Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-361/14-4/WM
z 30 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 12 marca 2014 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 20 marca 2014 r.), uzupełnionym w dniach: 15 oraz 16 czerwca 2014 r. (daty odpowiednio: uiszczenia brakującej opłaty oraz nadania pisma w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi prorodzinnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2014 r. do Urzędu Skarbowego w C. wpłynęło pismo z dnia 12 marca 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi prorodzinnej.

Z uwagi na właściwość rzeczową, Naczelnik Urzędu Skarbowego w C. – działający na podstawie art. 15 § 1, art. 17 i art. 170 Ordynacji podatkowej – przekazał przedmiotowy wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister Finansów upoważnił –w drodze ww. rozporządzenia – dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej interpretacji od dnia 1 lipca 2007 r. jest – w związku z § 6 ww. rozporządzenia – Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14f § 1 oraz art. 14b § 3 i § 4 ustawy – Ordynacja podatkowa, pismem z 6 czerwca 2014 r. nr ILPB2/415-361/14-2/WM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia – w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania – braków formalnych wniosku.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 6 czerwca 2014 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło 10 czerwca 2014 r.), zaś w dniach: 15 oraz 16 czerwca 2014 r. (daty odpowiednio: uiszczenia brakującej opłaty oraz nadania pisma w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego) Zainteresowana uzupełniła wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od września 2011 r. Wnioskodawczyni jest w trakcie rozwodu z mężem. W chwili obecnej oczekuje na orzeczenie sądu. Zainteresowana posiada bezpośrednią władzę rodzicielską nad synem, zaś mąż ma prawo do kontaktów. Wnioskodawczyni rozlicza się z mężem osobno, gdyż nie żyją wspólnie, jak również nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego.

Roczny dochód Zainteresowanej nie przekracza kwoty 56 000 zł, natomiast zarobki męża przekraczają kwotę 112 000 zł.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazano, że syn obecnie ma 7 lat. Ponadto, w roku podatkowym 2013 w stosunku do syna, jak i Wnioskodawczyni nie miały zastosowania przepisy:

1. art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
2. ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, lub
3. ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.
   
   

W 2013 r. Zainteresowana osiągnęła dochody opodatkowane według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.).

Wnioskodawczyni nadmieniła ponadto, że ojciec dziecka posiada władzę rodzicielską.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowana przedstawiła również obszerny opis trudnych relacji z mężem. Ponadto, wskazała na wynikające stąd problemy lokalowe, które zostały rozwiązane dzięki pomocy rodziców Wnioskodawczyni.

Zainteresowana wskazała, że ojciec dziecka nie interesuje się, gdzie jego jedyny syn będzie mieszkał i z czego żył. Pierwsze alimenty zostały przez ojca przekazane po przyznaniu ich przez sąd w kwocie 500 zł.

Mąż Wnioskodawczyni oprócz alimentów nie dokłada się do niczego, nie partycypuje w kosztach związanych z realizacją obowiązku szkolnego dziecka. Zainteresowana wskazuje, że ojciec dziecka nie interesuje się niczym, tylko wymaga coraz częstszych widzeń oraz wszelkich praw.

Zainteresowana wraz z synem utrzymują się z jednej pensji, nie przekraczającej 1 600 zł miesięcznie oraz 500 zł alimentów.

Na co dzień Wnioskodawczyni wychowuje syna, ubiera go, zajmuje się jego edukacją, dba o zdrowie, karmi, itd. Mąż ma widzenia z synem co drugi weekend oraz każdą środę (gdzie nota bene się nie pojawia – robią to za niego jego rodzice).

W 2011 r. Zainteresowana skorzystała z połowy ulgi na dziecko w kwocie 556 zł, jednakże w 2014 r. musiała ją zwrócić wraz z odsetkami, gdyż mąż odliczył sobie całość i nie chciał zwrócić połowy, gdyż stwierdził, że zostało mu przyzwolone całościowe odliczenie.

Wnioskodawczyni wyraziła pogląd, że zmiany w odliczeniu ulgi prorodzinnej za 2013 r. wprowadziły do sytuacji kuriozalnej. Dziecko jest z Zainteresowaną, gdyż to Ona posiada sądową władzę rodzicielską. Roczne zarobki Wnioskodawczyni za 2013 r. wyniosły 32 008,75 zł, zaś męża – 217 537,96 zł. Zatem kwota umożliwiająca rozliczenie ulgi na dziecko przekroczyła kwotę 112 000 zł. Jednakże, Zainteresowana nie rozlicza się z mężem, nie korzysta z jego pieniędzy, gdyż są małżeństwem jedynie na papierze. W związku z powyższym, przy dochodach Wnioskodawczyni nieprzekraczających limitu rocznego 56 000 zł i wychowywaniu na co dzień małoletniego syna winna odliczyć ulgę na dziecko. Zdaniem Zainteresowanej, na gruncie analizowanej sprawy pojawia się zagadnienie, którego istota sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na następujące pytanie: – Czy w przypadku, gdy Wnioskodawczyni posiada status prawny mężatki, ma zostać pozbawiona środków na dziecko, w sytuacji gdzie poza nazwiskiem Zainteresowanej nic z mężem nie łączy? Małżonkowie nie żyją razem, zaś Wnioskodawczyni nie korzysta z jego zarobków i utrzymuje się tylko z własnych przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z tym, że to Wnioskodawczyni wychowuje dziecko i Jej roczny dochód nie przekracza ustawowego limitu może rozliczyć się z tytułu wychowywania syna?

