Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-1295/11/14-S/KG
z 21 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1481/12 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 5 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 67/14 – stwierdza, że stanowisko Fundacji, przedstawione we wniosku z 26 września 2011 r. (data wpływu do: Urzędu Skarbowego Poznań-Winogrady 27 września 2011 r., Biura KIP w Lesznie 5 października 2011 r.), uzupełnionym pismami z: 27 grudnia 2011 r. (data wpływu 29 grudnia 2011 r.) oraz z 9 lipca 2014 r. (data wpływu 14 lipca 2014 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla świadczonych usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla świadczonych usług. Wniosek został uzupełniony pismami z dnia: 27 grudnia 2011 r. o dokument poświadczający umocowanie osoby podpisanej pod wnioskiem do występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej oraz 9 lipca 2014 r. o pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Fundacja) jest osobą prawną, będącą jednocześnie organizacją pozarządową. Fundacja - na zasadzie § 5 swojego statutu - realizuje cele publiczne w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 16 ustawy z 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536) podejmując działania służące rozwojowi kultury muzycznej.

Fundacja sprawuje doniosłą rolę w zakresie kultury i sztuki, m.in. poprzez promocję artystów i kompozytorów polskich.

Fundacja w ramach swojej statutowej działalności organizuje koncerty polskich artystów muzyków zarówno w kraju, jak i za granicą. Zgodnie ze statutem Fundacja może prowadzić działalność gospodarczą, w tym sprzedaż biletów na koncerty, jednakże dochód z tej działalności jest zgodnie ze statutem przeznaczany wyłącznie na działalność statutową. Fundacja jest zarejestrowana jako płatnik VAT i sporadyczną sprzedaż biletów na koncerty opodatkowuje stosowną stawką podatku VAT.

Fundacja prowadziła dotąd działalność pożytku publicznego, zarówno w formie odpłatnej jak i nieodpłatnej, polegającą na organizowaniu koncertów muzyki klasycznej. W ostatnich pięciu latach Fundacja otrzymała wielokrotnie dotacje z Programów Operacyjnych Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w priorytetach: wydarzenia artystyczne/muzyka, Fryderyk Chopin 2010-promesa, edukacja kulturalna oraz promocja kultury polskiej za granicą. Fundacja otrzymała również wielokrotnie dotacje z Samorządu Województwa oraz od Miasta w ramach otwartych konkursów ofert na realizację zadań publicznych w dziedzinie kultury. Otrzymywane przez Fundację dotacje przeznaczone zostały w całości na działalność statutową Fundacji - a co za tym idzie - na działalność - pożytku publicznego.

Fundacja zamierza nadal organizować koncerty.

Do dnia 31 grudnia 2010 r., a mianowicie przed wejściem w życie nowelizacji ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) tzw. usługi związane z kulturą sklasyfikowane w załączniku nr 4, o którym była mowa w art. 43 ust. 1 pkt 1 - były zwolnione od podatku VAT.

Do 31 grudnia 2010 r. Fundacja na tej podstawie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT. Art. 43 ust. 1 pkt 1 został jednak uchylony przez art. 1 pkt 8 ustawy z 29 października 2010 r. o zmianie ustawy u podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 226, poz. 1476). Jednocześnie, ustawa nowelizująca w art. 1 pkt 8 lit. a tiret trzecie, w art. 43 ust. 1 dodała pkt 33 lit. a.

Przepis ten stanowi, że zwalnia się od podatku „usługi kulturalne świadczone przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną”. Fundacja nie jest tzw. „instytucją kultury” w rozumieniu ustawy 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123), zwanej dalej ustawą, gdyż jej organizatorem w rozumieniu art. 8 i art. 9 ustawy nie są ani organy administracji rządowej, ani jednostki samorządu terytorialnego.

Fundacją kieruje Zarząd powołany przez fundatorów, a nadzór nad nią sprawuje Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Logiczną konsekwencją powyższego jest, że Fundacja nie jest wpisana do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy rozgraniczyć pojęcie „instytucji kultury” - stypizowane w art. 8 oraz art. 9 omawianej wyżej ustawy, od pojęcia „instytucji o charakterze kulturalnym”, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT.

Skoro ustawodawca - dokonując nowelizacji w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT - wprowadził do obiegu prawnego pojęcie „instytucji o charakterze kulturalnym”, a nie pojęcie „instytucji kultury” wynikające z art. 8, 9 i 13 ustawy, oznacza to, że zamiarem ustawodawcy było nadanie tym pojęciom odmiennego znaczenia.

Z zestawienia obydwu tych pojęć wynika, iż pojęcie „instytucji o charakterze kulturalnym” jest pojęciem szerszym, aniżeli pojęcie „instytucji kultury”. Z literalnej wykładni ww. pojęć wynika, że desygnatami pojęcia „instytucji o charakterze kulturalnym” nie są wyłącznie „instytucje kultury” w rozumieniu ustawy, ale również inne podmioty o charakterze kulturalnym, które - tak jak Fundacja - prowadzą działalność społecznie użyteczną o charakterze kulturalnym. Gdyby zamiarem ustawodawcy było zwolnienie od podatku VAT wyłącznie instytucji utworzonych na mocy ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, to wówczas art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT brzmiałby „zwalnia się z podatku VAT instytucje kultury (...)”.

W tym miejscu należy odwołać się do art. 3 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 234 poz. 1536), które stanowią podstawę uznania Fundacji za instytucję o charakterze kulturalnym, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT. Fundacja prowadzi bowiem działalność społecznie użyteczną, nie działa w celu osiągnięcia zysku, natomiast do jej zadań należy prowadzenie działalności o charakterze kulturalnym, wspieranie sztuki, promocja polskich artystów i kompozytorów, ochrona dóbr kultury i dziedzictwa narodowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy świadczone przez Fundację usługi kulturalne - organizacja koncertów - stypizowane niegdyś w PKWiU pod numerem 92, po wejściu w życie przepisów ustawy z 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług - są na zasadzie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a oraz art. 43 ust. 17-19 ustawy o podatku od towarów i usług, zwolnione w całości od podatku od towarów i usług, czy też - na obowiązującym obecnie gruncie prawnym - usługi kulturalne, o których mowa powyżej - objęte będą podstawową stawką podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Fundacja jest zwolniona z obowiązku zapłaty podatku VAT od usług kulturalnych - organizacji koncertów na zasadzie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a i art. 43 ust. 17 - 19 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż spełnia ona przesłanki „instytucji o charakterze kulturalnym”, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy, natomiast dochody ze świadczonych usług - organizacji koncertów są w całości przeznaczane na kontynuację świadczonych usług. Celem usług o charakterze kulturalnym, które świadczy i zamierza świadczyć Fundacja nie jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez Fundację (podatnika) poprzez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Usługi kulturalne polegające na organizowaniu koncertów są ściśle związane z działalnością statutową Fundacji.

W dniu 5 stycznia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/443-1295/11-4/KG stwierdzając, że stanowisko Fundacji, przedstawione we wniosku z 26 wrzenia 2011 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 5 października 2011 r.) jest nieprawidłowe.

W interpretacji stwierdzono, że w analizowanej sprawie opisane we wniosku usługi świadczone przez Fundację polegające na organizacji koncertów nie spełniają przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a i lit. b ustawy), zatem podlegają opodatkowaniu podstawową stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono 25 stycznia 2012 r., natomiast odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z 9 lutego 2012 r., nr ILPP1/443/W-6/12-2/HMW (skutecznie doręczonym 13 lutego 2012 r.).

W dniu 9 marca 2012 r. wpłynęła do tut. Organu skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z 5 tycznia 2012 r.

Wyrokiem z dnia 12 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Po 358/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę na interpretację indywidualną z 5 stycznia 2012 r., nr ILPP1/443-1295/11-4/KG uznając zarzuty Strony za bezzasadne.

Pismem z 30 sierpnia 2012 r. Fundacja reprezentowana przez pełnomocnika złożyła skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku.

Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Fundacji, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 23 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1481/12 uchylił zaskarżony wyrok Sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

W wykonaniu wyroku NSA Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu ponownie rozpoznał sprawę i wyrokiem z 5 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 67/14 uchylił zaskarżoną interpretację z 5 stycznia 2012 r., nr ILPP1/443-1295/11-4/KG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1481/12 oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 5 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 67/14 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na mocy art. 5a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchylają załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku, który w pozycji 11 wymieniał jako zwolnione usługi związane z kulturą, w tym również usługi twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielanie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania (…) (ex 92) i przenoszą uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy.

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej Dz.Urz. UE. L Nr 347, str. 1 ze zm.), dalej: Dyrektywa 2006/112/WE.

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.
   
   

Natomiast na podstawie art. 132 ust. 1 lit. n Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie zwalniają świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawę towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.

