INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 kwietnia 2014 r. (wpływ do Biura – 6 maja 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania przychodów uzyskiwanych z tytułu udostępniania powierzchni na stronie internetowej –jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania przychodów uzyskiwanych z tytułu udostępniania powierzchni na stronie internetowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca dysponuje prawem wynikającym z rejestracji domeny internetowej. Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę dzierżawy powierzchni na stronie internetowej zlokalizowanej (wyświetlanej) w ramach tej domeny internetowej. Na tej powierzchni wydzierżawiający zamierza zamieścić przekaz komercyjny skierowany do użytkowników strony internetowej.

Zgodnie z negocjowaną umową dzierżawy Wnioskodawca jako wydzierżawiający oddaje dzierżawcy do używania i pobierania pożytków na czas nieokreślony powierzchnię strony internetowej zlokalizowanej w domenie X, zwanej dalej stroną internetową.

Przedmiotem dzierżawy jest część powierzchni strony internetowej. Wydzierżawiający zastrzega sobie i pozostawia sobie prawo do pełnego i nieskrępowanego korzystania z części strony internetowej znajdującej się bezpośrednio pod częścią stanowiącą przedmiot dzierżawy, przy czym stosunek części wydzierżawianej do części pozostającej w dyspozycji wydzierżawiającego wyniesie 3:1. Wydzierżawiający zobowiązuje się nie wykorzystywać części strony pozostającej w jego władaniu w celu prezentacji przekazu stawiającego dzierżawcę lub jego ofertę handlową w niekorzystnym świetle. Jeżeli dla realizacji uprawnień wydzierżawiającego, określonych wyżej, niezbędne będzie współdziałanie dzierżawcy, wówczas dzierżawca jest zobowiązany dołożyć wszelkich starań, aby wydzierżawiający mógł zrealizować przysługujące mu prawa.

W trakcie wykonywania umowy wydzierżawiający traci swoje władztwo nad częścią strony internetowej wydzierżawiający nie może korzystać ze strony internetowej (lub jej części), ani udostępnić jej do korzystania innemu podmiotowi. W trakcie wykonywania niniejszej umowy dzierżawca ma prawo przekazać władztwo nad stanowiącą przedmiot niniejszej umowy częścią strony internetowej osobom trzecim, odpłatnie lub bez wynagrodzenia, jednak na okres nie dłuższy, niż okres wykonywania niniejszej umowy.

W zamian za określone wyżej świadczenie wydzierżawiający otrzyma czynsz dzierżawny. Czynsz ten nie obejmie w żadnej mierze zapłaty za korzystanie ze znaku towarowego, o którym mowa wyżej.

Wnioskodawca nie zamierza zawrzeć takiej umowy z innymi podmiotami, tylko z jednym przedsiębiorcą i tylko jedną długofalową umowę. Przedsiębiorca ten sam zgłosił się do Wnioskodawcy z ofertą zawarcia takiej umowy. Wnioskodawca nie poszukiwał ani nie poszukuje aktywnie kontrahentów, którzy chcieliby wydzierżawić powierzchnię na stronie internetowej. Wnioskodawca nie dysponuje wyspecjalizowanymi urządzeniami czy sprzętem do świadczenia usług dzierżawy. Wnioskodawca wcześniej nie wydzierżawiał powierzchni na stronie internetowej i nie to było pierwotnym celem zarejestrowania przez Wnioskodawcę omawianej domeny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przychody podatnika, który w ramach omawianej umowy będzie wydzierżawiającym powierzchnię na stronie internetowej, można zaliczyć do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą...

Wnioskodawca uważa, że tak omawiane przychody stanowią przychody ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca przedstawia niżej orzecznictwo sądów oraz stanowisko Ministra Finansów w kwestiach objętych niniejszym wnioskiem, a zaprezentowane w cyt. wyrokach sądów oraz interpretacjach indywidualnych argumenty w pełni uzasadniają poprawność stanowiska Wnioskodawcy:

• Prawomocny wyrok sądu wyższej instancji – Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 marca 2012 r. w sprawie II FSK 1548/10, w którym stwierdzono w uzasadnieniu: „wynagrodzenia wypłacane przez spółkę, zajmującą się świadczeniem usług reklamowych, osobom fizycznym – właścicielom stron internetowych (nie prowadzącym w tym zakresie działalności gospodarczej) z tytułu umów pozwalających na korzystanie z części stron internetowych i na zamieszczanie reklam w części oddanej do korzystania, należało zakwalifikować jako przychody z tytułu umów nienazwanych o podobnym charakterze do umów dzierżawy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.”.
• Orzeczenie WSA w Łodzi z 29 czerwca 2012 r. w sprawie I SA/Łd 657/12: „Sąd podzielił stanowisko skarżącego, że ze stanu faktycznego wskazanego we wniosku wynika, iż udostępnianie ściśle określonego miejsca pod reklamy na stronie internetowej ma charakter umowy zbliżonej do umowy dzierżawy, o której mowa w art. 693 § 1 k.c. (...). Na podstawie art. 693 § 1 k.c. przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. zgodnie natomiast z art. 709 k.c. przepisy o dzierżawie rzeczy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw. W rezultacie, zgodnie z obowiązującymi regułami prawa cywilnego, przedmiotem dzierżawy może być jedynie rzecz (przedmiot materialny) i prawo. W ocenie sądu umowa o udostępnienie do używania strony internetowej, nie posiada podstawowej cechy umowy dzierżawy jaką jest wydanie rzeczy do używania i pobierania pożytków. storna internetowa nie jest bowiem rzeczą. pomimo niematerialnego lecz wirtualnego charakteru - strona internetowa nie do końca też może być prawem. (...). W ocenie sądu umowa udostępniająca do używania stronę internetową jest umową nienazwaną, zbliżoną jednak do umowy dzierżawy. jej celem jest bowiem, „wydanie” kontrahentowi, za wynagrodzeniem, strony internetowej (lub jej części - jak w niniejszym przypadku) do korzystania poprzez umieszczanie na niej reklam swoich klientów. W tym też momencie właściciel strony internetowej traci niejako swoje władztwo, gdyż nie może korzystać ze swojej strony (lub jej części), ani udostępnić jej do korzystania innemu podmiotowi. Zakres obowiązków stron takich umów jest zatem analogiczny jak w umowie dzierżawy. W tej sytuacji wynagrodzenie otrzymywane przez skarżącego należało zakwalifikować do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem źródłami przychodów są: najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą”.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, choć można omawianą w niniejszym wniosku umowę być może zaliczyć do umów nienazwanych, to jednak przepisy Kodeksu cywilnego - art. 709 - nakazują do dzierżawy praw stosować przepisy dotyczące dzierżawy rzeczy, a zatem i przepisy prawa podatkowego. Źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy, nie jest ponadto określone precyzyjnie jako najem i dzierżawa, są to również umowy o podobnym charakterze, zatem nie tylko nawet umowy dzierżawy praw, ale i podobne do umowy dzierżawy umowy udostępniające część wirtualnej powierzchni mogą generować przychód z tego źródła. Nie jest zatem zasadny argument podnoszony niekiedy przez organy, zgodnie z którym brak możliwości precyzyjnego przyporządkowania przychodu do omawianego źródła powoduje, iż jest to przychód z tzw. innych źródeł. Należy wziąć przecież pod uwagę, iż zwrot „umowy podobne” użyty w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy, jest zwrotem niedookreślonym, zatem nie jest możliwe precyzyjne zinterpretowanie przepisu przy zastosowaniu językowych metod interpretacji. Jeżeli zaś wziąć pod uwagę, że przepis nie określa płaszczyzny podobieństwa w stosunku do umowy najmu, dzierżawy – to może to być jakiekolwiek podobieństwo. Organ podatkowy powinien zaś rozpatrywać wszelkie przepisy z korzyścią dla podatnika, tam gdzie istnieje wątpliwość interpretacyjna. Podatki można bowiem nałożyć jedynie przepisem rangi ustawowej i jedynie w sposób nie budzący wątpliwości. Jeżeli zatem istnieje możliwość zinterpretowania przepisu z korzyścią dla podatnika – to należy uznać owo „podobieństwo” za jakiekolwiek podobieństwo (w braku ustawowych kryteriów zawężających). Zaś przypisywanie umów nienazwanych do przychodów z innych źródeł jest całkowicie nieuzasadnione. Nie ma przy tym znaczenia sposób naliczania czynszu, bowiem jest to jedynie element kalkulacji – przy czym Wnioskodawca zwraca uwagę, iż ustalony przez niego czynsz dzierżawny nie zależy od ilości odsłon, kliknięć czy innych akcji zrealizowanych przez użytkownika.

