Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-460/14-2/SM
z 8 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego(Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działającyw imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2014 r. (data wpływu 19 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności związanych ze świadczeniem usług najmu, stałego miejsca prowadzenia działalności i prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności związanych ze świadczeniem usług najmu, stałego miejsca prowadzenia działalności i prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Spółka z siedzibą w Hamburgu (dalej: „Wnioskodawca” lub „UI”) funkcjonuje w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością utworzonej w oparciu o przepisy niemieckiego prawa handlowego, odpowiednika polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca jest podmiotem zarządzającym funduszami inwestycyjnymi, specjalizującym się w zarządzaniu aktywami otwartych funduszy inwestycyjnych rynku nieruchomości.

Wnioskodawca posiada zezwolenie na prowadzenie działalności finansowej, w tym na zarządzanie aktywami funduszy inwestycyjnych, udzielone przez niemiecki organ nadzoru (dalej: Organ Nadzoru) oraz podlega jego nadzorowi w tym zakresie. Nadzorowi Organu Nadzoru podlegają również fundusze zarządzane przez UI.

Fundusze, jak i Wnioskodawca funkcjonują w oparciu o niemiecką ustawę inwestycyjną. Ustawa ta reguluje sposób prowadzenia działalności gospodarczej przez fundusze oraz warunki, które muszą być spełnione przez Wnioskodawcę w celu pełnienia funkcji zarządczych w stosunku do gromadzonych aktywów.

Fundusze inwestycyjne zarządzane przez Wnioskodawcę prowadzą działalność gospodarczą polegającą na gromadzeniu środków finansowych od inwestorów instytucjonalnych, które są następnie inwestowane na rynku nieruchomości. W zamian za uzyskane środki pieniężne, inwestorzy otrzymują jednostki uczestnictwa. Inwestorzy uprawnieni są do dysponowania posiadanymi jednostkami uczestnictwa oraz do partycypacji w zyskach Funduszy. Inwestorom nie przysługują natomiast uprawnienia o charakterze majątkowym w stosunku do aktywów,w które inwestują fundusze.

Zgodnie z niemiecką ustawą inwestycyjną, fundusze inwestycyjne co do zasady nie posiadają osobowości prawnej. W związku z tym, UI działa we własnym imieniu lecz na rzecz funduszy. Aktywa funduszy są oddzielone od aktywów Wnioskodawcy. W konsekwencji Wnioskodawca nie ujawnia w swoich sprawozdaniach finansowych aktywów funduszy, jak również przychodów uzyskanych w związku z inwestycjami dokonywanymi na rzecz funduszy. Jednocześnie fundusze nie odpowiadają za bieżące zobowiązania Wnioskodawcy, także w przypadku jego niewypłacalności.

W związku z posiadanymi uprawnieniami Wnioskodawca jest zobowiązany do reprezentowania funduszy i prowadzenia ich spraw. Wnioskodawca jest w szczególności odpowiedzialny za zarządzanie aktywami funduszy, dysponowanie nimi i podejmowanie decyzji o ich ewentualnym wynajmie bądź sprzedaży.

Fundusze dysponują zgromadzonymi środkami inwestorów poprzez Wnioskodawcę, a nie samodzielnie. Wnioskodawca zobligowany jest do zabezpieczenia interesów inwestorów w toku decyzji inwestycyjnych podejmowanych przez niego we własnym imieniu, ale na rzecz funduszy. Zakres i przedmiot czynności, jakie Wnioskodawca może podejmować w ramach czynności zarządzania majątkiem funduszy, jak również poziom dopuszczalnych rozmiarów ryzyka przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych, podlega wytycznym wynikającymz niemieckiej ustawy inwestycyjnej.

