INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2012 r. (data wpływu 19 stycznia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 kwietnia 2012 r. (data wpływu 26 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika jest:

• nieprawidłowe – w odniesieniu do stwierdzenia, iż umorzenie zobowiązania nie spowoduje powstania przychodu po stronie byłego pracownika, w związku z czym Spółka nie będzie miała obowiązku wystawienia informacji podatkowej,
• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z dnia 11 kwietnia 2012 r. nr ILPB2/415-86/12-2/WS, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 11 kwietnia 2012 r., skutecznie doręczono dnia 17 kwietnia 2012 r., zaś w dniu 26 kwietnia 2012 r. (data nadania 23 kwietnia 2012 r.), do tut. organu wpłynęła odpowiedź, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przeprowadzona w Spółce kontrola ZUS wykazała, iż zapisy Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych uzależniały przyznanie świadczeń od stażu pracy i wymiaru czasu pracy, co jest niezgodne z ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Od powyższych świadczeń wypłaconych niezgodnie z ustawą organ kontrolujący naliczył należne składki, które należy odprowadzić zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W grudniu 2011 roku Wnioskodawca sporządził korekty dokumentów rozliczeniowych i zapłacił zaległe składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne wraz z odsetkami. W związku z tym, iż Pracodawca pokrył z własnych środków zaległe składki w części należnej od pracownika, u tych osób powstał przychód ze stosunku pracy w miesiącu ich wpłacenia na konto ZUS.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy za osoby, za które Wnioskodawca odprowadził składki, a które na dzień dzisiejszy nie są już jego pracownikami, Spółka ma obowiązek wystawić PIT-11 w którym uwzględni przychód z zerową zaliczką na podatek dochodowy (ponieważ brak jest przychodu z którego możnaby potrącić przedmiotową zaliczkę), czy PIT-8C (w przypadku gdy nie będzie konieczne odprowadzenie od powstałego przychodu składek ZUS)...
2. Czy jeżeli pracodawca od przedmiotowego przychodu będzie miał obowiązek odprowadzić składki społeczne i zdrowotne (wysłano wniosek o wydanie interpretacji do ZUS), a były pracownik pomimo wezwania, nie zwróci tych składek (co z pewnością będzie miało miejsce, gdyż sprawa dotyczy 28 osób) ponownie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu...
3. Czy jeżeli ponownie powstanie przychód, a przedmiotowa sytuacja będzie się wielokrotnie powtarzać z powodu braku wpłaty należności przez byłego pracownika, w którym momencie umorzenie składek nie będzie traktowane jako przychód byłego pracownika...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Spółka, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, powinna wystawić PIT-11 za 2011 rok dla byłych pracowników, w którym uwzględni przychód w wysokości odprowadzonych składek społecznych i zdrowotnych należnych za pracownika, z zerową zaliczką na podatek dochodowy.

Ad. 2.

Jeżeli pracodawca od przedmiotowego przychodu będzie miał obowiązek odprowadzić składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne (wysłano wniosek o wydanie interpretacji do ZUS), a były pracownik pomimo wezwania nie zwróci tych składek, to w tej sytuacji ponownie powstanie przychód po stronie pracownika.

Ad. 3.

Zapłata przez pracodawcę całości składek do ZUS oraz rezygnacja z ich dochodzenia np. poprzez zwolnienie byłego pracownika z długu kreuje przychód na gruncie ustawy o PIT.

Instytucja zwolnienia z długu znajduje podstawy prawne w przepisach art. 508 k.c., który wskazuje, że zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. W konsekwencji zrzeczenie się wierzytelności musi być zaakceptowane (przyjęte) przez dłużnika. Zwolnienie z długu nie może zatem być czynnością jednostronną pracodawcy. Brak zgody na zwolnienie z długu osób, które już u nas nie pracują (z uwagi na utrudniony kontakt, brak informacji o miejscu zamieszkania, etc.) będzie skutkował brakiem przysporzenia, a tym samym brakiem przychodu po ich stronie. W konsekwencji również brakiem obowiązku wystawiania jakichkolwiek informacji podatkowych. W związku z powyższym również w momencie umorzenia zobowiązania po stronie byłego pracownika nie powstanie żaden przychód i Spółka nie będzie miała obowiązku wystawienia informacji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w odniesieniu do stwierdzenia, iż umorzenie zobowiązania nie spowoduje powstania przychodu po stronie byłego pracownika, w związku z czym Spółka nie będzie miała obowiązku wystawienia informacji podatkowej,
• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu - odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy wynika, iż podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.) pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 32 ust. 1, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Przepis art. 32 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. (…).

W myśl art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przepisu art. 39 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5 (PIT-11). (…).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż na skutek przeprowadzonej w Spółce kontroli ZUS Wnioskodawca zobowiązany został do sporządzenia i korekty dokumentów rozliczeniowych oraz zapłaty zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne wraz z odsetkami. Pracodawca pokrył z własnych środków zaległe składki w części należnej od pracownika, co spowodowało powstanie przychodu dla tych pracowników.

Wnioskodawca od ww. zapłaconych składek zobowiązany jest jako płatnik, do poboru zaliczki na podatek dochodowy na zasadach określonych w art 32 ww. ustawy, tj. z uwzględnieniem m.in. właściwych kosztów uzyskania przychodów.

Kwotę składek w części, w której powinny być one pokryte z dochodu pracownika, a które zostały uregulowane ze środków Wnioskodawcy należy wykazać w informacji PIT-11 wystawionej byłym pracownikom, wykazania w niej również prawidłowo zastosowanych miesięcznych kosztów uzyskania przychodów oraz kwot pobranych zaliczek na podatek dochodowy.

W związku z tym, że zapłacone przez Zainteresowanego składki stanowią przychód dla pracowników (byłych pracowników) - jeśli Wnioskodawca zobowiązany będzie odprowadzić od tego przychodu składki ZUS, to będą one podlegały odliczeniu od dochodu.

Podkreślić należy również, iż w przypadku, gdy pracodawca czyni na rzecz swego pracownika (aktualnego lub byłego) nieodpłatne świadczenie, winien wykonać obowiązki płatnika nałożone na niego przez ustawodawcę przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Te jednoznacznie wskazują, iż obowiązkiem pracodawcy jako płatnika jest obliczyć, pobrać i odprowadzić podatek od przychodu pracownika (byłego pracownika). Jeżeli zatem pracodawca nie ma możliwości potrącenia zaliczki (bo nie przekazuje świadczenia pieniężnego), winien pobrać od pracownika środki pieniężne na zaliczkę (mimo braku wyraźnego uregulowania w podatku dochodowym od osób fizycznych), bowiem obowiązek poboru zaliczki istnieje w każdej sytuacji, gdy powstaje przychód do opodatkowania.

Wnioskodawca od ww. zapłaconych składek zobowiązany jest jako płatnik, do poboru zaliczki na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 32 ww. ustawy, a więc 18 % lub 32% w zależności od wysokości dochodu uzyskanego od początku roku przez pracownika lub byłego pracownika.

Zatem, co do zasady zapłacenie ze środków płatnika (pracodawcy) zaliczki na podatek od dochodu uzyskanego przez pracownika będzie skutkowało powstaniem przychodu podatkowego.

Przychód dla pracownika powstaje również w sytuacji umorzenia długu przez pracodawcę, czy też zwolnienia z długu.

Zwolnienie z długu zostało uregulowane w art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz.93 ze zm.) i polega na tym, że wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Jest to rodzaj umowy wierzyciela z dłużnikiem, bowiem oświadczenie wierzyciela wymaga przyjęcia (zgody) dłużnika. Brak zgody powoduje więc, że czynność prawna mająca na celu zwolnienie dłużnika z długu nie wywołuje skutków prawnych.

Niemniej jednak, niezależnie od tego, czy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu na mocy art. 508 Kodeksu, czy też umorzenie należności jest wyrazem jego jednostronnego oświadczenia woli, z chwilą umorzenia powstaje przysporzenie majątkowe dla dłużnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Momentem uzyskania przychodu, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy jest moment dokonania umorzenia.

O powstaniu przychodu nie można jedynie mówić w sytuacji, gdy istnieją obiektywne przesłanki braku możliwości pobrania zaliczki z dochodu podatnika, a płatnik zobowiązany jest wykonać obowiązki nałożone na niego ustawą.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, iż kontakt z byłymi pracownikami może być utrudniony, a także, że nie dysponuje informacjami o ich miejscu zamieszkania.

W takiej sytuacji nie można mówić, iż płatnik opłacił należną zaliczkę za podatnika, gdyż chciał w ten sposób („zwalniając” go z obowiązku ponoszenia daniny na rzecz Skarbu Państwa kosztem jego majątku) przekazać mu nieodpłatne świadczenie. Opłacenie zaliczki z własnych środków podyktowane było zwolnieniem się z odpowiedzialności, o której mowa w treści art. 30 Ordynacji podatkowej.

Przepis art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, iż płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi okoliczność, o której mowa w § 1 lub 2, organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku (art. 30 § 4 Ordynacji podatkowej).

Decyzję, o której mowa m.in. w § 4, organ podatkowy może wydać również po zakończeniu roku podatkowego lub innego okresu rozliczeniowego (art. 30 § 6 Ordynacji podatkowej).

Zgodnie z art. 51 § 1 Ordynacji podatkowej zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności.

Za zaległość podatkową uważa się także niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23a, lub ratę podatku (art. 51 § 2 ww. Ordynacji podatkowej).

Przepisy § 1 i 2 stosuje się również do należności z tytułu podatków, zaliczek na podatki oraz rat podatków niewpłaconych w terminie płatności przez płatnika lub inkasenta (art. 51 § 3 Ordynacji podatkowej).

W świetle ww. przepisów nie wpłacona w terminie płatności przez płatnika zaliczka na podatek jest zaległością podatkową, od której w myśl przepisu art. 53 § 1 ww. ustawy naliczane są odsetki za zwłokę.

Powyższe oznacza, iż w świetle przywołanych przepisów, skoro istotnie brak było możliwości aby wskazaną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu sfinansowania zaległych składek pobrać z dochodu pracownika – Wnioskodawca, wykonując ustawowo nałożone obowiązki płatnika, winien był z własnych środków uregulować należną zaliczkę. Wskazane zaliczki nie będą stanowić przychodu. Wnioskodawca wykonał bowiem swoje obowiązki płatnika nałożone ustawą Ordynacja podatkowa i ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie mając możliwości pobrania zaliczki na podatek dochodowy z przychodu byłego pracownika, musiał tę zaliczkę sfinansować sam, bowiem stosownie do przywołanej regulacji art. 30 Ordynacji podatkowej odpowiada za podatek niepobrany. To oznacza, iż nie wykonał on zobowiązania za byłego pracownika lecz wypełnił obowiązki ustawowe na niego nałożone, aby uniknąć odpowiedzialności za ewentualną zaległość podatkową (niezapłaconą w terminie zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych).

W związku z powyższym, w wystawionej informacji PIT-11 powinien wykazać jedynie przychód w wysokości sfinansowanych zaległych składek na ubezpieczenia społeczne – bez wykazywania stosownej zaliczki, bowiem zaliczka ta nie została pobrana z przychodu pracownika. We wskazanej informacji wykazuje się bowiem zaliczkę pobraną z przychodu pracownika, a taka okoliczność – jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego nie miała miejsca.

Podsumowując – jeżeli płatnik ma możliwość pobrania z dochodu pracownika (byłego pracownika) zaliczkę na podatek, ale tego nie robi, tylko zaliczkę pokrywa z własnych środków, wówczas zapłacona przez niego zaliczka jest nieodpłatnym świadczeniem, które stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód dla pracownika powstaje również w sytuacji umorzenia długu przez pracodawcę, czy też zwolnienia z długu.

Przychód ten podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym łącznie z innymi przychodami (dochodami). Wnioskodawca od ww. zapłaconych składek zobowiązany jest jako płatnik, do poboru zaliczki na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 32 ww. ustawy, a więc 18 % lub 32% w zależności od wysokości dochodu uzyskanego od początku roku przez byłego pracownika. Kwotę składek w części, w której powinny być one pokryte z dochodu pracownika, a które zostały uregulowane ze środków Wnioskodawcy, jak również kwotę składek umorzonych przez Wnioskodawcę, należy wykazać w informacji PIT-11 wystawionej byłym pracownikom, wykazania w niej również prawidłowo zastosowanych miesięcznych kosztów uzyskania przychodów oraz kwot pobranych zaliczek na podatek dochodowy.

Należy również zaznaczyć, że zaliczka na podatek zapłacona za byłego pracownika (ze środków pracodawcy), również co do zasady stanowi przychód dla tego pracownika. W przypadku jednak, gdy brak jest jakichkolwiek możliwości do pobrania zaliczki na podatek dochodowy z dochodu byłego pracownika, wówczas nie można mówić, że zapłacona przez płatnika za byłego pracownika zaliczka na podatek dochodowy z własnych, płatnika środków – do pobrania i odprowadzenia (zapłacenia) której obowiązany jest na podstawie ww. przepisów prawa – jest nieodpłatnym świadczeniem.

Dlatego też zapłacona przez Wnioskodawcę za byłego pracownika zaliczka na podatek dochodowy nie jest przychodem, który należy wykazać w informacji PIT-11 i który należy opodatkować (uiścić od niego zaliczkę).

Zapłata przez Wnioskodawcę zaliczki na podatek dochodowy stanowi bowiem spełnienie obowiązku płatnika wynikającego z przywołanych powyżej przepisów art. 8 Ordynacji podatkowej oraz art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.