Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-330/14/MCZ
z 16 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 kwietnia 2014 r. (data wpływu do Organu – 10 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym 16 czerwca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2014 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 10 czerwca 2014 r. znak: IBPB II/1/415-330/14/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 16 czerwca 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 15 sierpnia 2001 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi w pracy. Od tego czasu rozpoczęły się jego kłopoty zdrowotne dotyczące prawego kolana. Wstępnie pogotowie ratunkowe stwierdziło stłuczenie i skręcenie stawu kolanowego. Następnie Wnioskodawca był leczony w szpitalu wojewódzkim na oddziale chirurgii urazowej. Po przeprowadzonej operacji artroskopii i zabiegach rehabilitacyjnych w czerwcu 2002 r. Wnioskodawca wrócił do pracy. Po leczeniu nastąpił okres poprawy. W 2007 r. zaczęły występować bóle przy niekontrolowanych ruchach skrętnych oraz po przeciążeniu. W leczeniu zastosowano maść typu Voltaren oraz zastrzyki przeciwbólowe. W 2010 r. Wnioskodawca wykonał badanie MR, które wykazało zerwane więzadło krzyżowe przednie oraz uszkodzenie łękotki przyśrodkowej. W 2012 r. wystąpiło nasilenie dolegliwości oraz ograniczenie w chodzeniu. W 2013 r. Wnioskodawca otrzymał skierowanie od lekarza ortopedy na wykonanie operacji kolana i rozpoczął starania o realizację świadczenia przez placówki NFZ. Jedne placówki NFZ oferowały Wnioskodawcy operację za 3-4 lata inne za 5-6 lat. Nie mając szans na szybką poprawę swojej sytuacji zdrowotnej oraz w obawie, że brak leczenia spowoduje konieczność używania wózka inwalidzkiego, Wnioskodawca podjął leczenie w prywatnej klinice chirurgii endoskopowej. W dniu 14 listopada 2013 r. wykonano artroskopię stawu kolanowego oraz zabieg osteotemii.

Za przygotowanie do operacji, konsultacje medyczne, RTG, przeprowadzenie operacji oraz hospitalizację Wnioskodawca poniósł koszty w wysokości 14.335 zł w tym: operacje: osteotemia oraz artroskopia 13.500 zł, hospitalizacja 380 zł, konsultacja 275 zł, RTG 200 zł.

Wnioskodawca do 31 grudnia 2012 r. posiadał orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności (symbol 09-M, 05-R) natomiast od 1 stycznia 2013 r. ustalono dla Wnioskodawcy na stałe stopień umiarkowany (symbol 09-M, 05-R).

W uzupełnieniu wniosku (data wpływu – 16 czerwca 2014 r.), Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny i wskazał, że:

1. posiada imienne faktury na wykonane operacje osteotomii i artroskopii kolana. Na fakturze opisane jako usługa chirurgiczna. Natomiast w karcie informacyjnej po wykonaniu operacji opisano przebieg i sposób ich wykonania:
   
   • osteotemia walgizująca kości piszczelowej nadwiązadła „in plus” z korekcją 9 stopni, stabilizacja płytą systemu T.S., allospongioplastyka miejsca kości piszczelowej,
     
   • artroskopia, wykonano resekcję uszkodzenia łękotki przyśrodkowej, chondrektomia uszkodzeń chrząstki w przedziale przyśrodkowym, mikrofakturację kłykcia przyśrodkowego kości piszczelowej oraz udowej
2. na pozostałe koszty: hospitalizację, konsultację, zdjęcie RTG Wnioskodawca posiada również faktury z nazwą usługi opisanej we wniosku. Natomiast w konsultacji z 24 października 2013 r. opisano czynności przed i po operacji:
• wykonanie RTG - zdjęcia osiowego całej kończyny dolnej,
  
• badania przed operacyjne, konsultacja po wykonaniu operacji w czasie pobytu w klinice.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione na leczenie i operację a związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych oraz prawidłowego samodzielnego funkcjonowania są możliwe do odliczenia od podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki, które poniósł były związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Opłaty zostały uregulowane po leczeniu i operacji w zakładzie opiekuńczo-leczniczym. Podjęcie leczenia i operacji jak proponowały szpitale za 5-6 lat wielokrotnie podwyższyłyby koszty leczenia, obciążając NFZ.