Środki pieniężne mogą być inwestowane na rynku nieruchomości poprzez inwestycje bezpośrednie, tj. zakup nieruchomości lub inwestycje pośrednie, tj. nabycie udziałów w spółkach kapitałowych lub w spółkach osobowych posiadających nieruchomości. Powyższe aktywa mogą być nabywane także poza terytorium Niemiec, w tym w Polsce. Możliwe jest także udzielanie finansowania dla spółek, których udziałowcami są fundusze. Ponadto, środki pieniężne mogą być lokowane w instrumenty rynku pieniężnego, instrumenty pochodne, papiery wartościowe, depozyty bankowe, celem utrzymania płynności finansowej.

Aktywa nabywane na rzecz funduszy w toku inwestycji podejmowanych przez Wnioskodawcę stanowią wyodrębnioną masę majątkową, zarządzaną przez Wnioskodawcę. W ramach zarządzania aktywami funduszy Wnioskodawca świadczy w szczególności usługi bieżącego utrzymania nieruchomości oraz zarządzania nieruchomościami komercyjnymi przeznaczonymi na wynajem. Usługi te świadczone są przez Wnioskodawcę na rzecz funduszy bezpośrednio lub poprzez wykwalifikowane podmioty, którym Wnioskodawca zleca świadczenie tych usług. Ponadto, Wnioskodawca może zaciągać na rzecz funduszy zobowiązania w postaci kredytów krótko i długoterminowych, pod warunkiem, że transakcje te przeprowadzane są na warunkach rynkowych.

Czynności podejmowane przez Wnioskodawcę na rzecz funduszy podlegają ścisłej kontroli depozytariuszy funduszy. Depozytariusze sprawując kontrolę nad działalnością prowadzoną m.in. na rzecz funduszy przez Wnioskodawcę, udzielają zgody na nabycie lub zbycie nieruchomości albo udziałów w spółce nieruchomościowej oraz zatwierdzają warunki transakcji zawieranych przez Wnioskodawcę na rzecz funduszy. Do zadań depozytariuszy należy także prowadzenie rejestrów aktywów funduszy oraz rachunków bankowych funduszy.

Jak wskazano powyżej, ze względu na fakt, że fundusze nie posiadają osobowości prawnej, ich aktywa (tj. nieruchomości lub udziały w kapitałowych lub osobowych spółkach nieruchomościowych) są nabywane przez spółkę zarządzającą, czyli Wnioskodawcę, na rzecz funduszy. Na gruncie prawa niemieckiego następuje odłączenie prawnej własności aktywów nabytych ze środków zgromadzonych w funduszach od ich własności ekonomicznej, czyli odłączenie prawa własności od prawa do pobierania korzyści ekonomicznych z majątku. Wynika to ze specyfiki funkcjonowania funduszy i Wnioskodawcy na podstawie niemieckiej ustawy inwestycyjnej. Wnioskodawca nabywa bowiem aktywa ze środków zgromadzonych przez fundusze na rzecz funduszy, ale we własnym imieniu tzn. jest ich prawnym właścicielem. Oznacza to, że Wnioskodawcy przysługuje szereg uprawnień o charakterze formalnym do dokonywania czynności prawnych dotyczących masy majątkowej, np. wpisu do ksiąg wieczystych, zawierania umów najmu oraz umów sprzedaży. Natomiast prawo do pobierania ekonomicznych pożytków z tytułu tych aktywów przysługuje wyłącznie funduszom, a tym samym ich inwestorom.

Mimo że prawnym właścicielem aktywów funduszy jest Wnioskodawca, własność ma charakter powierniczy. Zgodnie bowiem z niemiecką ustawą inwestycyjną, aktywa funduszy na podstawie odpowiedniej umowy zdeponowane są u depozytariuszy.

W stosunku do każdej nieruchomości nabywanej na rzecz funduszy, Wnioskodawca zobowiązany jest zapewnić ograniczenie prawa Wnioskodawcy do zbycia tego aktywa przez wpis do księgi wieczystej lub zagwarantować je w inny sposób. Wnioskodawca może dokonać zbycia aktywów wchodzących w skład majątku danego funduszu tylko pod warunkiem uzyskania zgody depozytariusza i tylko w przypadku, gdy warunki transakcji odpowiadają warunkom rynkowym i zabezpieczają interesy inwestorów. W konsekwencji, pomimo bycia prawnym właścicielem aktywów funduszy, prawo Wnioskodawcy do rozporządzania nimi jak właściciel jest bardzo ograniczone.

