2014.07.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-401/14-3/KBr
z 16 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2014 r. (data wpływu 2 maja 2014 r.) uzupełnionym w dniu 12 czerwca 2014 r. poprzez dokonanie opłaty na wezwanie tut. Organu nr IPPP2/443-401/14-2/KBr z dnia 6 czerwca 2014 r. (skutecznie doręczone w dniu 11 czerwca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wykazania dostawy towarów i świadczenia usług z tytułu dokonanych transakcji z Klientami, sposobu dokumentowania tych transakcji oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od Dostawców w związku z transakcjami zrealizowanymi przy użyciu kart paliwowych i terminu realizacji przysługującego uprawnienia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wykazania dostawy towarów i świadczenia usług z tytułu dokonanych transakcji z Klientami, sposobu dokumentowania tych transakcji oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od Dostawców w związku z transakcjami zrealizowanymi przy użyciu kart paliwowych i terminu realizacji przysługującego uprawnienia.

Złożony wniosek został uzupełniony w dniu 12 czerwca 2014 r. poprzez dokonanie opłaty na wezwanie tut. Organu nr IPPP2/443-401/14-2/KBr z dnia 6 czerwca 2014 r. (skutecznie doręczone w dniu 11 czerwca 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) jest przedsiębiorstwem z siedzibą na terytorium Polski prowadzącym m.in. działalność leasingową. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest udzielanie finansowania na zakup sprzętu lub pojazdów w postaci leasingu operacyjnego lub finansowego oraz najmu. W celu zapewnienia przez Spółkę pracownikom sprawnej realizacji zadań, kontrolowania kosztów wyjazdów służbowych oraz umożliwienia podmiotom leasingującym i najmującym pojazdy bądź korzystającym z usług leasingowych/najmu Spółki [dalej łącznie: Klienci] skorzystania z szerszego zakresu oferowanych produktów, poszerzenia konkurencyjności oferty handlowej i silniejszego związania Klientów ze Spółką, Spółka planuje zawrzeć umowy z partnerami handlowymi, którzy umożliwią bezgotówkowe rozliczenia związane z zakupami na stacjach paliw takich produktów jak paliwa silnikowe bądź też inne określone w umowie towary oraz usługi [dalej: Dostawcy]. W efekcie zawarcia powyższych umów z Dostawcami, Spółka otrzyma karty, których przedstawienie umożliwi regulowanie należności za towary i usługi zakupione na stacjach [dalej: Karty].

Karty te umożliwią Spółce dokonywanie zakupów zarówno na stacjach stanowiących własność Dostawców, jak również na stacjach prowadzonych przez podmioty trzecie, z którymi Dostawcy zawarli (zawrą) osobne umowy w zakresie dostaw towarów i świadczenia usług realizowanych przy wykorzystaniu Kart (tzw. partnerzy handlowi).

Karty udostępniane przez Dostawców będą mogły być wykorzystywane do nabywania jedynie określonych towarów lub usług w określonych punktach sprzedaży. Należą do nich m.in. paliwa silnikowe, płyny eksploatacyjne, akcesoria samochodowe czy usługi myjni samochodowej. Umowy, które zostaną zawarte z Dostawcami, będą regulować m.in. sposób ustalania ceny, terminy płatności, ograniczenia w ilości/wartości nabywanych przy pomocy Kart towarów i usług. Zgodnie z ww. umowami, Spółce będą mogły przysługiwać rabaty za dokonywane transakcje (np. oddzielnie dla poszczególnych kategorii nabywanych towarów bądź usług), które będą mogły być uzależnione od wysokości rzeczywistych zakupów. Powyższe postanowienia umowne, w szczególności zakres świadczeń nabywanych z wykorzystaniem Kart, ich ceny jednostkowe, limity zakupów, czy katalog stacji, będą aktywnie negocjowane przez Spółkę przed podpisaniem umów. Okresowo, poprzez aneksowanie ww. umów, ustalone warunki (w szczególności wysokość rabatów) będą mogły być renegocjowane.

Na fakturach będzie mógł być uwzględniany rabat, który zostanie wynegocjowany przez Spółkę. Nie można jednak wykluczyć, że w przyszłości sam techniczny sposób rozliczenia z Dostawcami będzie mógł ulec zmianie (okres rozliczeniowy, termin płatności, sposób przyznawania rabatów, wysokość cen), jednak sam schemat współpracy powinien pozostać taki sam.

Poszczególne Karty będą identyfikowalne, tzn. będą przyporządkowane do konkretnych pojazdów (np. będą wydawane z numerem rejestracyjnym pojazdu). Przedstawiciele Dostawców, podczas okazywania Kart przy dokonywaniu zakupów, będą sprawdzać zgodność pojazdu z danymi wytłoczonymi na Karcie. W razie stwierdzenia niezgodności, przedstawiciele Dostawców mogą odmówić zaakceptowania płatności Kartą.

Karty będą mogły być udostępniane pracownikom Spółki (w tym również innym osobom współpracującym ze Spółką) bądź też będą przekazywane odpłatnie Klientom, chcącym skorzystać z oferowanej przez Spółkę możliwości.

Jakkolwiek w przypadku Klientów, którzy chcą skorzystać z zakupu towarów/usług w systemie bezgotówkowym przy użyciu Kart podpisywana będzie umowa [dalej: Umowa dotycząca Kart] odrębna od umowy leasingu/najmu, oba dokumenty będą ściśle powiązane. Klientem w zakresie Umów dotyczących Kart będą mogli być tylko ci przedsiębiorcy, którzy zawarli (zawrą uprzednio) umowę leasingu/najmu ze Spółką. Co więcej, co do zasady Umowa dotycząca Kart zawierana będzie na czas określony równy okresowi obowiązywania umowy leasingu/najmu i ulegnie rozwiązaniu z dniem rozwiązania umowy leasingu/najmu, chyba że wystąpią okoliczności uprawniające Spółkę do wcześniejszego rozwiązania Umowy dotyczącej Kart (np. brak zapłaty należności za nabycia towarów i usług za co najmniej dwa okresy rozliczeniowe). Umowa dotycząca Kart może zawierać klauzulę cross-default (prawo do wypowiedzenia Umowy dotyczącej Kart w przypadku naruszenia zobowiązań wynikających z umowy leasingu/ najmu) oraz klauzulę cross-collateral (cesja przyszłych wierzytelności wynikających z umowy leasingu/najmu na poczet zobowiązań wynikających z Umowy dotyczącej Kart). Ponadto, Karty przypisane będą do konkretnego leasingowanego/wynajmowanego pojazdu. Produkty i usługi nabywane za pomocą Kart w imieniu Spółki na rzecz Klientów, będą mogły być wykorzystywane do pojazdów oddanych przez Spółkę Klientom w ramach umowy leasingu/ najmu - zakupywane towary i usługi nie będą mogły być wykorzystywane do innego pojazdu, niż leasingowany/wynajmowany od Spółki.

Klienci, po złożeniu wniosku o wydanie Kart, otrzymają Karty na warunkach określonych Umową dotyczącą Kart, która zawierać będzie Regulamin Używania Kart, regulujący istotne warunki handlowe, takie jak sposób ustalania ceny, jaką płaci Klient, terminy płatności itd. Karty posiadane przez Klientów będą uprawniać do dokonywania nabyć takich towarów i usług z uwzględnieniem limitów i w takich miejscach, jakie Spółka ustali z Dostawcami.

Karty będą przypisane do leasingowanego/wynajmowanego pojazdu. W celu zapewnienia kontroli nad użytkowaniem Kart, Spółka uzyska dostęp do portalu zarządzania Kartami, umożliwiającego bieżącą weryfikację stanu wykorzystania danej Karty przez Klienta (transakcji ujętych na Karcie). W razie stwierdzenia naruszenia warunków postanowień umownych w zakresie Kart lub umowy leasingu/najmu pojazdu (klauzula cross-default), a także w przypadku zgłoszenia utraty Karty, Spółka będzie uprawniona do zablokowania Karty będącej w posiadaniu Klienta/utraconej przez Klienta.

Spółka, w zależności od ilości posiadanych przez Klienta pojazdów, będzie mogła udzielać Klientom rabatu (co do zasady w wysokości niższej od rabatów, jakie otrzyma od Dostawców) - warunki określane będą w porozumieniu umownym dotyczącym Kart.

Realizowane dostawy towarów i usług będą rozliczane okresowo (w okresie rozliczeniowym miesięcznym lub innym), przy czym pierwszy i ostatni okres rozliczeniowy będą mogły stanowić okres krótszy niż przyjęty okres rozliczeniowy. Spółka będzie udostępniała Klientom zestawienie towarów i usług zakupionych w danym okresie rozliczeniowym przy pomocy poszczególnych Kart oraz wystawiała faktury na rzecz Klientów za powyższą sprzedaż. Na fakturach uwzględniany będzie ustalony rabat.

W efekcie, na transakcjach przy użyciu Kart Spółka będzie generować zysk ustalany jako różnica pomiędzy należnością od Klientów (z uwzględnieniem rabatów) a zobowiązaniem na rzecz Dostawców (z uwzględnieniem wyższych rabatów).

Dodatkowo, Spółka wskazuje, iż wystąpi do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z wnioskiem o udzielenie jej koncesji na obrót paliwami ciekłymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy transakcje dokonywane pomiędzy Spółką a jej Klientami, dokonującymi zakupów na stacjach należących do Dostawców lub podmiotów z nimi współpracujących (akceptujących Karty), będą stanowić czynności podlegające opodatkowaniu VAT, tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a więc Spółka będzie zobowiązana do wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji?
W jakim okresie i w jaki sposób Spółka powinna wystawiać faktury dokumentujące opisane w pytaniu nr 1 dostawy towarów i świadczenia usług (inne niż usługi leasingu/najmu) oraz rozliczyć VAT należny?
Czy Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach od Dostawców dokumentujących nabycie przedmiotowych towarów i usług na stacjach?
W jakim okresie rozliczeniowym Spółka będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach od Dostawców?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Spółka stoi na stanowisku, iż czynności dokonywane przez nią na rzecz Klientów będą stanowić, w zależności od rodzaju dokonywanych przez Klientów zakupów, odpłatną dostawę towarów bądź odpłatne świadczenie usług, zgodnie z regulacjami ustawy o VAT. Spółka - jako podmiot „środkowy” - dokonuje bowiem tzw. towarowych transakcji łańcuchowych/odsprzedaży usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy rozumieć w szczególności rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Należy zauważyć, iż w określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że dostawa, w rozumieniu ustawy o VAT, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu innych aktów prawnych, np. Kodeksu cywilnego. Polski, jak i unijny system VAT opiera się bowiem na koncepcji ekonomicznego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W rozumieniu ustawy o VAT „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Przede wszystkim podkreślić należy, że dostawa w rozumieniu ustawy o VAT nie musi wiązać się z przeniesieniem własności towarów.

Realizacja powyższej koncepcji ma swoje szczególne odzwierciedlenie również w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT. W przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Powołany przepis art. 7 ust. 8 ustawy o VAT zawiera regulację ustanawiającą mechanizm opodatkowania transakcji w stanach faktycznych, w których jeden z podmiotów - podmiot B nabywa, a następnie odsprzedaje ten sam towar, przy czym fizycznie nie ma on kontaktu z tym towarem. Wówczas uznaje się, że dostawa towarów następuje pomiędzy podmiotami A (pierwotnym dostawcą towaru) i B oraz między podmiotami B i C (finalnym nabywcą towaru), pomimo tego, że towar jest faktycznie wydawany przez pierwszego sprzedawcę - podmiot A bezpośrednio na rzecz ostatniego nabywcy - podmiotu C, bez faktycznego udziału podmiotu B. W takim przypadku zgodnie z przedstawionym mechanizmem opodatkowania VAT uznać należy, że zarówno podmiot A, jak i podmiot B dokonują dostawy tego towaru w rozumieniu ustawy o VAT. Zatem dostawa towarów dokonywana przez podmiot B będzie zasadniczo opodatkowana VAT. Wskazany w polskiej ustawie o VAT mechanizm zgodny jest z regulacjami Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L. z 2013 r. Nr 64, poz. 4 ze zm.) [dalej: Dyrektywa VAT].

Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Ponadto, zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Z powyższego wynika, że podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Regulacja art. 8 ust. 2a ustawy o VAT ma zastosowanie zdaniem Spółki w sytuacji, w której podatnik nabywa usługę, a następnie w „stanie nieprzetworzonym” (identycznym jak w chwili jej nabycia) odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi, samemu nie wykonując fizycznie przedmiotowej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi. Świadczenie takich usług powinno zostać zatem opodatkowane VAT według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej regulacje, Spółka stoi na stanowisku, iż mechanizmy opodatkowania pośredniczenia w obrocie towarami i świadczeniu usług przedstawione powyżej będą miały w pełni zastosowanie do analizowanego zdarzenia przyszłego polegającego na obrocie towarami i usługami nabywanymi z wykorzystaniem Kart.

Zgodnie z przedstawionym przez Spółkę zdarzeniem przyszłym, Spółka będzie nabywała towary i usługi od Dostawców z wykorzystaniem Kart, a następnie będzie dokonywała ich odsprzedaży na rzecz Klientów. Fakt, iż Spółka poza sytuacją, gdy z Kart będą korzystać jej pracownicy (osoby współpracujące ze Spółką) w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością, w żadnym wypadku nie będzie fizycznie nabywać oferowanych produktów/usług i nie będzie ich fizycznym odbiorcą, nie pociągnie za sobą w opisywanym modelu transakcji zmiany w zakresie opodatkowania VAT.

Z zaprezentowanych powyżej przepisów jasno i precyzyjnie wynika, iż zakup a następnie odsprzedaż towarów (odpowiednio nabycie usług w swoim imieniu, lecz na rzecz nabywcy) stanowią dostawę towarów (świadczenie usług) dla każdego sprzedawcy (świadczącego usługę) występującego w przedstawionym modelu łańcucha dostaw. Dostawy towarów są realizowane przez kilka podmiotów, z tym, że towary są dostarczane bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu. Pozostałe podmioty w łańcuchu dostaw pomimo tego, że fizycznie nie dokonują dostawy towarów (rozumianej na gruncie ustawy o VAT jako przetransportowanie, fizyczne przemieszczenie towarów), są obowiązane do zaewidencjonowania i wykazania tych dostaw dla celów VAT.

Co istotne, na polskim gruncie trafnie podkreśla się istotę koncepcji transakcji łańcuchowej: „Treść normatywna przywołanych regulacji/wskazuje, że są one dostosowane do wymogów współczesnego obrotu gospodarczego, w którym zaangażowane są podmioty zamawiające towar dla osób trzecich względnie pośredniczące w transakcjach pomiędzy producentem a finalnym odbiorcą. Gdyby zatem takie podmioty chciały osiągnąć skutki podatkowe w podatku od towarów i usług musiałyby w przypadku bezwzględnego obowiązywania reguły wynikającej z art. 19 ust. 1 u.p.t.u., każdorazowo uzyskać fizyczne władztwo nad towarem. Ażeby więc uniknąć tego typu komplikacji prawodawca tworzy w spornych przepisach swoistą fikcję prawną w stosunku do reguły podstawowej, będącą odstępstwem od niej, w myśl której podmioty transakcji wielostronnych (określanych mianem transakcji łańcuchowych) korzystać będą z wszelkich beneficjów w podatku od towarów i usług pod tym wszakże warunkiem, że pierwszy dostawca dokona dostawy towaru bezpośrednio na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy. Ergo z unormowań tych wynika, że podmioty zaangażowane w transakcje łańcuchowe korzystać będą z korzyści wynikających z analizowanych tu regulacji pod warunkiem, że zamawiający towar bądź pośrednicy uczestniczący w transakcji nie wejdą w fizyczne posiadanie towaru, którego transakcja dotyczy” (NSA w wyroku z 26 sierpnia 2010 r., sygn. I FSK 1257/09).

Konkludując, skoro:

Spółka będzie miała aktywny wpływ na:
- określenie, na których stacjach Klienci będą mogli korzystać z Karty i za jakie towary czy usługi będą mogli nią płacić (kwestia ta będzie uregulowana w Umowie dotyczącej Kart);
- określenie pojazdów, w związku z którymi będzie możliwe użycie Kart (kwestia ta będzie uregulowana w Umowie dotyczącej Kart);
- negocjowanie cen w transakcjach z Dostawcami (w efekcie czego będzie otrzymywać rabaty);
- możliwość dokonywania transakcji Kartami poprzez decydowanie o zablokowaniu Kart;
Spółka będzie przenosiła prawa do rozporządzania towarem jak właściciel/korzystanie z usług będzie następowało między kolejnymi „ogniwami łańcucha”, mimo że fizycznie Dostawcy będą działać na rzecz Klientów pomimo tego, iż to Klienci będą nabywać towary/usługi bezpośrednio do leasingowanych/wynajmowanych pojazdów, Spółka nabywając je we własnym imieniu (jest bowiem właścicielem pojazdów), ale na rachunek Klientów będzie faktycznie dokonywać ich nabycia, a następnie dostawy na rzecz finalnego użytkownika (Klientów);
w zakresie zawieranych z Dostawcami umów, Spółka będzie odpowiedzialna za wywiązywanie się z postanowień umownych, w szczególności za terminowe realizowanie płatności niezależnie od terminowego otrzymywania wynagrodzenia od Klientów. Spółka przyjmie więc ryzyko za brak płatności za wykonane transakcje przez Klientów - bez względu na te płatności, będzie ona zobowiązana do regulowania swoich zobowiązań względem Sprzedawcy
to opisane czynności stanowić będą odpłatną dostawę towarów (art. 7 ust. 8 ustawy o VAT) bądź odpłatne świadczenie usług (art. 8 ust. 2a ustawy o VAT).

