Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-274/13-5/14-S/SJ
z 8 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 8 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 1203/13 (data wpływu 4 lipca 2014 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2013 r. (data wpływu 19 kwietnia 2013 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej – jest prawidłowe,

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą od 1987 r. działalność gospodarczą, tj. Zakład Tartaczny. Zajmuje się produkcją wyrobów tartacznych, tarcicy iglastej, kantówek, krawędziaków, więźb dachowych, łat, drewna budowlanego, podkładów i tarcicy dębowej. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zdarzenia gospodarcze dla potrzeb podatku dochodowego ewidencjonowane są w księgach handlowych. Wyroby tartaczne produkowane są z drewna okrągłego zakupionego w różnych Nadleśnictwach Lasów Państwowych. Główną podstawą działalności w tej branży jest zapewnienie odpowiedniej ilości surowca do produkcji. Firma Wnioskodawcy, nie mając znaczącej możliwości zmiany dostawcy drewna okrągłego dokonuje zakupów w Lasach Państwowych w formie obecnie powszechnie obowiązujących przetargów w „systemowej aukcji internetowej w aplikacji e-drewno”. Następnie podpisuje umowy z regionalnymi Nadleśnictwami, w których dokonuje zakupów na zasadzie przedpłaty lub odroczonym terminem płatności. Przetargi na drewno okrągłe odbywają się z półrocznym wyprzedzeniem. Firma Wnioskodawcy zawarła na II półrocze 2012 r. umowy z poszczególnymi Nadleśnictwami na zakup surowca drzewnego. Umowy określają ilość w grupach handlowo-gatunkowych, asortyment oraz cenę, która jest bardzo często zawyżona. Przetargowy system sprzedaży jest przyczyną niedostatecznego poziomu zaopatrzenia w surowiec do produkcji oraz przyczyną absurdalnie wysokich cen, nieracjonalnych wzrostów cen drewna.

Wnioskodawca zakupując surowiec z półrocznym wyprzedzeniem nie jest w stanie przewidzieć, jak będzie się zachowywał rynek, a co za tym idzie, jak będą się kształtowały ceny surowca oraz ceny wyrobów gotowych.

Dla przykładu, Wnioskodawca podaje kształtowanie się cen w Nadleśnictwie, w którym kupuje surowiec drzewny: umowa podpisana w czerwcu 2012 r., termin odbioru drewna od 1 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r., cena netto 199 zł/m3, natomiast drewno zakupione na aukcji internetowej „e-drewno” w późniejszym terminie: umowa z listopada 2012 r., termin odbioru do 31 grudnia 2012 r., cena netto 167 zł/m3, czyli około 16% taniej.

Po dokonanej analizie cenowo-zbytowej, Wnioskodawca świadomie zrezygnował z odbioru drogiego surowca drzewnego. Zapłacenie kary z tego tytułu jest korzystniejsze dla firmy niż kontynuacja nieopłacalnej umowy. Wnioskodawca zawierał z tymi Nadleśnictwami kolejne umowy na zakup surowca na okres od 1 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r., tylko po znacznie niższych cenach.

W umowie sprzedaży drewna § 8 ust. 1 stanowi „W przypadku nieodebrania drewna w terminie wynikającym z harmonogramu Kupujący zapłaci karę umowną w wysokości 5% wartości netto drewna nieodebranego”. W § 8 ust. 3 tej umowy mowa jest, iż „kar umownych przewidzianych w ust. 1 nie nalicza się, jeżeli stopień realizacji sprzedaży ustalony w umowie wyniesie nie mniej niż 95% lub gdy niewykonanie ilościowe umowy jest mniejsze od masy transportowej jednego ładunku, a jednocześnie przekracza 5% odchyłkę”. Nieodebranie wylicytowanej ilości drewna okrągłego w drugim półroczu 2012 r. spowodowało naliczenie kar umownych przez Nadleśnictwa w wysokości 5% wartości nieodebranego drewna i jest to kwota około 17 000 zł. Otrzymane noty księgowe obciążające Wnioskodawcę karą umowną są wystawione z datą 31 grudnia 2012 r., zgodnie z zasadą memoriału bilansowo i podatkowo ujęte w księgach rachunkowych 2012 r. (gdyż dotyczą 2012 r.), a zapłacone zostały w styczniu 2013 r.

Powyższa kara umowna będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu, zdaniem Wnioskodawcy, w dacie poniesienia, czyli w momencie ujęcia kosztu w księgach rachunkowych. Jest to koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Firma płacąc karę uzyska dochód wyższy niż możliwy byłby do osiągnięcia, w razie kontynuacji nieopłacalnej umowy. Odbiór drogiego drewna mógłby doprowadzić do utraty płynności finansowej firmy, a tym samym do utraty źródła przychodu. Takie działanie mogłoby doprowadzić do powstania straty finansowej. W świetle przedstawionego stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa kara umowna pozostaje w związku z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą oraz pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych karę umowną wynikającą z częściowego nieodebrania wylicytowanego drewna okrągłego, którą obciąża Wnioskodawcę Nadleśnictwo, w wysokości 5% wartości nieodebranego drewna?
2. Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych powyższą karę umowną w dacie poniesienia tj. w 2012 r., czy w 2013 r., kiedy została zapłacona?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych karę umowną wynikającą z częściowego nieodebrania drewna okrągłego w pełnej wylicytowanej wysokości, a którą obciąża Go Nadleśnictwo, w wysokości 5% wartości nieodebranego drewna.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością, po wyłączeniu z zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku musi być przeświadczony o racjonalności z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów, lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Wnioskodawca uważa, że do kosztów uzyskania przychodu, o których stanowi art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio związane, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostało to udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodu. Podatnik zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania, przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Wnioskodawca zauważa, że art. 23 ust. 1 ww. ustawy zawiera enumeryczną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, iż każdy koszt dający się zakwalifikować do któregokolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów nawet, jeżeli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Według Wnioskodawcy podkreślenia wymaga fakt, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 ust. 1 powołanej ustawy, zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu. Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zapłatą kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W art. 23 ust. 1 pkt 19 omawianej ustawy, wyklucza się z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów takich, jak:

• wady dostarczonych towarów,
  

• wady wykonanych robót,
  

• wady wykonanych usług,
  

• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
  

• zwłoki w usunięciu wad towarów,
  

• zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.
  
  

Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania stanowią katalog zamknięty i wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Naliczona kara umowna przez Nadleśnictwa jest to kara za nieodebraną pewną ilość surowca drzewnego i nie ma odbicia w wyżej wymienionym katalogu, nie spełnia przesłanek powołanego przepisu, gdyż nie jest związana z wadą dostarczonych towarów lub usług, ani ze zwłoką w ich dostarczaniu lub usunięciu ewentualnych wad. Wnioskodawca, po szczegółowym przeprowadzeniu analizy cenowo-zbytowej, świadomie zrezygnował z odbioru drogiego surowca drzewnego, przez co zgodnie z umową zostały naliczone kary umowne. Zapłacenie z tego tytułu kary umownej jest korzystniejsze dla Wnioskodawcy, gdyż uzyska większy dochód niż możliwy byłby do osiągnięcia w razie kontynuacji nieopłacalnej umowy. Jednocześnie Wnioskodawca zawierał z Nadleśnictwami kolejne umowy na zakup surowca drzewnego na okres od 1 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. po znacznie niższych cenach.

Zdaniem Wnioskodawcy, Jego działanie jest racjonalne i gospodarczo uzasadnione oraz spełnia warunek zawarty w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przedmiotowa kara umowna jest kosztem poniesionym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów firmy, jak również zapewnienia płynności finansowej i efektywności gospodarczej procesu produkcji, warunkując tym samym uzyskanie przychodów ze sprzedaży wyrobów.

Reasumując, Wnioskodawca uważa, że ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych karę umowną wynikającą z częściowego nieodebrania wylicytowanego drewna okrągłego, którą obciąża firmę Nadleśnictwo, w wysokości 5% wartości nieodebranego drewna. Zdaniem Wnioskodawcy, powyższą karę umowną należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związane z przychodami, tzn. do kosztów pośrednich.

Zgodnie z art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztów uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zasadą jest potrącanie poniesionych kosztów pośrednich w dacie ich poniesienia, czyli w momencie ujęcia kosztu w księgach rachunkowych na podstawie w tym przypadku noty obciążeniowej. Ujęcie kosztów w księgach określa datę powstania kosztu podatkowego. Ustawa o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.) decyduje, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądza o dacie poniesienia kosztu podatkowego.

Wnioskodawca uważa, że ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych powyższą karę umowną w dacie poniesienia, tj. w 2012 r. Bez znaczenia pozostaje tu data faktycznej zapłaty przedmiotowej kary.

W dniu 12 lipca 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB1/415-274/13-2/DS uznającą, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej jest nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji stwierdzono, że działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość przy podejmowaniu decyzji i zachowanie należytej staranności, tak w procesie decyzyjnym, jak i wykonawczym. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa w postaci zmniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, poprzez zaliczenie w koszty poniesionych wydatków. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im. W sytuacji zapłaty kary za niewywiązanie się z umowy Wnioskodawca nie uzyskuje natomiast jakiegokolwiek przychodu, kara ta jest konsekwencją nieodebrania towaru, zatem nie może być związana z przychodem ze sprzedaży, gdyż ta nie doszła do skutku. Ponadto, świadome zaniechanie wykonania umowy powoduje, że zapłata kary umownej nie przełoży się również na zabezpieczenie, bądź zachowanie źródła przychodów. Tym samym, nie sposób uznać, że wydatek powstały w takich okolicznościach spełnia przesłankę celowości z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odstąpiono od udzielenia odpowiedzi na pytanie oznaczone Nr 2, gdyż z uwagi na rozstrzygnięcie zagadnienia dotyczącego pytania Nr 1 stało się ono bezprzedmiotowe.

Interpretację z dnia 12 lipca 2013 r., Nr IPTPB1/415-274/13-2/DS, doręczono w dniu 18 lipca 2013 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawca pismem z dnia 26 lipca 2013 r. (data wpływu 2 sierpnia 2013 r.), wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 27 sierpnia 2013 r., Nr IPTPB1/415W-46/13-2/DS (doręczonej w dniu 2 września 2013 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, Wnioskodawca działając przez pełnomocnika w dniu 1 października 2013 r. (data wpływu 4 października 2013 r.), złożył za pośrednictwem tut. Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, w której wniósł o uchylenie przedmiotowej interpretacji.

Pismem z dnia 24 października 2013 r., Nr IPTPB1/4160-70/13-2/DS, tut. Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 8 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 1203/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 12 lipca 2013 r., Nr IPTPB1/415-274/13-2/DS.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że Wnioskodawca ponosząc na rzecz Nadleśnictwa kary umowne za nieodebranie drewna, działał w sytuacji, gdy zakup tego surowca na podstawie później zawartej umowy, był dużo bardziej opłacalny, nawet przy uwzględnieniu kar umownych poniesionych w związku z niewykonaniem umowy pierwotnej. Powyższe uzasadnia natomiast stwierdzenie, że decyzje Wnioskodawcy w zakresie poniesienia spornych wydatków są racjonalne i gospodarczo uzasadnione, a podjęte zostały w związku z negatywną zmianą okoliczności pierwotnie zakładanych. Zmiana ta wywołała konieczność podjęcia działań zmierzających już nie do osiągnięcia przychodów, ale do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów - działalności gospodarczej strony. Dlatego należy przyjąć, że w określonym stanie faktycznym, spełniającym przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kara umowna może być uznana za koszt uzyskania przychodów.

Sąd wskazał, że powyższe stanowisko znajduje także oparcie w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r., II FPS 2/12, w uzasadnieniu której stwierdzono, że „działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W ocenie Sądu, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p” (odpowiednika art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. – dopisek Sądu).

Dodatkowo Sąd wskazał że podobne stanowisko, dotyczące zaliczenia wydatków na kary umowne do kosztów uzyskania przychodów, zawarte jest w wyrokach WSA: z dnia 12 lutego 2013 r., III SA/Wa 21/12, z dnia 3 listopada 2011 r., I SA/Wr 1264/11, z dnia 21 lipca 2011 r., III SA/Wa 2735/10, z dnia 4 stycznia 2011 r., I SA/Gd 1107/10, z dnia 10 lutego 2010 r., I SA/Łd 1059/09, z dnia 29 lipca 2010 r., I SA/Po 265/10, z dnia 4 kwietnia 2013 r., I SA/Po 106/13 i z dnia 12 marca 2013 r., I SA/Gl 857/12 oraz NSA: z dnia 11 lipca 2013 r., II FSK 2279/11 i z dnia 27 czerwca 2013 r., II FSK 2192/11.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd wskazał, że ponownie rozpoznając wniosek, Organ podatkowy winien dokonać oceny stanu faktycznego w nim przedstawionego z uwzględnieniem oceny prawnej zawartej w niniejszym uzasadnieniu oraz ustosunkować się do drugiej kwestii wskazanej przez Wnioskodawcę, związanej z odpowiedzią na pytanie, czy ma On prawo zaliczyć do kosztów podatkowych opisaną karę umowną w dacie poniesienia, tj. w 2012 r., czy kiedy została zapłacona, tj. w 2013 r.?

W związku z powyższym wyrokiem, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w dniu 24 lutego 2014 r. złożył do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną. Wnioskodawca działając przez swego pełnomocnika odpowiedział na skargę kasacyjną pismem z dnia 20 marca 2014 r., wnosząc o jej oddalenie. W dniu 14 kwietnia 2014 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie o cofnięcie skargi kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1111/14 umorzył postępowanie kasacyjne.

W dniu 4 lipca 2014 r. do tut. Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 8 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 1203/13.

W związku z powyższym ponownemu rozpatrzeniu podlega złożony przez Wnioskodawcę wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 8 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 1203/13  stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.