W związku z tym, że prawo do pobierania ekonomicznych pożytków z aktywów funduszy przysługuje wyłącznie funduszom, wszelkie dochody lub straty powstałe w wyniku zarządzania aktywami funduszy są przypisane do poszczególnych funduszy.

Za zarządzanie aktywami funduszy Wnioskodawca pobiera prowizję. Ponadto, fundusze obciążane są wszystkimi kosztami związanymi z ich funkcjonowaniem i prowadzoną przez nie działalnością. Są to m.in. koszty depozytariusza, koszty wszelkich opłat poniesionych w celu nabycia lub sprzedaży nieruchomości czy udziałów w spółce nieruchomościowej, koszty przebudowy lub remontu nieruchomości, koszty utrzymania nieruchomości, podatki, koszty ogłaszania sprawozdań finansowych, koszty badań podatkowych, koszty ogłoszeń w związkuz emisją jednostek uczestnictwa, koszty ustawowej wyceny posiadanych nieruchomości, etc. Natomiast przychody uzyskiwane w toku działalności funduszy, są przekazywane bezpośrednio na konta funduszy prowadzone przez depozytariuszy,

Przychody i koszty wykazane w rocznym sprawozdaniu finansowym funduszy, powstałew wyniku zarządzania aktywami przez Wnioskodawcę, stanowią podstawę ustalenia zysku lub straty funduszy za dany okres sprawozdawczy.

Zgodnie z niemiecką ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych fundusze podlegająw Niemczech opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów (nieograniczony obowiązek podatkowy), jednakże na mocy niemieckiej ustawy o podatku od inwestycji, dochody te są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym. Dochody te są przypisywane do inwestorów na podstawie posiadanych przez nich jednostek uczestnictwa.

Mimo że fundusze są w Niemczech podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z przepisami niemieckiej ustawy o podatku od wartości dodanej, podatnikiem jest Wnioskodawca jako podmiot reprezentujący fundusze nieposiadające osobowości prawnej.

Ze względu na fakt, że Wnioskodawca jest podmiotem wypracowującym przychody z majątku należącego do funduszy, w szczególności przychody z wynajmu nieruchomości, UI zamierza się zarejestrować dla potrzeb podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) w Polsce i rozliczać podatek VAT z tego tytułu.

Obecnie Wnioskodawca planuje nabywanie nieruchomości położonych w Polsce na rzecz jednego z funduszy zarządzanych przez Wnioskodawcę. Nieruchomości, które stanowią działki wraz z posadowionymi na nich budynkami oraz budowlami, będą po nabyciu przedmiotem najmu, podlegającego opodatkowaniu VAT. Wnioskodawca będzie występował w umowie najmu jako wynajmujący.

W związku z trwającym procesem przygotowania do transakcji nabycia nieruchomości Wnioskodawca będzie nabywał od polskich podmiotów liczne usługi, które będą fakturowanez polskim VAT, w szczególności usługi o charakterze doradczym. Przykładowo będą to usługi:

• doradztwa prawnego,
  

• doradztwa podatkowego,
  

• doradztwa technicznego (np. wycena nieruchomości, due diligence techniczne), itp.
  
  
  

Usługi te są ściśle związane z nabywanymi nieruchomościami, mają na celu ocenę skutków planowanej transakcji oraz nadzór nad prawidłowym przebiegiem procesu zakupowego (zabezpieczenie interesów Wnioskodawcy i reprezentowanych przez niego funduszy),a w konsekwencji rozpoczęcie przez Wnioskodawcę działalności w Polsce. W przypadku nabycia nieruchomości, z którymi związane będą powyższe usługi, Wnioskodawca będzie uzyskiwał w szczególności pożytki z tytułu najmu.

