2014.10.02 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-640/14-4/AM
z 2 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2014 r. (data wpływu 11 lipca 2014 r.) oraz piśmie z dnia 15 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) uzupełniającym braki formalne wniosku na wezwanie Nr IPPB4/415-584/14-2/AM, IPPB5/423-640/14-2/AM z dnia 9 września 2014 r. (data doręczenia 11 września 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z powierzeniem Konsultantowi samochodu służbowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z powierzeniem Konsultantowi samochodu służbowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca [dalej: „Spółka”] zajmuje się działalnością konsultingową specjalizującą się w dostarczaniu rozwiązań informatycznych dla przemysłu, administracji publicznej i firm usługowych. Spółka zatrudnia pracowników w postaci konsultantów [dalej: „Konsultant”]. Działalność Konsultanta jest związana z częstymi wyjazdami do klientów Spółki. Ze względu na charakter pracy Konsultant 80% czasu pracy spędza na wyjazdach do klientów Spółki. Spółka posiada samochody służbowe przeznaczone dla swoich pracowników wykonujących obowiązki służbowe również poza siedzibą Spółki. W uzupełnieniu z dnia 15 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) Wnioskodawca uszczegółowił opis stanu faktycznego wskazując, że samochody służbowe używane przez Konsultantów, nie stanowią składników majątku Spółki. Spółka korzysta z opisanych samochodów na podstawie zawartych przez nią umów leasingu operacyjnego, oraz najmu.

Spółka uregulowała kwestie związane z użytkowaniem samochodów służbowych poprzez przyjęcie Regulaminu zasad przyznawania i użytkowania samochodów służbowych. Zgodnie z Regulaminem, osobami upoważnionymi do użytkowania samochodów są pracownicy Spółki. Podstawowym celem przyznania Użytkownikom samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania ich obowiązków służbowych na rzecz Spółki.

Opisana powyżej sytuacja występuje w przypadku gdy Konsultant umówiony jest na spotkanie z klientem w godzinach porannych, natomiast miejsce spotkania z klientem znajduje się bliżej miejsca zamieszkania Konsultanta niż siedziby Spółki lub też dojazd do miejsca spotkania z klientem i miejsca zamieszkania Konsultanta jest znacznie dogodniejszy ze względu na ogólny czas dojazdu lub ułatwienia w ruchu komunikacyjnym. Powoduje to, że pokonywana przez Konsultanta trasa pomiędzy jego miejscem zamieszkania, a miejscem spotkania jest krótsza niż w przypadku, gdyby Konsultant zabierał samochód z parkingu Spółki i z tego miejsca udawał się na spotkanie z klientem.

Często też nawet w przypadku, gdyby trasa z miejsca zamieszkania do miejsca spotkania z klientem była dłuższa niż gdyby Konsultant wyruszał z parkingu Spółki, dojazd na miejsce spotkania z miejsca zamieszkania Konsultanta ze względów komunikacyjnych jest znacznie ułatwiony. Tym samym czas faktycznych czynności Konsultanta wykonywanych u klienta jest znacznie dłuższy i bardziej efektywny, bowiem Konsultant nie traci czasu, aby najpierw dojechać do siedziby Spółki, wziąć samochód i następnie udać się do klienta. Spółka pokrywa koszt podróży samochodem służbowym Konsultanta, w tym również koszt przejazdu autostradą płatną.

Przedmiotem interpretacji jest wątpliwość czy w opisanym przypadku, gdy Konsultant w dniu poprzedzającym umówione spotkanie / pracę u klienta - Spółka powinna rozpoznać przychód Konsultanta z tytułu nieodpłatnego korzystania z samochodu służbowego przez niego oraz czy wydatki poniesione przez Spółkę w związku z użytkowaniem samochodów służbowych przez pracowników stanowić mogą koszt uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w związku z umożliwieniem Konsultantom parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania, w celu dojazdów do miejsca spotkania z klientem, po stronie Konsultanta korzystającego z samochodu służbowego powstanie przychód podlegający opodatkowaniu, a Spółka jest zobowiązana do doliczenia przychodu Konsultantom z tytułu korzystania z samochodu służbowego?
Czy wydatki związane z powierzeniem Konsultantowi samochodu służbowego, w tym m.in. wydatki na przejazd samochodem służbowym z miejsca parkowania będącego miejscem zamieszkania Pracownika, do miejsca spotkania z klientem, Spółka może potraktować jako koszt uzyskania przychodu?

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie nr 2 wniosku w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wniosek w pozostałym zakresie, tj. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (pytanie 1 wniosku) zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zdaniem Spółki koszty związane z użytkowaniem samochodów służbowych powierzanych Konsultantom, w tym kosztów przejazdów z siedziby Spółki do miejsca zamieszkania Konsultanta oraz przejazdy z miejsca zamieszkania Konsultanta do miejsca spotkania z klientem są nierozerwalnie związane z osiąganym przez Spółkę przychodem, a w związku z powyższym stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r, Nr 74, poz, 397 ze zm., [dalej „Updop" ]), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Art. 16 ust. 1 Updop nie zawiera kosztów eksploatacji samochodów służbowych w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych.

Z treści przywołanego przepisu wynika możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wszelkich wydatków (niewymienionych w art. 16 ust. 1 Updop), pod warunkiem, że podatnik wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów mogą być wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Ze względu na zajmowane stanowisko oraz łączące się z nim obowiązki konsultant musi mieć możliwość w każdym czasie, bezpiecznego, a jednocześnie jak najszybszego dojazdu do miejsc wykonywania swoich obowiązków. Jednocześnie Konsultant dokonując przejazdu bezpośrednio z miejsca swojego zamieszkania do miejsca spotkania z klientem pokonuje mniejszy dystans, co ma wpływ na zmniejszenie kosztów takiej podróży względem Spółki co przekłada się automatycznie na lepszy wynik finansowy.

Zatem, ze względu na opisany stan faktyczny oraz opisane uregulowania prawne, w ocenie Spółki uzasadnione i udokumentowane wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu eksploatacji samochodów służbowych, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Updop. Przejazdy Konsultanta na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem pracy (miejscem spotkania z klientem) - jak wskazano powyżej są realizacją jego obowiązków służbowych. W związku z tym wydatki eksploatacyjne dotyczące samochodu, jak i wydatki na przejazdy autostradą płatną, w zakresie w jakim są związane z wykonywaniem przez Konsultanta obowiązków służbowych, są gospodarczo uzasadnione. Innymi stówy istnieje związek pomiędzy ich poniesieniem a osiągnięciem bądź możliwością osiągnięcia przez Spółkę przychodu. Mając to na względzie, w ocenie Spółki stanowią koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Z 2011 r., Nr 74, poz. 397, z późn. zm., dalej jako: „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy zatem ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 ustawy - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, a każdy wydatek powinien być oceniany przede wszystkim z tego punktu widzenia. Wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione koszty pozwalają na normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a w sensie podatkowym zabezpieczają źródło przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

W myśl art. 9 ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

W rozpatrywanej sprawie Spółka zatrudnia pracowników w postaci Konsultantów. Działalność Konsultanta jest związana z częstymi wyjazdami do klientów Spółki. Ze względu na charakter pracy Konsultant 80% czasu pracy spędza na wyjazdach do klientów Spółki. Spółka posiada samochody służbowe przeznaczone dla swoich pracowników wykonujących obowiązki służbowe również poza siedzibą Spółki. Spotka uregulowała kwestie związane z użytkowaniem samochodów służbowych poprzez przyjęcie Regulaminu zasad przyznawania i użytkowania samochodów służbowych. Podstawowym celem przyznania Użytkownikom samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania ich obowiązków służbowych na rzecz Spółki.

Spółka dysponuje miejscami parkingowymi dla posiadanych samochodów służbowych oddawanych do używania pracownikom. Jednakże na zasadzie wyjątku Spółka umożliwia także parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania Konsultanta, ze względu na konieczność zapewnienia Konsultantowi możliwości szybkiego dotarcia do klientów, u których realizuje prace wdrożeniowe i informatyczne. Opisana powyżej sytuacja występuje w przypadku gdy Konsultant umówiony jest na spotkanie z klientem w godzinach porannych, natomiast miejsce spotkania z klientem znajduje się bliżej miejsca zamieszkania Konsultanta niż siedziby Spółki lub też dojazd do miejsca spotkania z klientem i miejsca zamieszkania Konsultanta jest znacznie dogodniejszy ze względu na ogólny czas dojazdu lub ułatwienia w ruchu komunikacyjnym. Powoduje to, że pokonywana przez Konsultanta trasa pomiędzy jego miejscem zamieszkania, a miejscem spotkania jest krótsza niż w przypadku, gdyby Konsultant zabierał samochód z parkingu Spółki i z tego miejsca udawał się na spotkanie z klientem.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane regulacje prawne na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać, że koszty związane z użytkowaniem samochodów służbowych powierzanych Konsultantom, w tym kosztów przejazdów z siedziby Spółki do miejsca zamieszkania Konsultanta oraz przejazdy z miejsca zamieszkania Konsultanta do miejsca spotkania z klientem- o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych, jako ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, wypełniają dyspozycję art. 15 ust. 1 tejże ustawy. Wydatki te nie zostały jednocześnie objęte wyłączeniem na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy.

Stwierdzić zatem należy, że wydatki poniesione przez Spółkę w związku z użytkowaniem samochodów służbowych przez pracowników mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin