Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-611/14/PC
z 25 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 26 maja 2014 r. (który wpłynął do tut. BKIP w tym samym dniu), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie środków trwałych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie środków trwałych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu przepisu art. 3 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, przesyłu i dystrybucji energii cieplnej przy wykorzystaniu należącej do Wnioskodawcy sieci ciepłowniczej (składającej się z szeregu urządzeń technicznych i budowli umożliwiających dystrybucję energii cieplnej do odbiorców).

Urządzenia służące dystrybucji energii cieplnej, stanowiące własność Wnioskodawcy, zaliczane są do środków trwałych w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przeważający rodzaj środków trwałych używanych przez Wnioskodawcę stanowią budowle liniowe, tj. w szczególności sieci ciepłownicze.

Wnioskodawca prowadzi swoją działalność od 1973 r. (do dnia 30 września 2009 r. w formie przedsiębiorstwa państwowego). W latach 80 i 90-tych otrzymał magistrale i sieci ciepłownicze, które przyjęto na majątek, zgodnie z ówczesnymi zasadami ewidencji, obejmujące znaczne długości, a także różnorodne pod względem przekrojów i stosowanych technologii budowy, jako jeden środek trwały. W tych latach nie obowiązywały przepisy w zakresie podatków dochodowych ani podatków lokalnych i taka ewidencja była prawidłowa i wystarczająca. W związku z pojawieniem się nowych technologii budowy sieci ciepłowniczych pozwalających ograniczyć straty na przesyle ciepła i zmniejszyć koszty działalności oraz zwiększyć efektywność świadczonych usług na rzecz odbiorców ciepła - pojawiła się konieczność wymiany sieci ciepłowniczych wykonanych w przestarzałej technologii na bardziej ekonomiczne. Z uwagi na prowadzoną dotychczas ewidencję środków trwałych ówczesne Przedsiębiorstwo (posiłkując się komentarzem do Klasyfikacji Środków Trwałych dla grupy 2 - w przypadku obiektów linii elektroenergetycznych, stosownie do zapisów Uwag szczegółowych odnośnie Grupy 2 Klasyfikacji Środków Trwałych - rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz.U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) zwane dalej „KŚT” - zgodnie z którymi jako odrębne obiekty inwentarzowe - środki trwałe, klasyfikowane są poszczególne ich odcinki, odpowiadające bądź istniejącemu podziałowi administracyjnemu lub eksploatacyjnemu, bądź charakteryzujące się odmienną konstrukcją, ewentualnie innymi cechami technicznymi, w celu dostosowania dotychczasowej ewidencji środków trwałych w zakresie sieci ciepłowniczych i konieczności etapowego sposobu realizacji planowanych inwestycji dokonało weryfikacji istniejących środków trwałych polegającej na wyodrębnieniu w jednym numerze inwentarzowym odcinków sieci ciepłowniczych na niezależne sieci ciepłownicze, określone na podstawie parametrów technicznych i konstrukcyjnych (m.in. średnicy rurociągów przewodowych), czy ciągów technologicznych. Kryteria podziału określone zostały przez powołane do tych celów służby techniczne oraz Zarządzenie Dyrektora. Wartość początkową oraz przypadające do tej wartości umorzenie wyodrębnionych sieci ciepłowniczych ustalono metodą proporcji. Działania te nie spowodowały żadnych zmian w łącznej wartości aktywów trwałych ani w kosztach amortyzacji tych środków - zastosowano dotychczas obowiązującą stawkę amortyzacji dla wszystkich wyodrębnionych środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca w sposób prawidłowy dokonał wyodrębnienia środków trwałych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są stanowiące własność lub współwłasność podatnika , nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Jednym z kryteriów zaliczenia składnika majątku do środków trwałych jest jego kompletność i zdatność do użytku. Zdaniem Wnioskodawcy, o zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. W nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych. Ponadto w uwagach szczegółowych do Grupy 2 KŚT, która obejmuje obiekty budowlane naziemne i podziemne o charakterze stałym nie klasyfikowane jako budynki tj.: kompleksowe budowle na terenach przemysłowych, rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, infrastrukturę transportu oraz pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej, zawarto informację, że przy budowlach liniowych, np. rurociągi, drogi, linie energetyczne i telekomunikacyjne, obiektami są poszczególne ich odcinki, odpowiadające bądź istniejącemu podziałowi administracyjnemu lub eksploatacyjnemu, bądź charakteryzujące się odmienną konstrukcją ewentualnie innymi cechami technicznymi. Odnosząc powyższe do analizowanej sytuacji należy podkreślić, że w myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały (budowla) podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16d ust. 2 ustawy, późniejszy termin wprowadzenia środków trwałych do ewidencji (w wyniku podziału) można uznać za ujawnienie środków trwałych, a sposób podziału w celu przedstawienia realnego stanu środków trwałych za prawidłowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

• przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie przez właściwe organy administracji państwowej. Kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających,
• muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub ich oddaniem do używania na podstawie umowy leasingu, najmu lub dzierżawy.
  
  

W stanie faktycznym, o którym mowa we wniosku kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego były unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. Nr 112, poz. 1317 ze zm., dalej „KŚT”). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I – objaśnienia wstępne KŚT).

Ponadto w uwagach szczegółowych do Grupy 2 Klasyfikacji Środków Trwałych, która obejmuje obiekty budowlane naziemne i podziemne o charakterze stałym nie klasyfikowane jako budynki tj.: kompleksowe budowle na terenach przemysłowych, rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, infrastrukturę transportu oraz pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej zawarto informację, iż przy budowlach liniowych, np. rurociągi, drogi, linie energetyczne i telekomunikacyjne, obiektami są poszczególne ich odcinki, odpowiadające bądź istniejącemu podziałowi administracyjnemu lub eksploatacyjnemu, bądź charakteryzujące się odmienną konstrukcją ewentualnie innymi cechami technicznymi.

Odnosząc powyższe do analizowanej sytuacji należy podkreślić, że w myśl cytowanego uprzednio art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały (sieć ciepłownicza) podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Reasumując powyższe wyjaśnienia, stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wskazane w opisie stanu faktycznego składniki majątku trwałego zostały wyodrębnione i uznane za odrębne środki trwałe zgodnie z obowiązującymi w momencie ich wyodrębnienia przepisami prawa, to sieci ciepłownicze, o których mowa we wniosku podlegają amortyzacji, według stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jako odrębne środki trwałe.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że stanowisko Spółki w zakresie wynikającym z zadanego pytania (odnośnie sposobu wyodrębnienia środków trwałych) jest prawidłowe.

Jednakże należy zauważyć, że w ostatnim akapicie stanowiska Wnioskodawca zawarł następującą treść w ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16d ust. 2 ustawy, późniejszy termin wprowadzenia środków trwałych do ewidencji (w wyniku podziału) można uznać za ujawnienie środków trwałych, a sposób podziału w celu przedstawienia realnego stanu środków trwałych za prawidłowy. Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, że kwestia ta nie była objęta zakresem pytania Wnioskodawcy, w związku z czym jej ocena nie była przedmiotem niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.