał Minister Finansów, sam fakt wynajmowania pomieszczeń magazynowych bez zaangażowania dodatkowego zaplecza technicznego, nie może implikować powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Posiadanie natomiast przez Spółkę przedstawiciela, który świadczyć będzie jedynie usługi marketingowe, a więc usługi mające charakter pomocniczy w stosunku do głównej działalności Spółki, zdaniem Wnioskodawcy, nie może również doprowadzić do ukonstytuowania się na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki dla potrzeb VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4;

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zatem, kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Art. 192a wspomnianej wyżej dyrektywy stanowi, że do celów określenia osób zobowiązanych do zapłaty VAT na rzecz organów podatkowych, podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

dokonuje on podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub podlegającego opodatkowaniu świadczenia usług na terytorium tego państwa członkowskiego;
przedsiębiorstwo, które dostawca lub usługodawca posiada na terytorium tego państwa członkowskiego, nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług.

Z kolei zgodnie z art. 11 ust. 2 lit. d) ww. rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej – ust. 3 wyżej cytowanego art. 11 dyrektywy.

Art. 53 ust. 1 i 2 rozporządzenia wskazują ponadto, że na użytek stosowania art. 192a dyrektywy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy. W przypadku gdy podatnik ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, uznaje się, że to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług w rozumieniu art. 192a lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, chyba że zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych o realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim – przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie (…).

W artykule 54 wskazano, że w odniesieniu do podatnika posiadającego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, nie stosuje się art. 192a dyrektywy 2006/112/WE, niezależnie od tego czy to miejsce prowadzenia działalności uczestniczy w dostawie towarów lub świadczenia usług dokonywanych przez tego podatnika na terytorium tego państwa.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest koniecznie posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika Spółka z siedzibą w Wielkiej Brytanii, występująca jako podatnik VAT w tym kraju, dokonuje dostaw towarów m.in. na rzecz polskich odbiorców. Spółka będzie również zarejestrowana, jako podatnik VAT na terytorium Polski. Spółka planuje wdrożenie modelu, w ramach którego dostawy towarów do odbiorców realizowane byłyby z (za pośrednictwem) magazynu położonego w Polsce. W ramach omawianego modelu Spółka będzie:

przemieszczać własne (należące do niej) towary z innych krajów Unii Europejskiej (głównie z Wielkiej Brytanii) do magazynu w Polsce (po dokonaniu przemieszczenia do magazynu towary będą ciągle własnością Wnioskodawcy), a następnie
dokonywać dostawy towarów z tego magazynu na rzecz polskich odbiorców (a niekiedy również na rzecz odbiorców w innych krajach UE).

Magazyn nie będzie własnością Wnioskodawcy. Magazynowanie towarów w Polsce realizowane będzie w całości w ramach kompleksowej usługi (obejmującej również np. obsługę, załadunek i rozładunek towarów) świadczonej przez podmiot będący właścicielem magazynu, tj. spółkę polską. Dla potrzeb realizacji omawianych transakcji Spółka nie będzie zatrudniała pracowników na terytorium Polski. W szczególności, wszelkie ustalenia z nabywcami odnośnie dostaw towarów poprzez/z magazynu położonego w Polsce będą realizowane przez Spółkę jako podmiot z siedzibą w Wielkiej Brytanii, natomiast usługi magazynowe świadczone będą wyłącznie przez pracowników podmiotu będącego obsługującego magazyn. Spółka będzie natomiast współpracowała z przedstawicielem handlowym (nie będzie to pracownik Spółki), którego zadaniem będzie prowadzenie wyłącznie działalności reklamowej/marketingowej sprzedawanych przez Spółkę towarów na terytorium Polski. Osoba ta nie będzie upoważniona do negocjowania (w sposób wiążący dla Spółki) czy zawierania kontraktów w jej imieniu (wszelkie umowy z kontrahentami Wnioskodawcy będą negocjowane i podpisywane bezpośrednio przez Spółkę).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą posiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski w związku z dostawą na rzecz odbiorców w Polsce towarów znajdujących się w magazynie położonym na terytorium Polski.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, że sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju, w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nie zatrudnia również własnych pracowników. Wnioskodawca nabywa od spółki polskiej jedynie kompleksową usługę magazynowania obejmującą również np. obsługę, załadunek i rozładunek towarów. Wszystkie decyzje dotyczące dostaw towarów mających miejsce na terytorium Polski będą podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby tj. w Wielkiej Brytanii. Zatem, pomimo tego, że Spółka będzie wykonywała czynności opodatkowane w Polsce dla których będzie zarejestrowana dla celów VAT, to struktura jaką posiada nie pozwala na uznanie, że posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz – w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin