INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2014 r. (data wpływu 24 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 czerwca 2014 r. (data wpływu 1 lipca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 18 czerwca 2014 r., Nr IPTPB1/415-233/14-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 18 czerwca 2014 r. (data doręczenia 24 czerwca 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 30 czerwca 2014 r. (data wpływu 1 lipca 2014 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 30 czerwca 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od 1992 r. prowadzi działalność gospodarczą - stolarstwo i gastronomię. W dniu 15 września 2005 r. podpisał umowę na wynajem lokalu gastronomicznego z Panią Sz. Lokal był posadowiony na działce będącej własnością Państwa W. Pani Sz. za zgodą właścicieli działki postawiła na niej lokal gastronomiczny, w którym prowadziła działalność gospodarczą. Od dnia podpisania umowy najmu, po wykonaniu niezbędnych drobnych prac remontowych i wyposażeniu lokalu w odpowiedni sprzęt gastronomiczny, Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie restauracji.

W dniu 28 marca 2007 r. zakupił wraz z małżonką, na prawach małżeńskiej wspólnoty majątkowej, działkę o powierzchni 675 m2 za kwotę 110.000 zł, na której posadowiony był przez osobę, która ją dzierżawiła - czyli Panią Sz., a nie właścicieli działki, ww. lokal. Powyższa nieruchomość nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ze względu na to, że 110.000 zł to wartość działki i - jak to określa akt notarialny - obiektów prowizorycznych mających charakter naniesień budowlanych. Wobec zaistniałego faktu Pani Sz. założyła sprawę sądową o zwrot kosztów za poniesione nakłady. Mając na uwadze roszczenia Pani Sz. w stosunku do Wnioskodawcy nie ujęto nieruchomości w rejestrze środków trwałych, ponieważ mimo jej nabycia Wnioskodawca nie był w stanie określić jej wartości. Spór trwał do 2009 r., kiedy to wyrokiem sądu został zobligowany do zapłaty kwoty 242.246 zł (+koszty sądowe) na rzecz Pani Sz. Po zapadnięciu takiego wyroku ze względu na brak możliwości finansowych Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca nadmienił, że w 2007 r. zainwestował w ww. lokal kwotę 122.400 zł - koszty nie ujęte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów ani w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ponieważ ww. nieruchomość nie stanowiła majątku trwałego firmy i nigdy nie została ujęta w ewidencji środków trwałych - nigdy nie była amortyzowana. W związku z tym Wnioskodawca uważa, że jej sprzedaż w 2009 r. nie generuje przychodu z działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 30 czerwca 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że działalność gospodarczą prowadzi od 2005 r., jako formę opodatkowania wybrał zasady ogólne. Przez wszystkie lata prowadzenia działalności gospodarczej prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Małżonka Wnioskodawcy nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej.

Prowadzenie restauracji w opisywanym lokalu Wnioskodawca rozpoczął w dniu 1 lipca 2007 r., aż do dnia sprzedaży, tj. 18 listopada 2009 r. Wydatki na niezbędne drobne prace remontowe nie były zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, natomiast wyposażenie lokalu w odpowiedni sprzęt gastronomiczny zostało zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zaistniała sytuacja obliguje Wnioskodawcę do zapłaty podatku od sprzedaży nieruchomości jako osobę fizyczną, czy skorygowania zeznania podatkowego, ujęcia wartości nieruchomości w rejestrze środków trwałych i zapłaty podatku jako osoba prowadząca działalność gospodarczą...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, podatek od sprzedaży nieruchomości powinien zapłacić jako osoba prywatna, a nie jako przedsiębiorca. Nie można przyjąć za podstawę art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ponieważ nieruchomość nigdy nie stanowiła składnika majątku przedsiębiorstwa i nigdy nie była ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nigdy też nie była amortyzowana. Wobec powyższego przychód z jej sprzedaży nie może stanowić przychodu z działalności gospodarczej, ponieważ nie spełnia dwóch przesłanek aby można go uznać za taki przychód. Sprzedaż musi bowiem dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza), który został ujęty w ewidencji środków trwałych (przesłanka druga).

Stanowisko swoje Wnioskodawca opiera na brzmieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mówi, że źródłami przychodu jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307, z późn. zm.), jednym ze źródeł przychodów jest określona w pkt 3 tego przepisu #61485; pozarolnicza działalność gospodarcza.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy – nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności gospodarczej i dniem ich zbycia nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy).

Jednak stosownie do art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa wieczystego użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy, spełnione winny zostać, co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

• nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

• nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w działalności gospodarczej.
  
  

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychodem z działalności gospodarczej – w myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy – jest również przychód uzyskany z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą - stolarstwo i gastronomię. W dniu 15 września 2005 r. podpisał umowę na wynajem lokalu gastronomicznego z Panią Sz. Lokal był posadowiony na działce będącej własnością Państwa W. Pani Sz. za zgodą właścicieli działki postawiła na niej lokal gastronomiczny, w którym prowadziła działalność gospodarczą. Prowadzenie restauracji w opisywanym lokalu Wnioskodawca rozpoczął w dniu 1 lipca 2007 r., aż do dnia sprzedaży tj. 18 listopada 2009 r.

