Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-422/14-2/KK/AO
z 4 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z 6 maja 2014 r. (data wpływu 12 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zapłaty podatku VAT należnego z tytułu sprzedaży działek- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zapłaty podatku VAT należnego z tytułu sprzedaży działek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 26 lipca 2000 r. za aktem notarialnym Strona otrzymała w drodze darowizny od rodziców niezabudowną działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym 34/15 o powierzchni 68 arów. Dla powyższej nieruchomości nie ma uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Ponieważ od 1991 roku stałym miejscem zamieszkania Strony jest terytorium Niemiec, Strona podjęła decyzję o sprzedaży ww. nieruchomości. W tym celu Strona umieściła ogłoszenie na stronie internetowej. Wnioskodawca nie występował do biur nieruchomości z ofertą sprzedaży. Z uwagi na brak zainteresowania nabyciem jednej dużej działki gruntu, Wnioskodawca zdecydował się na podział nieruchomości i na sprzedaż mniejszych działek gruntu. Potencjalni nabywcy ww. działek gruntu wyrazili wolę zakupu mniejszych działek.

W związku z tym Strona wnioskiem z dnia 24 marca 2014 r. wystąpiła do Urzędu Gminy w P. o wydanie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie sześciu budynków rekreacji indywidualnej wraz z infrastrukturą techniczną na działce Z., gmina P..

Pismem z dnia 10 kwietnia 2014 r. Wójt Gminy P. przedłożył do uzgodnienia projekt decyzji o warunkach zabudowy ww. nieruchomości. Z projektu decyzji o warunkach zabudowy wynika m.in., że:

• zagospodarowanie terenu dotyczy budowy sześciu budynków rekreacji indywidualnej wraz z infrastrukturą techniczną,
  
• w celu uzyskania pozwolenia na budowę inwestycji należy złożyć stosowny wniosek w Starostwie Powiatowym załączając dokumentację projektową wraz z uzgodnieniami wymaganymi przepisami odrębnymi oraz oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane,
  
• teren inwestycji nie posiada obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,
  
• teren inwestycji w dotychczas obowiązującym planie miejscowym był przeznaczony na cele rolne,
  
• ww. działka nie jest zabudowana budynkami,
  
• wnioskowana inwestycja jest położona w sąsiedztwie co najmniej jednej działki budowlanej zabudowanej obiektem budowlanym w rozumieniu przepisów budowlanych, teren wnioskowanej inwestycji nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne w rozumieniu przepisów o ochronie gruntów rolnych i leśnych.
  
  

Wnioskodawca nie zamierza występować o pozwolenie na budowę sześciu budynków rekreacji indywidualnej, celem było jedynie dokonanie podziału nieruchomości na mniejsze działki gruntu i znalezienie potencjalnych nabywców. O pozwolenie na budowę będą występować osobiście nabywcy poszczególnych działek.

Ponadto Wnioskodawca:

1. nie prowadził jakichkolwiek działań marketingowych, które obejmują wiele zagadnień, m.in. takich jak:
   • odnajdowanie i ocenianie możliwości rynkowych, prowadzących do zaspokojenia potrzeb określonych odbiorców (nabywców) oraz dokładne ustalenie tych potrzeb,
     
   • opracowywanie w oparciu o tę wiedzę produktu oraz strategii jego dystrybucji,
     
   • przygotowanie odpowiedniej strategii ceny i promocji,
     
   • reklama i informacja o produkcie,
2. nie uzbroił terenu w infrastrukturę techniczną,
   
3. nie prowadził i nie prowadzi profesjonalnego obrotu nieruchomościami,
   
4. nie wykorzystywał przedmiotowej nieruchomości do działalności gospodarczej ani rolniczej,
   
5. nie uzyskiwał stosownych dopłat,
   
6. przedmiotowa nieruchomość stanowi majątek osobisty Strony.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu przyszłej planowanej sprzedaży podzielonych działek gruntu Wnioskodawca stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obowiązanym do zapłaty podatku VAT należnego z tytułu sprzedaży tych działek?

Stanowisko Wnioskodawcy,

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Podatnikami podatku od towarów i usług, po myśli art. 15 ust. 1 ww. ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Przy czym, z ust. 2 art. 15 wynika, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jednocześnie ustawodawca w art. 2 pkt 15 ww. ustawy podał definicję legalną „działalności rolniczej”, i tak pod pojęciem „działalności rolniczej, należy rozumieć: produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro” fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Zatem w sytuacji prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy, w tym działalności rolniczej, po spełnieniu warunków ustawowych, dana osoba staje się podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zdaniem Strony, czynność odpłatnego zbycia działek gruntu, wydzielonych w drodze wydania decyzji o warunkach zabudowy, stanowiących majątek osobisty, który nigdy nie był wykorzystywany do celów działalności gospodarczej, jak również nigdy nie był wykorzystywany do jakiejkolwiek działalności rolniczej - nie będzie podlegać regulacjom zawartym w ustawie o podatku od towarów i usług, tj. czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie zarówno w dotychczasowym orzecznictwie sądów krajowych, jak i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).

Jak wskazał TSUE w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C- 180/10 i C-181/10 w przypadku wykonywania czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, czynności te nie mogą same z siebie być uważane za prowadzenie działalności gospodarczej. Trybunał zwrócił uwagę na to, że nie jest decydującym dokonanie przez sprzedającego podziału gruntu w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, jak również takiego charakteru nie ma długość okresu w jakim transakcje następowały, ani wysokość osiągniętego ze sprzedaży przychodu, ani sama liczba i zakres transakcji sprzedaży. W ocenie TSUE, powyższe okoliczności mogą odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym.

Jednocześnie TSUE wskazał, że dopiero, gdy osoba fizyczna podejmuje aktywne działania z zakresu obrotu nieruchomościami angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE (którego odpowiednikiem jest art. 15 ust. 2 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług) - można uznać ją za podatnika podatku od towarów i usług. Przykładowo TSUE wskazał co należy rozumieć pod pojęciem „aktywne działania”. Zdaniem TSUE, aktywne działania mogą polegać np. na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych, gdyż działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Pod pojęciem „aktywne działania” w zakresie obrotu nieruchomościami, które to działania powodują, że osoba fizyczna działa, jak handlowiec, należy również rozumieć czynności polegające na skupowaniu działek, a następnie ich odsprzedaży.

Mając na uwadze stanowisko wyrażone w ww. wyroku TSUE, krajowe sądy administracyjne przyjmują również, iż dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak ewentualne uzbrojenie terenu oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia.

Zdaniem sądów administracyjnych, działania powyższe wskazywać bowiem mogą na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, przybierającą formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Za aktualne i korespondujące z powyżej sformułowanymi tezami przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej są również tezy dotychczas reprezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, np.:

• z wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2007 r., sygn, akt I FSK 603/06, gdzie Sąd wskazał tezy, którymi należy kierować się dokonując oceny prawnej zwrotu „działalności gospodarczej i zamiaru wykonywania czynności w sposób częstotliwy” użytego w art. 15 ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług,
  
• z wyrokiem z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w którym Naczelny Sąd Administracyjny w składzie 7 sędziów dokonał interpretacji norm prawnych zawartych w art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 15 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług na gruncie brzmienia art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 VI Dyrektywy (obecnie art. 2 ust. 1 lit. a) i c); art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE). Dokonując wykładni norm prawa krajowego, Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił również stanowisko Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wyrażone np. w sprawie C-291/92 pomiędzy Finanzamt Ulzen a Dieter Ambrecht.
  
  

Mając na uwadze czynności przykładowo wskazane przez TSUE w ww. wyroku w sprawie C-180/10 i C-181/10, jak i wskazanych w orzecznictwie sądów administracyjnych, jako czynności, których nie można zaliczyć do czynności przekraczających zwykły zarząd nieruchomością, w niniejszej sprawie należy zaliczyć prawny przymus wystąpienia o wydanie warunków zabudowy mających charakter równoważny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Treść art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r., poz. 647 z późn. zm.) ustanawia zasadę, iż w przypadku zmiany zagospodarowania terenu (w sytuacji braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego), polegającej na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmianie sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy.

