2014.07.25 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-442/14-4/ISZ
z 25 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2014 r. (data wpływu 17 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 lipca 2014 r. (data wpływu 3 lipca 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 24 czerwca 2014 r. (skutecznie doręczone w dniu 27 czerwca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących usługi wynajmu miejsc parkingowych związanych z umowami najmu powierzchni biurowej - jest prawidłowe.
opłat za przejazdy autostradami oraz postój w miejscach parkingowych w trakcie podróży służbowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących usługi wynajmu miejsc parkingowych związanych z umowami najmu powierzchni biurowej oraz opłat za przejazdy autostradami oraz postój w miejscach parkingowych w trakcie podróży służbowych.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 2 lipca 2014 r., złożonym w dniu 2 lipca 2014 r. (data wpływu 3 lipca 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 26 czerwca 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

B. Sp. z o. o. (dalej „B.” lub „Spółka” jest podmiotem zajmującym się świadczeniem usług factoringu, odzyskiwania należności oraz obrotu wierzytelnościami.

Spółka prowadzi w Polsce działalność gospodarczą, posiadając siedzibę w W. oraz dwa oddziały: w K. i w P..

Zarówno w W., jak i w K oraz w P. Spółka jest Najemcą nieruchomości, które wykorzystuje jako biura przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie umowy najmu z dnia 10 lutego 2012 r. zawartej w P., Spółka jest Najemcą powierzchni biurowej, tj. lokalu o łącznej powierzchni 269,1 m². Łącznie z lokalem, Spółka jest Najemcą siedmiu miejsc postojowych w podziemnej hali garażowej oraz jednego miejsca postojowego na parkingu naziemnym w otoczeniu budynku, w którym położony jest lokal. Należy zaznaczyć, że w samej umowie najmu zaznaczone zostało, że powyższe miejsca parkingowe wynajmowane są w związku z lokalem pomimo faktu, że czynsz płacony jest oddzielnie. W umowie nie zostało zapisane, że do miejsc parkingowych przypisane są konkretne pojazdy.

Na podstawie umowy najmu z dnia 15 czerwca 2012 r. Spółka jest Najemcą lokalu o nr 43, o łącznej powierzchni 93,6 m²; a wraz z tym lokalem - 4 miejsc parkingowych w garażu podziemnym. Należy zaznaczyć, że powyższe miejsca postojowe są przypisane do lokalu odgórnie oraz są z nim ściśle związane pomimo faktu, że comiesięczny czynsz jest płacony za każde miejsce parkingowe oddzielnie. Zaznaczyć trzeba, że do miejsc parkingowych nie są przypisane w umowie żadne konkretne pojazdy.

Jednocześnie, na podstawie umowy najmu z dnia 29 stycznia 2010 r., Spółka jest Najemcą 568 m² powierzchni biurowej, 20 m² powierzchni magazynu, miejsca na antenę oraz 15 miejsc parkingowych podziemnych. Miejsca parkingowe są bezpośrednio i nierozerwalnie związane z powierzchnią biurową, pomimo faktu, że comiesięczny czynsz jest płacony za każde miejsce parkingowe oddzielnie.

Miejsca parkingowe nie są przypisane w umowie do konkretnych pojazdów.

Jak zaznaczono powyżej, miejsca parkingowe zarówno podziemne jak i naziemne przydzielone są do powierzchni biurowych, których Najemcą jest Spółka. Powyższe oznacza, że brak jest określonych konkretnych pojazdów samochodowych, które parkują na tych miejscach. Z miejsc mogą korzystać m.in. Klienci umówieni na spotkanie w biurze, również zostawiają swoje pojazdy na tych miejscach parkingowych przynależących właśnie do biura.

Spółka, prowadząc działalność gospodarczą zatrudnia pracowników na umowę o pracę. Zdarza się, że pracownicy wysyłani są na polecenie pracodawcy w podróże służbowe, których celem jest m.in. spotkanie z Klientem - pojazdami samochodowymi służbowymi, a więc należącymi do Spółki. Często jest tak, że pracownicy w trakcie takich podróży służbowych zmuszeni są do dokonywania w imieniu i na rzecz Spółki opłat za przejazdy autostradami, a także dokonywania opłat za miejsca parkingowe w miejscu, do którego są oddelegowywani.