Co istotne, poprawność stanowiska Spółki potwierdził tutejszy Organ w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 dnia lipca 2013 r., sygn. IPPP2/443-510/13-4/MM, wydanej na bazie analogicznie funkcjonującego mechanizmu Kart.

Ponadto, również liczne interpretacje podatkowe wskazują, że Spółka słusznie uznaje czynności jako dostawy towarów/świadczenie usług i opodatkowuje je VAT należnym. Tytułem przykładu, Spółka wskazuje na:

interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 10 kwietnia 2013 r., sygn. IPTPP2/443-41/13-4/PR;

interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 maja 2012 r., sygn. IPPP3/443-259/12-4/JF;

interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 września 2011 r., sygn. ILPP2/443-942/11-2/AK.

Ad. 2.

W ocenie Spółki, prawidłowym będzie wystawianie na rzecz Klienta jednej faktury zbiorczej za dany okres rozliczeniowy w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po upływie okresu rozliczeniowego. Faktura powinna zawierać rozliczenie wszystkich dostaw towarów i świadczeń usług dokonanych w ramach danego okresu rozliczeniowego przez Spółkę na rzecz Klienta. Do faktury może być załączona specyfikacja, wskazująca wprost, jakie towary/usługi w jakim momencie zostały nabyte przez Klientów i są objęte rozliczeniem. Dla celów VAT należnego, Spółka powinna stosować stawki właściwe dla danego towaru/usługi zgodnie z regulacjami VAT.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż na rzecz innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy o VAT, co do zasady, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę. Przy czym, faktura może dokumentować wszystkie dostawy i usługi zrealizowane w tym miesiącu na rzecz określonego kontrahenta.

Powyższe bazuje na art. 223 Dyrektywy VAT. W myśl przepisu unijnego, państwa członkowskie zezwalają podatnikom na wystawienie faktur zbiorczych zawierających dane obejmujące kilka odrębnych dostaw towarów lub transakcji świadczenia usług, pod warunkiem że VAT od dostaw towarów lub transakcji świadczenia usług wymienionych na fakturze zbiorczej staje się wymagalny w ciągu tego samego miesiąca kalendarzowego.

Odnosząc się do sytuacji Spółki, dla ułatwienia rozliczeń, Umowy dotyczące Kart będą wskazywać, iż rozliczenie bieżących transakcji będzie następowało raz w okresie rozliczeniowym. W praktyce, Spółka bez zbędnej zwłoki, po otrzymaniu od Dostawcy faktury, będzie przyporządkowywać transakcje do poszczególnych Klientów, a następnie - wystawiać faktury w ciągu pierwszych 15 dni kolejnego miesiąca z datą sprzedaży przypadającą co do zasady na ostatni dzień okresu rozliczeniowego. Mając na uwadze, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19a ust. 3 i 4 w zw. z ust. 1 ustawy o VAT (czyli w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego), Spółka będzie postępowała prawidłowo, wystawiając na rzecz Klientów faktury sprzedażowe do 15. dnia miesiąca po upływie okresu rozliczeniowego.

Inna interpretacja, nakazująca odrębne rozpoznawanie momentu podatkowego dla każdej usługi/dostawy cząstkowej z osobna, powodowałaby, że regulacja upraszczająca dokumentację podatkową i fakturowanie prowadziłaby tylko do dodatkowych komplikacji, co nie było zamierzeniem ustawodawcy.

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 6 czerwca 2011 r., sygn. ITPP1/443-361/11/MN, „ustawa o podatku od towarowi usług nie reguluje zasad zawierania między stronami umów cywilnoprawnych, natomiast organy podatkowe nie mają prawa ingerować w zawierane umowy i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe (...)”.

Stanowisko takie potwierdził również tutejszy Organ w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 października 2013 r., sygn. IPPP3/443-663/13-2/IG, wskazując, że: „Moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od dostawcy towaru prawidłowego określenia momentu jego wykonania. Ustawa o VAT nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Wskazać jednak należy, iż o faktycznym wykonaniu dostawy decyduje jej charakter. Z kolei o charakterze i o dacie wykonania tej dostawy decydują strony umowy cywilnoprawnej (...) strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego”.

W tym kontekście, w ocenie Spółki, Umowy dotyczące Kart i sposób rozliczeń Spółki nie będą naruszały przepisów podatkowych, w efekcie rozliczanie transakcji dokonywanych przez cały okres rozliczeniowy jedną zbiorczą fakturą, przy zachowaniu ustawowego terminu na wystawienie faktury, uznać należy za poprawną metodę rozliczenia.

Ad. 3.

Zdaniem Spółki, w zakresie nabywania przy pomocy Kart towarów i usług, które będą odsprzedawane Klientom w związku z zawartymi umowami leasingu/najmu samochodów, do których nabycia się odnoszą, Spółka będzie miała prawo do odliczenia pełnej kwoty VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W zakresie, w jakim Spółka będzie nabywała towary i usługi przeznaczone dalej na prowadzenie zadań wynikających wyłącznie z opodatkowanej działalności gospodarczej Spółki, w tym odsprzedawanie dalej Klientom, Spółce będzie przysługiwało generalne prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawianych na jej rzecz przez Dostawców. Zakupy te będą bowiem przeznaczone na dokonywanie czynności opodatkowanych VAT przez Spółkę, tj. na działalność przede wszystkim w zakresie leasingu/najmu oraz na odsprzedaż towarów/usług Klientom podlegających opodatkowaniu VAT.

