Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-469/14-2/KOM
z 21 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2014 r. (data wpływu 22 maja 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług polegających na pisaniu felietonów, artykułów i książek o tematyce historyczno-politycznej, za które Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w formie honorarium – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług polegających na pisaniu felietonów, artykułów i książek o tematyce historyczno-politycznej, za które Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w formie honorarium.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykonuje literacką działalność twórczą polegającą na pisaniu artykułów, felietonów do czasopism dla różnych instytucji. We wpisie do ewidencji gospodarczej działalność ta sklasyfikowana jest pod symbolem 90.03 (artystyczna i literacka działalność twórcza) obejmującym działalność pisarzy wszystkich dziedzin. Napisane na zamówienia artykuły, felietony o tematyce historycznej i politycznej na podstawie umów cywilnoprawnych Wnioskodawca przekazuje zleceniodawcom prowadzącym w większości działalność wydawniczą oraz na podstawie zawartych umów przenosi na zlecającego autorskie prawa majątkowe do tego dzieła, uzyskując jednocześnie status twórcy. Wyżej wymienione artykuły i felietony stanowią pisemną formę przejawu indywidualnej i subiektywnej działalności artystycznej Wnioskodawcy. W ww. publicystyce Wnioskodawca przedstawia swoje spojrzenie na współczesne i historyczne problemy Polski i otaczającego świata, prezentując własne poglądy polityczne, osobiste oceny estetyczne i moralne danej zbiorowości, kreując jednocześnie i rozpowszechniając wartości takie jak: prawda, sprawiedliwość, wolność. W ramach zleceń Wnioskodawca przygotowuje utwory literackie w formie artykułów i felietonów o określonej liczbie znaków. Dlatego też, zarówno artykuły, felietony, czy książki są przejawem własnej publicystycznej i literackiej działalności twórczej Wnioskodawcy.

Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność jest działalnością gospodarczą w myśl ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca, jako twórca spełnia warunki do uznania za podatnika podatku od towarów i usług.

Za napisanie zamówionego artykułu lub felietonu oraz przekazanie autorskich praw majątkowych do niego Wnioskodawca otrzymuje od zamawiającego zapłatę. Otrzymana zapłata zgodnie z klasyfikacją GUS, stanowi honorarium autorskie.

Jednocześnie, na podstawie zawartych umów, zamawiający ponosi całkowitą odpowiedzialność wobec osób trzecich, z wyłączeniem przypadku naruszenia praw autorskich innych osób (czyli niedozwolonym zapożyczaniem fragmentów utworów innych osób).

Obecnie Wnioskodawca pisze również książkę o tematyce historycznej, którą na podstawie umowy cywilnoprawnej przekaże zamawiającemu wraz z przekazaniem autorskich praw majątkowych, uzyskując jednocześnie status twórcy w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Ww. książka będzie osobistym dziełem literackim Wnioskodawcy i wydana zostanie pod jego nazwiskiem.

Działalność opisaną powyżej Wnioskodawca rozpoczął w lutym 2013 r. W listopadzie 2013 r. wartość sprzedaży przekroczyła, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwotę 150.000 zł (art. 113 ust. 9 ustawy o VAT). Ponieważ wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczyła w trakcie roku podatkowego powyższą wartość 150.000zł, w listopadzie 2013 r. utraciło moc zwolnienie od podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1.a Czy otrzymane honorarium z tytułu przekazania na podstawie umów cywilnoprawnych felietonów i artykułów wraz z przekazaniem autorskich praw majątkowych na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z pozycją 181 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, podlegają opodatkowaniu stawką obniżoną do wysokości 8%?

1.b Czy prawidłowe jest zastosowanie do ww. artykułów i felietonów zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, dla usług kulturalnych świadczonych przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów Prawa autorskiego, wynagradzanych w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów, oraz czy właściwa jest hipoteza, że ww. artykuły i felietony mieszczą się w pojęciu usług kulturalnych?