W uzupełnieniu dodano, że:

samochody służbowe Spółki, o których mowa we wniosku o wydanie interpretacji podatkowej są samochodami osobowymi o dopuszczalnej ładowności nieprzekraczającej 3,5 tony, co do zasady objętych pięćdziesięcioprocentowym limitowaniem podatku naliczonego od zakupów związanych z ich używaniem i do których nie ma zastosowania art. 86a ust. 4 pkt 2 (ergo, do samochodów tych nie ma zastosowania możliwość odliczenia 100% naliczonego podatku od towarów i usług).
na podstawie Regulaminu korzystania z samochodów służbowych, co do zasady pracownicy korzystają z samochodów służbowych w celach służbowych, jednakże na wniosek pracownika, Spółka jako pracodawca, może wyrazić zgodę na korzystanie z samochodu służbowego dla celów prywatnych. Skorzystanie z samochodu służbowego na prywatne potrzeby pracownika stanowi dla niego świadczenie ze stosunku pracy. Wartość tego świadczenia obliczana jest według wzoru podanego w Regulaminie korzystania z samochodów służbowych.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że Spółka nie wyeliminowała całkowicie korzystania z samochodów służbowych dla celów prywatnych pracownika. Z uwagi na charakter pracy wykonywanej przez pracowników korzystających z samochodów służbowych, jak również na ewentualne prawo do korzystania z samochodów służbowych na potrzeby prywatne (zgodnie z regulaminem wewnętrznym) samochody mogą być parkowane poza parkingami, których dotyczy wniosek.

W odpowiedzi na otrzymane wezwanie Spółka wyjaśnia, że złożony wniosek nie dotyczy kwestii wykorzystania samochodów służbowych na potrzeby prywatne pracowników stąd bezzasadnym jest zamieszczanie w nim szczegółowego opisu zasad korzystania z samochodów służbowych na potrzeby prywatne.

Konkludując: jeżeli chodzi o pojazdy użytkowane przez Spółkę, są to samochody osobowe, wobec których zastosowanie mają regulacje art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, zatem objęte pięćdziesięcioprocentowym limitem podatku naliczonego - wobec samochodów nie mają zastosowania żadne przepisy, które znosiłyby stosowanie takiego limitu, w tym Spółka nie złożyła VAT-26 i nie prowadzi na potrzeby VAT ewidencji przebiegu.

Pojazdy takie służą zasadniczo wykonywaniu przez Spółkę działalności gospodarczej opodatkowanej VAT i niekorzystającej ze zwolnienia od VAT. Zgodnie z przyjętym przez Spółkę regulaminem samochody mogą być wykorzystywane na potrzeby prywatne pracowników, a zasady ich używania na takie cele, podobnie jak zasady wyznaczania przychodu pracowników, względnie kwoty do zapłaty zostały określone w przyjętym przez Spółkę regulaminie (treść którego pozostaje bez znaczenia dla złożonego wniosku o interpretację).

Podkreślić należy, i to jest istotne dla złożonego pytania, a zostało to wyraźnie wskazane w opisie stanu faktycznego wniosku ORD-IN: miejsca parkingowe są bezpośrednio i nierozerwalnie związane z powierzchnią biurową, pomimo faktu, że comiesięczny czynsz jest płacony za każde miejsce parkingowe oddzielnie. Miejsca parkingowe nie są przypisane w umowie do konkretnych pojazdów (vide dwa ostatnie zdania pierwszego akapitu opisu zamieszczonego w poz. 68 wniosku).

Ważnym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest również to, że brak jest określonych konkretnych pojazdów samochodowych, które parkują na tych miejscach, (vide zdanie drugie akapitu drugiego poz. 68).

Z miejsc mogą korzystać m.in. Klienci umówieni na spotkanie w biurze, również zostawiają swoje pojazdy na tych miejscach parkingowych przynależących właśnie do biura - Spółka nie ma wiedzy ani możliwości generalnego wskazania jakimi pojazdami poruszają się Klienci Spółki, a co za tym idzie, jaki jest status podatkowy w VAT takich pojazdów.