Zdaniem Wnioskodawczyni, Jej sytuacja nie może zostać zinterpretowana według przepisów dotyczących rocznych dochodów opiekunów – małżeństwa i limitu nieprzekraczającego 112 000 zł rocznie, gdyż sama wychowuje syna, zaś mąż oprócz alimentów nie dokłada się do niczego. W związku z powyższym, sytuacja prawna (tj. stan cywilny) nie winna mieć wpływu na sytuację dotyczącą rozliczenia za 2013 r. – z uwzględnieniem ulgi na dziecko – gdyż w tej sytuacji kwota 1 112,04 zł jest ogromną kwotą i mimo statusu prawnego jest osobą samotnie wychowującą dziecko. Zainteresowana prawie od trzech lat nie prowadzi z mężem wspólnego gospodarstwa domowego i rozlicza się indywidualnie.

Wnioskodawczyni uważa, że przepisy prawne dotyczącej ulgi na dziecko – w przypadku takiej sytuacji, w jakiej znalazła się Zainteresowana – winny być rozpatrywane na korzyść matki i dziecka, która na co dzień zajmuje się wychowywaniem oraz zmaga się z problemami dnia codziennego, gdyż ojciec nie interesuje się niczym i w niczym nie pomaga, zostawiając wszystko na głowie Wnioskodawczyni.

Zainteresowana wyraziła pogląd, w myśl którego rola ojca to nie tylko zapis na papierze, lecz przede wszystkim obowiązki, zaś te łączą się z kosztami, co do których mąż Wnioskodawczyni się nie poczuwa.

Reasumując, Wnioskodawczyni uważa, że z tytułu tego, że to Ona wychowuje dziecko, zaś roczny dochód Zainteresowanej nie przekracza ustawowego limitu, winna rozliczyć się z tytułu wychowywania syna. Status prawny w sytuacji Zainteresowanej nie powinien stać się priorytetowym wyznacznikiem rozliczenia ulgi, lecz sytuacja codzienna i dochody jakie Wnioskodawczyni uzyskała w 2013 r., z których musi utrzymać siebie i syna. Z przychodów męża, Zainteresowana nie skorzystała od trzech lat, w związku z powyższym nie mogą być brane do wspólnego dochodu małżeńskiego, gdyż takowego nie ma. Wnioskodawczyni jako matka, samotnie wychowuje syna i korzysta jedynie ze swoich dochodów, które nie przekraczają rocznie 56 000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   

Stosownie natomiast do art. 27f ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do jednego małoletniego dziecka - kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, jeżeli dochody podatnika:

1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a.
   
   

Na mocy art. 27 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

Z treści wniosku wynika, że Zainteresowana jest w trakcie postępowania rozwodowego – obecnie oczekuje na orzeczenie sądu w tej kwestii. Wnioskodawczyni samotnie wychowuje małoletniego syna, mimo, że formalnie jest w związku małżeńskim z ojcem dziecka. Małżonkowie od trzech lat nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego. Ojciec dziecka na podstawie obowiązku nałożonego przez sąd płaci alimenty na dziecko w wysokości 500 zł miesięcznie. Oboje rodzice dysponują władzą rodzicielską w stosunku do syna. Roczny dochód Wnioskodawczyni i Jej męża za 2013 r. znacznie przekroczył kwotę 112 000 zł.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obojgu rodzicom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie. Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 788 ze zm.) – przysługuje obojgu rodzicom, a – stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W świetle zacytowanych wyżej przepisów uznać więc należy, że w sytuacji, gdy oboje rodzice dysponują prawem wykonywania władzy rodzicielskiej w stosunku do dziecka są uprawnieni do korzystania z ulgi wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przy założeniu, że spełniają wszystkie ustawowe kryteria.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do dokonania odliczenia w ramach ulgi z tytułu wychowywania małoletniego syna. Skoro bowiem Zainteresowana przez cały roku podatkowy pozostawała w związku małżeńskim zastosowanie ma – odnoszony do obojga małżonków – limit dochodu w wysokości 112 000 zł.

Przepisy art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące ulgi prorodzinnej są jasne i nie budzą żadnych wątpliwości interpretacyjnych, zaś ich literalna wykładnia prowadzi do jednoznacznego rezultatu. Podkreślić należy, że skoro wolą świadomego ustawodawcy było odniesienie ww. limitu do „podatnika” i „jego małżonka”, to chodzi o osoby pozostające w określonym stanie cywilnym, tj. o osoby pozostające w związku małżeńskim – jak ma to miejsce na gruncie analizowanej sprawy.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanej w sprawie skorzystania z odliczenia w ramach tzw. ulgi prorodzinnej należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.