2. Czy otrzymane honorarium z tytułu napisania dzieła literackiego w postaci książki o tematyce historycznej oraz przekazania tego dzieła wraz z przekazaniem autorskich praw majątkowych wydawnictwu na podstawie umowy cywilnoprawnej podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), oraz czy właściwa jest hipoteza, że ww. artykuły i felietony mieszczą się w pojęciu usług kulturalnych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Usługi wymienione w pkt 1 i 2 powinny korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie przytoczonego powyżej przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez: usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku w oparciu o powyższy przepis, jest spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), ale także przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, tzn. usługi te muszą być świadczone przez odpowiednie podmioty, w tym indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworu.

Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.), z brzmieniem której zgodne muszą być przepisy polskiej ustawy o podatku od towarów i ustny, przewiduje zwolnienia dla usług kulturalnych, stwierdzając w art. 132 ust. 1 lit.n), że zwolnieniu od podatku podlega świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawa towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie. To oznacza, że w myśl powyższej Dyrektywy dane państwo członkowskie ma możliwość samodzielnego określenia, które podmioty niebędące podmiotami prawa publicznego, świadczące usługi kulturalne, będą mogły korzystać ze zwolnienia od podatku.

Ustawodawca polski, w myśl przepisu określonego w art. 43 ust. 1 pkt 33 ww. ustawy , określa dwie grupy podmiotów, które zwalnia od podatku. W skład drugiej grupy podmiotów uprawnionych do zwolnienia można zaliczyć indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnym, wynagradzanych w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskim lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Dokonując analizy możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu, Wnioskodawca zauważa, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) - do której odwołuje się ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit.b) - przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności, przedmiotem prawa autorskiego są m.in.: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe) - art. 1 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnieniem utworu (art. 8 ust. 2).

Z art. 1 ww. ustawy wynika, że ustawodawca posłużył się syntetyczną definicją utworu, określając w sposób generalny cechy konieczne, wyróżniające utwór od innych rezultatów działalności człowieka. Utwór musi zatem wykazywać łącznie trzy cechy:

1. Stanowić przejaw działalności człowieka (twórcy);
2. Stanowi przejaw działalności twórczej;
3. Mieć indywidualny charakter.

W odczuciu Wnioskodawcy, we wszystkich wskazanych powyżej utworach (felietony, artykuły, książka) powyższe cechy zostają zachowane.

Zwolnienie od podatku w świetle powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy, dla usług świadczonych przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanych w formie honorariów, możliwe jest wyłącznie wówczas, gdy usługi te mieszczą się w pojęciu usług kulturalnych.

Ponieważ ustawa nie definiuje pojęcia „usług kulturalnych”, jego znaczenie należy ustalić w oparciu o dostępne metody wykładni. W prawie podatkowym pierwszorzędne znaczenie ma wykładnia językowa. Zatem zgodnie z jej regułami, odnosząc się do znaczenia terminu „Usługi kulturalne” w języku potocznym, można stwierdzić, że pod pojęciem tym kryją się usługi odnoszące się do kultury, w zakresie kultury itp. Ponieważ zostało zdefiniowane wiele definicji kultury, najbardziej właściwe wydaje mi się odwołanie do najbardziej popularnych i użytecznych definicji.