W okresie po nabyciu nieruchomości Wnioskodawca również będzie nabywał usługi(i potencjalnie towary) od polskich dostawców w związku z prowadzoną działalnością, np. usługi zarządzania nieruchomościami, bieżącego utrzymania nieruchomości, doradztwo prawnei podatkowe, dostawy mediów, lub inne usługi i towary.

Wnioskodawca nie będzie posiadać pracowników w Polsce. Zarówno przed, jak i po nabyciu nieruchomości, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w związku z nabywaną nieruchomością będą wykonywane albo przez pracowników Wnioskodawcy przebywających na stałe w Niemczech, albo przez podwykonawców. Pracownicy Wnioskodawcy mogą jednak okresowo przebywać w Polsce w związku z posiadanymi lub planowanymi do nabycia nieruchomościami (np. z uwagi na toczące się negocjacje z dotychczasowymi właścicielami nieruchomości). Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce zasobów technicznych innych niż nieruchomości, których nabycie jest planowane, oraz z których Wnioskodawca będzie czerpał pożytki z tytułu najmu.

Wnioskodawca nie może wykluczyć, że planowane transakcje nabycia poszczególnych nieruchomości w Polsce nie dojdą do skutku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy z tytułu czynności związanych ze świadczeniem usług najmu (tj. wynajmowaniem powierzchni w zakupionym budynku), podatnikiem VAT będzie Wnioskodawca, jako spółka zarządzająca funduszami?
2. Czy Wnioskodawca będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce od momentu rozpoczęcia działań związanych z planowanym nabyciem nieruchomościw Polsce?
3. Czy w przypadku faktur od polskich dostawców usług otrzymywanych zarówno przed, jak i po nabyciu nieruchomości, niezależnie od tego, czy transakcje nabycia nieruchomości dojdą do skutku, Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z planowanym świadczeniem usług najmu (tj. wynajmem powierzchni w zakupionym budynku), Wnioskodawca będzie podatnikiem VAT jako spółka zarządzająca funduszami.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy będzie on posiadał miejsce stałego prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce od momentu rozpoczęcia działań związanych z planowanym nabyciem nieruchomości w Polsce.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku faktur od polskich dostawców usług otrzymywanych zarówno przed, jak i po nabyciu nieruchomości, niezależnie od tego, czy transakcje nabycia nieruchomości dojdą do skutku, Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1
(Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm., dalej „ustawa o VAT”), opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm., dalej „ustawa o VAT”), opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Należy przy tym zauważyć, że nie każda czynność będąca dostawą towarów lub świadczeniem usług będzie podlegać opodatkowaniu VAT. Aby określona transakcja mogła być uznana za podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem, musi zostać dokonana przez podatnikaw rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, który przy dokonywaniu tej transakcji działa w tym charakterze (powyższy pogląd znajduje potwierdzenie np. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 lutego 2014 r., sygn. ILPP5/443-258/13-2/KG).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie natomiast do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a takie działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści powyższych przepisów ustawy o VAT wynika, iż aby dany podmiot mógł być uznany za podatnika VAT, musi on spełnić łącznie dwa warunki:

• musi być osobą fizyczną, osobą prawną lub jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, oraz
  

• musi wykonywać samodzielnie działalność gospodarczą (np. polegającą na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych).
  
  
  

Ustawa o VAT nie wprowadza definicji samodzielnej działalności gospodarczej. Art. 15 ust. 3 ustawy o VAT zawiera jedynie katalog czynności, które nie są uznawane za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą. Wśród tych czynności ustawodawca wymienił m.in. czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 i art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. odnoszące się przykładowo do stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub działalności wykonywanej osobiście).

W związku z powyższym, przy dokonywaniu wykładni pojęcia działalności gospodarczej wykonywanej samodzielnie należy kierować się w pierwszej kolejności wykładnią literalną, która stanowi podstawową metodę wykładni przy interpretowaniu przepisów prawa podatkowego. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwa PWN (www.sjp.pwn. pl) słowo „samodzielny” oznacza: „dający sobie radę, niepotrzebujący pomocy, powstały bez czyjejś pomocy, czyjegoś wpływu, wykonany niezależnie przez kogoś”.