W przywołanym stanie prawnym, aby Strona mogła dokonać sprzedaży kilku mniejszych działek wyodrębnionych z większej to musiała dokonać podziału nieruchomości. Aby można było dokonać podziału nieruchomości to musiał istnieć plan zagospodarowania przestrzennego. Ponieważ dla obszaru miejscowości Z. nie uchwalono planu zagospodarowania przestrzennego Strona chcąc dokonać podziału nieruchomości na mniejsze działki gruntu musiała zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa wystąpić z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy.

Podkreślenia wymaga, iż decyzja o warunkach zabudowy nie wywołuje skutków materialnoprawnych, nie rodzi ona bowiem żadnych uprawnień, ani obowiązków, gdyż stanowi ona jedynie promesę uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę i nie może stanowić samodzielnej podstawy do podjęcia działań inwestycyjnych (tak Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w postanowieniu z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. akt I OZ 479/11 i z dnia 13 października 2011 r., sygn. akt II OZ 964/11).

Bezspornie zatem należy uznać, że w opisanym stanie faktycznym i prawnym, Wnioskodawca nie spełnia przesłanek do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług. W związku z tym, odpłatna sprzedaż oddzielnie każdej wyodrębnionej w drodze decyzji o warunkach zabudowy działki gruntu - nie będzie podlegać regulacjom ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a tym samym Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku naliczania podatku należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ww. ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Art. 15 ust. 1 ustawy, stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ww. ustawy).

Powyższe przepisy wskazują, że dostawa Nieruchomości, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku Nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skutkiem tego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy także zauważyć, że Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W opisanym zdarzeniu, Wnioskodawca otrzymał w drodze darowizny od rodziców niezabudowaną działkę grunt. Ponieważ od 1991 roku stałym miejscem zamieszkania Strony jest terytorium Niemiec, Strona podjęła decyzję o sprzedaży ww. nieruchomości. W tym celu Wnioskodawca umieścił ogłoszenie na stronie internetowej. Wnioskodawca nie występował do biur nieruchomości z ofertą sprzedaży. Z uwagi na brak zainteresowania nabyciem jednej dużej działki gruntu, Strona zdecydowała się na podział nieruchomości i na sprzedaż mniejszych działek gruntu. Dla powyższej nieruchomości nie ma uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Potencjalni nabywcy ww. działek gruntu wyrazili wolę zakupu mniejszych działek. W związku z tym Wnioskodawca wystąpił do Urzędu Gminy w P. o wydanie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie sześciu budynków rekreacji indywidualnej wraz z infrastrukturą techniczną - celem Strony było jedynie dokonanie podziału nieruchomości na mniejsze działki grunty i znalezienie potencjalnych nabywców.

Analiza przedstawionego we wniosku zdarzenia w odniesieniu do obowiązujących przepisów pozwala stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży Nieruchomości nie będzie działać jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Przedmiotowa nieruchomość stanowi majątek osobisty Wnioskodawcy. Wnioskodawca nabył Nieruchomość w drodze darowizny. Wnioskodawca nie wykorzystywał tej Nieruchomości do żadnych celów, w tym nie oddał do korzystania innym podmiotom, nie uzbroił terenu w infrastrukturę techniczną, nie uzyskiwał dopłat, nie wykorzystywał przedmiotowej nieruchomości do działalności gospodarczej, nie prowadził i nie prowadzi profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Na Nieruchomości nie były dokonywane jakiekolwiek zmiany. Wnioskodawca nie zamierza występować o pozwolenie na budowę sześciu budynków rekreacji indywidualnej. Wnioskodawca dokonał podziału na mniejsze działki celem znalezienia potencjalnych nabywców. Nic zatem nie wskazuje, że działania Wnioskodawcy są podobne do działań, które mogłyby kwalifikować Wnioskodawcę do uznania Go za podmiot profesjonalnie zajmujący się obrotem nieruchomościami.

A zatem sprzedaż działek o których mowa we wniosku, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Sprzedaż działek nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy. Po stronie Podatnika nie wystąpi więc obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu dokonania planowanej transakcji.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.