Rozpatrując „kulturę” pod kątem pryzmatu nominalistycznego, można podeprzeć się klasyczną postacią wczesnej definicji etnologicznej Edwarda Tylora: „Kultura, czyli cywilizacja, jest to złożona całość, która obejmuje wiedzę, wierzenia, sztukę, moralność, prawa, obyczaje oraz inne zdolności i nawyki nabyte przez ludzi jako członków społeczeństwa.” (R. Smolski, M. Smolski, E. H. Stadtmuller „Słownik Encyklopedyczny Edukacja Obywatelska” Warszawa 199). Można również przytoczyć definicję antropologa Bronisława Malinowskiego: „Kultura jest integralną całością składającą się z narzędzi i dóbr konsumpcyjnych, twórczych zasad różnych grup społecznych, ludzkich idei i umiejętności, wierzeń i obyczajów.” (J. Kmiota, G. Banaszak „Społeczno-regulacyjna koncepcja kultury” Warszawa 1994). Jeżeli zaś kulturę chciałoby się definiować w ujęciu normatywnym, to podążając za myślą Ralpha Linton kulturę możemy określić jako „konfigurację wyuczonych zachowań i ich rezultatów, których elementy składowe są podzielane i przekazywane przez członków danego społeczeństwa” (R. Linton „Kulturowe podstawy osobowości” Warszawa 2000).

Zgodnie zaś z Internetowym Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (http://sjp.pwn.pl/), „kultura” oznacza „materialną i umysłową działalność społeczeństwa oraz jej wytwory”. Tak więc reasumując powyższe za pojęcie „kultura” można zatem uznać całokształt wytworów materialnych i umysłowych społeczności.

Ponieważ w odczuciu Wnioskodawcy jego dzieła przyjmujące zarówno postać krótkich artykułów czy felietonów, jak i nieco szerszej formy pisarskiej - książek, cały czas wpisują się w rozważaną tutaj „kulturę”.

Wnioskodawca jako pisarz, publicysta, historyk sztuki w swojej pracy twórczej nie relacjonuje jedynie zdarzeń zastanych w rzeczywistości, ale stara się przekazywać swoją wizję rzeczywistości, swoje sądy i poglądy, własne definicje moralności, tworząc indywidualne i osobiste utwory, będące przejawem jego indywidualnej działalności twórczej. Przekazując w formie pisanej swoją osobistą i subiektywną ocenę historii, jak i tego, co w sferze politycznej otacza nas współcześnie, uważa, że niejako sam staje się współtwórcą obecnej kultury. Wnioskodawca jako pisarz i publicysta w swojej pracy literackiej poprzez wielowymiarową analizę dzieł innych współczesnych i historycznych twórców jednocześnie upowszechnia i ochrania kulturę.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że pisanie przez niego prac o tematyce historycznej i politycznej, zarówno w formie felietonów, artykułów czy książek, publikowanych przez różne wydawnictwa, należy uznać za świadczenie usług kulturalnych, gdyż jako autor takich prac upowszechnia dorobek kulturalny (w świetle art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, tj. Dz. U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123 ze zm.).

Opisane powyżej czynności wykonuje jako twórca w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a przedmiotem umowy jest przekazanie praw autorskich w zamian za wynagrodzenie w formie honorarium, tak więc za właściwe uważa on objęcie tych czynności zwolnieniem od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit.b) ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści art. 41 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W załączniku tym, w poz. 181, wymieniono „usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania” bez względu na symbol PKWiU.

Zgodnie z objaśnieniem do ww. załącznika, wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Zauważyć tu należy, że powyższy przepis ma charakter przedmiotowo – podmiotowy, tzn. znajdzie zastosowanie wówczas, gdy oba warunki w nim wskazane są spełnione łącznie, tj. po pierwsze – jest to rodzaj świadczonej usługi - usługa kulturalna, a po drugie – podmiot, który tę usługę świadczy musi być twórcą lub artystą wykonawcą.

W skład grupy podmiotów uprawnionych do zwolnienia weszli indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Powołany przepis art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy stanowi implementację do polskiego porządku prawnego art. 132 ust. 1 lit. n) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347), zgodnie z którym zwolnieniu od podatku przez państwa członkowskie podlega świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawa towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.

Dokonując analizy możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu, należy zauważyć, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.) - do której odwołuje się ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) - przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są m.in. utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe) - art. 1 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy.

