Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-828/14/AJ
z 4 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2014 r. (data wpływu 23 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku obliczenia i odprowadzenia przez komornika sądowego podatku z tytułu dostawy w trybie egzekucyjnym nieruchomości gruntowych (...) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku obliczenia i odprowadzenia przez komornika sądowego podatku z tytułu dostawy w trybie egzekucyjnym nieruchomości gruntowych (...).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzi Pan prowadzi przeciwko dłużnikowi A. L. zam. C., postępowanie egzekucyjne, w którym zgodnie z wnioskiem wierzyciela - skierowano egzekucję do nieruchomości dłużnika, o następujących numerach: „...”, „...”, „...”, „...”, „...”, „...”, „...”, „...”. W ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego przeprowadzone zostaną licytacje ww. nieruchomości. W przypadku wypełnienia przez licytanta warunków licytacyjnych uzyska on prawo do przysądzenia prawa własności ww. nieruchomości. W ramach dotychczasowych czynności egzekucyjnych komornik ustalił następujące okoliczności: zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dokonywanej, w trybie egzekucji, dostawy nieruchomości będącej własnością dłużnika. Nieruchomość „...” zgodnie z wpisem w księgach wieczystych stanowi nieruchomość gruntową, składa się z dwóch działek: nr 93/3 o powierzchni 230881,00000 m² (pastwiska trwałe) oraz działki nr 93/4 o powierzchni: 238227,0000 m² (pastwiska trwałe). Nieruchomość nr KW „...” stanowi nieruchomość gruntową, składa się dwóch działek: nr 43/34 o powierzchni: 177880,0000 m² ( pastwiska trwałe), oraz nr 43/35 o powierzchni: 176420,0000 (łąki trwałe). Nieruchomość nr KW „...” stanowi nieruchomość gruntową położoną w S., składa się z ośmiu działek: nr 51/2 o powierzchni: 10300,0000 m² stanowiącą grunty orne, nr 62/2 o powierzchni 12200,0000 m² stanowiącą grunty orne, nr 100/3 o powierzchni: 76600,0000 m² stanowiącą grunty orne, nr 149/2 o powierzchni 6300,0000 m² stanowiącą pastwiska trwałe, nr 151 o powierzchni 26900,0000 m² stanowiącą pastwiska trwałe, nr 184/6 o powierzchni: 12900,0000 m² stanowiącą grunty orne, nr 187 o powierzchni 18700,0000 m² stanowiącą pastwiska trwałe, nr 104/3 o powierzchni 58407,0000 m² stanowiącą grunty orne. Nieruchomość gruntowa nr „...” składa się z jednej działki nr 9/1 o powierzchni: 14300,0000 m² stanowiącej użytki kopalne. Nieruchomość gruntowa nr KW „...” składa się z dwóch działek: nr 173 o powierzchni 24000,00 m² (grunty orne) oraz nr 174 o powierzchni 136400,00 m² (grunty orne). Nieruchomość gruntowa nr KW ... składa się z działki nr 104 o powierzchni 16000,0000 m² (łąki trwałe). Nieruchomość gruntowa nr KW „...” składa się z działki nr 78/3 o powierzchni 18768,0000 m² ( pastwiska trwałe). Nieruchomość gruntowa nr KW „...” składa się z jednej działki nr 64/18 (sposób korzystania: rola) o powierzchni: 400,00 m².

Z uzyskanych informacji wynika, że dłużnik jest rolnikiem. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Zatem zgodnie z przytoczoną wyżej definicją dłużnik jest rolnikiem. Zajęte nieruchomości wchodzą w skład gospodarstwa rolnego (w rozumieniu art. 2 ustawy o podatku rolnym), którego właścicielem jest dłużnik, zostały przez niego nabyte w celu wykonywania ww. działalności. Dłużnik wykonuje działalność polegającą na produkcji roślinnej co wypełnia definicję działalności rolniczej zawartej w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Komornik Sądowy (wnioskodawca) wnosi o wydanie indywidualnej interpretacji w kwestii obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług od dokonywanej sprzedaży nieruchomości w trybie licytacji publicznej tj. czy na organie egzekucyjnym - komorniku- spoczywa obowiązek obliczenia i odprowadzenia podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów. Zgodnie z paragrafem 22 ust, 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego w przypadku sprzedaży towarów, wystawiają w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży tych towarów. Fakturę wystawia się jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów. Z powyższych przepisów wynika, że komornik dokonuje czynności w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby obowiązany dłużnik, w przypadku gdyby powyższa czynność nie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem lub była od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie zobowiązany do odprowadzenia podatku. Komornik zatem zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej nieruchomości okoliczności decydujących o jej opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wtedy, gdy spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ustawy o VAT i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą płatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, działającą w takim charakterze.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 w. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalnością gospodarczą jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana .jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub czynności niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych. Z przytoczonej definicji wynika, że za działalność gospodarczą na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać profesjonalny obrót gospodarczy realizowany z sposób zorganizowany, a co za tym idzie ciągły, ale również czynności z zakresu działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej wykonywane sporadycznie, jednak jedynie wtedy gdy okoliczności wskazują na zamiar wykonywania ich w sposób powtarzalny.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że sprzedaż dotyczy nieruchomości rolnej wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego, będącej własnością osoby fizycznej, będącej rolnikiem, przedmiotowe nieruchomości zostały nabyte w związku z prowadzeniem działalności rolniczej.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowych nieruchomości realizowana przez dłużnika nosiłaby znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku VAT ponieważ dotyczyłaby majątku związanego z prowadzoną przez dłużnika działalnością gospodarczą oraz nabytą z zamiarem wykorzystania do takiej działalności. Dłużnik zostałby zatem uznany za podatnika podatku VAT z tytułu tej sprzedaży, wykonującego samodzielnie działalność rolniczą w rozumieniu powołanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i transakcja ta podlegałaby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Skoro dłużnik miałby obowiązek opodatkowania powyższej transakcji podatkiem od towarów i usług, to komornik na mocy art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług również byłby zobowiązany do obliczenia i uiszczenia tego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (art. 5 ust. pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług).

Artykuł 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 stwierdził między innymi, że: „Jeżeli sąd krajowy ustali, w wyniku stosownej analiz, że omawiane transakcje sprzedaży miały na celu uzyskanie stałego dochodu, E. i H. K. będzie należało uznać za podatników nie tylko z tytułu ich działalności rolniczej, lecz także z tytułu samych tych transakcji”.

Z powyższego wynika, że nawet w sytuacji, gdy osoba fizyczna prowadzi gospodarstwo rolne, w którym wykorzystuje grunt mający być przedmiotem sprzedaży, to sam fakt jego sprzedaży nie przesądza jeszcze, że z tego tytułu będzie uznana za podatnika podatku od towarów i usług. Aby tak się stało powinna ona wykorzystywać środki podobne do tych, które wykorzystują podmioty profesjonalnie zajmujące się działalnością gospodarczą, w szczególności w obrocie nieruchomościami. Przy czym musi być to pewien katalog czynności, które zmierzają do przygotowania gruntu do sprzedaży.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa, jak również tez wynikających z powołanego powyżej wyroku TSUE, prowadzi – wbrew Pana stanowisku – do stwierdzenia, że do planowanej dostawy nieruchomości nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ z treści wniosku nie wynika by nieruchomości, które będą sprzedawane były wykorzystywane przez dłużnik do innej niż rolnicza działalności, a także nie wynika by dłużnik podejmował jakiekolwiek kroki zmierzające do przygotowania ich do sprzedaży przed dokonaniem ich zajęcia przez Pana. W opisanej sytuacji zbycie ww. nieruchomości nie będzie stanowić działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Konsekwencją powyższego jest to, że Pan nie będzie zobowiązany do obliczenia i odprowadzenia podatku należnego z tytułu planowanej dostawy nieruchomości gruntowych Zatem zawarte we wniosku stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej został (zostanie) określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, ul. Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.