W dniu 28 marca 2007 r. zakupił wraz z małżonką, na prawach małżeńskiej wspólnoty majątkowej, działkę o powierzchni 675 m2 za kwotę 110.000 zł, na której posadowiony był przez osobę, która ją dzierżawiła - czyli Panią Sz., a nie właścicieli działki ww. lokal. Powyższa nieruchomość nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ze względu na to, że 110.000 zł to wartość działki i - jak to określa akt notarialny - obiektów prowizorycznych mających charakter naniesień budowlanych. Wobec zaistniałego faktu Pani Sz. założyła sprawę sądową o zwrot kosztów za poniesione nakłady. Mając na uwadze roszczenia Pani Sz. w stosunku do Wnioskodawcy nie ujęto nieruchomości w rejestrze środków trwałych, ponieważ mimo jej nabycia Wnioskodawca nie był w stanie określić jej wartości. Spór trwał do 2009 r., kiedy to wyrokiem sądu został zobligowany do zapłaty kwoty 242.246 zł (+koszty sądowe) na rzecz Pani Sz. Po zapadnięciu takiego wyroku ze względu na brak możliwości finansowych Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca nadmienił, że w 2007 r. zainwestował w ww. lokal kwotę 122. 400 zł - koszty nie ujęte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów ani w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ponieważ ww. nieruchomość nie stanowiła majątku trwałego firmy i nigdy nie została ujęta w ewidencji środków trwałych - nigdy nie była amortyzowana.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak, między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Należy przy tym wskazać, że fakt, że nieruchomość nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych pozostaje bez wpływu na kwalifikację przychodu uzyskanego ze zbycia nieruchomości do źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Powołane przepisy ustawy podatkowej nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku spełniających kryteria uznania ich za środki trwałe, ale nieujętych w stosownej ewidencji. Dlatego dokonując wykładni przepisów ustawy w tym zakresie należy mieć na względzie, że zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi każda kwota należna podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą. Przepis art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej (w tym przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi). Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika, wykorzystywanego w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że sprzedaż – wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych – lokalu gastronomicznego wraz z gruntem, spełnia warunki pozwalające uznać uzyskane w jej wyniku przychody, za osiągnięte ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości ujęcia nieruchomości w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wskazać należy, że w myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10 (art. 22n ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 22n ust. 6 ww. ustawy, w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że zaliczanie określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodu, tj. pomniejszanie uzyskanego przychodu o wartość tych wydatków, a w konsekwencji pomniejszania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jest uprawnieniem podatnika, a nie jego obowiązkiem. Jeżeli zatem Wnioskodawca chce pomniejszać przychód uzyskany z najmu o odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych, zobowiązany jest do prawidłowego prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W przypadku braku tej ewidencji nie może zaliczać odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie brak jest możliwości wprowadzenia przedmiotowej nieruchomości do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, bowiem jak wskazano, stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadzenie składnika majątku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych powinno nastąpić w momencie wprowadzenia go do używania, w przedmiotowej sprawie z dniem 1 lipca 2007 r., tj. z dniem rozpoczęcia prowadzenia restauracji w przedmiotowym lokalu.

Odnosząc się do kwestii złożenia korekty zeznania podatkowego, stwierdzić należy, że zgodnie art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Zgodnie zaś z § 2 ww. regulacji prawnej, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Jak wynika z treści wyżej powołanego przepisu, aby złożenie korekty deklaracji było prawnie skuteczne muszą być spełnione dwa warunki, a mianowicie:

• musi zostać złożona korekta deklaracji,

• musi zostać złożone pisemne uzasadnienie przyczyny korekty.
  
  

Podkreślenia wymaga, że oba te warunki muszą być spełnione łącznie.

Należy jednocześnie zauważyć, że stosownie do art. 81b § 1 tej ustawy, uprawnienie do skorygowania deklaracji:

1. ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej - w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;
2. przysługuje nadal po zakończeniu:
   1. kontroli podatkowej,
   2. postępowania podatkowego - w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.
   
   
   

Pojęcie deklaracji podatkowej określone zostało w art. 3 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa. Są nimi nie tylko deklaracje w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz także zeznania podatkowe, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzaniu. Może ona dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości kwoty nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym, poprawnym wypełnieniu formularza, z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej już deklaracji.

Zatem, jeżeli w złożonym zeznaniu rocznym za 2009 r. Wnioskodawca nieprawidłowo wykazał dochód z działalności gospodarczej, nie uwzględniając w nim przychodów ze sprzedaży nieruchomości, to zeznanie roczne za rok 2009 nie odzwierciedla stanu faktycznego dotyczącego uzyskanych przychodów z działalności gospodarczej. W takiej sytuacji należy złożone zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok 2009 skorygować.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.