W prawie autorskim mamy do czynienia z dwoma rodzajami praw: autorskimi prawami osobistymi oraz autorskimi prawami majątkowymi. Zasadą jest, że z utworu może korzystać lub nim rozporządzać tylko osoba uprawniona. Najczęściej będzie to sam twórca lub – jeżeli z mocy ww. ustawy autorskie prawa majątkowe przysługują innej osobie niż twórca, osoba, która je nabyła lub na rzecz której została ustanowiona licencja.

Na podstawie art. 8 ust. 1-3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku - właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Zatem, aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy:

1. mieć źródło w pracy człowieka (twórcy),
2. stanowić przejaw działalności twórczej,
3. posiadać indywidualny charakter.

Twórcy, zgodnie z przepisem art. 16 ustawy o prawie autorskim przysługują autorskie prawa osobiste obejmujące przede wszystkim prawo autora do wiązania z dziełem jego nazwiska. Prawo to nigdy nie wygasa i jest, z natury rzeczy, niezbywalne, nie można się go zrzec ani przenieść na inną osobę. W ramach ochrony dóbr osobistych autor ma prawo do przedstawienia utworu pod pseudonimem lub anonimowo. Można więc powiedzieć, że autorskie prawa osobiste chronią pewien „intelektualny” związek twórcy z dziełem.

Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu – art. 17 powołanej ustawy.

Drugi rodzaj praw autorskich – prawa majątkowe mogą przysługiwać w niektórych sytuacjach również osobom innym niż twórca utworu z mocy ustawy lub z mocy stosownej umowy cywilnoprawnej. Dotyczy to np. autorskich praw majątkowych pracodawcy, którego pracownik stworzył utwór.

Przepis art. 41 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy określa, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.

Należy wskazać, że zastosowanie zwolnienia od podatku, w świetle powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy, dla usług świadczonych przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanych w formie honorariów, możliwe jest wyłącznie wówczas, gdy usługi te mieszczą się w pojęciu usług kulturalnych.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji pojęć „kultura” i „usługa kulturalna”, jednak uznać należy, że usługą taką będzie usługa związana z kulturą, a z uwagi na brak definicji kultury w prawie podatkowym odnieść się trzeba do znaczenia słownikowego, mając na uwadze charakter, jaki ma spełniać ta definicja w tym przypadku. Tym samym należy wskazać, że kultura oznacza „materialną i umysłową działalność społeczeństw oraz jej wytwory”, zaś usługa to „pomoc okazana komuś”, „działalność gospodarcza służąca do zaspokajania potrzeb ludzi”. Natomiast określenie kulturalny oznacza „odnoszący się do tworzenia i upowszechniania kultury lub stanowiący jej składnik”. Właściwym więc wydaje się przyjęcie, że kultura to ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, funkcjonujących w postaci np. dzieł artystycznych, związanymi z twórczością artystyczną (np. o charakterze literackim, naukowym, plastycznym, muzycznym).

Dodatkowo, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123, z późn. zm.), działalność kulturalna w rozumieniu niniejszej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, a od listopada 2013 r. jest podatnikiem podatku VAT wskutek przekroczenia wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy. Działalność Zainteresowanego jest sklasyfikowana jako artystyczna i literacka działalność twórcza obejmująca pisarzy wszystkich dziedzin. Wnioskodawca na podstawie umów cywilnoprawnych pisze na zamówienia artykuły, felietony i książki o tematyce historycznej i politycznej, a następnie przekazuje je zleceniodawcom prowadzącym w większości działalność wydawniczą oraz przenosi na zlecającego autorskie prawa majątkowe do tego dzieła, uzyskując jednocześnie status twórcy. Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność jest działalnością gospodarczą w myśl ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca, jako twórca spełnia warunki do uznania za podatnika podatku od towarów i usług. Za napisanie zamówionego artykułu, felietonu czy książki oraz za przekazanie autorskich praw majątkowych do nich Wnioskodawca otrzymuje od zamawiającego zapłatę, która zgodnie z klasyfikacją GUS, stanowi honorarium autorskie. Jednocześnie, na podstawie zawartych umów, zamawiający ponosi całkowitą odpowiedzialność wobec osób trzecich, z wyłączeniem przypadku naruszenia praw autorskich innych osób (czyli niedozwolonym zapożyczaniem fragmentów utworów innych osób). Artykuły i felietony stanowią pisemną formę przejawu indywidualnej i subiektywnej działalności artystycznej Wnioskodawcy, gdyż przedstawia w nich swoje spojrzenie na współczesne i historyczne problemy Polski i otaczającego świata, prezentując własne poglądy polityczne, osobiste oceny estetyczne i moralne danej zbiorowości, kreując jednocześnie i rozpowszechniając wartości takie jak: prawda, sprawiedliwość, wolność. Także książka będzie osobistym dziełem literackim Wnioskodawcy i wydana zostanie pod jego nazwiskiem. Dlatego też, zarówno artykuły, felietony, czy książki są przejawem własnej publicystycznej i literackiej działalności twórczej Wnioskodawcy.

Z treści przepisów cyt. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych można zatem wywieść, że twórcą w rozumieniu ustawy jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Użyte w tym przepisie określenie „przejaw działalności twórczej”, należy rozumieć jako uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta jest spełniona, gdy mamy do czynienia z subiektywnym nowym wytworem intelektu. Twórcy, zgodnie z przepisem art. 16 ustawy o prawie autorskim przysługują autorskie prawa osobiste obejmujące przede wszystkim prawo autora do wiązania z dziełem jego nazwiska. Prawo to nigdy nie wygasa i jest, z natury rzeczy, niezbywalne, nie można się go zrzec ani przenieść na inną osobę. W ramach ochrony dóbr osobistych autor ma prawo do przedstawienia utworu pod pseudonimem lub anonimowo. Można więc powiedzieć, że autorskie prawa osobiste chronią pewien „intelektualny” związek twórcy z dziełem.

Z uwagi na powyższe okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawcę można uznać za twórcę w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, który świadczy swoje usługi jako autor piszący (pod własnym nazwiskiem na podstawie umów cywilnoprawnych zawieranych głównie z wydawnictwami i czasopismami) felietony, artykuły czy książki o tematyce historyczno-politycznej, za które wynagradzany jest w formie honorariów autorskich. Tym samym należy uznać za wypełnioną przesłankę podmiotową art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy.

Zatem zasadnym staje się przeanalizowanie, czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na pisaniu felietonów, artykułów czy książek oraz na przeniesieniu autorskich praw majątkowych do tych dzieł można uznać za usługi kulturalne.

Z analizy zakresu świadczonych przez Wnioskodawcę usług wynika, że mają one niewątpliwie związek z kulturą rozumianą jako ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, funkcjonujących w tym przypadku w postaci utworów literackich (felietonów, artykułów, książek) wydawanych pod nazwiskiem własnym Wnioskodawcy. Wnioskodawca, jako autor takich publikacji, upowszechnia dorobek kulturalny, przedstawia swoje spojrzenie na współczesne i historyczne problemy Polski i otaczającego świata, prezentuje własne poglądy polityczne, osobiste oceny estetyczne i moralne danej zbiorowości i rozpowszechnia jednocześnie wartości takie jak: prawda, sprawiedliwość, wolność. Tym samym uznać należy, że przedmiotowe usługi są usługami kulturalnymi, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy.

Ponieważ Wnioskodawca jest podmiotem (twórcą), o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy (co wskazano w opisie sprawy), to świadczone przez niego usługi opisane w złożonym wniosku, które uznać należy za usługi kulturalne w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 33, a za które otrzymuje wynagrodzenie w formie honorarium autorskiego, korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy. Zatem, skoro usługi świadczone przez Wnioskodawcę są usługami zwolnionymi od opodatkowania podatkiem VAT, to art. 41 ust. 2 w związku z pozycją 181 załącznika nr 3 do ustawy, nie będzie miał w sprawie zastosowania.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 1 i 2 należy więc uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.