INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2011 r. (data wpływu: 5 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego – jest:

• prawidłowe – odnośnie uznania za koszt uzyskania przychodu wydatków poniesionych na spłatę współwłaściciela oraz uiszczonego podatku od czynności cywilnoprawnych,
• nieprawidłowe – odnośnie uznania za koszt uzyskania przychodu wydatków poniesionych na wniesiony wkład mieszkaniowy oraz wkład budowlany.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 18 października 1983 r. Wnioskodawczyni otrzymała przydział spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego.

W dniu 6 października 1992 r. Zainteresowana zawarła związek małżeński.

W lipcu 1997 r. nastąpiło przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu na spółdzielcze własnościowe prawo. Warunkiem przekształcenia było wniesienie wkładu budowlanego w wysokości 15 486,00 zł. Na wkład budowlany zaliczono Zainteresowanej wkład mieszkaniowy w wysokości 10 840,20 zł. Różnicę w wysokości 4 645,80 zł małżonkowie musieli dopłacić.

W dniu 30 marca 2008 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni. Zostawił testament, na mocy którego spadek nabyła inna osoba. Biorąc pod uwagę, że mieszkanie jest małe i niepodzielne (26,70 m²), w dniu 20 maja 2009 r. Zainteresowana złożyła do sądu wniosek o dział spadku po mężu oraz podział majątku wspólnego poprzez przyznanie Jej prawa do lokalu ze spłatą na rzecz innej osoby w wysokości 10 000,00 zł. W dniu 3 lipca 2009 r. Sąd przyznał Wnioskodawczyni prawo do lokalu i zarządził na rzecz innej osoby – następcy prawnego męża Zainteresowanej – spłatę w wysokości 10 000,00 zł.

Jak podała Wnioskodawczyni, musiała Ona złożyć w urzędzie skarbowym druk PCC-3 i uiścić z tytułu zniesienia współwłasności kwotę 1 100 zł (2% od połowy rynkowej wartości mieszkania; przyjęto rynkową wartość 110 000 zł).

W dniu 14 lutego 2011 r. Wnioskodawczyni sprzedała to mieszkanie za kwotę 175 000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni musi zapłacić podatek od sprzedaży tego mieszkania... Jeżeli tak, to czy może Ona jako koszty uzyskania uwzględnić:

• wniesiony wkład mieszkaniowy oraz budowlany (1/2 kwoty 15 486,00 co jest równe kwocie 7 743,00 zł),
• spłatę na rzecz innej osoby w wysokości 10 000,00 zł,
• opłatę PCC-3 w wysokości 1 100,00 zł...
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna Ona zapłacić podatek dochodowy od kwoty 87 500,00 zł (175 000,00 zł/2) pomniejszonej o wydatki wykazane wyżej.

Według Zainteresowanej, dochód do opodatkowania powinien wynieść 68 657,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe – odnośnie uznania za koszt uzyskania przychodu wydatków poniesionych na spłatę współwłaściciela oraz uiszczonego podatku od czynności cywilnoprawnych,
• nieprawidłowe – odnośnie uznania za koszt uzyskania przychodu wydatków poniesionych na wniesiony wkład mieszkaniowy oraz wkład budowlany.
  
  

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

Podkreślić należy, iż przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) cyt. ustawy podatkowej decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment i sposób ich nabycia.

Zatem, w przedmiotowej sprawie istotne jest prawidłowe określenie daty nabycia przez Wnioskodawczynię sprzedanego w dniu 14 lutego 2011 r. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż w dniu 18 października 1983 r. Wnioskodawczyni otrzymała przydział spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego. W dniu 6 października 1992 r. Zainteresowana zawarła związek małżeński. W lipcu 1997 r. nastąpiło przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu na spółdzielcze własnościowe prawo.

W dniu 30 marca 2008 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni. Zostawił testament, na mocy którego spadek nabyła inna osoba. Biorąc pod uwagę, że mieszkanie jest małe i niepodzielne (26,70 m²), w dniu 20 maja 2009 r. Zainteresowana złożyła do sądu wniosek o dział spadku po mężu oraz podział majątku wspólnego poprzez przyznanie Jej prawa do lokalu ze spłatą na rzecz innje osoby w wysokości 10 000,00 zł. W dniu 3 lipca 2009 r. Sąd przyznał Wnioskodawczyni prawo do lokalu i zarządził na rzecz innej osoby – następcy prawnego męża Zainteresowanej – spłatę w wysokości 10 000,00 zł.

Stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59 ze zm.). W myśl cytowanej ustawy, istota wspólności ustawowej wyraża się w tym, że:

1. powstaje z mocy samego prawa z chwilą zawarcia małżeństwa (o ile wcześniej przyszli małżonkowie nie zawarli małżeńskiej umowy majątkowej – intercyzy),
2. obejmuje majątek wspólny (rozumiany jako przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej przez oboje małżonków lub przez jednego z nich).
   
   

Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym (art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Co więcej, wspólność ustawowa charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania udziały małżonków w majątku wspólnym nie są określone, a zatem jest to typ współwłasności łącznej.

Opisany ustrój majątkowy trwa do ustania lub unieważnienia małżeństwa albo orzeczenia separacji, chyba że w czasie trwania związku małżeńskiego:

1. małżonkowie zawarli małżeńską umowę majątkową,
2. z ważnych powodów na żądanie jednego z małżonków sąd orzekł zniesienie wspólności,
3. wspólność ustała z mocy prawa na skutek całkowitego lub częściowego ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków.
   
   

Współwłasność z kolei jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, iż własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Istota współwłasności polega bowiem na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Tym samym, można też uznać, że prawo do całej rzeczy każdy ze współwłaścicieli nabywa w momencie nabycia udziału w prawie własności. Każdy ze współwłaścicieli ma bowiem jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego, o czym stanowi art. 196 § 2 tej ustawy. Zgodnie z nimi każdy ze współwłaścicieli w każdym czasie może domagać się zniesienia współwłasności.

W myśl art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Stąd, gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby nie ulega powiększeniu, nie może być traktowany w kategorii nabycia, gdyż w ten sposób nie uległ powiększeniu zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (w tym przypadku nieruchomości), jak też stan jej majątku osobistego.

Zatem, za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy przyjąć datę ich nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością. Jeżeli natomiast wartość otrzymanej nieruchomości lub prawa przekracza udział we współwłasności, to wówczas za datę nabycia tej części nieruchomości, która przekracza udział we współwłasności, należy przyjąć dzień, w którym dokonano zniesienia współwłasności.

Jak wskazała Zainteresowana we wniosku, w wyniku podziału majątku wspólnego sąd przyznał Jej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i zarządził na rzecz innej osoby – następcy prawnego męża Zainteresowanej – spłatę w wysokości 10 000,00 zł.

Wobec tego co wywiedziono wyżej, uznać należy, iż Wnioskodawczyni nabyła przedmiotowe spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w dwóch datach:

• w roku 1997, tj. w wyniku przekształcenia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego (ponieważ udziały małżonków w majątku wspólnym są równe), oraz
• w roku 2009, tj. w wyniku zniesienia współwłasności i podziału majątku skutkującego przyznaniem Zainteresowanej na wyłączność całego ww. prawa (ponieważ wtedy Wnioskodawczyni nabyła pozostały udział w rzeczonym prawie).
  
  

Tym samym, w odniesieniu do przysługującego Wnioskodawczyni udziału we wskazanym prawie do lokalu nabytemu w 1997 pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął z końcem roku 2002.

Biorąc powyższe pod uwagę, w odniesieniu do ww. udziału Zainteresowanej nabytego w 1997 r., stwierdzić należy, iż w tejże części przedmiotowa sprzedaż w dniu 14 lutego 2011 r. – ponieważ została dokonana po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie zbytego udziału w prawie – nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, skoro nie powstał przychód ze sprzedaży w części odpowiadającej temuż udziałowi, to tym samym Wnioskodawczyni nie może obniżyć tegoż przychodu o koszty jego uzyskania w postaci wydatków poniesionych przez Nią na wkład budowlany oraz na wkład mieszkaniowy, które to wydatki były z tym udziałem związane, gdyż – jak wskazano we wniosku – to właśnie jego nabycie warunkowały, jak również w postaci (dotyczących nabytego w 2009 r. udziału) wydatków poniesionych na spłatę współwłaściciela oraz na uiszczony podatek od czynności cywilnoprawnych.

