Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-387/14/BJ
z 1 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 15 kwietnia 2014 r. (data wpływu do Biura – 2 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków z tytułu zakupu pościeli wełnianej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków z tytułu zakupu pościeli wełnianej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 27 marca 2013 r. Wnioskodawczyni zakupiła wyrób medyczny kl. 1, tj. jeden zestaw pościeli wełnianej w celu wykorzystania jej właściwości leczniczych w leczeniu zwyrodnienia stawów i zespołu chorób narządów ruchu. Użytkowanie jej wspomaga leczenie chorób reumatycznych poprzez zmniejszenie napięcia i bólu, ma działanie rozgrzewające i delikatnie masuje zakończenia nerwowe ciała, reguluje ciśnienie krwi i pracę serca. Ponadto zakup ww. wyrobu medycznego spełnia trzy podstawowe warunki niezbędne do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej:, tj:

• ma indywidualne przeznaczenie (wyłącznie do użytku osobistego),
• jest niezbędny w rehabilitacji,
• ułatwia wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zakup pościeli rozgrzewającej uprawnia Wnioskodawczynię do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w ramach preferencji przewidzianej w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odliczenia wydatku od dochodu uzyskanego w 2013 r.?

Wnioskodawczyni uważa, że wyczerpuje wszystkie warunki zawarte w art. 26 ust. 7a.

Wydatek nie został sfinansowany z innych środków – w 100 % pokryty z własnych środków.

Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

Zakupiony wyrób medyczny ułatwia jej czynności życiowe wynikające z niepełnosprawności.

Na poparcie swego stanowiska Wnioskodawczyni przywołała postanowienie Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gdyni z dnia 4 maja 2006 r. (znak: III-2/415-11/06), w którym w analogicznej sprawie umożliwiono podatnikowi odliczenie zakupionej pościeli wełnianej w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Ponadto Wnioskodawczyni przytoczyła fragment wyroku NSA z dnia 3 listopada 1999 r. (sygn. akt SA/Bk-114798) o rozstrzyganiu na korzyść podatnika wątpliwości co do rozumienia przepisu: (…) „Wyrażone w art. 120 i 121 § 1 Ordynacji podatkowej zasady praworządności oraz zaufania obywatela do organów państwa przemawiają za tym, by w razie wątpliwości co do rozumienia konkretnego przepisu stosować taką jego wykładnię, która nie byłaby krzywdząca dla podatnika (…)”.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29 -30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Katalog wydatków, o których mowa powyżej został zawarty w treści art. 26 ust. 7a powołanej ustawy.

W myśl art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Natomiast w art. 26 ust. 7f ww. ustawy, wskazano, iż ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

W myśl art. 26 ust. 13a cyt. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 27 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających

z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Podkreślić należy, iż – zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa – zwolnienia podatkowe (ulgi, preferencje) stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania oraz mają charakter przywileju, z którego podatnik ma prawo, a nie obowiązek korzystania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

Z brzmienia powołanego wyżej przepisu art. 27 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika wprost, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzenia indywidualnego przeznaczenia, niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Należy przy tym dodać, że określenie ”indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do tej kategorii tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo – rehabilitacyjne.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek, zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni zakupiła wyrób medyczny, tj. jeden zestaw pościeli wełnianej w celu wykorzystania jej właściwości leczniczych w leczeniu zwyrodnienia stawów i zespołu chorób narządów ruchu.

Niewątpliwie zakupiona pościel wełniana poprawia samopoczucie Wnioskodawczyni i poprawia ogólny stan zdrowia, jednakże wydatki poniesione na jej zakup nie mieszczą się w katalogu wydatków na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż taka pościel nie stanowi indywidualnego sprzętu, urządzenia czy narzędzia technicznego niezbędnego w rehabilitacji bądź ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych. Nie kwestionując walorów jakościowych tej pościeli należy stwierdzić, iż jest ona dobrem powszechnego użytku, z którego w zwykły sposób korzystać może ogół osób niezależnie od faktu ewentualnej niepełnosprawności. Trudno zatem mówić o indywidualnym charakterze zakupionej pościeli wełnianej.

Nie można więc zgodzić się z Wnioskodawczynią, że zakupiona pościel jako wyrób medyczny ma indywidualne przeznaczenie, jest niezbędna w rehabilitacji i ułatwia wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Z uwagi, że zakupiony przez Wnioskodawczynię zestaw pościeli wełnianej nie posiada indywidualnego charakteru, wydatek poniesiony na jego zakup nie podlega odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że w zeznaniu za 2013 r. Wnioskodawczyni nie może skorzystać z odliczenia od dochodu wydatków z tytułu zakupu pościeli wełnianej z uwagi na fakt, że wydatek ten nie spełnia wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, odnosząc się do postanowienia Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gdyni – na które wskazuje Wnioskodawczyni – należy podkreślić, iż orzeczenie to nie jest wiążące dla tutejszego Organu. Przywołane stanowisko naczelnika urzędu skarbowego zostało zajęte w indywidualnej sprawie podatnika, który zwrócił się z zapytaniem do tego organu. Od dnia 01 lipca 2007 r. jedynym organem właściwym do wydawania interpretacji indywidualnych jest Minister Finansów działający przez uprawnionych Dyrektorów Izb Skarbowych.

Natomiast odnośnie przywołanego wyroku NSA o rozstrzyganiu na korzyść podatnika wątpliwości co do rozumienia przepisu, stwierdzić należy idąc za wyrokiem TK z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt K 11/06, że „z Konstytucji nie wynika obowiązek przyjmowania przez ustawodawcę, w dziedzinie ciężarów i świadczeń publicznych, wyłącznie rozwiązań korzystnych dla podatników. Nie wynika też z niej obowiązek, by ustawodawca – rozstrzygając wątpliwości wynikające ze stosowania niejasnych przepisów – musiał działać zawsze na korzyść podatników.” Natomiast wynikająca z przepisu art. 120 Ordynacji podatkowej zasada działania organów podatkowych na podstawie przepisów prawa, obliguje organ podatkowy wydający indywidualną interpretację przepisów prawa do respektowania określonych prawem warunków i zbadania czy w przedstawionym przez wnioskodawcę stanie faktycznym, w świetle obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, jego stanowisko w zakresie jest prawidłowe, czy nie.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła kserokopie dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny (weryfikacji); jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem. Zatem dołączone do wniosku dokumenty pozostały bez wpływu na załatwienie sprawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.