Jak stanowi art. 133 Dyrektywy Rady 2006/112/WE - państwa członkowskie mogą uzależnić przyznanie podmiotom innym niż podmioty prawa publicznego każdego ze zwolnień przewidzianych w art. 132 ust. 1 lit. b), g), h), i), l), m) i n), od spełnienia, w poszczególnych przypadkach, jednego lub kilku z następujących warunków:

1. podmioty, których to dotyczy, nie mogą systematycznie dążyć do osiągnięcia zysku, przy czym ewentualne zyski nie mogą zostać rozdzielone, lecz przeznaczone na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług;
2. podmioty te muszą być zarządzane i administrowane co do zasady bez wynagrodzenia przez osoby niezainteresowane bezpośrednio ani pośrednio, ani osobiście ani przez pośredników, wynikami takiej działalności;
3. podmioty te stosują ceny zatwierdzone przez organy władzy publicznej lub nieprzekraczające wysokości takich zatwierdzonych cen lub też, w odniesieniu do tych usług, których ceny nie wymagają zatwierdzenia, stosują ceny niższe niż pobierane za podobne usługi przez przedsiębiorstwa komercyjne podlegające VAT;
4. zwolnienia nie mogą powodować zakłóceń konkurencji na niekorzyść przedsiębiorstw komercyjnych podlegających VAT.
   
   

Wynika zatem z tego, że ustawodawca europejski dał państwom członkowskim możliwość określenia, które podmioty niebędące podmiotami prawa publicznego, świadczące usługi kulturalne, będą mogły korzystać ze zwolnienia od VAT.

Polski ustawodawca zwalnia od podatku usługi kulturalne m.in. świadczone przez grupę podmiotów, określoną w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a.

Jednocześnie zgodnie z art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Z kolei art. 43 ust. 17a ustawy stanowi, że zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

W świetle ust. 18 wskazanego wyżej artykułu, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem, że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Stosownie do art. 43 ust. 19 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

1. usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
2. wstępu:
   1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
   2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
   3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
3. wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
4. usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
5. działalności agencji informacyjnych;
6. usług wydawniczych;
7. usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
8. usług ochrony praw.
   
   

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

W analizowanej sprawie zwrócić uwagę należy na cel zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT. Brzmienie tego przepisu wskazuje, że ze zwolnienia od podatku korzystać mogą usługi kulturalne oraz dostawa towarów ściśle z tymi usługami związana. Jednakże, usługi te - aby mogły korzystać ze zwolnienia - świadczone muszą być przez specyficzne podmioty. Polski prawodawca określił te podmioty, wymieniając je w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT, jako: podmioty prawa publicznego; podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym; wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej; indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Jak wynika z wyżej przytoczonego art. 43 ust. 1 pkt 33, zwalnia się od podatku usługi kulturalne (…). Ustawa o podatku od towarów i usług nie podaje definicji pojęcia „usług kulturalnych”. Jego znaczenie należy zatem ustalić w oparciu o dostępne metody wykładni. W prawie podatkowym pierwszorzędne znaczenie ma wykładnia językowa. Zatem, zgodnie z jej regułami, odnosząc się do znaczenia terminu „usługi kulturalne” w języku potocznym, możemy stwierdzić, że pod pojęciem tym kryją się usługi odnoszące się do kultury, w zakresie kultury itp. Natomiast kultura to całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości, zasad i norm współżycia przyjętych przez dane zbiorowości; wszystko to, co powstaje dzięki pracy człowieka, co jest wytworem jego myśli i działalności.

Przez potoczne rozumienie pojęcia „kultura” możemy zatem uznać całokształt wytworów materialnych i umysłowych społeczności.

Takie rozumienie pojęcia „kultura” ma jednak niewielkie znaczenie praktyczne, a już w szczególności nie spełni swojej funkcji w procesie interpretacji prawa podatkowego. Zgodnie zatem z regułami wykładni prawa, w sytuacji gdy wykładnia językowa nie przynosi oczekiwanych rezultatów, wskazanym jest sięgnięcie do wykładni systemowej oraz funkcjonalnej. W tym celu należy sięgnąć do ustaw wprost lub pośrednio odnoszących się do działalności prowadzonej w sferze kulturalnej, np. ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t.j Dz.U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123 ze zm.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, działalność kulturalna w rozumieniu niniejszej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. W myśl art. 3 ust. 2 ww ustawy, działalność kulturalna określona w art. 1 ust. 1 nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu odrębnych przepisów.

Reasumując, za usługi kulturalne możemy uznać usługi niewchodzące w zakres działalności gospodarczej w rozumieniu innych przepisów, polegające na upowszechnianiu i ochronie kultury, przez którą należy rozumieć naturalne i kulturalne dziedzictwo ludzkości o charakterze materialnym i niematerialnym, w szczególności w zakresie historii, nauki i sztuki.

Polski ustawodawca zwalnia od podatku m.in. usługi kulturalne oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną, świadczone przez grupę podmiotów, określoną w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) i b) ustawy. Warunkiem zastosowania tego zwolnienia jest zatem spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), ale także przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną, będącą jednocześnie organizacją pozarządową. Zgodnie z § 5 swojego statutu, Fundacja realizuje cele publiczne w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 16 ustawy z 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie podejmując działania służące rozwojowi kultury muzycznej. Fundacja sprawuje doniosłą rolę w zakresie kultury i sztuki, m.in. poprzez promocję artystów i kompozytorów polskich. W ramach swojej statutowej działalności Fundacja organizuje koncerty polskich artystów muzyków zarówno w kraju, jak i za granicą. Zgodnie ze statutem Fundacja może prowadzić działalność gospodarczą, w tym sprzedaż biletów na koncerty, jednakże dochód z tej działalności jest zgodnie ze statutem przeznaczany wyłącznie na działalność statutową. Fundacja jest zarejestrowana jako płatnik VAT i sporadyczną sprzedaż biletów na koncerty opodatkowuje stosowną stawką podatku VAT.

Fundacja prowadziła dotąd działalność pożytku publicznego, zarówno w formie odpłatnej, jak i nieodpłatnej, polegającą na organizowaniu koncertów muzyki klasycznej. W ostatnich pięciu latach Fundacja otrzymała wielokrotnie dotacje z Programów Operacyjnych Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w priorytetach: wydarzenia artystyczne/muzyka, Fryderyk Chopin 2010-promesa, edukacja kulturalna oraz promocja kultury polskiej za granicą. Fundacja otrzymała również wielokrotnie dotacje z Samorządu Województwa oraz od Miasta w ramach otwartych konkursów ofert na realizację zadań publicznych w dziedzinie kultury. Otrzymywane przez Fundację dotacje przeznaczone zostały w całości na działalność statutową Fundacji, a co za tym idzie na działalność pożytku publicznego. Fundacja zamierza nadal organizować koncerty.

Do 31 grudnia 2010 r. Fundacja korzystała ze zwolnienia od podatku VAT. Fundacją kieruje Zarząd powołany przez fundatorów, a nadzór nad nią sprawuje Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Logiczną konsekwencją powyższego jest, że Fundacja nie jest wpisana do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy. Fundacja prowadzi działalność społecznie użyteczną o charakterze kulturalnym. Przepis art. 3 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (t.j. z 2010 r. Dz.U. Nr 234, poz. 1536) stanowi podstawę uznania Fundacji za instytucję o charakterze kulturalnym, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT. Fundacja prowadzi bowiem działalność społecznie użyteczną, nie działa w celu osiągnięcia zysku, zaś do jej zadań należy prowadzenie działalności o charakterze kulturalnym, wspieranie sztuki, promocja polskich artystów i kompozytorów ochrona dóbr kultury i dziedzictwa narodowego.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego świadczone przez Wnioskodawcę usługi wpisują się w definicję usług kulturalnych, tym samym spełniają przesłankę przedmiotową do skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy. Warunkiem skorzystania ze zwolnienia od podatku dla usług kulturalnych - jak wyjaśniono wyżej - jest także spełnienie warunku o charakterze podmiotowym.

Fundacja nie jest podmiotem wymienionym w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy, tzn. nie jest indywidualnym twórcą lub artystą wykonawcą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, nie może zatem korzystać ze zwolnienia od podatku w oparciu o ww. przepis.

Należy zatem zbadać, czy Fundacja jest jednym z podmiotów wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy, dla których w przypadku, gdy świadczą usługi kulturalne, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku.

Wnioskodawca wskazał, że nie jest podmiotem wpisanym do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Z informacji wskazanych we wniosku nie wynika także by Fundacja była podmiotem prawa publicznego. Należy zatem wyjaśnić, czy Wnioskodawca jest podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym.

Zgodnie z art. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury. Fundacja nie stanowi żadnej z wymienionych wyżej form organizacyjnych.

Niemniej jednak w wyroku z 5 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 67/14 wydanym w niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zaznaczył, że wykładni przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług w analizowanym przypadku należy dokonać przy uwzględnieniu wykładni prawa dokonanej w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 23 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1481/12.

Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku wskazał, że opierając się na treści przepisów art. 1 ust. 1-3 i art. 3 ust. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, można stwierdzić, że działalność kulturalną mogą prowadzić nie tylko „instytucje kultury”, ale i inne podmioty nienależące do sektora finansów publicznych.

Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 ww. ustawy, działalność kulturalna w rozumieniu niniejszej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.

Państwo sprawuje mecenat nad działalnością kulturalną polegający na wspieraniu i promocji twórczości, edukacji i oświaty kulturalnej, działań i inicjatyw kulturalnych oraz opieki nad zabytkami (art. 1 ust. 2 cyt. ustawy).

W myśl art. 1 ust. 3 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może wspierać finansowo, w ramach mecenatu państwa, realizację planowanych na dany rok zadań związanych z polityką kulturalną państwa, prowadzonych przez instytucje kultury i inne podmioty nienależące do sektora finansów publicznych.

Jak stanowi art. 3 ust. 1 ww. ustawy, działalność kulturalną mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.

Inną kwestią - jak wskazał NSA w ww. wyroku - jest, że ustawodawca w ustawie tej szczegółowo uregulował tylko zasady działania „instytucji kultury” poświęcając temu cały Rozdział 2, natomiast innym podmiotom prowadzącym działalność o charakterze kulturalnym wskazał jedynie, że mają spełniać wymogi określone w przepisach niniejszej ustawy.

Ponadto NSA w przywołanym wyżej wyroku (a w ślad za nim WSA w orzeczeniu z 5 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 67/14) wskazał, że fundacją w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (t.j. Dz.U. z 1991 r. Nr 46, poz. 203 ze zm.) jest podmiot ustanowiony przez osoby fizyczne (...) bądź przez osoby prawne (...) a powołana jest do realizacji zadań społecznie lub gospodarczo użytecznych, które dotyczą przede wszystkim takich dziedzin jak ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka. Podjęcie działalności gospodarczej przez fundację pozwala na uzyskanie przez nią środków finansowych na działalność statutową. Natomiast celem Fundacji jest przede wszystkim wspieranie i promocja wszelkich działań propagujących szeroko rozumianą kulturę - dawną i współczesną. Podstawą do uznania Fundacji za instytucję o charakterze kulturalnym są przepisy ustawy z dnia 24 marca 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (t.j. Dz.U. z 2010 r., Nr 234, poz. 1536), która to ustawa reguluje zasady prowadzenia działalności pożytku publicznego przez organizacje pozarządowe w zakresie m.in. podtrzymywania i upowszechniania tradycji narodowej, pielęgnowania polskości oraz rozwoju świadomości narodowej, obywatelskiej i kulturowej (art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy), a także kultury, sztuki, ochrony dóbr kultury i dziedzictwa narodowego (art. 4 ust. 1 pkt 16 ustawy).

Jak wynika z wykładni dokonanej przez Sąd w cyt. wyżej wyroku, Fundację z uwagi na charakter i cel prowadzonej przez nią działalności należy uznać za instytucję o charakterze kulturalnym. W konsekwencji w analizowanej sprawie spełniona jest także przesłanka o charakterze podmiotowym warunkująca zastosowanie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że opisane we wniosku usługi świadczone przez Fundację polegające na organizacji koncertów - zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy - spełniają przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Podkreślić jednak należy że zwolnienie od podatku, o którym mowa wyżej - w związku z treścią art. 43 ust. 19 pkt 2 lit. a ustawy - nie znajdzie zastosowania do obrotu osiągniętego ze sprzedaży biletów na koncerty. Jeżeli zatem Wnioskodawca - w ramach organizacji koncertów - osiąga obrót ze sprzedaży biletów, to w tej części nie stosuje zwolnienia.

Wnioskodawca jednak zdaje się mieć świadomość tego faktu, gdyż w opisie stanu faktycznego wskazał, że „(…) sprzedaż biletów na koncerty opodatkowuje stosowną stawką podatku VAT”, a ponadto zarówno w pytaniu, jak i we własnym stanowisku w sprawie odwołuje się do treści art. 43 ust. 19 ustawy. Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.