Co więcej, grupa rozlicza przychody z programu partnerskiego właśnie jako przychody z umów najmu i dzierżawy w oparciu o posiadaną oficjalną interpretację, należy więc dziwić się kilku wydanym w roku 2013 interpretacjom Ministra Finansów, które w przypadku podmiotu znaczącego wydają inne interpretacje, niż w przypadku pojedynczych indywidualnych mało istotnych dla gospodarki i fiskusa podatników.

Warto też podkreślić, iż w omawianym przypadku wydzierżawiający nie zobowiązuje się do żadnych konkretnych świadczeń na rzecz dzierżawcy, poza udostępnieniem powierzchni. Nie świadczy usług hostingowych, nie udostępnia domeny czy nie zobowiązuje się do jakiejkolwiek obsługi związanej z wykorzystaniem przez dzierżawcę uzyskanej powierzchni. To dzierżawca zdecyduje, czy skorzysta z powierzchni wydzierżawianej i w jaki sposób.

Przychody dla czynności udostępnienia strony internetowej na cele reklamowe podmiotu trzeciego kwalifikował również WSA w Warszawie w wyroku z 5 lipca 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 25/10 oraz WSA w Krakowie w wyroku z 5 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 60/10; Pierwszy Urząd Skarbowy w Katowicach w interpretacji PDFN/415-99/06 z 7 grudnia 2006 r.

Podsumowując Wnioskodawca stwierdza, że źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy, obejmuje nie tylko umowy nazwane najmu i dzierżawy, ale i umowy podobne. W braku ustawowych kryteriów „podobieństwa” (zwrot niedookreślony) należy podczas interpretacji przepisu stosować m.in. zasadę rozstrzygania na korzyść podatnika w przypadku, gdy przepis można interpretować korzystnie dla podatnika (odpowiedź twierdząca na pytanie postawione w niniejszym wniosku) lub niekorzystnie (odpowiedź negatywna). Jednocześnie takie rozszerzające interpretowanie przepisu nie jest niemożliwe – przepis art. 10 ust. 1 pkt 6 nie jest wyjątkiem, którego nie można interpretować rozszerzająco. Jest to jeden z podstawowych przepisów. To przepis art. 10 ust. 1 pkt 9 jest wyjątkiem od zasady przyporządkowania przychodu do jednego z wyraźnie określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 źródeł – w braku innych możliwości (jedynie) są to tzw. inne źródła (poza przypadkami wyraźnie przyporządkowanymi do tego źródła).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 9 ust. 1a ww. ustawy stanowi, że jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów.

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy).

Powołana powyżej ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 źródła:

• pkt 1 – stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
• pkt 2 – działalność wykonywana osobiście;
• pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza;
• pkt 4 – działy specjalne produkcji rolnej;
• pkt 6 – najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;
• pkt 7 – kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;
• pkt 8 – odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,
-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;
• pkt 9 – inne źródła.
  
  

Ustalenie z jakiego źródła pochodzi przychód ma znaczenie dla ustalenia sposobu opodatkowania przychodu, możliwości odliczenia kosztów jego uzyskania, itp. W pewnych sytuacjach – tak jak w przedmiotowej sprawie – możliwe jest występowanie wątpliwości, do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować danego rodzaju przychód, tj. czy do tzw. innych źródeł czy też do przychodów z najmu (dzierżawy).

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Do przychodów z innych źródeł należy zatem zaliczyć każdy przychód, który spełnia łącznie dwa warunki: po pierwsze – nie jest zaliczany do źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy, a po drugie – nie jest wyłączony z przedmiotowego zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych.

Umowa najmu oraz umowa dzierżawy są umowami nazwanymi, uregulowanymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121).

Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W myśl natomiast art. 693 § 1 ww. Kodeksu przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Istotą ww. umów jest zatem oddanie innemu podmiotowi do używania, bądź używania i pobierania pożytków rzeczy w rozumieniu przepisów ww. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Przy czym, stosownie do art. 45 ww. Kodeksu cywilnego rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Z przedstawionego we wniosku stanu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca dysponuje prawem wynikającym z rejestracji domeny internetowej. Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę dzierżawy powierzchni na stronie internetowej zlokalizowanej (wyświetlanej) w ramach tej domeny internetowej. Na tej powierzchni wydzierżawiający zamierza zamieścić przekaz komercyjny skierowany do użytkowników strony internetowej.

Zgodnie z negocjowaną umową dzierżawy Wnioskodawca jako wydzierżawiający oddaje dzierżawcy do używania i pobierania pożytków na czas nieokreślony powierzchnię strony internetowej zlokalizowanej w domenie X, zwanej dalej stroną internetową.

Przedmiotem dzierżawy jest część powierzchni strony internetowej. Wydzierżawiający zastrzega sobie i pozostawia sobie prawo do pełnego i nieskrępowanego korzystania z części strony internetowej znajdującej się bezpośrednio pod częścią stanowiącą przedmiot dzierżawy, przy czym stosunek części wydzierżawianej do części pozostającej w dyspozycji wydzierżawiającego wyniesie 3:1. Wydzierżawiający zobowiązuje się nie wykorzystywać części strony pozostającej w jego władaniu w celu prezentacji przekazu stawiającego dzierżawcę lub jego ofertę handlową w niekorzystnym świetle. W trakcie wykonywania umowy wydzierżawiający traci swoje władztwo nad częścią strony internetowej wydzierżawiający nie może korzystać ze strony internetowej (lub jej części), ani udostępnić jej do korzystania innemu podmiotowi. W trakcie wykonywania niniejszej umowy dzierżawca ma prawo przekazać władztwo nad stanowiącą przedmiot niniejszej umowy częścią strony internetowej osobom trzecim, odpłatnie lub bez wynagrodzenia, jednak na okres nie dłuższy, niż okres wykonywania niniejszej umowy. W zamian za określone wyżej świadczenie wydzierżawiający otrzyma czynsz dzierżawny.

Ponieważ przychód z tytułu udostępniania powierzchni na prywatnych stronach internetowych zarządzanych przez osobę fizyczną nie ma cech i elementów, które kwalifikowałyby go do źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 powołanej ustawy, w tym również – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – do przychodów z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy czy umów o podobnym charakterze, to przychód ten należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 tejże ustawy.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca oddaje do używania i pobierania pożytków na czas nieokreślony część powierzchni strony internetowej

Powyższe oznacza, że Wnioskodawca udostępnia jedynie przestrzeń tej strony, dysponując nią nadal, włada nią. Przedsiębiorca (który zgłosił się sam do Wnioskodawcy z ofertą zawarcia umowy) zajmuje tylko 1/3 części przestrzeni strony internetowej Wnioskodawcy, który nadal nią dysponuje. Zatem nie są wyczerpane wymogi ustawowe, o których mowa w art. 659 § 1 i 693 § 1 Kodeksu cywilnego, aby kwalifikować umowę udostępniania miejsca na stronie internetowej do umów o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy, a tym samym do przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego przychody uzyskiwane z tytułu udostępniania części własnej strony internetowej przedsiębiorcy, tj. zewnętrznemu podmiotowi zakwalifikować należy do tzw. „innych źródeł”.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za nieprawidłowe.

Wnioskodawca ze wniosku stwierdza: „W braku ustawowych kryteriów „podobieństwa” (zwrot niedookreślony) należy podczas interpretacji przepisu stosować m.in. zasadę rozstrzygania na korzyść podatnika w przypadku, gdy przepis można interpretować korzystnie dla podatnika (odpowiedź twierdząca na pytanie postawione w niniejszym wniosku) lub niekorzystnie (odpowiedź negatywna).” Organ zauważa, iż idąc za wyrokiem TK z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt K 11/06, „z Konstytucji nie wynika obowiązek przyjmowania przez ustawodawcę, w dziedzinie ciężarów i świadczeń publicznych, wyłącznie rozwiązań korzystnych dla podatników. Nie wynika też z niej obowiązek, by ustawodawca – rozstrzygając wątpliwości wynikające ze stosowania niejasnych przepisów – musiał działać zawsze na korzyść podatników.”

Odnosząc się do wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków, należy stwierdzić, iż orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Niemniej wskazać należy, że Organ interpretacyjny nie podziela stanowiska zaprezentowanego w przywołanych przez Wnioskodawcę wyrokach, czemu dał wyraz w niniejszej interpretacji.

W odniesieniu do powołanego we wniosku postanowienia znak: PDFN/415-99/06 z 7 grudnia 2006 r. Organ interpretacyjny zauważa, że postanowienie to zostało wydane w indywidualnej sprawie w innym trybie. Z dniem 1 lipca 2007 r. organem upoważnionym do wydawania interpretacji indywidualnych prawa podatkowego w odpowiedzi na wnioski złożone po tej dacie jest Minister Finansów, który prawo to przeniósł na wskazanych Dyrektorów Izb Skarbowych w tym Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach. Z tego względu powołane postanowienie nie może być podstawą do wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanej w wyniku rozpatrzenia ww. wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.