Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-473/14/MCZ
z 11 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 29 maja 2014 r. (data wpływu do Biura – 3 czerwca 2014 r.), uzupełniony 8 sierpnia 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskiwanych w Austrii i w Polsce przez osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Austrii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskiwanych w Austrii i w Polsce przez osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Austrii.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z 31 lipca 2014 r. znak: IBPB II/1/415-473/14/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 8 sierpnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

We wrześniu 2007 r. Wnioskodawczyni przeszła na wcześniejszą emeryturę. Ponieważ nie mogła znaleźć pracy w Polsce, a świadczenie emerytalne było stanowczo za niskie, od marca 2012 r. podjęła pracę w Austrii. Jest zatrudniona na niepełny etat (25godzin tygodniowo). W Austrii od jej wynagrodzenia jest odprowadzany podatek i tam składa roczne zeznanie podatkowe. To samo roczne zaświadczenie o dochodach od austriackiego pracodawcy było podstawą do rozliczenia podatkowego w Polsce (PIT-11 z ZUS-u). Skutkowało to dopłatą 234,00 złotych za 2012 r. i 400,00 złotych za 2013 r.

Dochody Wnioskodawczyni w Austrii, gdzie od dwóch lat mieszka, należą do najniższych i uzyskuje zwrot podatku, który przelewa polskiemu fiskusowi. Roczny dochód Wnioskodawczyni w Austrii w przeliczeniu na złotówki wynosi około 56.621,00 złotych, natomiast w Polsce l4.052,00 złotych, co oznacza, że 80% swoich dochodów uzyskuje w Austrii.

Ponadto, od dwóch lat głównym ośrodkiem jej interesów życiowych stała się Austria. Wnioskodawczyni spędza w Wiedniu około 300 dni w roku podatkowym, gdyż przysługuje jej w ciągu roku 25 dni urlopu. Na początku 2014 r. Wnioskodawczyni zrezygnowała z ubezpieczenia zdrowotnego w Polsce. Wcześniej przez rok miała podwójne ubezpieczenie, ale z uwagi na ograniczoną możliwość wyjazdów, korzystanie z pomocy lekarskiej w Polsce stało się niemożliwe. Poza tym odbywało się kosztem czasu dla rodziny.

Wnioskodawczyni jest rozwiedziona, jej były mąż nie żyje. Ma dwoje dorosłych dzieci (córkę i syna). Każde z nich żyje własnym życiem. Córka z rodziną mieszka w K., syn pozostaje w mieszkaniu w T. Wzajemny osobisty kontakt ze względu na pracę Wnioskodawczyni jest utrudniony, dlatego też dąży do ograniczenia różnego rodzaju spraw urzędowych w Polsce, aby te nieliczne dni, w czasie których jest w kraju, poświęcić rodzinie a nie spędzać na załatwianiu interesów.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawczyni doprecyzowała stan faktyczny i wskazała, że:

• Od marca 2012 r. mieszka i osiąga przychody z pracy zawodowej w Austrii oraz odprowadza tam podatki.
• W Austrii spędza ok. 300 dni w roku.
• Jest zameldowana na stałe w Austrii na co posiada potwierdzenie „anmeldebescheinigung”.
• Nie posiada obywatelstwa austriackiego, ale w Austrii jest jej centrum interesów życiowych.
• W tej chwili Wnioskodawczyni nie jest w stanie przewidzieć, czy pozostanie w Austrii na stałe, ale jest to możliwe.
• Umowa o pracę z austriackim pracodawcą została zawarta na czas nieokreślony.
• W Austrii ma konto bankowe, rachunkowe i oszczędnościowe.
• W Austrii od dwóch lat korzysta z pomocy medycznej, dóbr kultury (muzea, wystawy, koncerty), wycieczek krajoznawczych i zajęć fitness.
• Z Austrią ma też ściślejsze powiązania osobiste; ma dwóch braci, bratanka i bratanicę z rodziną, liczną grupę znajomych, z częścią których łączą ją bardzo bliskie więzy.
• W Polsce Wnioskodawczyni jest zameldowana, ma dwoje dorosłych dzieci, które prowadzą samodzielne życie wypełnione pracą i codziennymi obowiązkami, z którymi spotyka się okazjonalnie w Polsce lub w Austrii.
• Złożyła zeznanie podatkowe w Polsce za lata 2012 - 2013 i uiściła podatek.
• W 2014 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek o zaprzestanie pobierania składek na ubezpieczenie zdrowotne i czeka na odpowiedź ZUS w tej sprawie.
• W lutym 2014 r. ZUS poinformował Wnioskodawczynię, że wstrzymuje potrącanie zaliczek na podatek dochody od jej emerytury.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z zamieszkaniem i podjęciem pracy w Austrii Wnioskodawczyni powinna opodatkować dochody uzyskiwane za granicą w latach 2012 i 2013 także w Polsce?
2. Czy Wnioskodawczyni powinna złożyć w Polsce zeznanie podatkowe za 2014 r. i dalsze lata skoro ZUS od marca 2014 r. nie potrąca już zaliczek na podatek dochodowy?
   