W świetle przedstawionych faktów Wnioskodawca uważa, że odliczenie od podatku poniesionych kosztów leczenia jest jak najbardziej realne i słuszne.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f tejże ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną posiadającą orzeczenie o zakwalifikowaniu na stałe do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności i poddał się operacji artroskopii i osteotemii kolana. Operacja została przeprowadzona 14 listopada 2013 r. w niepublicznym zakładzie opieki zdrowotnej. Wnioskodawca zapłacił za operację kolana i posiada dowód poniesienia wydatku - faktury VAT. Za przygotowanie do operacji, konsultacje medyczne, RTG, przeprowadzenie operacji oraz hospitalizację Wnioskodawca poniósł koszty w wysokości 14.335 zł. W tym za operację osteotemii oraz artroskopii 13.500 zł, hospitalizację 380 zł., konsultację 275 zł i RTG 200 zł. Na fakturze operację artroskopii i osteotemii opisano jako „usługa chirurgiczna”. Natomiast w karcie informacyjnej po wykonaniu operacji opisano przebieg i sposób ich wykonania w tym, że stabilizacji kolana dokonano płytą systemu T.S.

Możliwość skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, w związku z użyciem przy zabiegu osteotemii do stabilizacji kości piszczelowej płyty systemu T.S., należy oceniać poprzez pryzmat art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. W celu analizy zasadności odliczenia dokonanego na podstawie tegoż przepisu należy zdefiniować pojęcie rehabilitacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej określonej w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza, poniesione przez osobę niepełnosprawną.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż niekwestionowanym jest w przedmiotowej sprawie, iż operacja kolana w tym wykonanie artroskopii i osteotemii z użyciem płyty systemu T.S. do stabilizacji kości piszczelowej w przypadku Wnioskodawcy poprawił stan jego zdrowia, jednakże wydatek poniesiony na ww. operację kolana (zabieg) nie mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie można go zakwalifikować jako zabiegu rehabilitacyjnego, lecz wyłącznie jako zabieg o charakterze medycznym innym niż rehabilitacyjny. A zatem, jako że zabieg ten nie został wymieniony jako rodzaj wydatku podlegającego odliczeniu ani w analizowanym pkt 6 art. 26 ust. 7a cyt. ustawy, tym samym Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od dochodu wydatku na tego rodzaju zabieg medyczny.

Podobnie nie można zakwalifikować wydatków poniesionych na zdjęcie RTG- 220 zł, konsultacje medyczne przed i po operacji - 275 zł, jako wydatków na odpłatne zabiegi rehabilitacyjne na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Również na podstawie żadnego innego przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy ustawodawca nie zezwala na odliczenie wydatków na odpłatne wykonanie zdjęcia RTG i konsultacje lekarskie w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Zatem i w tym wypadku Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na zdjęcie RTG oraz konsultacje medyczne przed i po operacji kolana.

Odnosząc się do poniesionego przez Wnioskodawcę wydatku na hospitalizację (380 zł) należy wskazać, że w powołanym wyżej pkt 6 art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wymienił wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje takich pojęć jak: „zakład lecznictwa uzdrowiskowego”, „zakład rehabilitacji leczniczej”, „zakład opiekuńczo -leczniczy” czy też „zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy”, w związku z tym należy posiłkować się ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654).

Mając na uwadze treść art. 2 pkt 9 i 11, art. 9 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 tej ustawy stwierdzić należy że hospitalizacja czyli świadczenie szpitalne – jest to wykonywane całą dobę kompleksowe świadczenia zdrowotne polegające na diagnozowaniu, leczeniu, pielęgnacji i rehabilitacji, które nie mogą być realizowane w ramach innych stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych lub ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych; świadczeniami szpitalnymi są także świadczenia udzielane z zamiarem zakończenia ich udzielania w okresie nieprzekraczającym 24 godzin.

Natomiast stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne udzielane są w zakładach opiekuńczo-leczniczych i zakładach pielęgnacyjno–leczniczych. W zakładach pielęgnacyjno - opiekuńczym oraz zakładzie opiekuńczo-leczniczym realizowana jest opieka długoterminowa (zakłady opieki długoterminowej) zapewniając świadczenia wymienione w art. 9 ust. 1 ww. ustawy o działalności leczniczej

Jak z powyższego wynika, odpłatny pobyt w szpitalu czy klinice (hospitalizacja, świadczenie medyczne) nie został wymieniony przez ustawodawcę w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako wydatek podlegający odliczeniu od dochodu przez osobę niepełnosprawną posiadającą orzeczony stopień niepełnosprawności.

Wobec tego Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od dochodu wydatku poniesionego za pobyt w klinice chirurgii endoskopowej (hospitalizacja).

Z wniosku wynika również, że Wnioskodawca w ramach wykonanej operacji kolana, poniósł także wydatek na zakup płyty systemu T.S. do stabilizacji kości piszczelowej.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego przez Wnioskodawcę na ww. płytę systemu T.S. należy analizować w oparciu o przepisy art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń indywidualnego przeznaczenia, niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Należy przy tym dodać, że określenie ”indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo – rehabilitacyjne lub ułatwiać tej osobie, ze względu na jej niepełnosprawność, wykonywanie czynności życiowych.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
  
  

Jak z wyżej powołanych przepisów wynika ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Analizując uprawnienie do odliczenia na podstawie powołanego art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płyty systemu T.S. należy stwierdzić, że Wnioskodawcy, który posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, przysługuje uprawnienie do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego na zakup płyty systemu T.S., która spełnia wymogi urządzenia niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności (wszczepiona w organizm umożliwia prawidłowe funkcjonowanie kolana osoby niepełnosprawnej), o ile spełnione zostaną warunki określone w treści powołanego wyżej art. 26 ust. 7b, 7d i 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odliczenie to przysługuje w wysokości faktycznie poniesionej przez osobę niepełnosprawną, przy czym nie może ono przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania. W przypadku częściowego dofinansowania wydatku np. przez PERFON odliczeniu będzie podlegać jedynie kwota faktycznie wydatkowana przez Wnioskodawcę. Wydatek ten podlega odliczeniu w roku podatkowym, w którym został poniesiony. Wysokość poniesionego wydatku ustala się na podstawie imiennego dokumentu stwierdzającego jego poniesienie, z którego jasno wynika kto poniósł wydatek, w jakiej wysokości i z którego wynika że wydatek został poniesiony na zakup płyty systemu T.S.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie spełnia jednak warunku posiadania imiennego dokumentu stwierdzającego poniesienie tego wydatku, bowiem Wnioskodawca posiada fakturę na, której widnieje poniesienie wydatku na „usługę chirurgiczną”. Faktura o takiej treści nie uprawnia Wnioskodawcy do skorzystania z prawą odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na zakup płyty systemu T.S. Fakt, że opis zabiegu osteotomii, w tym zastosowania płyty systemu T.S. został zamieszczony w karcie informacyjnej po wykonaniu operacji nie zmienia postaci rzeczy, gdyż karta informacyjna nie jest integralną części faktury VAT i nie wynika z niej jaka jest cena zakupu ww. płyty. Aby móc skorzystać z ww. odliczenia konieczne jest posiadanie rachunku, na którym wyszczególniono tego rodzaju wydatek.

Zatem Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na zakup płyty systemu T.S.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało w całości uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.