Jeżeli chodzi o podróże służbowe pracowników Spółki, to są one odbywane samochodami osobowymi, z których korzysta Spółka (jak wyżej opisane), jednak o treści rozstrzygnięcia winno decydować to, że - pomimo istnienia autonomii prawa podatkowego - zgodnie z odrębnymi przepisami (dotyczącymi podróży służbowych) nie są to koszty używania samochodów a tzw. „inne koszty podróży służbowej” - podstawa prawna klasyfikacji wskazane w złożonym wniosku (w poz. 70 wniosku).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w związku z najmem, w ramach umów najmu powierzchni biurowych, miejsc parkingowych, przynależących bezpośrednio do lokali, których Najemcą jest Spółka, położonych w P., K. oraz W., cała kwota VAT z faktur dokumentujących czynsz najmu tychże miejsc parkingowych stanowi naliczony VAT?
Czy w związku z koniecznością dokonywania opłat za przejazdy płatnymi autostradami oraz za postój w miejscach parkingowych w trakcie podróży służbowych pracowników, cała kwota VAT z faktur dokumentujących nabycie usług parkingowych i przejazdu autostradami stanowi naliczony VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku miejsc postojowych naziemnych oraz podziemnych przyporządkowanych bezpośrednio do lokali położonych w W., P. i K., których Spółka jest Najemcą, naliczony VAT stanowi cała kwota wynikająca z faktur dokumentujących najem miejsc postojowych (z czynszu najmu).

Również w przypadku dokonywania opłat za przejazdy płatnymi autostradami oraz za postój w miejscach parkingowych w trakcie podróży służbowych pracowników, naliczonym VAT jest cała kwota VAT z faktur dokumentujących nabycie usług parkingowych i przejazdu autostradami.

Zgodnie z ogólną zasadą zapisaną w art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług oraz dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi. Z kolei, stosownie do art. 86a ustawy o VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, stanowi 50% kwoty podatku. Do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zalicza się wydatki dotyczące m.in. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Należy zaznaczyć, że w sytuacji, w której podatnik jest najemcą miejsc parkingowych, które bezpośrednio przynależą do lokalu przez niego wynajmowanego na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, nie będzie miał zastosowania art. 86a ustawy o VAT. W takiej bowiem sytuacji, najem miejsc postojowych nie jest związany z używaniem pojazdów samochodowych, lecz z lokalem, do którego są one przypisane, a który jest głównym przedmiotem najmu; w konsekwencji, VAT jest związany z wykorzystaniem lokali biurowych. Potwierdza to również fakt, że z umów najmu nie wynika w żaden sposób, jakie konkretnie pojazdy mają być parkowane na miejscach parkingowych. W praktyce służą one zarówno parkowaniu samochodów Spółki jak również klientów Spółki. Zgodnie z umowami czynszu za miejsca parkingowe, Spółka musi uiszczać czynsz, niezależnie od tego ile i jakie pojazdy były parkowane na miejscach postojowych. Zapłata czynszu musi być dokonana nawet wówczas gdyby w danym miesiącu nie został zaparkowany żaden pojazd. W każdym z trzech przypadków czynsz najmu miejsc parkingowych jest ponoszony na podstawie umowy najmu powierzchni biurowych, a najem miejsc parkingowych ma charakter akcesoryjny (poboczny) do najmu samych lokali biurowych, do których te miejsca są przypisane.

W konsekwencji, koszty najmu miejsc parkingowych nie są związane z używaniem pojazdów samochodowych, a związane są z najmem i używaniem lokali biurowych, w których Spółka prowadzi działalność.

Dodatkowo potwierdza to fakt, że najem miejsc parkingowych nie jest realizowany na podstawie oddzielnych umów, a w każdym przypadku jest elementem umowy najmu powierzchni biurowych.

Zatem, miejsca parkingowe są niezbędnym „narzędziem” do prowadzenia działalności, do efektywnego wykorzystania powierzchni biurowych (chociażby ze względu na fakt, że korzystają z nich również kontrahenci Spółki).

Mając na uwadze powyższe, Spółka ma prawo traktować jako podatek naliczony cały VAT wykazany na fakturach najmu powierzchni miejsc parkingowych związanych z najmem powierzchni biurowych.

Odnosząc się do wydatków na opłaty za przejazdy autostradami płatnymi oraz opłaty za parkingi, ponoszone w związku z delegowaniem pracownika w podróż służbową w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U z 1998 Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), która odbywa samochodem służbowym, Spółka ma prawo klasyfikowania całych kwot VAT wynikających z faktur dokumentujących nabycie takich świadczeń z tego względu, że nie są to koszty używania samochodów, a koszty podróży służbowej pracownika.

Jak bowiem stanowi przepis § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. poz. 167) innymi niezbędnymi wydatkami związanymi z podróżą służbową są m.in. wydatki ponoszone w związku przejazdami drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej.

To właśnie decyduje o tym, że w sytuacji, w której pracownik w ramach podróży służbowej odbywanej na polecenie pracodawcy nabywa w jego imieniu i na jego rzecz usługi, w tym konieczny przejazd autostradą oraz usługi parkingowe, wydatki z tym związane, nie są związane z używaniem pojazdu samochodowego, a kosztem odbywanej przez pracownika podróży służbowej. Co za tym idzie naliczonym VAT jest cała kwota VAT z faktur dokumentujących nabycie usług parkingowych i przejazdu autostradami.

Zarówno w przypadku usług najmu miejsc parkingowych w związku z najmem powierzchni biurowych jak i nabycia usług parkingowych i przejazdu autostradami w związku z odbywanymi przez pracowników podróżami służbowymi, ograniczanie podatku naliczonego do 50% VAT z faktur dokumentujących nabycie takich świadczeń stanowiłoby naruszenie zasady neutralności VAT i zbyt szerokie stosowanie w praktyce Decyzji Wykonawczej Rady Unii Europejskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części dotyczącej:

pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących usługi wynajmu miejsc parkingowych związanych z umowami najmu powierzchni biurowej – uznaje się za prawidłowe.
opłat za przejazdy autostradami oraz postój w miejscach parkingowych w trakcie podróży służbowych – uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa

w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Od dnia 1 kwietnia 2014 r. mocą ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 312), zwanej dalej: „ustawą nowelizującą” wprowadzono nowe zasady odliczania podatku VAT od wydatków dotyczących samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony.

Podstawą wprowadzonych zmian jest przede wszystkim decyzja wykonawcza Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniająca Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 353 z 28.12.2013, str. 51).

Zmiany wynikają również z konieczności dostosowania przepisów o podatku od towarów i usług do tez wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11 Bawaria Motors.

W myśl art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy o VAT do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

W myśl art. 86a ust. 3 ustawy – przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Na podstawie art. 86a ust. 4 ustawy pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 6 ustawy o VAT ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności. Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy o VAT).

Przez pojazdy samochodowe, stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.) „pojazd samochodowy” to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ww. ustawy wskazuje, że „samochodem osobowym” jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka użytkuje pojazdy samochodowe służbowe, które są samochodami osobowymi o dopuszczalnej ładowności nieprzekraczającej 3,5 tony, co do zasady objętych pięćdziesięcioprocentowym limitowaniem podatku naliczonego od zakupów związanych z ich używaniem i do których nie ma zastosowania art. 86a ust. 4 pkt 2 (ergo, do samochodów tych nie ma zastosowania możliwość odliczenia 100% naliczonego podatku od towarów i usług). Na podstawie Regulaminu korzystania z samochodów służbowych, na wniosek pracownika, Spółka jako pracodawca, może wyrazić zgodę na korzystanie z samochodu służbowego dla celów prywatnych. Pojazdy takie służą zasadniczo wykonywaniu przez Spółkę działalności gospodarczej opodatkowanej VAT i niekorzystającej ze zwolnienia od VAT. Zgodnie z przyjętym przez Spółkę regulaminem samochody mogą być wykorzystywane na potrzeby prywatne pracowników, a zasady ich używania na takie cele, podobnie jak zasady wyznaczania przychodu pracowników, względnie kwoty do zapłaty zostały określone w przyjętym przez Spółkę regulaminie.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w W. , K. i w P.. Zarówno w W., jak i w K. oraz w P. Spółka jest Najemcą nieruchomości, które wykorzystuje jako biura przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie umowy najmu, Spółka jest Najemcą:

