Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-383/14/MCZ
z 4 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 7 kwietnia 2014 r. (data wpływu do Biura – 2 maja 2014 r.), uzupełnionym 29 lipca 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w zeznaniu rocznym za 2013 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego na zabieg artroskopii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 10 czerwca 2014 r. znak: IBPB II/1/415-383/14/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 29 lipca 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2011 r. Wnioskodawczyni uległa wypadkowi na nartach. Doszło do skomplikowanego zwichnięcia stawu, które leczyła i rehabilitowała przez kilka miesięcy. Uzyskanie pełnej sprawności nie było jednak możliwe bez zabiegu artroskopii. W ramach NFZ Wnioskodawczyni otrzymała na ten zabieg termin na ok. 2025 r. We wrześniu 2013 r. przy okazji wykonywania wymachu ręki doszło do kolejnego zwichnięcia stawu barkowego. W jego wyniku nastąpiły kolejne uszkodzenia. Okazało się, że praktycznie Wnioskodawczyni nie może wykonywać ręką żadnych ruchów, bo grozi to kolejnym zwichnięciem.

W związku z tym Wnioskodawczyni zdecydowała się na zabieg prywatny, który wraz z kilkumiesięczną rehabilitacją ma przywrócić jej pełną sprawność. Już po 2,5 miesiącach od zabiegu możliwy był powrót Wnioskodawczyni do pracy i mogła kontynuować rehabilitację. Obecnie znajduje się w ostatniej jej fazie i nie odczuwa już żadnych większych skutków tych dwóch wypadków.

W uzupełnieniu wniosku (data wpływu – 29 lipca 2014 r.), Wnioskodawczyni doprecyzowała stan faktyczny i wskazała, że:

• Nie posiada orzeczenia o zakwalifikowaniu do jednego z trzech stopni niepełnosprawności określonych odrębnych przepisach ani renty z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Nie posiada również renty szkoleniowej i renty socjalnej.
• W ramach artroskopii barku zostały zastosowane jedynie kotwice dla przywrócenia stabilności stawu (jedna tytanowa i dwie biowchłanialne)
• Posiada dwie imienne faktury (zaliczkową i na resztę kwoty) stanowiące potwierdzenie poniesionego przeze nią wydatku na artroskopię barku. Wyszczególniona na nich jest jedna pozycja: „zabieg płatny” - art. 43 ust.1 pkt 1 PKWiU.
• Artroskopia jest rodzajem zabiegu operacyjnego (w przypadku Wnioskodawczyni elementem koniecznym i częścią procesu rehabilitacji).
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy możliwe jest w sytuacji opisanej przeze Wnioskodawczynię we wniosku i jego uzupełnieniu odliczenie kosztu operacji od dochodu za 2013 r.?

Wypadek z 28 września 2013 r. spowodował niestabilność barku w takim stopniu, że ruchy prawą ręką Wnioskodawczyni mogła wykonywać tylko w bardzo ograniczonym zakresie, gdyż zagrożenie ponownym zwichnięciem było bardzo duże. Towarzyszyło mu ciągłe uczucie niestabilności. Bez wykonania w trybie natychmiastowym zabiegu artroskopii nie było możliwe podjęcie jakiejkolwiek rehabilitacji.

Tak więc zdaniem Wnioskodawczyni zabieg operacyjny w tej sytuacji był częścią, elementem koniecznym dla dalszej rehabilitacji.

Termin zabiegu przyznany Wnioskodawczyni w ramach NFZ przypadał na około 2020 r. W takiej sytuacji pod znakiem zapytania był jej powrót do pracy, a tak długie oczekiwanie na operację groziło trwałym kalectwem. Dzięki niezwłocznemu poddaniu się zabiegowi Wnioskodawczyni odbyła skuteczną rehabilitację, która umożliwiła jej już po dwóch miesiącach powrót do pracy, a po 6 miesiącach przywróciła jej pełną sprawność.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni jest zdania, że jest uprawniona do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w powiązaniu z wydatkiem na artroskopię barku poniesionym w 2013 r. Jest to jednak przypadek nietypowy wymagający interpretacji obowiązujących przepisów.

Wnioskodawczyni wskazała, że Naczelny Sąd Administracyjny SA w wyroku z 17 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 1927/09 orzekł w podobnym przypadku na korzyść podatnika.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f tejże ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1.I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,

2.II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w 2011 r. uległa wypadkowi na nartach w wyniku, którego doszło do skomplikowanego zwichnięcia stawu barkowego. Wnioskodawczyni leczyła i rehabilitowała zwichniecie przez kilka miesięcy, jednak uzyskanie pełnej prawności wymagało wykonania artroskopii stawu barkowego. Artroskopia została przeprowadzona odpłatnie w prywatnej placówce medycznej. W ramach artroskopii barku zostały zastosowane kotwice dla przywrócenia stabilności stawu (jedna tytanowa i dwie biowchłanialne). Na dowód poniesienia wydatku na ww. cel Wnioskodawczyni posiada dwie imienne faktury (zaliczkową i na resztę kwoty), na których wyszczególniono jedną pozycję: „zabieg płatny” - art. 43 ust.1 pkt 1 PKWiU.

Wnioskodawczyni nie posiada orzeczenia o zakwalifikowaniu do jednego z trzech stopni niepełnosprawności określonych odrębnych przepisach ani renty z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Nie posiada również renty szkoleniowej i renty socjalnej.

Analizując stan faktyczny przedstawiony we wniosku i jego uzupełnieniu oraz stan prawny przedstawiony powyżej wskazać należy, że Wnioskodawczyni nie spełnia podstawowego warunku uprawniającego do odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, tj. powołanego wyżej art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie posiada stosownego orzeczenia o zakwalifikowaniu jej do jednego z trzech stopni niepełnosprawności określonych odrębnych przepisach ani renty z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Nie posiada również renty szkoleniowej i renty socjalnej. Brak wyżej wskazanego orzeczenia, pozbawia sensu dalsze analizowanie czy Wnioskodawczyni spełnienia pozostałe warunki art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej i powoduje, że Wnioskodawczyni nie jest osobą uprawnioną do dokonania odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na artroskopię barku.

Wskazać należy, że ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wymienił wiele warunków, których dopiero łączne spełnienie pozwala osobie posiadającej stosowne orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez uprawniony organ na skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej. Nie spełnienie jednego z warunków wskazanego przez ustawodawcę w ww. przepisach zamyka podatnikowi drogę do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej niezależnie od tego czy spełnia pozostałe warunki ulgi.

Bowiem tak jak wskazano wyżej ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania dlatego podatnik chcący z nich skorzystać winien ściśle wypełnić warunki umożliwiające skorzystanie z takiej ulgi.

Nadmienić należy, że na podstawie żadnego innego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zezwala na odliczenie wydatków na operację barku

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni, że jest uprawniona do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w związku z poniesieniem wydatku na artroskopię barku poniesionym należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto należy podkreślić, że przywołany przez Wnioskodawcę wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczy innej sytuacji niż Wnioskodawczyni. Przedmiotem sporu, w wyroku nie jest bowiem brak orzeczenia o zakwalifikowaniu do jednego ze stopni niepełnosprawności.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła kserokopie dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny (weryfikacji); jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Zatem treść dołączonych do wniosku dokumentów pozostaje bez wpływu na załatwienie sprawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.