Wskutek nowelizacji ustawy o VAT wchodzącej w życie 1 kwietnia 2014 r., prawo to będzie jednak przysługiwało Spółce pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych wynikających z art. 88 oraz art. 86a ustawy o VAT.

Na mocy art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi (zdefiniowanymi w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT) kwotę podatku naliczonego mogącego pomniejszyć podatek należny Spółki stanowi co do zasady 50% kwoty podatku ujętego na fakturze, bądź rozliczonego przez Spółkę zgodnie z zasadą „odwróconego obciążenia”. Brak jest w tym zakresie jakichkolwiek ograniczeń kwotowych. Jedynie w zakresie nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej, zasadniczo prawo do odliczenia podatku naliczonego w ogóle nie przysługuje do dnia 30 czerwca 2015 r.

Jednocześnie, zgodnie z art. 86a ust. 3 ustawy o VAT oraz art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej, powyższe ograniczenia prawa do odliczenia nie mają zastosowania, gdy pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Jak wskazuje Minister Finansów w Broszurze Informacyjnej „Nowe zasady odliczania podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi”, dostępnej na stronie internetowej Ministerstwa Finansów, fakt wykorzystywania samochodów wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych, uwzględniając ustalone w ramach Spółki zasady ich używania.

Przy czym, zdaniem Spółki, przekazanie samochodu osobowego w leasing/najem bez wątpienia spełnia wymóg „wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej”. Zatem, w zakresie, w jakim Spółka będzie nabywać towary bądź usługi związane z pojazdami samochodowymi w rozumieniu art. 86a ust. 2 ustawy o VAT, które następnie będą przedmiotem odsprzedaży ze względu na leasingowanie/wynajmowanie pojazdów samochodowych do których te nabycia są wykorzystywane, zdaniem Spółki, ograniczenia w prawie do odliczenia nie będą miały zastosowania. Podatek naliczony związany z paliwem oraz innymi towarami i usługami, które następnie będą przedmiotem odsprzedaży na rzecz Klientów, nie będą objęte ograniczeniem, o którym mowa w przepisie art. 86a ustawy o VAT, gdyż towary/usługi te będą wykorzystywane do samochodów wykorzystywanych przez Spółkę wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych (leasingu/najmu) - a nie do napędu samochodów używanych dla innych niż biznesowe celów Spółki.

Innymi słowy, zgodnie z art. 86a ust. 1, ust. 2 pkt 3 w zw. z ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT oraz art. 12 ust. 1 i ust. 2 ustawy nowelizującej, przy spełnieniu wymaganych w art. 86a ustawy o VAT warunków, Spółce przysługiwać będzie pełne prawo do odliczenia VAT od nabywanego towarów i usług związanych z pojazdami samochodowymi, jeśli pojazd samochodowy (samochód osobowy) będzie przez Spółkę leasingowany/wynajmowany Klientom (towar/usługa jest przedmiotem odsprzedaży/refakturowania).

Ad. 4.

Zdaniem Spółki, prawo do odliczenia VAT z faktur otrzymywanych od Dostawców będzie mogło zostać zrealizowane przez Spółkę w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych towarów i usług powstał obowiązek podatkowy, nie wcześniej jednak niż w rozliczeniu za okres, w którym Spółka otrzymała fakturę - zgodnie z art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT.

Jeżeli Spółka nie dokona odliczenia w powyższym terminie, będzie mogła tego dokonać w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych, na podstawie art. 86 ust. 11 w zw. z ust. 10 ustawy o VAT.

Tym samym, w przypadku niewykazania podatku naliczonego z faktury wystawionej przez Usługodawcę, w rozliczeniu za okres, w którym łącznie zostały spełnione warunki - otrzymania faktury przez Wnioskodawcę oraz powstania u Usługodawcy obowiązku podatkowego, Spółka będzie miała możliwość odliczenia VAT w deklaracji za jeden z dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych.

W przypadku niedokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w wskazanych powyżej terminach, Spółka będzie mogła obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (art. 86 ust. 13 ustawy o VAT).

Dodatkowo, jeśli zdarzyłoby się, że oryginał faktury zaginie i nie dotrze do Wnioskodawcy (bądź zostanie zniszczony), Spółka będzie miała prawo do odliczenia VAT, gdy spełnione będą poniższe warunki:

towar został dostarczony lub usługa została wykonana (ewentualnie z końcem przyjętego okresu rozliczeniowego),
Spółka otrzymała duplikat faktury.

W tej sytuacji zastosowanie znajdą również art. 86 ust. 11 i ust. 13 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ponadto w myśl art. 2 pkt 22 ustawy, pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Należy zauważyć, że w określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Podkreślenia wymaga, że dostawa, w rozumieniu ustawy o VAT, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu Kodeksu cywilnego. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Zauważyć należy również, że dostawa w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług nie wiąże się z przeniesieniem własności towarów.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w „stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. W myśl ww. przepisu jest on traktowany tak, jakby świadczył tą usługę. Świadczenie takich usług powinno zostać zatem opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

Z powyżej zacytowanych przepisów wynika, że podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, że odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie w obu ww. przypadkach dostawy ostateczne obciążenie podatkiem VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

Powyżej wskazany przepis definiuje tzw. transakcje (dostawy) łańcuchowe. Warunkiem niezbędnym do ich zaistnienia jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Przepis ten bazuje na fikcji prawnej, zgodnie z którą, dla potrzeb podatku VAT przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, pomimo że fizyczne wydanie towaru ma miejsce tylko jeden raz. Zatem, każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji, na którego następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, musi posiadać praktyczną kontrolę nad tym towarem, możliwość korzystania z niego oraz ustalenia warunków takiego korzystania.

