2014.08.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-662/14/BG
z 28 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 29 maja 2014 r. (który wpłynął do tut. BKIP 3 czerwca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłaty świadczenia na rzecz spółki duńskiej z tytułu usługi organizacji stoisk targowych lub wystawowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłaty świadczenia na rzecz spółki duńskiej z tytułu usługi organizacji stoisk targowych lub wystawowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest producentem ciast, wyrobów ciastkarskich i pieczywa. Spółka sprzedaje swoje wyroby przede wszystkim w Polsce, dąży jednak również do wejścia na zagraniczne rynki sprzedaży wyrobów cukierniczych i piekarniczych. W celu promocji swoich wyrobów bierze udział w targach i wystawach towarów spożywczych w Polsce, jak i za granicą. Organizacja stoiska Spółki na targach i wystawach za granicą wymaga nabycia usługi organizacji takiego stoiska. W skład tej usługi wchodzi w szczególności wynajem powierzchni wystawowej oraz przygotowanie samego stoiska.

W 2013 r. Spółka nabyła tego typu usługę od spółki z Danii. Duńska spółka wystawiła Spółce fakturę za wykonanie usługi organizacji targów. Dokonując zapłaty kwoty wynikającej z przedstawionej faktury Spółka pobrała podatek u źródła, jako płatnik podatku dochodowego. Obecnie Spółka nabrała jednakże wątpliwości co do konieczności poboru podatku u źródła od usług organizacji stoisk targowych lub wystawowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jest obowiązana pobrać i wpłacić podatek dochodowy od przychodów z tytułu świadczenia usługi organizacji stoisk targowych lub wystawowych, uzyskanych na terytorium Polski przez duńską spółkę?

Podstawa poboru podatku u źródła.

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, dalej „updop”), jeżeli Spółka dokonuje wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop oraz w art. 22 ust. 1 updop, wówczas jest obowiązana, jako płatnik, pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Wskazany powyżej art. 22 ust. 1 updop nie będzie miał zastosowania w sytuacji opisanej w stanie faktycznym, pozostaje zatem do przeanalizowania art. 21 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 updop, zryczałtowany podatek dochodowy pobiera się od przychodów uzyskanych na terytorium Polski przez podatników nie posiadających na terytorium kraju siedziby lub zarządu, w przypadku, gdy przychód powstaje:

1.z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej handlowej lub naukowej (know-how),

2.z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a.z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

3.z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4.z uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej.

Usługi świadczone przez duńską spółkę, z tytułu których spółka ta uzyskuje przychody na terytorium Polski, z całą pewnością nie mieszczą się w zakresie tytułów wymienionych w pkt 2, 3 oraz 4 art. 21 ust. 1 updop.

Usługi te nie mieszczą się również w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop. Przepis ten nie zawiera katalogu zamkniętego możliwych tytułów, z których przychód podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła; możliwe jest bowiem również opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem świadczeń o podobnym charakterze do wskazanych w tym punkcie. Jak jednak podkreśla Minister Finansów, za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, co oznacza, że może chodzić o usługi, z których wynikają takie same prawa i obowiązki dla stron (przykładowo interpretacje indywidualne Ministra Finansów z 7 stycznia 2008 r. (ITPB3/423-79/07/MK), 8 września 2009 r. (IBPBI/2/423-706/09/BG), 26 lipca 2011 r. (ITPB3/423-211a/11/AM), 4 września 2013 r. (IBPBI/2/423-686/13/PP).

Usługa świadczona przez duńską spółkę, polegająca na organizacji stoiska targowego/wystawowego nie jest więc usługą podobną do wymienionych w art. 21 ust 1 pkt 2a updop. Należy zatem przeanalizować, czy usługa nabyta od duńskiej spółki będzie mieściła się w katalogu wymienionym w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. W ocenie Spółki, usługa organizacji stoiska targowego/wystawowego nie jest uwzględniona w tym przepisie. W szczególności wynagrodzenie za wykonanie tej usługi nie powinno być traktowane jako przychód z tytułu prawa do użytkowania urządzenia handlowego.

Spółce znane jest stanowisko, zgodnie z którym organizacja stoiska to właśnie tego rodzaju przychód, stąd też Spółka pobierała podatek u źródła od wynagrodzenia duńskiej spółki. Przychód z tytułu prawa do użytkowania urządzenia handlowego wymieniony jest nie tylko w updop, ale również i w art. 12 ust. 3 umowy polsko - duńskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z tą umową należności z tytułu prawa do użytkowania urządzenia handlowego stanowią należności licencyjne, które mogą być opodatkowane podatkiem u źródła w tym państwie, w którym powstają. W ocenie Spółki, prawo do użytkowania urządzenia handlowego nie może być jednak utożsamiane z usługą organizacji stoiska wystawowego lub targowego i to zarówno na gruncie updop, jak i umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Definicja urządzenia handlowego.

W przepisach podatkowych, jak również postanowieniach umowy z Danią, brak jest definicji urządzenia handlowego. Definicję tego pojęcia trudno znaleźć również w orzecznictwie, czy doktrynie podatkowej. Należy zatem posłużyć się wykładnią językową. I tak, z definicji słownikowej zawartej w słowniku PWN („Słownik Języka Polskiego”, Warszawa 1996 r., tom III, str. 575) wynika, że „urządzenie” jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę. Z kolei przymiotnik „handlowy” oznacza dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle. Zatem, w ocenie Spółki „urządzenie handlowe” to zespół składników służący do wykonywania czynności związanych z handlem, a więc ze sprzedażą lub zakupem towarów.

Organy podatkowe co do zasady przyjmują podobne stanowisko, zgodnie z którym urządzeniem handlowym jest takie urządzenie, które odnosi się do handlu jako obrotu towarami. Z powyższej definicji wynika, że stoisko wystawowe lub targowe nie jest urządzeniem handlowym, stoisko to nie służy bowiem do handlu towarami Spółki, rozumianego jako sprzedaż lub zakupy towarów. W ocenie Spółki obecność Spółki na targach lub wystawach to element kampanii promocyjnej, reklamowej oraz informacyjnej Spółki. Stoisko wystawowe lub targowe umożliwia potencjalnym kontrahentom zapoznanie się z ofertą Spółki, umożliwia nawiązanie nowych kontaktów przez Spółkę z potencjalnymi kontrahentami, pozwala na zdobycie informacji o Spółce i jej produktach, o sposobach produkcji, czy warunkach dokonywania transakcji. Stoisko targowe lub wystawowe ma również za zadanie zaznaczenie obecności Spółki na rynku produktów spożywczych w danym państwie lub regionie. Za pośrednictwem stoisk targowych lub wystawowych Spółka może również prezentować nowości w swojej ofercie na rynkach, na których wyroby Spółki są już znane. Celem organizacji stoisk targowych lub wystawowych jest więc szeroko rozumiana promocja, reklama i informacja o Spółce i jej produktach. Nie jest natomiast celem użytkowania tych stoisk handel towarami produkowanymi przez Spółkę. Spółka nie przywozi na targi lub wystawy swoich produktów w celu ich sprzedaży. Spółka nie zarabia na obecności na targach lub wystawach bezpośrednio poprzez sprzedaż swoich produktów w ich trakcie. Zatem, zdaniem Spółki, przychód z tytułu organizacji i wynajmu stoiska targowego lub wystawowego nie mieści się w katalogu świadczeń o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. Oznacza to, że Spółka nie pełni roli płatnika przy wypłacie tego przychodu.

Powyższe stanowisko Spółki potwierdza interpretacja indywidualna Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 lutego 2014 r., nr ILPB4/423-434/13-6/MC, w której stwierdzono, że: „Spółka nie jest zobowiązana do odprowadzania zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% z tytułu nabywanych od podmiotu z Hongkongu usług udziału w targach na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W powyższej regulacji wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu - opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały. W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a updop podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

-ustala się w wysokości 20 % przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W sytuacji opisanej we wniosku zastosowanie znajdą uregulowania zawarte w Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz.U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368; dalej „umowa polsko – duńska”).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 umowy polsko-duńskiej, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ust. 1, mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

W myśl art. 12 ust. 3 umowy polsko-duńskiej, określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Postanowienia ust. 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu. W takim przypadku stosuje się postanowienia art. 7 (art. 12 ust. 4 umowy polsko-duńskiej).

Podkreślenia wymaga, że na podstawie art. 3 ust. 2 umowy polsko-duńskiej, przy stosowaniu niniejszej konwencji przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, w niej niezdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w danym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza konwencja, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest rozumienie użytego w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop zwrotu „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego”, a w szczególności pojęcia „urządzenia handlowego”. Zarówno w ustawie podatkowej, jak i międzynarodowej umowie podatkowej (na co zwrócił uwagę również Wnioskodawca) brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie handlowe”. Niezbędnym jest zatem odwołanie do języka potocznego albowiem regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których (...) przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99).

Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „handlowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie” występuje w znaczeniu: „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl).

Przymiotnik „handlowy” oznacza natomiast „odnoszący się do handlu jako obrotu towarami, podlegający na kupnie –sprzedaży „Mały Słownik Języka Polskiego” (PWN Warszawa 1994r. str. 247).

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka dąży do wejścia na zagraniczne rynki sprzedaży wyrobów cukierniczych i piekarniczych. W celu promocji swoich wyrobów bierze udział w targach i wystawach towarów spożywczych w Polsce, jak i za granicą. Organizacja stoiska Spółki na targach i wystawach za granicą wymaga nabycia usługi organizacji takiego stoiska. W skład tej usługi wchodzi w szczególności wynajem powierzchni wystawowej oraz przygotowanie samego stoiska. W 2013 r. Spółka nabyła tego typu usługę od spółki z Danii. Duńska spółka wystawiła Spółce fakturę za wykonanie usługi organizacji targów. Spółka dokonując zapłaty kwoty wynikającej z faktury pobrała podatek u źródła, jako płatnik podatku dochodowego. Obecnie Spółka nabrała wątpliwości co do konieczności poboru podatku u źródła od usług organizacji stoisk targowych lub wystawowych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że uzyskiwane przez podmioty zagraniczne przychody osiągane z tytułu organizacji stanowisk targowych lub wystawowych nie mieszczą się w kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop jako użytkowanie urządzenia handlowego a tym samym nie stanowią należności licencyjnej w świetle art. 12 polsko - duńskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oznacza to, że Spółka dokonując wypłaty należności na rzecz spółki duńskiej z tytułu organizacji stoisk targowych nie jest obowiązana na podstawie art. 26 ust. 1 updop do pobrania od tej należności zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie przepisów updop.

Reasumując, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wskazuje że powołane przez Spółkę interpretacje indywidualne zapadły na gruncie innego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin