Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-331/14-4/PR
z 21 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2014 r. (data wpływu 28 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 czerwca 2014 r. (data wpływu 27 czerwca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla otrzymanej zaliczki na poczet usługi turystycznej oraz ustalenia podstawy opodatkowania dla ww. zaliczki –jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla otrzymanej zaliczki na poczet usługi turystycznej oraz ustalenia podstawy opodatkowania dla ww. zaliczki. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 czerwca 2014 r. poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego oraz brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług turystycznych dla dzieci i młodzieży w formie kolonii, obozów, rejsów. W związku z powyższym, dokonuje rozliczeń z tytułu podatku VAT na zasadach określonych w art. 119 ustawy, czyli na zasadzie VAT marża. W okresie poprzedzającym wykonanie usługi turystycznej, klienci zobowiązani są do wpłaty zaliczki na poczet rezerwowanej imprezy turystycznej w wysokości co najmniej 500 zł. Pozostałą część klient zobowiązany jest wpłacić na 2 tygodnie przed wyjazdem. Często klienci wpłacają zaliczkę, bądź pozostałą część w kilku ratach. Ponadto klient ma możliwość w każdym czasie dokupić tzw. fakultety lub z nich zrezygnować. Fakultety to dodatkowe atrakcje typu jazda na quadach lub paintball. Klienci w czasie już trwania imprezy turystycznej wykupują swoim dzieciom fakultety. Ponadto często klienci zmieniają opcje dojazdu z własnego na Wnioskodawcy i na odwrót. Dlatego dopiero po zakończeniu usługi turystyki Zainteresowany jest w stanie określić wartość całkowitą imprezy oraz dokonać obliczenia marży, biorąc pod uwagę rzeczywistą wartość usługi oraz rzeczywiste koszty stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki. W momencie wpłaty zaliczek koszty imprezy nie są możliwe do przewidzenia, a nawet ostateczna wartość imprezy.

W piśmie z dnia 25 czerwca 2014 r., stanowiącym uzupełnienie przedmiotowego wniosku, Wnioskodawca wskazał, iż w ramach świadczonych usług turystyki, dokonuje wyłącznie nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

1. Czy w przypadku otrzymania przez Podatnika zaliczki na poczet wykonania usługi turystycznej ma on obowiązek odprowadzić z tego tytułu podatek VAT?
2. Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca, jak należy ustalić podstawę opodatkowania?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zgodnie art. 19a ust. 8 ustawy VAT, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty. Nie ulega zatem wątpliwości, że także w stosunku do zaliczek na poczet usług turystycznych ich wpłata powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Ustawodawca nie wyłączył bowiem stosowania powyższego przepisu wobec podatników, stosujących procedurę VAT marża, uregulowaną w art. 119 ustawy VAT.

Zgodnie z art. 4 ustawy Ordynacja podatkowa obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem określonego w tych ustawach. Samo powstanie obowiązku podatkowego nie powoduje jednak jeszcze, że podatnik jest zobowiązany do zapłaty podatku. Do tego niezbędne jest przekształcenie obowiązku podatkowego w zobowiązanie podatkowe. Zgodnie z art. 5 ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Jak widać jednym z podstawowych elementów zobowiązania podatkowego, o którym wprost wspomina art. 5 ustawy Ordynacja podatkowa, jest wysokość podatku.

Jednocześnie technicznymi elementami wpływającymi na wysokość podatku VAT są podstawa opodatkowania oraz stopa podatku. Bez tych dwóch elementów podatnik nie jest w stanie ustalić wysokości podatku, a co za tym idzie zobowiązanie podatkowe nie powstanie. Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszytko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Przepis ten ma również zastosowanie do ustalenia podstawy opodatkowania w stosunku do zaliczek. Jednakże przewiduje on zastrzeżenie, zgodnie z którym nie stosuje się go w przypadku świadczenia usług turystyki, o których mowa w art. 119 ww. ustawy. W przypadku świadczenia usług turystyki podstawę opodatkowania ustala się na podstawie art. 119 ust. 1 ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem podstawą opodatkowania przy wykonywaniu turystyki jest marża pomniejszona o kwotę podatku należnego. Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Wnioskodawca podkreślił, że w momencie wpłaty zaliczki na poczet usługi turystyki nie są znane Podatnikowi wszystkie faktyczne koszty stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, co wskazano w opisie stanu faktycznego. Przepis wyraźnie odnosi się bowiem do kosztów faktycznych, a nie przewidywanych przez Podatnika. Z tego względu Zainteresowany jest zdania, że w momencie wpłaty przez klienta zaliczki nie jest on w stanie ustalić podstawy opodatkowania w stosunku do wpłaconej zaliczki. Co za tym idzie, w takiej sytuacji, zdaniem Podatnika, nie powstanie zobowiązanie podatkowe, ponieważ Wnioskodawcy nie jest znana wysokość podatku. Zobowiązanie podatkowe powstanie dopiero w momencie, gdy będą Podatnikowi znane wszystkie faktyczne koszty stanowiące składnik usługi turystyki, a więc po zakończeniu świadczenia tej usługi.