Ze złożonego wniosku wynika, że głównym przedmiotem działalności Spółki jest udzielanie finansowania na zakup sprzętu lub pojazdów w postaci leasingu operacyjnego lub finansowego oraz najmu. W celu umożliwienia podmiotom leasingującym i najmującym pojazdy bądź korzystającym z usług leasingowych/najmu Spółki skorzystania z szerszego zakresu oferowanych produktów, poszerzenia konkurencyjności oferty handlowej i silniejszego związania Klientów ze Spółką, Spółka planuje zawrzeć umowy z partnerami handlowymi, którzy umożliwią bezgotówkowe rozliczenia związane z zakupami na stacjach paliw takich produktów jak paliwa silnikowe bądź też inne określone w umowie towary oraz usługi. W efekcie zawarcia powyższych umów z Dostawcami, Spółka otrzyma karty, których przedstawienie umożliwi regulowanie należności za towary i usługi zakupione na stacjach.

Umowy, które zostaną zawarte z Dostawcami, będą regulować m.in. sposób ustalania ceny, terminy płatności, ograniczenia w ilości/wartości nabywanych przy pomocy Kart towarów i usług. Na fakturach będzie mógł być uwzględniany rabat, który zostanie wynegocjowany przez Spółkę. Poszczególne Karty będą identyfikowalne, tzn. będą przyporządkowane do konkretnych pojazdów (np. będą wydawane z numerem rejestracyjnym pojazdu). Karty będą przekazywane odpłatnie m.in. Klientom, chcącym skorzystać z oferowanej przez Spółkę możliwości.

Dodatkowo, Spółka wskazuje, że wystąpi do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z wnioskiem o udzielenie jej koncesji na obrót paliwami ciekłymi.

Ponadto, ze złożonego wniosku wynika, że Spółka będzie miała aktywny wpływ na określenie, na których stacjach Klienci będą mogli korzystać z Karty i za jakie towary czy usługi będą mogli nią płacić, określenie pojazdów, w związku z którymi będzie możliwe użycie Kart, negocjowanie cen w transakcjach z Dostawcami oraz możliwość dokonywania transakcji Kartami poprzez decydowanie o zablokowaniu Kart. W zakresie zawieranych z Dostawcami umów, Spółka będzie odpowiedzialna za wywiązywanie się z postanowień umownych, w szczególności za terminowe realizowanie płatności niezależnie od terminowego otrzymywania wynagrodzenia od Klientów. Spółka przyjmie więc ryzyko za brak płatności za wykonane transakcje przez Klientów - bez względu na te płatności, będzie ona zobowiązana do regulowania swoich zobowiązań względem Sprzedawcy.

Kwestią zasadniczą w analizowanej sprawie jest rozstrzygnięcie, czy transakcje dokonywane pomiędzy Spółką a jej Klientami, dokonującymi zakupów na podstawie kart paliwowych na stacjach paliw prowadzonych przez Dostawców lub podmiotów trzecich, z którymi Dostawcy zawrą stosowane umowy, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT oraz w konsekwencji, czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących te transakcje.

W opinii tut. Organu zaznaczyć należy, że klasyfikacja określonych transakcji jako czynności dostawy bądź usługi uzależniona jest od konkretnych stanów faktycznych. Zasada ta dotyczy również transakcji z udziałem kart paliwowych. Nie można w taki sam sposób traktować, dla potrzeb podatku od towarów i usług, transakcji, których niejednokrotnie jedynym elementem wspólnym jest fakt, że podmioty biorące udział w czynnościach zakupu korzystają z rozliczeń w formie kart paliwowych. Dlatego też w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami.

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy z o VAT należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, takie przeniesienie miało miejsce) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania.

W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel. W tym kontekście duże znaczenie mają postanowienia umowne pomiędzy dostawcą towaru (tu w postaci paliwa bądź innych artykułów dostępnych na stacji paliw czy usługi myjni samochodowej) i emitentem karty paliw (Spółką). Jeżeli zatem z treści umowy wynika, że drugi w łańcuchu podmiot będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli – biorąc pod uwagę analizowaną kwestię – jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa, tj. – wg schematu przedstawionego wyżej – dostawa na rzecz nabywcy, będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego. Podkreślenia, w tym aspekcie wymaga również fakt, że ust. 8 art. 7 ustawy o VAT posługuje się wprost stwierdzeniem, że „uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się, że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, że podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, że przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im – niejako a priori – takie, a nie inne znaczenie.

Natomiast jeżeli w ramach umowy zawarta byłaby klauzula, że Spółka, przykładowo, pobiera od nabywcy opłaty za wydanie oraz obsługę karty, przy czym jednocześnie nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie kształtuje ceny towaru oraz nie ponosi odpowiedzialności za wady produktu, należałoby w takim stanie faktycznym przyjąć, że Spółka nie jest podmiotem, który można by określić jako dostawcę (paliwo przekazywane jest bezpośrednio pomiędzy stacją paliw i nabywcą – klientem), zaś transakcja pomiędzy Spółką i nabywcą nie nosi znamion dostawy (Spółka, z przyczyn, o których mowa wyżej, nie dysponuje paliwem jak właściciel, zatem nie może przekazać tego prawa, tj. odsprzedać paliwa, na rzecz swoich kontrahentów).

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Spółkę wynika, że poza zapewnieniem swoim klientom możliwości korzystania z kart paliwowych, Wnioskodawca ma także aktywny wpływ na określenie cen w transakcjach z każdym z Dostawców, ponosi odpowiedzialność za terminowe realizowanie płatności, wyznacza stacje, na których istnieje możliwość skorzystania z kart, oraz określa pojazdy, w związku z którymi użycie kart będzie możliwe.

Powyższe okoliczności wskazują na fakt, że Spółka posiada prawo do rozporządzanymi towarami jak właściciel, gdyż ma wpływ na istotne elementy kształtujące obrót tymi towarami.

Tym samym odpowiadając na pytanie nr 1, należy uznać, że transakcje dokonywane pomiędzy Spółką a jej Klientami stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 106a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 i 4 ww. ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku od towarów i usług, podatku od wartości dodanej i podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

W myśl art. 106i ust. 1 cyt. ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Stosownie do art. 106i ust. 7 cyt. ustawy faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.

Należy podkreślić, że ww. termin nie odnosi się do każdej dostawy towarów i każdego wykonania usług, gdyż zgodnie z art. 106i ust. 8 ustawy, przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy.

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wyrażoną w art. 106i ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik ma czas na wygenerowanie faktury do 15. dnia miesiąca po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów albo wykonano usługę. Przepis ten obejmuje zatem także te faktury, na których uwzględniona została więcej niż jedna transakcja, dokonana w danym miesiącu z kontrahentem, przy czym w przypadku szczególnych czynności, dla których w art. 106i ustawy przewidziano odrębne terminy wystawiania faktur (tj. nie później niż 30. dnia od dnia wykonania usługi czy też nie później niż z upływem terminu płatności), wystawiając fakturę zbiorczą należy mieć na uwadze także te regulacje.

Zatem, skoro jak wskazano powyżej, Wnioskodawca dokonuje na rzecz posiadaczy kart paliwowych odpowiednio dostawy towarów oraz świadczenia usług, to transakcje te powinny być udokumentowane poprzez wystawienie stosownych faktur VAT na podstawie art. 106i ust. 1 ustawy o VAT.

Ad. 3

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, która pozbawia podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności,

Spółka wskazała, że część nabywanych przez nią towarów stanowią paliwa silnikowe, które są następnie odsprzedawane użytkownikom kart paliwowych.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Konstrukcja pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony sprawia, że są one co do zasady wykorzystywane nie tylko do prowadzenia działalności gospodarczej, ale również na cele prywatne.

Wobec tego ww. pojazdy są wykorzystywane w celach „mieszanych” (tj. zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i do celów niezwiązanych z tą działalnością), co oznacza, że średnio są one wykorzystywane w 50% w działalności gospodarczej, a w pozostałej części są przeznaczone do celów użytku prywatnego.

Ponadto zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W myśl art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu – stosownie do art. 86a ust. 5 ustawy – nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
- jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Ponadto zgodnie z art. 2 pkt 34 ustawy, przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

I tak, zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ww. ustawy wskazuje, że „samochodem osobowym” jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Dodać należy, że jak wynika to z wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 76 ust. 1 pkt 3 cyt. wyżej ustawy Prawo o ruchu drogowym, rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003r. w sprawie szczegółowych czynności organów w prawach związanych z dopuszczeniem pojazdów do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (Dz.U. z 2007 r., Nr 137, poz. 968 ze zm.) – załącznik Nr 4 Klasyfikacja pojazdów, Tabela nr 1 – Rodzaje i podrodzaje pojazdów – samochód specjalny, jako podrodzaj pojazdu, może posiadać kategorię homologacyjną: M1, M2, M3, N1, N2, N3. Natomiast pojazdy o kategorii homologacyjnej: L7e (czterokołowiec) oraz L6e (czterokołowiec lekki) zostały zaliczone do odrębnego podrodzaju pojazdów o nazwie – pojazd samochodowy inny. Należy również zauważyć, że przez pojazd, w rozumieniu tego rozporządzenia, w myśl § 1 pkt 5 tego aktu prawnego, należy rozumieć pojazdy, o których mowa w art. 71 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym (a więc: pojazd samochodowy, ciągnik rolniczy, pojazd wolnobieżny wchodzący w skład kolejki turystycznej, motorower lub przyczepa).

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).

Użycie wyrazu „wyłącznie” w art. 86a ust. 5 ustawy, wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane – choćby przejściowo – do innych celów (np. jazda próbna, użytek służbowy podatnika itp.). Zatem w odniesieniu do pojazdu, który np. jest przeznaczony do oddania w odpłatny najem, ale przed jego dokonaniem jest wykorzystywany przez podatnika jako pojazd demonstracyjny, nie może być zastosowane zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji. Ewidencja dla tego rodzaju pojazdów (jeśli jest to pojazd obiektywnie wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej) musi być prowadzona i powinna zawierać powyżej wskazane elementy.

W analizowanej sytuacji Wnioskodawca nabywa towary (paliwo i produkty pozapaliwowe) oraz usługi myjni samochodowej od Dostawców, w ramach zawartych z nimi umów, a następnie w stanie nieprzetworzonym odsprzedaje swoim klientom, z którymi zawarł umowy leasingu czy najmu pojazdów. Transakcje pomiędzy koncernami paliwowymi a Zainteresowanym stanowią - jak wskazano wyżej - odpłatną dostawę towarów oraz odpłatne świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy prowadzącego działalność w zakresie odpłatnego wynajmu samochodów dotyczą prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego od nabywanych m.in. paliw do wynajmowanych lub leasingowanych samochodów, które przekazywane są ostatecznym odbiorcom na podstawie wydanych kart paliwowych.

Analiza postanowień art. 86a ust. 1 ustawy w związku z art. 86a ust. 3 ustawy wskazuje, że zakaz odliczania podatku naliczonego przy nabyciu paliwa nie ma zastosowania w przypadku nabywcy, którego przedmiotem działalności jest oddanie samochodów w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, a nabywane paliwo przeznaczone będzie tylko i wyłącznie do samochodów wykorzystywanych w celu odpłatnego wynajmu. Powyższe odnosi się do samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86a ust. 1 ustawy.