Z kolei w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych, za działalność wykonywaną osobiście należy uznać „działalność wykonywaną bez stosunku przyporządkowania, w warunkach niepewności, np. co do popytu, konkurencji, a także ostatecznego rezultatu finansowego podjętej działalności, czyli na własne ryzyko i własny rachunek” (tak np. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 7 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 1803/07). Podobnie uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 20 lipca 2010 r., sygn. akt I SA/Łd 494/10, w którym stwierdził, że „działalność wykonywana samodzielnie to działalność wykonywana na własne ryzyko gospodarcze”.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawca będzie nabywał aktywa we własnym imieniu, ale na rzecz funduszy, ze zgromadzonych przez nie środków. UI będzie zatem reprezentował fundusze, jako podmioty nieposiadające osobowości prawnej. W związkuz planowanym wynajmem nabytych nieruchomości Wnioskodawca będzie również stroną umów najmu. To na nim będzie zatem ciążyło ryzyko gospodarcze. Dla celów podatku VAT bez znaczenia pozostaje fakt, że ekonomicznym beneficjentem pożytków uzyskiwanychw przyszłości będą fundusze inwestycyjne, gdyż kluczową kwestią jest identyfikacja podmiotu prowadzącego samodzielnie działalność gospodarczą.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, że w analizowanym stanie faktycznym zostały spełnione łącznie wszystkie przesłanki pozwalające uznać UI za podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca jest bowiem osobą prawną (stanowiącą niemiecki odpowiednik polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością), która samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu VAT, we własnym imieniu, ale na rzecz funduszy. Jednocześnie prowadzona działalność nie została wymieniona
w negatywnym katalogu art. 15 ust. 3 ustawy o VAT. Tym samym, w związku z planowanym świadczeniem usług najmu (wynajmem powierzchni w zakupionych budynkach), Wnioskodawca, a nie poszczególne fundusze inwestycyjne, będzie podatnikiem VAT jako spółka zarządzająca funduszami, i to na nim, będzie ciążył obowiązek rejestracji dla celów VAT w związku z prowadzoną działalnością.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że prawidłowość zaprezentowanego powyżej stanowiska została potwierdzona w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
z dnia 30 listopada 2011 r. sygn. IPPP3/443-1199/11-5/MPe wydanej w analogicznym stanie faktycznym.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza także interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 kwietnia 2011 r., sygn. ILPP2/443-55/11-3/MR, w której organ podatkowy potwierdził, że podatnik prowadzący działalność we własnym imieniu, na rzecz innego podmiotu, powinien być uznany za podatnika VAT z tytułu tej działalności.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

Przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności”. Niemniej jednak z dniem 1 lipca 2011 r. pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności” zostało zdefiniowane w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE LNr 77, s. 1 ; dalej: „Rozporządzenie”).

Stosownie do art. 11 Rozporządzenia „stałe miejsce prowadzenia działalności” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowaw art. 10 niniejszego rozporządzenia, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce pracowników ani biura. Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w związku z nabywaną nieruchomością będą wykonywane albo przez pracowników Wnioskodawcy przebywających na stałe w Niemczech, albo przez podwykonawców. Do zakresu ich obowiązków służbowych będą jednak należały działania związane z planowanym prowadzeniem działalności w zakresie najmu nieruchomości w Polsce. Ponadto, pracownicy Wnioskodawcy mogą okresowo przebywać w Polsce w związkuz posiadanymi lub planowanymi do nabycia nieruchomościami (np. z uwagi na toczące się negocjacje z dotychczasowymi właścicielami nieruchomości). Zapleczem technicznym w Polsce będzie nieruchomość, której nabycie planuje Wnioskodawca, i z której będzie czerpał pożytkiz tytułu najmu.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, działalność związana z planowanym najmem nieruchomości na terenie Polski charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Zostały zatem spełnione wszystkie przestanki do uznania, że UI będzie posiadać na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3

Opodatkowanie usług w Polsce

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się natomiast każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

W przypadku świadczenia usług, kwestią kluczową dla prawidłowego rozliczenia VAT jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu VAT w Polsce.