   

Wnioskodawczyni uważa, że po złożeniu przez nią korekty zeznań podatkowych za rok 2012 r 2013, polski urząd skarbowy powinien zwrócić jej nadpłatę podatku.

Natomiast za następne lata Wnioskodawczyni nie powinna rozliczać się z polskim fiskusem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a tej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Wiedniu dnia 13 stycznia 2004 r. (Dz.U. z 2005 r., Nr 224, poz. 1921; Dz.U. z 2008 r., Nr 222, poz. 1450), określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 tej umowy, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Z powyższego wynika, iż definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu stanu faktycznego, Wnioskodawczyni od marca 2012 r. mieszka i osiąga przychody z pracy zawodowej w Austrii, gdzie spędza ok. 300 dni w roku. W Austrii jest jej centrum interesów życiowych. Jest stanu wolnego (rozwiedziona). Jest zameldowana na stałe w Austrii, ale nie posiada obywatelstwa austriackiego. W Austrii jest zatrudniona na czas nieokreślony; ma konto bankowe, rachunkowe i oszczędnościowe i od dwóch lat korzysta z pomocy medycznej. W Austrii osiąga 80% swoich rocznych dochodów. Z Austrią ma też ściślejsze powiązania osobiste; ma dwóch braci, bratanka i bratanicę z rodziną, liczną grupę znajomych z częścią których łączą ją bardzo bliskie więzy. Korzysta z dóbr kultury (muzea, wystawy, koncerty), wycieczek krajoznawczych i zajęć fitness. W tej chwili Wnioskodawczyni nie jest w stanie przewidzieć, czy pozostanie w Austrii na stałe, ale jest to możliwe. W Polsce Wnioskodawczyni jest zameldowana, uzyskuje emeryturę z ZUS, która stanowi 20% jej rocznych dochodów i ma dwoje dorosłych dzieci, które prowadzą samodzielne życie i z którymi spotyka się okazjonalnie w Polsce lub w Austrii. Wnioskodawczyni złożyła zeznanie podatkowe w Polsce za lata 2012 - 2013 i uiściła podatek. W 2014 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek o zaprzestanie pobierania składek na ubezpieczenie zdrowotne i czeka na odpowiedź ZUS w tej sprawie. W lutym 2014 r. ZUS poinformował Wnioskodawczynię, że wstrzymuje potrącanie zaliczek na podatek dochody od jej emerytury.

W wyniku analizy opisanego we wniosku i jego uzupełnieniu stanu faktycznego oraz przedstawionych powyżej przepisów ustaw, należy stwierdzić, iż od marca 2012 r. Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Austrii, natomiast w Polsce podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. W rozpatrywanej sprawie opodatkowaniu w Polsce podlegają zatem dochody uzyskiwane przez Wnioskodawczynię z polskiej emerytury. Natomiast dochody z pracy najemnej uzyskiwane poza terytorium Polski – w Austrii, nie podlegają opodatkowaniu w Polsce stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 4 ust. 2 lit. a) umowy polsko-austriackiej.

Zatem Wnioskodawczyni nie była obowiązana dochodów uzyskanych w latach 2012 i 2013 w Austrii opodatkować w Polsce i tym samym nie była zobowiązana wykazywać ich w zeznaniu rocznym za ww. lata, w których wykazała emeryturę otrzymaną z ZUS.

W związku z tym, że Wnioskodawczyni złożyła zeznanie podatkowe za 2012 i 2013 r., w którym wykazała dochody uzyskane z pracy w Austrii i zapłaciła podatek, to obecnie na podstawie art. 81 § 1ustawy Ordynacja podatkowa może skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Skorygowanie następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty – art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej .

Zwrot nienależnie zapłaconego podatku następuje zgodnie z przepisami rozdziału 9 Ordynacji podatkowej (Nadpłata) i należy do kompetencji właściwego dla podatnika urzędu skarbowego.

Co do zasady, nienależnie zapłacony podatek jest podatnikowi zwracany, z wyjątkiem sytuacji gdy jest zaliczony na zaległe lub bieżące zobowiązania podatkowe.

Jednakże stwierdzenie w interpretacji indywidualnej, że urząd skarbowy zwróci Wnioskodawczyni nadpłatę podatku nie jest możliwe z uwagi na to, że przedmiotowe zagadnienie należy do wyłącznej kompetencji urzędu skarbowego i organ interpretacyjny nie jest uprawniony do wypowiadania się w tej sprawie, gdyż przekroczyłby uprawnienia wynikające z art. 14 b Ordynacji podatkowej.

Wnioskodawczyni posiadająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Austrii nie jest również zobowiązana do opodatkowania dochodów uzyskanych z pracy w Austrii w 2014 r. i tym samym nie musi ich wykazywać w zeznaniu rocznym za 2014 r. Podobnie będzie w latach następnych, o ile przepisy wyżej powołanych ustaw nie ulegną zmianie, chyba, ze Wnioskodawczyni zmieni rezydencję podatkową.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Organ wydający niniejszą interpretację pragnie podkreślić, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.