Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-397/14-2/TW
z 8 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2013 r. (data wpływu 8 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność jako wspólnik spółki cywilnej działającej pod firmą „A” Spółka Cywilna (zwana dalej Spółką). Dochód wspólnika uzyskany z działalności Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podatkiem liniowym (19%). Spółka prowadzi ewidencję w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Na cele prowadzonej działalności Spółka w latach 2007 – 2012 wynajmowała od spółki „P” Sp. z o.o. nieruchomość, w skład której wchodziły pomieszczenia magazynowe oraz biurowe. W umowie najmu widnieje zapis, iż „wszystkie powstające dodatkowe koszty związane z nieruchomością, takie jak ubezpieczenie, podatek gruntowy, opłaty, podatki, usuwanie odpadów, doprowadzanie energii, gaz, itp. Najemca będzie ponosił sam”, a także że „wszystkie powstające koszty dodatkowe Najemca rozlicza bezpośrednio z głównym najemcą, firmą „I”.

Przez cały okres trwania umowy tj. od 2007 do 2012 roku ani Wynajmujący „P” Sp. z o.o. ani główny najemca „I” nie obciążał Spółki jako wynajmującego kosztem podatku od nieruchomości w formie odrębnych faktur, przez co Wnioskodawca był przekonany, że koszt tego podatku był zawarty w ustalonym między Wynajmującym a Najemcą (Spółką) czynszu najmu. Pod koniec trwania umowy najmu „P” Sp. z o.o. wystawiła dnia 19 marca 2013 roku na Spółkę dwie faktury wskazując w nich jako nazwę usługi odpowiednio: „podatek od nieruchomości za rok 2010” oraz „podatek od nieruchomości za rok 2011”. Faktury zostały wystawione ze stawką 23% - podatek został obliczony od wykazanej na fakturze wartości netto wspomnianego „podatku od nieruchomości”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku (Dz.U. z 2012 roku, poz. 361 z późn. zm.) o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawcy przysługuje prawo do zaliczenia wartości netto z wymienionych dwóch faktur dotyczących podatku od nieruchomości za rok 2010 i 2011 do kosztów uzyskania przychodu w roku 2012, czy też konieczne jest odpowiednio skorygowanie kosztów podatkowych, a co za tym idzie deklaracji podatkowych za rok 2010 i 2011?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt podatku od nieruchomości w prowadzonej przez Spółkę (spółkę cywilną, której jest wspólnikiem) działalności handlowej jest kosztem pośrednim w odróżnieniu do kosztu bezpośredniego, takiego jak np. zakup sprzedanego towaru. W związku z powyższym łatwo można sobie wyobrazić sytuację, w której Wnioskodawca ponosi koszt podatku od nieruchomości na podstawie otrzymanej od wynajmującego faktury, a nie ponosi w danym okresie żadnych przychodów. Co więcej ewentualne poniesienie kosztu „podatku od nieruchomości” w żaden sposób nie przekłada się na wysokość osiągniętych przychodów, czy też w ogóle na możliwość ich uzyskania. W związku z powyższym na podstawie art. 22 ust. 5c UPDOF Wnioskodawca uważa, że koszt podatku od nieruchomości, jest niewątpliwie kosztem pośrednim i w związku z powyższym powinien być przez niego wykazany w kosztach podatkowych prowadzonej działalności pod datą wystawienia faktury (19 marca 2012 roku), a w konsekwencji uznany za koszt podatkowy 2012 roku. Jest to równocześnie zgodne z § 26 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. Nr 152, poz. 1475 z 2003 roku).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadząc działalność jako wspólnik spółki cywilnej na podstawie zawartej umowy najmu nieruchomości z inną spółką, został zobowiązany do ponoszenia m.in. kosztów podatku od nieruchomości od wynajmowanej nieruchomości. Spółka, której Zainteresowany jest wspólnikiem prowadzi ewidencję w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Zatem opłaty związane z zapłatą należności wynikających z zawartej umowy oraz wystawionych faktur Wnioskodawca był obowiązany uiszczać w związku z przedmiotem najmu. Tak więc, stanowiły one element kosztów stałych funkcjonowania firmy, dotyczyły bowiem całokształtu jej działalności, nie były zatem kosztem bezpośrednim, lecz kosztem związanym z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa, mającym na celu utrzymanie (zachowanie) źródła przychodów.

Niewątpliwie wydatki związane z zapłatą kwot dotyczących podatku od nieruchomości służą uzyskiwaniu przychodów.

W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą, na której potrzeby wykorzystują nieruchomość, opłacone kwoty są elementem kosztowym. Wprawdzie – zgodzić się należy z poglądem prezentowanym przez Zainteresowanego – zgodnie z którym opłaty związane z zapłatą należności wynikających z zawartej umowy oraz wystawionych faktur nie mają bezpośredniego związku z uzyskiwanymi przychodami, lecz jednakże w opinii tut. Organu stanowią racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością. Ponadto nie są wymienione w katalogu zawartym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym stanowią koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej.

Z kolei w myśl art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do treścią art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

W myśl natomiast art. 22 ust. 6b ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (a więc prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Stosownie do powyższego u podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, w przypadku, o którym mowa we wniosku, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Wobec tego Wnioskodawca winien zaewidencjonować w koszty podatkowe faktury, o których mowa we wniosku dotyczące podatku od nieruchomości za lata 2010-2011, w dacie (miesiącu) wystawienia tych faktur.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy uznać należy, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawcy przysługuje prawo do zaliczenia wartości netto z faktur, o których mowa we wniosku dotyczących podatku od nieruchomości za rok 2010 i 2011 do kosztów uzyskania przychodu w dacie (miesiącu) wystawienia tych faktur. Zatem Zainteresowany nie jest zobowiązany do skorygowania kosztów podatkowych, a co za tym idzie deklaracji podatkowych za rok 2010 i 2011.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.