W sytuacji, gdy nabywanymi towarami są paliwa (które są tankowane jedynie do pojazdów będących przedmiotem umowy najmu lub leasingu) uznać należy, że nabywane są one w imieniu Wnioskodawcy, który faktycznie ponosić będzie koszty z tym związane, dlatego spełniona będzie ogólna zasada dotycząca prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego, zawarta w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Zatem przyjąć należy, że Spółka nabywa paliwo, które następnie odsprzedaje Klientom. W związku z tym, podatek naliczony związany z paliwem nabywanym przy wykorzystaniu kart paliwowych nie jest objęty wyłączeniem, gdyż paliwo to jako towar handlowy, stanowi przedmiot dalszego obrotu – odsprzedaży. W konsekwencji powyższego, paliwa te są towarem wykorzystywanym do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zatem, Wnioskodawca spełnia warunki określone w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, a mianowicie jest on podatnikiem podatku od towarów i usług a towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Skoro transakcje pomiędzy Dostawcami a Spółką, jak również pomiędzy Wnioskodawcą a Klientami stanowią odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, to Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach od Dostawców dokumentujących nabycie towarów i usług (w tym paliw), zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Ad. 4.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zatem w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Z odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 10 i 10b pkt 1 ustawy można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,

doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,

podatnik jest w posiadaniu faktury bądź dokumentu celnego dokumentujących tę transakcję.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy - prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy).

Stosownie do art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Zgodnie z powyżej powołanymi przepisami prawa podatkowego, podatnik dokonujący odliczenia powinien mieć na uwadze dwa terminy, tj. moment powstania obowiązku podatkowego u dostawcy z tytułu dokonania sprzedaży towarów lub usług oraz moment otrzymania od dostawcy faktury bądź dokumentu celnego z tytułu nabytych lub importowanych towarów i usług.

Analiza tak przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że prawo do odliczenia powstaje w związku z powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu czynności będącej źródłem podatku naliczonego. Zatem jeżeli obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności powstanie u dostawcy towarów czy usług, to u podatnika będącego odbiorcą tej czynności powstanie także prawo do odliczenia (którego źródłem jest ta właśnie czynność).

Zgodnie z powołanym powyżej art. 86 ust. 11 ustawy, brak odliczenia podatku naliczonego w terminach wskazanych w przepisie ust. 10, 10d i 10e art. 86 ustawy pozwala podatnikowi na odliczenie w jednym z dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych. W sytuacji gdy podatnik nie dokona odliczenia to ma prawo dokonania takiej czynności poprzez skorygowanie deklaracji za okres w którym to prawo powstało jednak nie później niż w ciągu 5 lat licząc od początku roku w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (art. 86 ust. 13 ustawy).

Zatem, w przypadku nabycia towarów i usług, w stosunku do których obowiązek podatkowy u sprzedawcy powstał przed dniem otrzymania faktury przez nabywcę, nabywcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego (na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy) w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych przez niego towarów i usług powstał obowiązek podatkowy, jednak nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę oraz w dwóch kolejnych okresach rozliczeniowych po dacie otrzymania faktury.

W świetle powyżej przedstawionych okoliczności należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie miał prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług będących następnie przedmiotem odsprzedaży na rzecz osób wynajmujących lub leasingujących samochody w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał fakturę VAT dokumentującą ich wykonanie.

Jeżeli natomiast Spółka nie dokona odliczenia w deklaracji za miesiąc w którym otrzyma faktury VAT, to zgodnie z treścią art. 86 ust. 11 ustawy, będzie uprawniona do dokonania odliczenia podatku VAT z nich wynikających w deklaracji za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Prawo do odliczenia podatku VAT będzie także przysługiwało Spółce w sytuacji gdy oryginał faktury VAT zaginie i nie dotrze do Wnioskodawcy (bądź ulegnie zniszczeniu).

Analiza okoliczności faktycznych sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że Wnioskodawca będzie mógł dokonać odliczenia kwoty podatku naliczonego od kwoty podatku należnego w deklaracji za miesiąc, w którym otrzyma fakturę VAT dokumentującą wcześniej zrealizowaną dostawę towarów. Jeżeli więc Wnioskodawca otrzyma fakturę dotyczącą dostawy towarów w miesiącu późniejszym niż miała miejsce ww. dostawa, wówczas kwotę podatku wynikającą z tej faktury - zgodnie z treścią art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 ustawy - będzie mógł odliczyć w deklaracji za miesiąc otrzymania faktury, przy spełnieniu warunków uprawniających do odliczenia.

Jeżeli natomiast Wnioskodawca nie dokona odliczenia w deklaracji za miesiąc otrzymania faktury, to zgodnie z brzmieniem przepisu art. 86 ust. 11 ustawy, będzie uprawniony do dokonania odliczenia w deklaracji za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych, przy spełnieniu warunków uprawniających do odliczenia. W przypadku gdy oryginał faktury VAT ulegnie zniszczeniu, Wnioskodawcy także będzie przysługiwać prawo do odliczenia kwoty podatku VAT, jednakże, prawo to będzie mógł zrealizować w drodze korekty deklaracji VAT-7, na podstawie art. 86 ust. 13 ustawy o VAT.

W świetle powyższych okoliczności, stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja indywidualna dotyczy wniosku w zakresie wykazania dostawy towarów i świadczenia usług z tytułu dokonanych transakcji z Klientami, sposobu dokumentowania tych transakcji oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od Dostawców w związku z transakcjami zrealizowanymi przy użyciu kart paliwowych i terminu realizacji przysługującego uprawnienia. W zakresie prawa do odliczenia z tytułu nabycia paliw wykorzystywanych przez pracowników Spółki zarówno na użytek Spółki, jak i cele prywatne pracowników, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin