Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-1046/13-2/IŚ
z 24 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2013 r. (data wpływu 27 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie różnic kursowych z tytułu nabycia przedsiębiorstwa Spółki zależnej w ramach wynagrodzenia za przymusowe umorzenie udziałów w sytuacji, gdy Wnioskodawca stosuje tzw. rachunkową metodę ustalania różnic kursowych a Spółka zależna metodę podatkową:

• w części dotyczącej braku możliwości rozpoznania różnic kursowych na moment przejęcia przedsiębiorstwa (pyt. nr 1) – jest prawidłowe;
  

• w części dotyczącej możliwości rozpoznawania różnic kursowych zgodnie ze stosowaną metodą przepisów o rachunkowości również od przejętych składników majątkowych Spółki zależnej (pyt. nr 2) – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie różnic kursowych z tytułu nabycia przedsiębiorstwa Spółki zależnej w ramach wynagrodzenia za przymusowe umorzenie udziałów w sytuacji, gdy Wnioskodawca stosuje tzw. rachunkową metodę ustalania różnic kursowych a Spółka zależna metodę podatkową (na moment nabycia przedsiębiorstwa i po jego nabyciu).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Bank (dalej: ”Bank” lub „Wnioskodawca”) jest Bankiem z siedzibą w Polsce, prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 1376, z późn. zm.). Bank jest w posiadaniu 11.500 udziałów o wartości nominalnej 10.000 PLN każdy i łącznej wartości nominalnej 115.000.000 PLN w spółce zależnej, której przedmiotem działalności jest prowadzenie działalności leasingowej (dalej: „Spółka zależna”), stanowiących 100% kapitału zakładowego Spółki zależnej.

Uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki zależnej, Bank - jako jedyny wspólnik Spółki zależnej - został zobowiązany do wniesienia dopłat w określonej wysokości oraz określonym terminie, pod rygorem wszczęcia przez Spółkę zależną procedury umorzenia przymusowego udziałów (tj. umorzenia bez zgody wspólnika, o którym mowa w art. 199 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych - „Udział może być umorzony jedynie po wpisie spółki do rejestru i tylko w przypadku, gdy umowa spółki tak stanowi. Udział może być umorzony za zgodą wspólnika w drodze nabycia udziału przez spółkę (umorzenie dobrowolne) albo bez zgody wspólnika (umorzenie przymusowe). Przesłanki i tryb przymusowego umorzenia określa umowa spółki”).

Bank nie wniósł dopłat we wskazanym terminie.

Zgodnie z postanowieniami Aktu Założycielskiego Spółki zależnej niewniesienie dopłat przez Bank w terminie wskazanym w uchwale Zgromadzenia Wspólników Spółki zależnej stanowi jedną z przesłanek dokonania umorzenia przymusowego udziałów. Umorzenie przymusowe nie wymaga nabycia udziałów stanowiących przedmiot umorzenia przez Spółkę zależną i następuje z chwilą obniżenia jej kapitału zakładowego.

W związku z powyższym Zarząd Spółki zależnej złożył Zgromadzeniu Wspólników wniosek o umorzenie przymusowe 11.498 udziałów posiadanych przez Bank z łącznej ilości 11.500 udziałów.

Po rozpatrzeniu wniosku Zarządu Spółki zależnej, Nadzwyczajne Zgromadzenia Wspólników podjęło uchwałę o (i) umorzeniu 11.498 udziałów Spółki zależnej o łącznej wartości nominalnej 114.980.000 PLN, bez zgody wspólnika, (ii) obniżeniu kapitału zakładowego o kwotę odpowiadającą wartości nominalnej umarzanych udziałów, tj. 114.980.000 PLN oraz (iii) uiszczeniu Bankowi wynagrodzenia za umorzone udziały.

W związku z faktem, że wynagrodzenie to uiszczone będzie w formie niepieniężnej, w postaci przedsiębiorstwa Spółki zależnej w znaczeniu przedmiotowym, o którym mowa w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (dalej: „KC”), na co Bank zgodził się, Zgromadzenie Wspólników Spółki zależnej wyraziło zgodę na zawarcie przez Zarząd Spółki zależnej umowy zbycia przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym planowane jest podpisanie umowy zbycia przedsiębiorstwa i przejęcia długów, na podstawie której przedsiębiorstwo Spółki zależnej zostanie przeniesione na Bank.

Po przeprowadzeniu wyżej opisanej transakcji, Bank dokona włączenia przedsiębiorstwa Spółki zależnej do swojej struktury organizacyjnej oraz będzie kontynuował prowadzenie działalności leasingowej, w szczególności zgodnie z art. 709¹⁴ § 1 KC wejdzie wprawa i obowiązki finansującego w miejsce Spółki zależnej w ramach podpisanych przez nią oraz funkcjonujących umów leasingu. Ponadto zgodnie z art. 55¹ KC Bank przejmie wierzytelności (w trybie art. 509 KC), a na mocy umowy przejęcia długów - zgodnie z art. 519 KC długi z innych umów zawartych przez Spółkę zależną.

Spółka zależna rozpoznaje różnice kursowe na podstawie art. 15a ustawy o CIT - tzw. „metoda podatkowa”. W związku z powyższym Spółka zależna ewidencjonuje w swoich księgach rachunkowych, na dedykowanych kontach, kwoty różnic kursowych wynikające z kasowych transakcji walutowych, w szczególności: (i) zakupów przez Spółkę zależną towarów i usług, dla których wynagrodzenie zostało określone w walucie i zapłata tego wynagrodzenia, również będzie dokonana w walucie; (ii) sprzedaży przez Spółkę zależną towarów i usług, dla których cena została określona w walucie i płatność będzie dokonana przez kontrahentów w walucie; (iii) pożyczek otrzymanych i udzielonych przez Spółkę zależną w walucie, których spłata będzie również dokonywana w walucie.

Jednocześnie, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości Spółka zależna rozpoznaje na wyodrębnionych w tym celu kontach księgowych wyceny składników majątku oraz pasywów wyrażonych w walucie innej niż PLN. Proces ten realizowany jest w oparciu o salda walutowe (w tym kapitały z tytułu podpisanych przez Spółkę zależną umów leasingu finansowego i operacyjnego podatkowo) na ostatni dzień miesiąca kalendarzowego. Powstałe w ten sposób różnice kursowe niezrealizowane stanowią przychód lub koszt bilansowy.

Na moment zbycia przedsiębiorstwa Spółki zależnej do Banku, na kontach różnic kursowych niezrealizowanych, będą zaewidencjonowane kwoty, które nie zostały jeszcze przez Spółkę zależną rozpoznane jako przychody lub koszty podatkowe, gdyż zgodnie z art. 15a ustawy o CIT, przesłanki do rozpoznania różnic kursowych jeszcze nie nastąpiły (tj. w odniesieniu do zobowiązań lub należności Spółki zależnej nie doszło jeszcze do zapłaty, natomiast w odniesieniu do pożyczek, nie nastąpiła jeszcze ich spłata).

Bank rozpoznaje różnice kursowe na podstawie art. 9b ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 ustawy o CIT (tzw. „metoda rachunkowa”), co oznacza, że różnice kursowe wynikają z dokonywanej przez Bank wyceny dla celów rachunkowych, składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. W wyniku stosowania tej metody Bank uznaje za przychody podatkowe oraz koszty uzyskania przychodów kwoty stanowiące bilansowe różnice kursowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w sytuacji opisanej powyżej, w momencie przeniesienia przedsiębiorstwa Spółki zależnej oraz długów związanych z przedsiębiorstwem na Bank (w ramach czego przeniesione zostaną zobowiązania i należności w walutach obcych, których płatność ma również być dokonana w walutach obcych), po stronie Banku, nie powstaną różnice kursowe, stanowiące odpowiednio przychód podatkowy lub koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy?
2. Czy Bank nie będzie miał obowiązku rozpoznawać różnic kursowych w momencie ich realizacji (w rozumieniu przepisu art. 15a ustawy o CIT), lecz będzie zobowiązany do rozpoznawania różnic kursowych według stosowanej przez niego „metody rachunkowej”, również dla składników majątkowych przejętych w ramach umowy o zbyciu przedsiębiorstwa i przejęcia długów Spółki zależnej?