Co do zasady, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Stosownie natomiast do art. 28b ust. 2 ustawyo VAT, w przypadku, gdy usługi świadczone są dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie znajduje się to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na uwadze argumentację przedstawioną w pytaniu 2, przedmiotowe usługi należy uznać za świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy w Polsce, powinny one zatem być opodatkowane VAT w Polsce.

Gdyby nawet uznać, że usługi te nie są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy położonego w Polsce, miejscem ich świadczenia pozostanie Polska. Zgodnie bowiem z art. 28e ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług związanychz nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowaniai używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Należy przy tym zauważyć, że katalog usług związanych z nieruchomościami, które podlegają opodatkowaniu w miejscu położenia nieruchomości, nie jest katalogiem zamkniętym. Wskazuje na to użyte w cytowanym przepisie sformułowanie „w tym usług (...)”. W związkuz powyższym, opodatkowaniu w miejscu położenia nieruchomości powinny podlegać usługi, które wiążą się z daną nieruchomością. Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), z którego jasno wynika, że opodatkowaniu w miejscu położenia nieruchomości podlega świadczenie usług, które pozostają w wystarczająco bezpośrednim związku z daną nieruchomością (wyrok TSUE z dnia27 października 2011 w sprawie C-530/09, I sp. z o.o. sp. komandytowa).

W świetle powyższych przepisów oraz stanowiska prezentowanego przez TSUIE, w ocenie Wnioskodawcy, usługi nabywane w związku z planowaną transakcją nabycia nieruchomości są związane z nieruchomością położoną w Polsce, którą Wnioskodawca nabędzie (zamierza nabyć) w imieniu funduszy inwestycyjnych, a w konsekwencji są opodatkowane VAT w Polsce.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowaw art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Mając na uwadze treść powyższego przepisu oraz rozważania przedstawione przez Wnioskodawcę powyżej, jak również w uzasadnieniu stanowiska w zakresie pytania nr 1,w ocenie Wnioskodawcy, UI jako czynny podatnik VAT, będzie uprawniony do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach od polskich dostawców usług otrzymywanychw związku z planowanymi transakcjami nabycia nieruchomości, zarówno przed, jak i po nabyciu tych nieruchomości.

Wnioskodawca pragnie jednocześnie zwrócić uwagę, że na prawo do odliczenia podatku naliczonego nie będzie miała wpływu okoliczność, czy transakcja nabycia nieruchomości dojdzie do skutku, czy też nie. Powyższe znajduje potwierdzenie przykładowo w wyroku TSUE z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie C-268/83, D.A. Rompelman i E.A. Rompelman-Van Deelen. Zgodnie ze stanowiskiem TSUE czynności przygotowawcze i prace inwestycyjne prowadzonew celu przygotowania się do czynności opodatkowanych oraz z zamiarem ich wykonywania wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej. Będą one zatem dawały prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Reasumując, jako że w ocenie Wnioskodawcy, opisane w zdarzeniu przyszłym usługi związane z nabyciem przez UI nieruchomości położonych w Polsce, w szczególności usługi doradztwa prawnego, doradztwa podatkowego, doradztwa technicznego nabywane od polskich dostawców przed nabyciem nieruchomości, oraz usługi (i potencjalnie towary) nabywane od polskich dostawców w związku z prowadzoną działalnością po ich nabyciu, np. usługi zarządzania nieruchomościami, bieżącego utrzymania nieruchomości, doradztwo prawne i podatkowe, dostawy mediów, lub inne usługi i towary, powinny być opodatkowane VAT w Polsce, oraz że Wnioskodawca będzie posiadał status podatnika VAT, będzie mu przysługiwało prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT wynikającego z faktur od polskich dostawców usług otrzymywanych zarówno przed, jak i po nabyciu nieruchomości, niezależnie od tego, czy transakcja nabycia nieruchomości dojdzie do skutku, czy też nie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarówi usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z póżn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towaróww rozumieniu art. 7, w tym również: