Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-384/14-2/AG
z 26 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2014 r. (data wpływu 3 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 3 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Polski. Wnioskodawca nabył prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności posadowionych na nim budynków, będących odrębnymi od gruntu nieruchomościami (zwane dalej łącznie jako „Nieruchomość”). W celu dokonania zakupu Nieruchomości, Wnioskodawca zaciągnął kredyt w Banku, (dalej: „Bank”) zabezpieczony hipoteką umowną ustanowioną na rzecz Banku.

Wnioskodawca zamierza zawrzeć z M. Sp. z.o.o. (dalej: „Nabywca”) umowę o przejęcie długu na podstawie art. 519 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: „k.c.”). Zgodnie z Umową, Nabywca przejmie dług wobec Banku i zobowiąże się do spłaty kredytu wraz z odsetkami. Bank, jako wierzyciel, wyrazi zgodę na zmianę dłużnika.

Zawarta między stronami umowa o przejęcie długu będzie skutkowała:

• nabyciem przez Nabywcę długu przysługującego Wnioskodawcy wobec dotychczasowego dłużnika zachowaniem tożsamości zobowiązania (na skutek przejęcia długu zobowiązanie nie wygaśnie, zmieni się tylko jego podmiot po stronie dłużnika);
• zwolnieniem dotychczasowego dłużnika (Wnioskodawcy) z długu wobec wierzyciela (Banku). Powyższa umowa zostanie zawarta pod warunkiem, iż Bank wyrazi zgodę na zmianę dłużnika.
  
  

Przejęcie długu nastąpi za wynagrodzeniem równym kwocie niespłaconego przez Wnioskodawcę kredytu wraz z naliczonymi i niezapłaconymi do dnia przejęcia długi odsetkami od tego kredytu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przejęcie przez Nabywcę długu Wnioskodawcy z tytułu zaciągniętego przez Wnioskodawcę kredytu będzie skutkowało obowiązkiem rozpoznania przez Wnioskodawcę przychodu podlegającego opodatkowano podatkiem CIT ?
2. Czy przejęcie przez Nabywcy długu Wnioskodawcy z tytułu zaciągniętego przez Wnioskodawcę kredytu będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (PCC)?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedz na pytanie numer 1 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Odpowiedz na pytanie numer 2 w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych podlega odrębnemu rozstrzygnięciu.

Zdaniem Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, przejęcie przez Nabywcę długu Wnioskodawcy wobec Banku z tytułu zaciągniętego kredytu nie będzie stanowiło dla Wnioskodawcy przychodu na gruncie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.; dalej: „Ustawa o CIT”) gdyż, zdaniem Wnioskodawcy, transakcja ta nie mieści się w zakresie pojęcia „przychodu” w rozumieniu przepisów ustawy o CIT. Przejęcie długu będzie miało bowiem charakter odpłatny, zaś odpłatność ta będzie równa wartości przejętych zobowiązań, a tym samym nie spowoduje ona powstania po stronie Wnioskodawcy przysporzenia majątkowego o definitywnym charakterze.

1. Ustalenie zakresu pojęcia „przychód”

Należy wskazać, iż ustawa o CIT nie zawiera definicji legalnej pojęcia „przychód”.

W art. 12 ustawy o CIT wyliczone zostały jedynie te kategorie świadczeń, które w szczególności uznawane są za przychód podlegając opodatkowaniu CIT (katalog pozytywny o charakterze otwartym — art. 12 ust. 1 ustawy o CIT) oraz te kategorie świadczeń, które nie stanowią przychodu podatkowego (katalog negatywny o charakterze — zamkniętym — art. 12 ust. 4 ustawy o CIT).