Stanowisko Banku:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt przeniesienia przedsiębiorstwa Spółki zależnej na Bank, jako wynagrodzenie z tytułu przymusowego umorzenia udziałów wraz z długami związanymi z przedsiębiorstwem, w ramach których znajdować się będą także zobowiązania oraz należności w walutach obcych, których płatność ma również być dokonana w walutach obcych, nie spowoduje „zrealizowania się” różnic kursowych, a dodatkowo w związku z faktem, że Bank rozpoznaje różnice kursowe zgodnie z przepisami o rachunkowości, nie jest związany zasadami określonymi w art. 15a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 Nr 74, poz. 397, z późn. zm.; dalej: ustawa o CIT), tym samym Bank nie będzie zobowiązany do wykazania w momencie przeniesienia przedsiębiorstwa wartości różnic kursowych, które w Spółce zależnej były różnicami niezrealizowanymi, jako swojego przychodu podatkowego lub kosztu uzyskania przychodu.

Ad. 2

W opinii Wnioskodawcy w momencie przeniesienia przedsiębiorstwa Spółki zależnej na Bank, jako wynagrodzenia z tytułu umorzenia udziałów (a w konsekwencji podpisanie umowy zbycia przedsiębiorstwa oraz przejęcia długów), Bank nie będzie miał obowiązku rozpoznawania różnic kursowych, które stanowiły różnice niezrealizowane w Spółce zależnej, lecz będzie zobowiązany do rozpoznawania różnic kursowych według stosowanej przez niego „metody rachunkowej”, również w odniesieniu do składników majątkowych przejętych w ramach umowy o zbyciu przedsiębiorstwa i przejęcia długów Spółki zależnej, zgodnie z zasadami przyjętymi przez niego w polityce rachunkowości.

Realizacja różnic kursowych w ustawie o CIT

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

1. art. 15a, albo
2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez podmioty uprawnione do ich badania.

Na podstawie art. 15a ust. 1 ustawy o CIT różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3. Wyżej wskazane przepisy tworzą zamknięty katalog sytuacji, w których mogą powstać podatkowe różnice kursowe.

W związku z faktom, ze zgodnie z podejściem organów podatkowych różnice kursowe są skutkiem wahań kursów złotego do waluty obcej niezależnych od działań podatnika i można je traktować jako szczególny przychód lub koszt obsługi operacji gospodarczych rejestrowanych w księgach rachunkowych, przy zastosowaniu kursu walut obcych określonego w dacie powstania (zarachowania) należności/zobowiązania, a dniem faktycznej realizacji, dla zaistnienia takich różnic niezbędne jest zaistnienie łącznie dwóch przesłanek określonych w art. 15a ust. 2 i 3 ustawy o CIT, tj. powstania zobowiązania/należności oraz jego zapłaty.

Zdaniem Wnioskodawcy w momencie, gdy nastąpi przeniesienie przedsiębiorstwa oraz przeniesienie zobowiązań Spółki zależnej na Bank, dojdzie do zmiany po stronie wierzyciela/dłużnika w istniejących stosunkach zobowiązaniowych (Bank wstąpi w miejsce Spółki zależnej). Taka zmiana nie powoduje, że nastąpi spłata tych wierzytelności/zobowiązań, będą one nadal istniały. Oznacza to, że przesłanki do powstania (realizacji) różnic kursowych nie zostaną spełnione.

Różnice kursowe w Banku

Tak jak wskazano już wyżej, podatnik ma możliwość - na podstawie art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, ustalać różnice kursowe na podstawie przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez podmioty uprawnione do ich badania. Natomiast w świetle ust. 2 ww. przepisu podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku podatkowego albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.

„Wybranie metody rachunkowej rozliczania różnic kursowych oznacza, iż podatnik dokonuje tych wyliczeń na podstawie stosowanych w danej jednostce zasad polityki rachunkowości. Komentowana regulacja nie odwołuje się bowiem do polskiej ustawy o rachunkowości, ale przepisów o rachunkowości, czyli także stosowanych krajowych czy międzynarodowych standardów rachunkowości” (Adam Mariański, Komentarz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, LEX 2012).

Na podstawie art. 45 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.) Bank sporządza sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSW oraz Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF). Na ich podstawie została określona polityka rachunkowości w Banku, w której szczegółowo zostały określone zasady dokonywania wyceny składników majątkowych w walucie obcej, a w szczególności zasady rozliczania różnic kursowych. Wyceny pozycji walutowych dokonywane są codziennie, a wynik (różnice kursowe) jest ewidencjonowany na odpowiednich kontach Banku i wykazywany jako przychód lub koszt bilansowy. W wyniku stosowania „metody rachunkowej” rozliczania różnic kursowych, Bank wyżej wymienione przychody i koszty bilansowe traktuje również jako przychody lub koszty podatkowe.

Należy wskazać, że podział metod rozpoznawania różnic kursowych, wskazany w ww. przepisie art. 9b ust. 1 ustawy o CIT, jest podziałem dychotomicznym, a tym samym wybierając jedną z metod podatnik w ogóle nie bierze pod uwagę przepisów regulujących drugą metodę.

Oznacza to, że Bank - spełniając przesłanki dla stosowania „metody rachunkowej” (Bank skutecznie zawiadomił właściwy organ podatkowy o wyborze rozliczania różnic kursowych „metodą rachunkową” oraz sporządzane przez niego sprawozdania finansowe są badane przez podmioty uprawnione do tego), nie ma możliwości rozpoznawania różnic kursowych zgodnie z art. 15a ustawy o CIT. W konsekwencji Bank nie dokonuje analizy „zrealizowania” się różnic kursowych w świetle art. 15a ustawy o CIT, a różnice kursowe rozpoznaje w sposób określony powyżej - zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości.

W efekcie powyższego, w opinii Banku, na moment przeniesienia przedsiębiorstwa Spółki zależnej na Bank wraz z długami związanymi z tym przedsiębiorstwem, nie posiada on obowiązku wykazania w swoim rozliczeniu podatkowym różnic kursowych, które stanowiły różnice niezrealizowane w Spółce zależnej.

Sukcesja podatkowa

Przepisy zawarte w Rozdziale 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.; dalej: „OP”), regulują kwestie następstwa podatkowego i określają przypadki, gdy występuje generalna podatkowa sukcesja.

Należy wskazać, że zgodnie z podejściem prezentowanym przez władze podatkowe, następstwo podatkowe stanowi odstępstwo od reguły powiązania praw i obowiązków podatkowych z bytem prawnym wyłącznie podatnika, jest więc nietypową instytucją w prawie podatkowym. Z tychże względów wszelkie tego rodzaju sytuacje, nawet dostatecznie uzasadnione ekonomicznie, muszą mieć wystarczającą podstawę prawną, aby można było wobec nich zastosować instytucję sukcesji podatkowej.

Odnosząc powyższe do przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego sytuacji należy przyjąć, że przeniesienie przedsiębiorstwa Spółki zależnej na Bank jako wynagrodzenie z tytułu przymusowego umorzenia oraz przejęcie przez Bank długów Spółki zależnej, związanych z tym przedsiębiorstwem, nie wypełnia przesłanek określonych przepisami OP dla zaistnienia generalnej sukcesji podatkowej - tym samym Bank nie będzie następcą Spółki zależnej.

Jednakże przejęte jako wynagrodzenie z tytułu przymusowego umorzenia udziałów przedsiębiorstwo, a także długi związane z tym przedsiębiorstwem, zostaną włączone do przedsiębiorstwa Banku i związane będą z prowadzoną przez niego działalnością. Tym samym opisane powyżej zasady rozliczania bilansowych różnic kursowych (które w związku z wybraniem przez Bank „rachunkowej metody” wykazywania różnic kursowych, będą także różnicami kursowymi dla celów podatkowych, będą miały zastosowanie do przejętych aktywów i pasywów. Dlatego też zdaniem Banku, zobowiązany będzie on do dokonywania wyceny składników majątkowych, zgodnie z przyjętymi zasadami oraz rozpoznawania odpowiednio przychodów podatkowych lub kosztów uzyskania przychodów w odpowiednich terminach wyceny.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Bank chciałby powołać argumentację przytoczoną w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2457/10:

„Dokonując oceny powyższej kwestii zgodzić się należy z utrwalonym już w orzecznictwie sądowym poglądem, iż podejmowane przez podatników na gruncie prawa cywilnego czynności prawne nie w każdym przypadku automatycznie i bezpośrednio oddziaływują na wynikający z przepisów prawa publicznego kształt i zakres obowiązku podatkowego, czy też szerzej ujmując stosunku prawnopodatkowego, np. cywilistyczna sukcesja prawna nie jest jednak tożsama i równoznaczna z następstwem prawnym unormowanym w zakresie i dla potrzeb prawa podatkowego (por. wyrok NSA z dnia 16 kwietnia 2008 r., sygn. akt II FSK 1676/06).

