Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-511/14-2/GJ
z 31 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2014 r. (data wpływu 12 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów z tytułu nieodpłatnego poręczenia kredytowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów z tytułu nieodpłatnego poręczenia kredytowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Spółka”, jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej jako: „podatek CIT”). Spółka uzyskała kredyty bankowe udzielone jej przez bank z siedzibą na terytorium Danii. Kredyty bankowe uzyskane przez Spółkę są nieodpłatnie poręczane przez osoby fizyczne posiadające miejsce zamieszkania na terytorium Danii.

Osoby fizyczne (osoby prywatne) udzielające Spółce poręczeń kredytowych, zgodnie z podjętymi między nimi a Spółką uzgodnieniami, nie otrzymują od niej z tego tytułu żadnego wynagrodzenia. Osoby te nie są powiązane ze Spółką, w szczególności, pomiędzy Spółką a osobami fizycznymi nie istnieją powiązania, o których mowa w art. 11 ustawy o podatku CIT.

Osoby fizyczne udzielające Spółce nieodpłatnych poręczeń kredytów bankowych nie prowadzą profesjonalnej działalności w zakresie tego rodzaju usług finansowych. Innymi słowy, udzielenie Spółce przez osoby fizyczne poręczeń kredytów bankowych nie stanowi realizacji profesjonalnej działalności gospodarczej tych osób.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy poręczenia kredytów bankowych nieodpłatnie udzielone Spółce przez niepowiązane z nią osoby fizyczne, nieprowadzące działalności gospodarczej w zakresie profesjonalnego udzielania poręczeń kredytowych, stanowią dla Spółki przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń?

Zdaniem Wnioskodawcy, poręczenia kredytowe udzielane jej nieodpłatnie przez niepowiązane ze Spółką osoby fizyczne, nieprowadzące profesjonalnej działalności w zakresie udzielania poręczeń kredytowych, nie stanowią dla Spółki przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku o podatku CIT, przychodem podatkowym jest, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (z wyłączeniami niemającymi zastosowania niniejszej w sprawie).

W myśl art. 12 ust. 6 ustawy o CIT. wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
   
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
   
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu - w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu;
   
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług łub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Przepisy ustawy o podatku CIT nie wyjaśniają, co należy rozumieć pod pojęciem świadczeń nieodpłatnych. Jak wynika z ukształtowanego orzecznictwa sądowo-administracyjnego, pojęcie nieodpłatnych świadczeń na gruncie podatkowym obejmuje wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 16.10.2006 r., sygn. akt II FPS 1/06).

W celu odniesienia powyższych przepisów do analizowanego w niniejszym wniosku stanu faktycznego na wstępie należałoby dokonać analizy charakteru specyfiki instytucji poręczenia.

Zgodnie z art. 876 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

Umowa poręczenia może mieć charakter nieodpłatny lub odpłatny. W przypadku braku ustalenia w umowie poręczenia wielkości wynagrodzenia należnego poręczycielowi przyjmuje się, że nie przysługuje mu wynagrodzenie z tytułu zawartej umowy ani od dłużnika, ani od wierzyciela. W praktyce, umowy poręczeń często zawierane są nieodpłatnie, natomiast motywy, dla których poręczyciel przyjmuje na siebie odpowiedzialność, mogą być bardzo różne.

W opinii Spółki, w sytuacji analizowanej w niniejszym wniosku, ustalenie po jej stronie przychodu podatkowego z tytułu poręczeń kredytów bankowych udzielonych jej nieodpłatnie przez niepowiązane ze Spółką osoby fizyczne jest niemożliwe, przede wszystkim, ze względu na brak możliwość ustalenia wartości tych świadczeń, na gruncie przepisów w zakresie podatku CIT.

Metody kalkulacji przychodu podatkowego z tytułu świadczeń nieodpłatnych określa art. 12 ust. 6 ustawy o podatku CIT.

Zgodnie z tym przepisem, wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się, w następujący sposób:

1. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
   
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
   
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu - w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu;
   
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W przypadku Spółki, nie istnieje możliwość ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń w postaci udzielonych jej nieodpłatnie poręczeń kredytów bankowych, a to z uwagi na fakt iż:

1. Osoby fizyczne, które udzielają Spółce nieodpłatnych poręczeń bankowych nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie tego rodzaju usług finansowych. Innymi słowy, udzielenie Spółce przez osoby fizyczne poręczeń jej kredytów bankowych nie jest realizacją profesjonalnej działalności gospodarczej tych osób. Tym samym, brak możliwości ustalenia po stronie Spółki przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń według cen stosowanych przez osoby fizyczne wobec innych odbiorców.
   
2. Brak zastosowania w niniejszej sprawie - przedmiotem nieodpłatnych świadczeń nie są usługi nabyte.
   
3. Brak zastosowania w niniejszej sprawie - przedmiotem nieodpłatnych świadczeń nie jest lokal.
   
4. Poręczenia kredytów bankowych Spółki są jej udzielane na warunkach rynkowych. Osoby fizyczne udzielające poręczeń kredytowych nie są powiązane ze Spółką, w szczególności, pomiędzy Spółką a osobami fizycznymi udzielającymi jej poręczeń nie istnieją powiązania, o których mowa w art. 11 ustawy o podatku CIT. W analizowanej sytuacji, warunki poręczeń kredytowych są zatem ustalane między podmiotami niepowiązanymi, na warunkach rynkowych.
   
   

Brak powiązań między Spółką a osobami fizycznymi udzielającymi jej poręczeń kredytów bankowych, w opinii Spółki, jednoznacznie przemawia za prawidłowością uznania, iż warunki udzielania tych poręczeń są ustalane zgodnie z zasadami rynkowymi, na warunkach rynkowych i według „cen rynkowych”. Brak odpłatności z tytułu poręczeń bankowych jest sytuacją często występującą w praktyce, w szczególności, w przypadku poręczeń kredytowych udzielanych przez podmioty nieprofesjonalne.

Fakt, iż osoby fizyczne udzielające Spółce nieodpłatnych poręczeń kredytów bankowych nie prowadzą profesjonalnej działalności gospodarczej w tym zakresie, powoduje również, że nie istnieje możliwość ustalenia wartości tych nieodpłatnych świadczeń na podstawie cen stosowanych przez podmioty profesjonalnie świadczące tego rodzaju usługi finansowe. Cena rynkowa danego świadczenia powinna być ustalana z uwzględnieniem jego charakteru a także wszystkich okoliczności udostępnienia czy realizacji tego świadczenia. Odnoszenie poręczeń kredytowych udzielanych przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej w tym zakresie do poręczeń kredytowych udzielanych przez podmioty profesjonalnie świadczące tego rodzaju usługi finansowe nie doprowadziłoby, zdaniem Spółki, do ustalenia ceny rynkowej tego świadczenia. W szczególności, ze względu na fakt, iż ceny poręczeń kredytów bankowych, stosowane prze podmioty profesjonalne, obejmują często dodatkowe usługi finansowe, czy też są częścią kompleksowych usług finansowych świadczonych przez wyspecjalizowane w tym zakresie instytucje finansowe, np. banki.

Ewentualną możliwością ustalenia ceny rynkowej nieodpłatnych poręczeń kredytów bankowych udzielanych Spółce przez osoby fizyczne byłoby odniesienie tych poręczeń i warunków ich udzielenia (takich jak: okres poręczenia, wysokość i oprocentowanie poręczanego kredytu, sytuacja finansowo-majątkowa kredytobiorcy- Spółki) do poręczeń bankowych udzielanych na rynku podmiotom gospodarczym przez osoby fizyczne (osoby prywatne). Zgodnie z najlepszą wiedzą Spółki, nie istnieją jednak ogólnodostępne dane pozwalające na precyzyjne ustalenie takiej ceny, przy uwzględnieniu wszystkich warunków udzielanych poręczeń kredytowych. Należy również podkreślić, iż w praktyce gospodarczej, umowy poręczeń często zawierane są nieodpłatnie.

Tym samym, w opinii Spółki, poręczenia kredytowe udzielane jej nieodpłatnie przez niepowiązane z nią osoby fizyczne, nieprowadzące profesjonalnej działalności gospodarczej w tym zakresie, spełniają warunki rynkowe, są udzielane na warunkach rynkowych.

Reasumując powyższe, na gruncie ustawy o podatku CIT, Spółka nie ma możliwości precyzyjnego ustalenia wartości niepłatnych poręczeń kredytów bankowych udzielanych jej przez osoby fizyczne.