W odniesieniu natomiast do przysługującego Wnioskodawczyni udziału w ww. spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego nabytego w 2009 r., wskazać należy, co następuje.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 i 4 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

• dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
• dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
  
  

Podstawą obliczenia podatku, zgodnie z art. 30e ust. 2 ww. ustawy, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszt sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć m.in. związane ze zbyciem koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, opłatę notarialną, podatek od czynności cywilnoprawnych, opłatę sądową. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy. Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

Przepisem określającym, jakiego rodzaju wydatki uznaje się za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości w przypadku, kiedy jej nabycie miało miejsce na podstawie czynności o charakterze odpłatnym jest art. 22 ust. 6c ustawy. Stanowi on, że koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Ponadto stosownie do art. 22 ust. 6e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość nakładów ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

W świetle powyższego, definicję kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, nabytych odpłatnie, ustawodawca precyzuje poprzez bezpośrednie wskazanie, iż koszty takie stanowią m.in. udokumentowane koszty nabycia tej nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawczyni budzi m.in. kwestia, czy kwota spłaty na rzecz współwłaściciela spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz kwota uiszczonego podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zniesienia współwłasności mogą być rozliczone w zeznaniu podatkowym jako koszt uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia rzeczonego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpowiadając na powyższe pytanie należy podkreślić, że w wyniku przyznania Zainteresowanej rzeczonego prawa do lokalu mieszkalnego, na skutek uprzedniego zniesienia współwłasności i podziału majątku wspólnego, bezsporne jest to, że współwłaściciel tegoż prawa utracił prawo własności posiadanego udziału za odpłatnością. Sąd przyznał mu bowiem spłatę od Wnioskodawczyni, w zamian za utracony udział w spadku. Spłata na rzecz innego spadkobiercy jest zatem dla Wnioskodawczyni niejako ceną nabycia udziału w spadku, w tym również w nieruchomości. Legalnie nieodłącznym elementem zniesienia współwłasności było natomiast uiszczenie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Dodatkowo nadmienić należy, że nie jest przeszkodą uznanie za koszt uzyskania przychodu wydatku na tę spłatę, jeśli podatnik najpierw sprzeda nieruchomość lub prawo doń, a potem dokona spłaty. Może się bowiem okazać, że aby dokonać spłaty i pozyskać na tę okoliczność środki pieniężne podatnik dokona sprzedaży, a dopiero potem z uzyskanych pieniędzy dokona spłaty. Jeśli zatem spłaty dokona przed terminem do złożenia zeznania PIT-39, w którym rozliczyć należy przychód z odpłatnego zbycia, to ów wydatek na spłatę będzie mógł zostać wykazany w tym zeznaniu.

Reasumując, w odniesieniu do ww. udziału Zainteresowanej nabytego w 2009 r., stwierdzić należy, iż w tejże części przedmiotowa sprzedaż stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu 19% podatkiem, stosownie do uregulowań art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże, obliczając dochód podlegający opodatkowaniu i ewentualnej zapłacie podatku, Zainteresowanej przysługuje prawo rozliczenia jako koszt uzyskania przychodu z rzeczonej transakcji udokumentowanych wydatków poniesionych przez Nią tytułem dokonanej spłaty współwłaściciela oraz uiszczonego w związku ze zniesieniem współwłasności podatku od czynności cywilnoprawnych. Wnioskodawczyni nie przysługuje natomiast prawo do uznania za taki koszt wydatków poniesionych przez Nią na wkład budowlany oraz na wkład mieszkaniowy, bowiem wydatki te nie były związane z przedmiotowym udziałem nabytym w roku 2009, gdyż – co wskazano już wcześniej –dotyczyły one wyłącznie udziału nabytego w roku 1997, z którego sprzedaży przychód nie powstał.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku z uwagi na fakt, iż przepis art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) podstawy opodatkowania na podatek przy rozliczeniu kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości, gdyż wykraczałoby to poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać, nie należą do kompetencji tut. Organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu – zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez właściwy rzeczowo organ podatkowy w toku postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy też czynności sprawdzających.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie, informuje się, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.