Sąd podziela jednakże stanowisko Spółki, iż brak w niniejszym przypadku, tzw. uniwersalnej sukcesji podatkowej, wynikającej z zastosowania w/w przepisów Ordynacji podatkowej - co w sprawie jest niesporne - nie uniemożliwia, co do zasady, potraktowania opisanych we wniosku wydatków w kategoriach kosztów uzyskania przychodów u Spółki, a kwestia ta powinna być analizowana przede wszystkim przez pryzmat art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a więc przepisu definiującego pojęcie kosztów uzyskania przychodów.

(...) Jak podkreślała to Spółka, w ramach aportu wniesione zostaną nie tylko aktywa, ale również towarzyszące im zobowiązana, chodzi bowiem o zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Jeżeli zatem wykorzystanie przejętych przez Spółkę aktywów, np. określonych składników majątkowych przynosi jej przychody, które są już jej przychodami, to również towarzyszące temu od momentu wniesienia aportu koszty, w tym również obejmujące obsługę przejętych zobowiązań, które pozwoliły na sfinansowanie tych aktywów, nie powinny być wykluczone z kosztów uzyskania przychodów tylko dlatego, że zdarzenia gospodarcze, z których one wynikają, miały miejsce jeszcze przez wniesieniem aportu. Wprawdzie więc przejęte przez Spółkę zobowiązania mają swe źródło w stosunkach prawnych zawartych przez spółkę wnoszącą aport a przejęcie przez Spółkę tych zobowiązań nastąpiło w ramach konstrukcji szeroko rozumianego prawa cywilnego, niemniej jednak, odnoszące się do nich koszty z tytułu spłaty odsetek, czy też zrealizowanych różnic kursowych, dotyczą już działalności Spółki i w związku z jej działalnością powinny być rozpatrywane w kontekście art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

(…) Prowadzenie działalności gospodarczej, tu pierwotnie w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci oddziału samodzielnie sporządzającego bilans. a następnie po wniesieniu aportu, w ramach innego podmiotu (Spółki), ma charakter permanentny. Przedsiębiorca jest na bieżąco zmuszony do ponoszenia określonych kosztów w celu zapewnienia niezakłóconego funkcjonowania prowadzonego przedsiębiorstwa. Mogą to być koszty najróżniejszego rodzaju, np. o charakterze czysto finansowym, jak rozpoznawanej sprawie, splata odsetek od przejętych zobowiązań, ale również związane z eksploatacją, utrzymaniem w ruchu przejętych materialnych składników przedsiębiorstwa. Wszystkie one pozwalają na normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a w sensie podatkowym zabezpieczają źródło przychodów. Jeżeli więc określony wydatek towarzyszący działalności gospodarczej ze swej istoty i z racji rozwiązań prawnych przyjętych w ustawie podatkowej jest kosztem podatkowym (zapłata odsetek od kredytu, zrealizowane ujemne różnice kursowe) i gdyby nie wniesienie aportu byłby ze względu na wykazywanie związku z prowadzoną działalnością gospodarczą kosztem uzyskania przychodu, to takim kosztem powinien pozostać również u obejmującego aport (Spółki), gdyż jak słusznie wskazuje Spółka, analogiczny jest także u niej związek pomiędzy takim kosztem a przychodami (prowadzoną działalnością) i fakt, że dana operacja gospodarcza rodząca zobowiązanie podjęta została jeszcze przez zbywcę, sam w sobie, nie powinien mieć charakteru rozstrzygającego”.

Podsumowanie

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w ramach przedstawionego zdarzenia przyszłego, na moment przeniesienia przedsiębiorstwa Spółki zależnej wraz ze związanymi z przedsiębiorstwem długami, nie dojdzie do realizacji różnic kursowych, a dodatkowo w związku z faktem, że Bank rozpoznaje różnice kursowe zgodnie z przepisami o rachunkowości, nie jest związany zasadami określonymi w art. 15a ustawy o CIT, a tym samym nie będzie zobowiązany do rozpoznania różnic kursowych w tym zakresie.

Natomiast w związku z faktem, że składniki przedsiębiorstwa Spółki zależnej i przejęte długi, z momentem przejęcia, staną się integralnymi składnikami majątkowymi Banku, będą miały do nich zastosowanie jednolite zasady rozpoznawania różnic kursowych w Banku, co oznacza, że Bank dokonując wyceny pozycji walutowych w terminach określonych w jego polityce rachunkowości i wykazując różnice kursowe bilansowe (które jednocześnie stanowią dla niego różnice kursowe podatkowe), będzie brał pod uwagę zarówno składniki majątkowe własne, jak i przejęte ze Spółki zależnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Spółki.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.