Ad. 2

Zgodnie z tym co napisano, Wnioskodawca nie jest w stanie ustalić podstawy opodatkowania w stosunku do wpłaconej zaliczki na poczet usługi turystyki. W szczególności ustalenie tej podstawy w wysokości kwoty zaliczki wpłaconej przez klienta stałoby w sprzeczności z art. 119 ustawy o VAT, zgodnie z którym opodatkowaniu w przypadku sprzedaży usługi turystyki podlega jedynie marża. Zapłata podatku VAT od całości zaliczki powodowałaby, że Podatnik byłby obciążony podatkiem VAT wielokrotnie wyższym niż stanie się on należny po wyświadczeniu usługi i obliczeniu podatku zgodnie z art. 119 ustawy. Zatem, zdaniem Zainteresowanego, ustalenie podstawy opodatkowania przy zaliczce na poczet usługi turystyki jest niemożliwe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy, stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W myśl art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Przepis art. 119 ustawy, określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składniki usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Na mocy art. 119 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

• działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
  

• przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
  
  

Stosownie do art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Zgodnie z art. 119 ust. 5 ustawy, w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne (art. 119 ust. 6 ustawy).

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji legalnej usług turystyki. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Natomiast zgodnie z art. 307 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.) transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Zatem usługa turystyki to złożona usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Powyższe prowadzi do wniosku, iż usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług, zarówno obcych jak i własnych, mających na celu zorganizowanie pobytu uczestnikowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług turystycznych dla dzieci i młodzieży w formie kolonii, obozów, rejsów. W związku z powyższym, dokonuje rozliczeń z tytułu podatku VAT na zasadach określonych w art. 119 ustawy, czyli na zasadzie VAT marża. W okresie poprzedzającym wykonanie usługi turystycznej, klienci zobowiązani są do wpłaty zaliczki na poczet rezerwowanej imprezy turystycznej w wysokości co najmniej 500 zł. Pozostałą część klient zobowiązany jest wpłacić na 2 tygodnie przed wyjazdem. Często klienci wpłacają zaliczkę, bądź pozostałą część w kilku ratach. Ponadto klient ma możliwość w każdym czasie dokupić tzw. fakultety lub z nich zrezygnować. Fakultety to dodatkowe atrakcje typu jazda na quadach lub paintball. Klienci w czasie już trwania imprezy turystycznej wykupują swoim dzieciom fakultety. Ponadto często klienci zmieniają opcje dojazdu z własnego na Wnioskodawcy i na odwrót. Dlatego dopiero po zakończeniu usługi turystyki Zainteresowany jest w stanie określić wartość całkowitą imprezy oraz dokonać obliczenia marży, biorąc pod uwagę rzeczywistą wartość usługi oraz rzeczywiste koszty stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki. W momencie wpłaty zaliczek koszty imprezy nie są możliwe do przewidzenia, a nawet ostateczna wartość imprezy. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż w ramach świadczonych usług turystyki, dokonuje wyłącznie nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie obowiązek podatkowy dla usług turystyki opodatkowanych w systemie VAT marża powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. z chwilą wykonania usługi. Jeśli natomiast przed wykonaniem usługi turystyki świadczący otrzyma całość lub część zapłaty (zaliczkę) obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty (art. 19a ust. 8 ustawy). W konsekwencji w przypadku otrzymania przez Wnioskodawcę zaliczki na poczet wykonania usługi turystycznej ma on obowiązek odprowadzić z tego tytułu podatek VAT.

W świetle powyższego, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku dotyczącego momentu powstania obowiązku podatkowego dla otrzymanej zaliczki na poczet usługi turystycznej, należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do pytania nr 2 wniosku należy wskazać, że ze względu na specyfikę usług turystyki i ewentualny brak wiedzy o faktycznie poniesionych kosztach na moment otrzymania zaliczki, Wnioskodawca jest zobowiązany opodatkować otrzymaną zaliczkę w oparciu o marżę prognozowaną, tzn. obliczoną na podstawie wstępnie przewidywanych kosztów jakie zostaną poniesione z tytułu świadczonych usług. Wnioskodawca może założyć jaką marżę chce zrealizować lub wziąć pod uwagę marżę, którą zwykle stosuje przy realizacji podobnych imprez turystycznych.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że jeśli po wykonaniu usługi, gdy Zainteresowany będzie znał faktyczną wartość poniesionych kosztów i rzeczywistą wysokość marży, okaże się że marża „końcowa” będzie inna od prognozowanej – Wnioskodawca będzie zobowiązany dokonać korekty podatku (na plus lub na minus) w momencie wykonania usługi. Ponadto, w sytuacji gdy podatnik będzie znał „końcową” wartość marży np.: dopiero 2 miesiące po wykonaniu usługi – korekty podatku (na plus lub na minus) dokonuje również w okresie rozliczeniowym, w którym usługa została wykonana.

Wobec powyższego, podstawą opodatkowania dla otrzymanej zaliczki na poczet przyszłej usługi turystyki jest kwota przewidywalnej marży pomniejszona o kwotę podatku VAT.

Tym samym w zakresie pytania nr 2 wniosku, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.