W ocenie Wnioskodawcy, aby dane świadczenie mogło zostać uznane a przychód podlegający opodatkowaniu CIT, powinny zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

1. świadczenie powinno stanowić przysporzenie po stronie podatnika, rozumiane jako powiększenie jego aktywów, bądź też pomniejszenie jego pasywów;
2. przysporzenie to powinno mieć charakter definitywny, tj. trwały, bezwarunkowy, ostateczny i pewny, co wynika z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, zgodnie z którym za przychody podatkowe uznawane są należne podatnikowi przychody, choćby nie zostały przez niego faktycznie otrzymane.

Ad. a) Przychód jako przysporzenie majątkowe podatnika

Należy wskazać, iż podatek CIT jest podatkiem od dochodu, który stanowi różnicę pomiędzy uzyskanymi przez podatnika przychodami oraz poniesionymi przez niego kosztami, Opodatkowaniu CIT podlega więc przyrost wartości majątku podatnika w danym roku podatkowym. Przychód jest to zatem wartość, o którą powiększa się majątek podatnika (czyli zwiększają jego aktywa bądź zmniejszają pasywa).

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód powstaje po stronie podatnika nie tylko na skutek powiększenia jego majątku w wyniku otrzymania świadczenia, ale również na skutek zwolnienia podatnika z obowiązku wykonania świadczenia, które doprowadziłoby do pomniejszenia majątku podatnika. W takim przypadku bowiem podatnik uzyskuje korzyść majątkową w postaci braku obowiązku spełnienia świadczenia.

Zgodnie z art. 3 pkt 12 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (dalej; „u.rach.”), przez aktywa należy rozumieć kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości. Zatem należy uznać, iż przychodem jest co do zasady przysporzenie majątkowe podatnika, tj. uzyskane przez niego świadczenie które powiększa jego zasoby majątkowe (aktywa).

Ujmowanie pojęcia „przychód” jako zwiększenie aktywów podatnika znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 14 maja 1998 r. (sygn. akt SA/Sz 1305/97), w którym sąd uznał, iż „Z istoty podatki dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jako źródłem dochodu - jest tylko taka wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.”

Zgodnie z art. 3 pkt 20 u.rach., przez zobowiązania (pasywa) należy rozumieć wynikający z przeszłych zdarzeń obowiązek wykonania świadczeń o wiarygodnie określonej wartości, które spowodują wykorzystanie już posiadanych lub przyszłych aktywów jednostki. Zatem należy uznać, iż przychodem podatnika jest nie tylko zwiększenie jego aktywów, ale również zmniejszenie jego pasywów.

Ujmowanie pojęcia „przychód” jako zmniejszenie pasywów podatnika znajduje odzwierciedlenie y orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym m. in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 6 listopada 2013 r. (sygn. akt I SA/Sd 677/13) w którym sąd uznał, iż (...) pod pojęciem przychodu nie należy rozumieć wyłącznie zapłaty w pieniądzu (zwiększenie aktywów) przychodem może być również zwolnienie z długu czy potrącenie wzajemnych, wymagalnych wierzytelności (zmniejszenie pasywów).”

Ad. b) Przychód jako przysporzenie o charakterze definitywnym.

W ocenie Wnioskodawcy, tylko wtedy, gdy przysporzenie majątkowe po stronie podatnika ma charakter definitywny, tj. w sposób trwały powiększa ono aktywa podatnika, bądź też pomniejsza jego pasywa może ono zostać uznane za przychód podlegający opodatkowaniu CIT.

Powyższe wynika z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, zgodnie z którym za przychody uzyskane w danym roku podatkowym uznaje się przychody należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane.

Nie ulega zatem wątpliwości, iż przychodem jest świadczenie, które zostało wykonane na rzecz podatnika ponieważ świadczenie takie w sposób faktyczny powiększa jego aktywa, bądź też pomniejsza jego pasywa. Ponadto, za przychód uważane jest również świadczenie, które jest podatnikowi należne, a nie zostało jeszcze na rzecz podatnika wykonane (przychód należny).