powierzchni biurowej, tj. lokalu położonego w P. wraz z siedmioma miejscami postojowymi w podziemnej hali garażowej oraz jednego miejsca postojowego na parkingu naziemnym w otoczeniu budynku, w którym położony jest lokal. W umowie najmu zaznaczono, że powyższe miejsca parkingowe wynajmowane są w związku z lokalem, pomimo faktu, że czynsz płacony jest oddzielnie. W umowie nie zostało zapisane, że do miejsc parkingowych przypisane są konkretne pojazdy.
lokalu położonego w K., a wraz z tym lokalem - 4 miejsc parkingowych w garażu podziemnym, które są przypisane do lokalu odgórnie oraz są z nim ściśle związane, pomimo faktu, że comiesięczny czynsz jest płacony za każde miejsce parkingowe oddzielnie. Do miejsc parkingowych nie są przypisane w umowie żadne konkretne pojazdy.
powierzchni biurowej, powierzchni magazynu, miejsca na antenę oraz 15 miejsc parkingowych podziemnych w W.. Miejsca parkingowe są bezpośrednio i nierozerwalnie związane z powierzchnią biurową, pomimo faktu, że comiesięczny czynsz jest płacony za każde miejsce parkingowe oddzielnie i nie są przypisane w umowie do konkretnych pojazdów.

Brak jest określonych konkretnych pojazdów samochodowych, które parkują na tych miejscach. Z miejsc mogą korzystać m.in. Klienci umówieni na spotkanie w biurze, którzy również zostawiają swoje pojazdy na tych miejscach parkingowych przynależących właśnie do biura.

W uzupełnieniu dodano, że miejsca parkingowe są bezpośrednio i nierozerwalnie związane z powierzchnią biurową, pomimo faktu, że comiesięczny czynsz jest płacony za każde miejsce parkingowe oddzielnie. Miejsca parkingowe nie są przypisane w umowie do konkretnych pojazdów.

Z treści cytowanych przepisów art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W tym miejscu należy wskazać, że z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością Zainteresowanego można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.

Przepisy art. 86a ustawy, wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków, m.in. zakupu paliw do napędu, czy też innych wydatków eksploatacyjnych, związanych z używaniem konkretnych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku „mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka wykonuje działalność gospodarczą opodatkowaną VAT i niekorzystającą ze zwolnienia od VAT. W umowach o wynajem powierzchni biurowych wraz z miejscami parkingowymi, postojowymi, garażowymi brak jest określonych, konkretnych pojazdów samochodowych, które parkują na tych miejscach. Wynajęte miejsca postojowe, parkingowe oraz garażowe są wykorzystywane zarówno przez samochody należące do Klientów Spółki umówionych na spotkanie w biurze, jak i przez samochody służbowe Wnioskodawcy. Wynajem tych miejsc parkingowych, postojowych, garażowych nie jest wydatkiem ściśle i wyłącznie związanym z pojazdami należącymi do Spółki. Wobec tego, w przypadku tych wydatków, nie ma zastosowania ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego o którym mowa w art. 86a ustawy.

Zatem wydatki ponoszone na wynajem nieruchomości biurowych wraz z przynależnymi do nich: siedmioma miejscami postojowymi w podziemnej hali garażowej wraz z jednym miejscem postojowym na parkingu naziemnym w otoczeniu budynku w P., czterema miejscami parkingowymi w garażu podziemnym w K. oraz piętnastoma miejscami parkingowych podziemnych w W.- stanowią koszty ogólne związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością. Wydatki związane z usługami mają związek pośredni z uzyskaniem przez Wnioskodawcę obrotu opodatkowanego podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, z uwagi na wykorzystywanie poniesionych wydatków na wynajem poszczególnych nieruchomości biurowych wraz z przynależnymi do nich miejscami parkingowymi, postojowymi oraz garażowymi, do czynności opodatkowanych Wnioskodawcy będzie przysługiwało pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego w myśl przepisów art. 86 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazuje, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zatrudnia pracowników na umowę o pracę. Zdarza się, że pracownicy wysyłani są na polecenie pracodawcy w podróże służbowe, których celem jest m.in. spotkanie z Klientem - pojazdami samochodowymi służbowymi, a więc należącymi do Spółki. Często jest tak, że pracownicy w trakcie takich podróży służbowych zmuszeni są do dokonywania w imieniu i na rzecz Spółki opłat za przejazdy autostradami, a także dokonywania opłat za miejsca parkingowe w miejscu, do którego są oddelegowywani.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, że jeżeli chodzi o podróże służbowe pracowników Spółki, to są one odbywane samochodami osobowymi, z których korzysta Spółka, jednak o treści rozstrzygnięcia winno decydować to, że - pomimo istnienia autonomii prawa podatkowego - zgodnie z odrębnymi przepisami (dotyczącymi podróży służbowych) nie są to koszty używania samochodów a tzw. „inne koszty podróży służbowej”.

W odniesieniu do tego argumentu, należy wskazać, że powołane przez Spółkę przepisy z zakresu prawa pracy nie mają wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Wskazać należy, że przedmiotem analizy w wydanej interpretacji indywidualnej są regulacje z zakresu podatku VAT, a nie Prawa pracy (w tym pojęcie czasu pracy), które to nie wpływa na rozumienie „sposobu wykorzystywania” określonego dla celów podatku od towarów i usług.

W obliczu oceny danej czynności (sposobu wykorzystania pojazdu samochodowego, o którym mowa w art. 86a ust. 1 ustawy), w kontekście prawa do odliczenia podatku naliczonego, prymat należy oddać regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług oraz regulacjom prawa wspólnotowego w zakresie podatku od wartości dodanej, tj. decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniającej Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 353 z 28.12.2013, str. 51) oraz orzecznictwu TSUE (w szczególności z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11 Bawaria Motors), przed ustawą Prawo pracy oraz przepisami w tym zakresie, powoływanymi przez Spółkę we wniosku, chociażby z uwagi na autonomiczność prawa podatkowego, wyrażającego się tym, że kwestie kształtujące zobowiązania podatnika powinny wynikać przede wszystkim z ustaw podatkowych, często wspomagając się w procesie ich wykładni orzeczeniami TSUE, jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Tut. Organ nie odrzuca także możliwości posługiwania się pomocniczo ustawami rodzajowo zbieżnymi z tematyką prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wykorzystywania pojazdu samochodowego służbowego, jednakże w niniejszych okolicznościach, należy w pierwszej kolejności oprzeć się na regulacjach zawartych w ustawie o podatku od towarów i usług, przepisach prawa wspólnotowego oraz dorobku orzeczniczym TSUE.

Zatem w stosunku do nabywanych przez Wnioskodawcę usług parkingowych i opłat za przejazd autostradą należy najpierw dokonać przyporządkowania, z użytkowaniem jakiego rodzaju samochodu taka opłata jest związana.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka, w ramach prowadzonej opodatkowanej działalności gospodarczej, użytkuje samochody o których mowa w art. 86a ust. 1 ustawy. Spółka w związku z używaniem tych pojazdów ponosi opłaty za przejazdy autostradami, za miejsca parkingowe, które są ściśle związane z używaniem konkretnego pojazdu samochodowego służbowego.

Poza tym, Spółka nie wyeliminowała całkowicie korzystania z samochodów służbowych dla celów prywatnych pracownika. Zatem, Wnioskodawcy przysługiwać będzie ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków eksploatacyjnych, związanych z używaniem pojazdów samochodowych przeznaczonych do użytku „mieszanego”.