Zgodnie natomiast ze stanowiskiem wielu sądów administracyjnych, brak możliwości ustalenia jednego z elementów stosunku prawno-podatkowego (tutaj: wartości przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia) czyni niemożliwym powstanie obowiązku podatkowego (tutaj: powstanie przychodu podatkowego), a w konsekwencji ustalenie zobowiązania podatkowego (tak m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20.02.2013 r., sygn. akt II FSK 1256/11). Do podobnych, jak Spółka, wniosków doszedł również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 19.06.2008 r., sygn. akt I SA/Gl 248/08, analizując sprawę nieodpłatnego poręczenia kredytowego i możliwości ewentualnego przypisania przychodu podatkowego po stronie podmiotu, którego zobowiązania kredytowe są poręczane. Sąd wskazał w wyroku, iż: „z oczywistych względów do określenia wartości nieodpłatnego świadczenia, w rozpatrywanej sprawie, nie będą miały zastosowania pkt 2-3 art. 12 ust. 6 (ustawy o podatku CIT). Analizowanego przypadku nie można też odnieść, zdaniem Sądu, do regulacji określonej w pkt l i 4 tego przepisu”. W wyroku tym skład orzekający uznał również, że poręczenie kredytu bankowego udzielone nieodpłatnie przez podmiot, który nie jest uprawniony do odpłatnego świadczenia tego typu usług finansowych, nie może zostać uznane za nieodpłatne świadczenie.

Ponadto, należy wskazać, iż poręczenie kredytu jest jedynie jego zabezpieczeniem, a kredytobiorca nie uzyskuje korzyści majątkowych w momencie poręczenia kredytu. O ewentualnych korzyściach majątkowych po stronie kredytobiorcy, otrzymanych kosztem poręczyciela kredytu, można byłoby mówić dopiero w momencie spłaty kredytu lub jego części przez poręczyciela.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi (wyrok z dnia 4 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/Łd 51/08) w sytuacji, kiedy podatnik zaciąga oprocentowany kredyt bankowy, a więc korzysta odpłatnie ze środków pieniężnych udzielonych przez bank, poręczenie udzielone przez inny podmiot stanowi jedynie zabezpieczenie udzielonego kredytu, a podatnik nie uzyskuje korzyści majątkowych kosztem tego podmiotu. Podobne stanowisko zajął także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18.06.2008 r., sygn. akt III SA/Wa 665/08.

Z kolei, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10.10.2001 r., sygn. akt III SA 121/00 oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27.10.2004r., sygn. akt III SA 3060/02 orzekł, że do nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie dochodzi jedynie w wyniku samego podpisania umów zobowiązujących do wykonania usług. Przychód powstać może dopiero wtedy, gdy świadczenia będące przedmiotem umów zostałyby wykonane. Zatem poręczenie kredytu bankowego, w chwili zawarcia porozumienia/umowy poręczenia, nie rodzi po stronie uzyskującego poręczenie żadnych korzyści majątkowych.

Nieodpłatne udzielenie poręczenia jest zdarzeniem obojętnym podatkowo zarówno dla podmiotu poręczającego, jaki podmiotu, którego zobowiązanie jest tym poręczeniem zabezpieczane.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie również wśród części organów podatkowych, między innymi, w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 01.03.2010, nr IBPBI/2/423-1489/09/PC.

Spółka ma świadomość, iż zarówno część sądów administracyjnych jaki organów podatkowych wyraża w analizowanej kwestii również odmienne poglądy, są one jednak wydawane zasadniczo w odmiennych od analizowanego stanach faktycznych, w których poręczenia kredytowe (gwarancje) są udzielane między podmiotami powiązanymi. Natomiast, w stanie faktycznym analizowanym w niniejszym wniosku poręczenia kredytowe są udzielane miedzy podmiotami niezależnymi - pomiędzy Spółką a osobami fizycznymi udzielającymi jej nieodpłatnie poręczeń kredytowych nie istnieją powiązania, w szczególności powiązania, o których mowa w art. 11 ustawy o podatku CIT.

W związku z powyższym, w opinii Spółki, poręczenia kredytowe udzielane jej nieodpłatnie przez niepowiązane ze Spółką osoby fizyczne, nieprowadzące profesjonalnej działalności w zakresie poręczeń kredytowych, nie stanowią dla Spółki przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851) – dalej updop nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1 - 3 i 3c i ust. 4b, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (ust. 4, ust. 4d).

Z istoty podatku dochodowego od osób prawnych wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”. Zgodnie z wykładnią gramatyczną, odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowała się linia orzecznicza, zgodnie z którą pojęcie „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy” (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02, potwierdzona uchwałą powiększonego składu NSA z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

W świetle powyższego, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe. Istotą „nieodpłatnego otrzymania” jest brak świadczenia wzajemnego, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów. Nieodpłatnym świadczeniem jest uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu.

Wartość nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń oraz wartość nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie otrzymanych rzeczy i praw stanowiących przychody podatkowe ustala się na podstawie art. 12 ust. 5 - 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 6 ustawy, wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
   
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
   
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu - w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu,
   
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności, w szczególności zbadania, czy należy ona do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

W przedmiotowej sprawie mowa jest o nieodpłatnym poręczeniu kredytów bankowych przez osoby fizyczne nie prowadzące działalności w tym zakresie.

O uznaniu nieodpłatnego poręczenia za nieodpłatne świadczenie, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, można mówić, jeżeli:

• jedna ze stron otrzymuje materialną korzyść w związku z poręczeniem, której wartość można wycenić,
  
• udzielenie poręczenia nie pociąga za sobą żadnych kosztów bądź świadczenia wzajemnego ze strony podmiotu je otrzymującego,
  
• udzielenie poręczenia jest związane z wolą poręczyciela, co oznacza, że jest on gotowy udzielić poręczenia bez wynagrodzenia.
  
  

W przedmiotowej sprawie Spółka otrzymuje poręczenie kredytów bankowych. Otrzymuje je nieodpłatnie. Udzielenie poręczenia skutkuje przyjęciem przez poręczającego finansowego ryzyka niewywiązania się Spółki ze swojego zobowiązania względem wierzyciela. Ryzyko to posiada określoną wartość, tj. cenę, którą uzyskująca poręczenie Spółka w normalnych warunkach rynkowych musiałaby poręczycielowi zapłacić.

W konsekwencji należy uznać, iż, w przedstawionym stanie faktycznym występują wszystkie wskazane przesłanki do uznania otrzymanego przez Spółkę poręczenia za nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, co skutkuje powstaniem przychodu z tego tytułu.

Organ nie zgadza się z argumentem Spółki, że „ustalenie po jej stronie przychodu podatkowego z tytułu poręczeń kredytów bankowych udzielonych jej nieodpłatnie przez niepowiązane ze Spółką osoby fizyczne jest niemożliwe, przede wszystkim, ze względu na brak możliwość ustalenia wartości tych świadczeń, na gruncie przepisów w zakresie podatku CIT” oraz „Osoby fizyczne, które udzielają Spółce nieodpłatnych poręczeń bankowych nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie tego rodzaju usług finansowych. Innymi słowy, udzielenie Spółce przez osoby fizyczne poręczeń jej kredytów bankowych nie jest realizacją profesjonalnej działalności gospodarczej tych osób. Tym samym, brak możliwości ustalenia po stronie Spółki przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń według cen stosowanych przez osoby fizyczne wobec innych odbiorców”.

Zgodnie z art. 12 ust. 6 pkt 4 wartość nieodpłatnych świadczeń na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Oznacza to, że przychodem z nieodpłatnego świadczenia jest równowartość rynkowego wynagrodzenia, jakie Spółka musiałaby zapłacić za poręczenie spłaty jej zobowiązań. Dla możliwości zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 updop nie ma znaczenia, czy udzielający poręczenie zajmuje się profesjonalnie prowadzeniem tego typu działalności gospodarczej. Istotne jest jedynie, czy po stronie podatnika wystąpi wymierna korzyść finansowa. A korzyść ta polega na tym , że podatnik nie ponosi wydatków, które by poniósł, gdyby nie nieodpłatne świadczenie. W warunkach rynkowych bowiem poręczenie kredytu bankowego zwykle dokonywane jest odpłatnie przez podmioty świadczące tego typu usługi np. przez banki.

Stanowisko takie potwierdza aktualna linia orzecznicza sądów administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 12.12.2008 r. sygn. akt II FSK 1361/07, wyrok NSA z dnia 08.12.2009 r. sygn. akt II FSK 1156/08, wyrok NSA z dnia 26.01.2010 r. sygn. akt II FSK 1417/08 oraz wyrok NSA z dnia 12.03.2010 r. sygn. akt II FSK 1776/08, z dnia 19.04.2013 r. II FSK 1755/11).

Spółka zaś wskazała nieaktualną linię orzeczniczą. Jednocześnie wskazując wyroki sądowe, które jej zdaniem potwierdzają jej stanowisko o braku przychodu przy nieodpłatnym poręczeniu nie uwzględniła faktu, że np. wyrok o sygn. akt I SA/Łd 57/08 został uchylony wyrokiem o sygn. akt II FSK 1156/08, a wyrok sygn. akt I SA/Gl 248/08 został uchylony wyrokiem sygn. akt II FSK 1776/08.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w opisanym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.