W ocenie Wnioskodawcy, świadczenie należne to świadczenie którego wykonania można żądać, a więc takie, w przypadku którego podatnikowi przysługuje roszczenie o jego wykonanie. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, w tym w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 lutego 2008 r. (sygn. akt ILPB3/423-250/07-2/ŁM), w której organ potwierdził stanowisko podatnika, iż: ,,(...) przychodem należnym w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest kwota, której zapłaty podatnik może zgodnie z umowę z dłużnikiem zażądać”.

Zatem należy uznać, iż przychodem nic będzie świadczenie, którego spełnienia w danym momencie nie można żądać w sposób definitywny, nie stanowi ono bowiem przychodu należnego w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o CIT (jak np. zaliczka, która może zostać zwrócona podmiotowi, który ją wpłacił). Świadczenie takie nie będzie skutkowało trwałym i bezwarunkowym przysporzeniem, po stronie podatnika, ponieważ nie doprowadzi ono w sposób ostateczny i pewny do powiększenia aktywów, bądź też pomniejszenia pasywów.

Reasumując, przychodem podlegającym opodatkowaniu CIT jest przysporzenie majątkowe mające charakter definitywny, tj. trwały, bezwarunkowy, ostateczny i pewny, uzyskane przez podatnika w wyniku:

• świadczenia, które zostało na rzecz podatnika wykonane; lub też
• świadczenia należnego podatnikowi, choćby nie zostało na jego rzecz wykonane — co wynika z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT.

Przedstawiony powyżej sposób rozumienia pojęcia „przychód” na gruncie ustawy o CIT znajduje odzwierciedlenie w interpretacjach wydanych przez organy podatkowe, w tym m. in. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 kwietnia 2013 r. (sygn. akt IBPBI/2/423-118/13/PP), w której organ stwierdził, iż: „(...) do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik winien „zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejszo jego pasywa”;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 31 stycznia 2011 r. (sygn. akt IBPBI/2/423-1418/10/MO), w której organ stwierdził, iż: „O zaliczeniu danego przysporzenie majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że tą sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa osoby prawnej. Otrzymane świadczenie może byt uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny (...)”.
  
  

2. Brak możliwości uznania przejęcia długu w zamian za odpłatność równą wartości długu za przychód podatkowy Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja przejęcia długu Wnioskodawcy przez Nabywcę za wynagrodzeniem w kwocie równej wartości przejmowanego długu, nie będzie wiązała się z powstaniem po stronie Wnioskodawcy przysporzenia (tj. zwiększeniem jego aktywów albo zmniejszeniem jego pasywów) o charakterze definitywnym, zatem nie będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychodu podlegającemu opodatkowaniu CIT.

Należy wskazać, iż przychodem jest świadczenie, które spełnia następujące przesłanki:

1. stanowi przysporzenie po stronie podatnika, rozumiane jako powiększenie jego aktywów, bądź też pomniejszenie jego pasywów;
2. przysporzenie to ma charakter definitywny, tj. trwały, bezwarunkowy, ostateczny i pewny,

— co zostało szczegółowo opisane w punkcie 1 powyżej. W ocenie Wnioskodawcy świadczenie Nabywcy polegające na przejęciu długu Wnioskodawcy nie spełnia powyższych przesłanek, dlatego też nie można uznać, iż stanowi ono przychód podlegający opodatkowaniu CIT.

Ad. a) Brak przysporzenia po stronie Wnioskodawcy w związku z odpłatnym przejęciem jego długu.

W ocenie Wnioskodawcy, w powyższym stanie faktycznym nie dojdzie do powstania przysporzenia po stronie Wnioskodawcy, ponieważ przejęcie jego długu przez Nabywcę nie będzie skutkowało ani zwiększeniem jego aktywów, ani zmniejszeniem jego pasywów. Wnioskodawca wskazuje bowiem, iż w zamian za przejęcie przez Nabywcy długu, Wnioskodawca zobowiązany będzie do wypłaty wynagrodzenia w kwocie równej wartości przejmowanego długu.

Instytucja przejęcia długu uregulowana została w przepisach Kodeksu cywilnego (dalej: „k.c.”). Na podstawie art. 519 § 1 kc, osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Zgodnie natomiast z art. 519 § 2 pkt 2 k.c. przejęcie długu może nastąpić przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, iż zawarta pomiędzy dotychczasowym dłużnikiem, a osobą trzecią (zwaną inaczej przejemcą) umowa o przejęcie długu skutkuje (przy założeniu, iż wierzyciel wyrazi zgodę na zmianę dłużnika):

• nabyciem przez przejemcę długu przysługującego wierzycielowi wobec dotychczasowego dłużnika z zachowaniem tożsamości zobowiązania (na skutek przejęcia długu zobowiązanie nie wygasa, zmienia się tylko jego podmiot po stronie dłużnika);
• zwolnieniem dotychczasowego dłużnika z długu wobec wierzyciela.

Jeżeli w zamian za przejęcie długu dłużnik zapłaci przejemcy wynagrodzenie, które stanowi świadczenie o charakterze ekwiwalentnym, tj. równym wartości przejmowanego długu, wówczas w ocenie Wnioskodawcy, po stronie dotychczasowego dłużnika nie powstaje przysporzenie majątkowe, ponieważ nie dochodzi do powiększenia aktywów dotychczasowego dłużnika, ani do pomniejszenia jego pasywów.

W opisanym powyżej stanie faktycznym, Wnioskodawca zamierza zawrzeć z Nabywcą umowę, na podstawie której Nabywca przejmie dług Wnioskodawcy wobec Banku z tytułu zaciągniętego przez Wnioskodawcę kredytu. Transakcja ta będzie miała charakter odpłatny, ponieważ Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Nabywcy wynagrodzenia równego kwocie pozostałego do spłaty kredytu wraz z naliczonymi i niezapłaconymi na ten dzień odsetkami.

Należy wskazać, iż w ujęciu rachunkowym zobowiązanie Wnioskodawcy wobec Banku z tytułu zaciągniętego kredytu wykazane zostało w pasywach Wnioskodawcy. Na skutek przejęcia długu przez Nabywcę, pasywa Wnioskodawcy zostaną pomniejszone o wartość przejętego długu.

Z uwagi jednakże na fakt, iż Wnioskodawca zobowiązany będzie do zapłaty wynagrodzenia na rzecz Nabywcy, jego pasywa zostaną jednocześnie powiększone o wartość tego wynagrodzenia równą wartości przejętego długu.

Zatem, na skutek przeprowadzenia opisanych powyżej operacji, pasywa Wnioskodawcy nie ulegną w istocie zmianie. W sensie ekonomicznym bowiem jego dług wobec Banku zostanie zamieniony na dług wobec Nabywcy. Nie można więc uznać, iż Wnioskodawca uzyska w związku z tym jakiekolwiek przysporzenie majątkowe, które stanowiłoby przychód podlegający opodatkowaniu CIT.

Ad. b) Brak możliwości uznania, iż w wyniku przejęcia długu przez Nabywcę po stronie Wnioskodawcy powstanie przysporzenie o charakterze definitywnym.

Wnioskodawca wskazuje, iż za przychód podlegający opodatkowaniu CIT może zostać uznane jedynie przysporzenie, które ma charakter definitywny, a więc takie, które stanowi trwale powiększenie aktywów podatnika, bądź też trwałe zmniejszenie jego pasywów.

Mając zatem powyższe na uwadze, w sytuacji gdy Wnioskodawca zostanie zwolniony z długu przez Nabywcę, spełniając jednocześnie na rzecz Nabywcy ekwiwalentne świadczenie, nie można stwierdzić, iż Wnioskodawca uzyska z tego tytułu przysporzenie o charakterze definitywnym.

W wyniku przejęcia długu przez Nabywcę pasywa Wnioskodawcy ulegną co prawda pomniejszeniu, z uwagi jednakże na obowiązek zapłaty na rzecz Nabywcy wynagrodzenia, pasywa Wnioskodawcy ulegną jednoczesnemu powiększeniu o kwotę zobowiązania równą wartości przejętego długu. Nie można więc uznać, iż w tym przypadku dojdzie do trwałego pomniejszenia pasywów Wnioskodawcy.

Przysporzenie w sytuacji przejęcia długu powstałoby natomiast w sytuacji gdy zwolnienie z długu miałoby charakter nieodpłatny, bądź też częściowo odpłatny (wartość wynagrodzenia przejemcy byłaby niższa od wartości przejmowanego długu). W takim przypadku bowiem dotychczasowy dłużnik uzyskałby przysporzenie o charakterze definitywnym, ponieważ jego pasywa zostałyby w sposób trwały pomniejszone o:

• wartość przejętego długu (zwolnienie nieodpłatne), bądź też
• różnicę pomiędzy wartością długu a wartością wynagrodzenia wypłaconego przejemcy (zwolnienie częściowo odpłatne).

Należy wskazać, iż sytuacja ta w opisanym stanie faktycznym nie wystąpi, ponieważ przejęcie długi Wnioskodawcy zostanie dokonane za wynagrodzeniem równym wartości przejmowanego długu.

3. Stanowisko organów podatkowych w analogicznych sprawach

Zaprezentowane powyżej stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie braku konieczności rozpoznania po stronie dłużnika przychodu w związku z przejęciem długu za wynagrodzeniem, znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych organów podatkowych, w tym m. in. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 kwietnia 2013 r. (sygn. akt IBPBI/2/423-118/13/PP), w której organ stwierdził, iż: „W opisywanym przypadku (...) ma dojść do przejęcia długu Spółki za wynagrodzeniem, przez podmiot trzeci. Zatem, w sensie ekonomicznym zobowiązanie Spółki (dłużnika) względem wierzyciela zostanie zamienione na inne, tj. zobowiązanie względem podmiotu trzeciego z tytułu wynagrodzenia za przejęcie długu. Zatem, przejęcie długu Spółki za wynagrodzeniem przez podmiot trzeci będzie zdarzeniem, które nie będzie skutkowało powstaniem przychodu podatkowego dla Wnioskodawcy. W przedmiocie sprawy nie będzie miał miejsca trwały przyrost wartości aktywów, jak również nie dojdzie do zmniejszenia sumy pasywów Spółki”;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 lutego 2012 r. (sygn. akt ITPB3/423-561a/11/AM), w której organ potwierdził stanowisko podatnika, iż: „(...) przejęcie długi Spółki przez Wspólnika za wynagrodzeniem będzie zdarzeniem, które nie będzie skutkowało powstaniem przychodu podatkowego dla Spółki (...). W tej sytuacji nie będzie miał miejsca trwały przyrost wartości aktywów, jak również nie dojdzie do zmniejszenia sumy pasywów Spółki. Wnioskodawca rozpozna w bilansie zmniejszenie pasywów z powodu zwolnienia z zobowiązania względem dotychczasowych wierzycieli oraz jednocześnie wykaże w pasywach zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia za przejęcie długu do Wspólnika. Wnioskodawca będzie nadał zobowiązany do spłaty zaciągniętych zobowiązań, tyle że na rzecz innego podmiotu (...).”
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 31 stycznia 2011 r. (sygn. akt IBPBI/2/423-1418/10/MO), w której organ stwierdził, iż: „(...) z punktu widzenia podatki dochodowego od osób prawnych, decydujące znaczenie dla możliwości powstania przychodu z tytułu przejęcia długu ma fakt czy przejęcie to będzie miało charakter odpłatny, czy też zostanie dokonane nieodpłatnie. Powstanie przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej powoduje jedynie nieodpłatne, bądź też częściowo odpłatne przejęcie długu. (...) w przedstawionym we wnioski zdarzeniu przyszłym, z uwagi na ekwiwalentność świadczeń (...), nie wystąpi u Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.