Zatem, Wnioskodawca ponosi ponosi wydatki na opłaty parkingowe za parkowanie samochodów oraz opłaty za przejazdy autostradą podczas podróży służbowych pracowników, dotyczących samochodów osobowych wykorzystywanych do użytku mieszanego – tj. do celów związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i do użytku prywatnego.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 86a ust. 2 pkt 3 katalog wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w art. 86a ust. 1 ustawy, obejmuje m.in. nabycie innych towarów i usług związanych z eksploatacją, używaniem tych pojazdów. Bezsprzecznie ponoszony przez Stronę koszt opłaty parkingowej lub opłaty za przejazd autostradą związany jest z konkretnym samochodem, który korzysta z tego miejsca parkingowego lub z autostrady. Tym samym więc, ponoszonych kosztów opłat parkingowych i za przejazd autostradą nie można odnosić do ogółu wydatków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą w sytuacji, gdy opłata taka dotyczy użytkowania konkretnego pojazdu, a przesłanka ta została wymieniona w art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy.

Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie wskazał, że w przypadku nabycia usług parkingowych i przejazdu autostradami w związku z odbywanymi przez pracowników podróżami służbowymi, ograniczanie podatku naliczonego do 50% VAT z faktur dokumentujących nabycie takich świadczeń stanowiłoby naruszenie zasady neutralności VAT i zbyt szerokie stosowanie w praktyce Decyzji Wykonawczej Rady Unii Europejskiej.

Tut. Organ wskazuje, że w analizowanej sprawie nie dokonał wykładni rozszerzającej przepisów art. 86a ustawy w odniesieniu do wykorzystywanych przez Wnioskodawcę samochodów osobowych zarówno do celów służbowych jak i prywatnych. Wydatki, które Wnioskodawca przedstawił w złożonym wniosku (tj. za przejazdy autostradami oraz postój w miejscach parkingowych w trakcie podróży służbowych), nie należą do kategorii kosztów ogólnych związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, od których przysługuje prawo do odliczenia na zasadach ogólnych – tj. z zastosowaniem przepisów art. 86 ustawy. Wydatki te Wnioskodawca ponosi w związku z użytkowaniem posiadanych samochodów należących do kategorii wymienionej w art. 86a ust. 1 ustawy. W związku z użytkowaniem tego rodzaju samochodów zasadom szczególnym podlegają także wydatki ich dotyczące, o czym stanowią przepisy art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy. Przepis art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy zawiera w swej treści otwarty katalog kosztów dotyczących użytkowania takich samochodów; przedstawione w tym przepisie wydatki nie wyczerpują wszystkich kosztów, które powstają w związku z użytkowaniem posiadanych samochodów. Wymienione we wniosku koszty opłat za parkowanie i za przejazd autostradą w trakcie podróży służbowych, są bezpośrednio związane z użytkowanymi przez Wnioskodawcę samochodami. Tak więc odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych na ww. opłaty / koszty nie można dokonywać z pominięciem regulacji zawartych w treści art. 86a ustawy.

Powołane przepisy art. 86a ust. 1 w związku z art. 86a ust. 2 ustawy, mają na celu ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego samochodów użytkowanych w sposób „mieszany” – tj. do celów służbowych i prywatnych. Jak wyżej wskazano katalog wydatków związanych z użytkowaniem takich samochodów wymienia w przepisie art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy jedynie przykładowe wydatki, które podlegają rozliczeniu z zastosowaniem przepisu art. 86a ust. 1. Jednakże w związku z wykorzystywaniem w prowadzonej działalności gospodarczej samochodów, o których mowa w art. 86a ust. 1 ponoszony jest szereg innych wydatków, bez których użytkowanie takich pojazdów byłoby niemożliwe, a wydatki te bezsprzecznie służą samochodom wykorzystywanym także prywatnie. Tym samym, przedstawione we wniosku wydatki (za przejazdy autostradami oraz postój w miejscach parkingowych w trakcie podróży służbowych), jako wynikające z użytkowania samochodów Strony, do których stosuje się ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku naliczonego, objęte są dyspozycją przepisów art. 86a ust. 1 w zw. z art. 86a ust. 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 2 należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin