Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-869/11/14-S/AA
z 6 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1397/12, oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 1761/11 stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2011 r. (data wpływu 6 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania przychodu ze sprzedaży budynku warsztatowego oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania przychodu ze sprzedaży budynku warsztatowego oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W lutym 2001 roku Wnioskodawca na podstawie umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego zakupił prawo użytkowania wieczystego działki 10/5 oraz prawo własności budynku warsztatowego na niej położonego. Wnioskodawca budynek warsztatowy w związku z jego wykorzystywaniem w pozarolniczej działalności gospodarczej, wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a począwszy od 2001 roku dokonywał od jego wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych, zaliczając odpisy do kosztów uzyskania przychodów. Zakupionego prawa wieczystego użytkowania działki Wnioskodawca nigdy nie wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zainteresowany podaje, że prowadził i nadal prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, zaś w zaświadczeniu o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej w przedmiocie działalności obrót nieruchomościami i wynajem nieruchomości nie był wykazany jako przedmiot działalności gospodarczej. Ponadto począwszy od 1993 roku Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca w przeszłości nie dokonywał transakcji sprzedaży nieruchomości. Zainteresowany zamierza sprzedać prawo wieczystego użytkowania działki nr 10/5 oraz prawo własności budynku warsztatowego na niej posadowionego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przychód uzyskany ze sprzedaży prawa wieczystego użytkowania działki nieujętego (wpisanego) do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz prawa własności budynku warsztatowego na niej położonego, amortyzowanego i wpisanego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 14 ust. 1 updof zawiera ogólną definicję przychodów z działalności gospodarczej, które przychody co do zasady powinny być opodatkowane na zasadach właściwych dla źródła przychodu w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej, a nie na zasadach właściwych dla innych źródeł przychodów.

Zasada określona w art. 14 ust. 1 updof doznaje jednak rozwinięcia i uszczegółowienia w następnych ustępach tego artykułu; w szczególności ustęp 2 pkt 1 zawiera regulację określającą, na jakich warunkach do przychodu z działalności gospodarczej zalicza się przychód z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących środkami trwałymi, składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 (czyli takimi, od których podatnicy nie dokonują odpisów amortyzacyjnych, a których wartość początkowa nie przekracza 1.500 zł) oraz wartościami niematerialnymi i prawnymi. Przepis ten precyzuje, że odpłatne zbycie tych składników majątku jest przychodem z działalności gospodarczej, jeżeli były one ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, za wyjątkiem tych składników majątku, które w ewidencji nie były ujęte, a których wartość początkowa nie przekraczała 1.500 zł i od których nie dokonywano odpisów amortyzacyjnych oraz spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 updof przychodem z działalności gospodarczej są między innymi przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku, będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 cyt. ustawy,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

− ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych.

Mając na uwadze przywołane przepisy, przychód ze sprzedaży budynku warsztatowego wpisanego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanego w działalności gospodarczej - w ocenie Wnioskodawcy – stanowi przychód z działalności gospodarczej jako odpłatne zbycie wykorzystywanego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą środka trwałego, zaś koszty uzyskania przychodów przy określaniu dochodu ustala się zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 updof.

Ponieważ prawo wieczystego użytkowania działki nr 10/5 nie było ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to w myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 updof przychód ze sprzedaży prawa wieczystego nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a i c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do źródeł przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym należy odpłatne zbycie nieruchomości lub jej części oraz udziału w nieruchomości jeżeli zostało dokonane przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego wybudowanie lub nabycie. Stosownie do postanowień art. 10 ust. 2 pkt 3 cytowanej ustawy, przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 nie stosuje się odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy pdof, nawet jeżeli przed zbyciem składniki majątku zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 updof stanowi kompletną regulację przedmiotowego zakresu opodatkowania zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

W konsekwencji odpłatne zbycie takich składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i ponadto, których wartość początkowa nie przekraczała 1.500 zł oraz które nie są spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu użytkowego lub udziałem w takim prawie, nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej. Dotyczy to także nieruchomości takich, jak będąca przedmiotem niniejszego wniosku, czyli prawa wieczystego użytkowania działki nieruchomości wprawdzie wykorzystywanej na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, ale które to prawo wieczystego użytkowania nie było wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Taki pogląd wypowiedział także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 lutego 2010 r. (II FSK 1507/08).

Ponieważ prawo wieczystego użytkowania gruntów zostało zakupione w 2001 roku oraz nigdy nie było ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie dokonywano od niego odpisów amortyzacyjnych, to pięcioletni okres wskazany w powołanym art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a cytowanej ustawy wpłynął z końcem 2005 roku. Wobec powyższego w myśl powołanych przepisów przychód uzyskany ze sprzedaży prawa wieczystego działki nr 10/5 nie będzie w ogóle podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, do opodatkowania przychodu z planowanej sprzedaży:

• prawa wieczystego użytkowania działki nr 10/5 nie wpisanej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie miał zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 updof (w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r.), co oznacza, że wobec dokonania sprzedaży po upływie 5 lat od daty nabycia, przychód z tego tytułu nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych,
• własności budynku warsztatowego posadowionego na działce nr 10/5, który to budynek ujęto w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych był wykorzystywany i amortyzowany w działalności gospodarczej, będzie miał zastosowanie art. 14 ust. 2 pkt 1 updof oraz art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy updof.
  
  

W dniu 28 września 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPB1/415-869/11-2/AA stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu opodatkowania przychodu ze sprzedaży w części dotyczącej budynku warsztatowego jest prawidłowe, w części dotyczącej prawa wieczystego użytkowania gruntu jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 14 października 2011 r. Odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 31 października 2011 r. znak ILPB1/415W-128/11-2/AP.

W dniu 28 listopada 2011 r. wpłynęła do tut. Organu skarga (adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu) na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie przedmiotowej interpretacji dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z planowanej sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntów nie ujętego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 1761/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, że zarzut naruszenia art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasadny. Sąd w uzasadnieniu wskazał, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wprost określa kiedy odpłatne zbycie składników majątkowych w postaci środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych powoduje powstanie przychodu ze źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Co do zasady wymagane jest, ażeby składnik majątku (środek trwały, wartość niematerialna i prawna) były ujęte w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a odstąpienie od tego wymogu dotyczy tylko i wyłącznie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego bądź udziału w takim prawie, jak również składników majątkowych, których wartość początkowa nie przekroczyła 3500 zł. Gdy chodzi o wymienione składniki majątku, określone w art. 22d ustawy, to można wskazać że jak wynika z przepisu ust. 2 tego artykułu, składników tych nie wprowadza się do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Zdaniem Sądu, skoro ustawa podatkowa wyraźnie określa katalog środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których zbycie powoduje powstanie przychodu z działalności gospodarczej, niezależnie od ujęcia ich w ewidencji takich środków i wartości, a nie wymieniono w tym zakresie własności budynku niemieszkalnego oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu na którym budynek taki został posadowiony, a także udziałów w tych prawach, to poszerzenie owego katalogu w drodze wykładni, co de facto nastąpiło w zaskarżonej interpretacji indywidualnej – nie było prawidłowe. Norma prawna nakazująca uznać za przychód z działalności gospodarczej zbycie składnika majątku, niezależnie od ujęcia go w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, ma charakter wyjątku niepodlegającego wykładni rozszerzającej. Co do zasady dla uznania powstania przychodu z odpłatnego zbycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych konieczne jest ujęcie tych składników w ewidencji, o której mowa w art. 22n ustawy o podatku dochodowym.

W dniu 19 kwietnia 2012 r. na powyższy wyrok tutejszy Organ wniósł skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 13 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1397/12 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna nie była zasadna.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w związku z licznymi rozbieżnościami został skierowany wniosek do Rzecznika Praw Obywatelskich o podjęcie uchwały wyjaśniającej. W uchwale z 17 lutego 2014 r. sygn.. akt II FPS 8/13 NSA uznał, że „w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy”.

W uzasadnieniu tej uchwały NSA podkreślił przede wszystkim, że z treści art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a updof wynika, że ustawodawca w sposób jednoznaczny wskazuje, że niezbędne jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek do uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej:

1. sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza),
2. ujętego w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (przesłanka druga).
   
   

Zdaniem NSA obowiązek ewidencjonowania środków trwałych wywodzony z art. 22d ust. 2 updof, nie jest argumentem wystarczającym do obalenia wyników wykładni językowej. W przypadku niektórych kategorii wydatków, ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie reguł, które uniemożliwiają podatnikom rozpoznanie kosztów uzyskania przychodów już w momencie poniesienia.

W konsekwencji, Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując niniejszą sprawę podzielił stanowisko zawarte w powołanej uchwale, a więc uznał że interpretacja przepisów art. 14 updof dokonana w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji, była prawidłowa. Nie można wobec tego zgodzić się z zarzutami skargi kasacyjnej, że w zaskarżonym wyroku Sąd pierwszej instancji naruszył art. 14 ust. 1 i art. 14 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 updof poprzez jego błędną wykładnię. Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że ustawodawca w art. 14 ust. 2 pkt 1 updof określił sprzedaż jakich konkretnie składników majątkowych stanowi przychód z działalności gospodarczej, wskazując ich wspólną cechę, a mianowicie ujęcie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W konsekwencji przychód uzyskany z odpłatnego zbycia użytkowania wieczystego nieruchomości wykorzystywanej na potrzeby działalności gospodarczej, ale nieujętej w ewidencji środków trwałych, nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 updof.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 1761/11 wpłynął do tut. Organu w dniu 28 maja 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1397/12, oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 1761/11 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, rozpatrując ponownie przedmiotową sprawę stwierdza co następuje.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), za przychód z działalności gospodarczej uważa się również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

− ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W przywołanym wyżej przepisie ustawodawca ustanowił reguły, w oparciu o które do przychodu z działalności gospodarczej zalicza się przychód z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących środkami trwałymi, wartościami niematerialnymi i prawnymi, składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 (składniki majątku, od których podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych) z wyłączeniem składników majątku o określonej wartości początkowej.

Mając na uwadze treść zacytowanego przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1, należy stwierdzić, że ustawodawca w sposób jasny (jednoznaczny) wskazuje, iż niezbędne jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek do uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej: 1) sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (przesłanka pierwsza), 2) ujętego w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (przesłanka druga).Użyte przez ustawodawcę pojęcia w ramach przesłanki pierwszej nie pozostawiają jakichkolwiek dwuznaczności natury interpretacyjnej, gdyż zarówno pojęcie „sprzedaży”, jak też określenie „środek trwały lub wartość niematerialna i prawna” pozostaje dostatecznie zdefiniowane w przepisach prawa. Również w zakresie przesłanki drugiej, tj. konieczność „ujęcia” w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, po odczytaniu zwrotu „ujęcia” prowadzi do jednoznacznych rezultatów.

Wyniki wykładni wewnętrznej systemowej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie mogą podważać rezultatów zaprezentowanej wyżej podstawowej wykładni, jaką pozostaje wykładnia językowa przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Obowiązek ewidencjonowania środków trwałych wywodzony z art. 22d ust. 2 ustawy, nie jest argumentem wystarczającym do obalenia wyników wykładni językowej. Słusznie bowiem podkreśla się, że w przypadku niektórych kategorii wydatków, ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie reguł, które uniemożliwiają podatnikom rozpoznanie kosztów uzyskania przychodów już w momencie ich poniesienia. Ustawodawca zdecydował się nie tylko na podział kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, ale również ustalenie czytelnej i jasnej reguły, że ujęcie jako koszt uzyskania przychodów wydatków na nabycie (wytworzenie) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych możliwe jest - co do zasady - poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

Taką regulacją jest również art. 22c ustawy, stanowiący konsekwencję wprowadzenia zasad przesuwających moment ujęcia wydatków jako kosztu uzyskania przychodów w momencie zaistnienia wskazanych przez przepisy zdarzeń.

Zgodnie z tym przepisem, nie podlegają amortyzacji:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

− zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jednocześnie na mocy art. 22d ust. 2 ustawy, wskazane składniki majątku podlegają obowiązkowi ujęcia ich w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Ponadto treść art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębnie wymienia:

• w pkt 3 pozarolniczą działalność gospodarczą oraz
• w pkt 8 odpłatne zbycie z zastrzeżeniem ust. 2:
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,
• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
  
  

Ustawodawca zatem wskazuje, że odpłatne zbycie rzeczy i określonych praw może następować w ramach działalności gospodarczej lub poza nią. Szczegółowego zaś wskazania, co jest przychodem z wykonywania działalności gospodarczej dokonuje legislator podatkowy w art. 14 ww. ustawy. Poza tym należy wskazać, mając na uwadze definicję działalności gospodarczej z art. 5a pkt 6 ustawy, że przychodami uzyskiwanymi z działalności gospodarczej, w tym m.in. z tytułu sprzedaży rzeczy i określonych praw (art. 10 ust. 1 pkt 3) są przede wszystkim te, które pochodzą ze sprzedaży towarów handlowych, kupowanych z zamiarem ich dalszej odsprzedaży. Zaznaczyć należy jedynie w tym miejscu, że profesjonalny obrót w ramach działalności gospodarczej, w świetle jej definicji z art. 5a pkt 6, ma charakter obiektywny i niezależny od subiektywnego przekonania osoby fizycznej prowadzącej działalność zarobkową we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły. Podkreślić należy, że ustawodawca wyraźnie odróżnia jako odrębne źródło przychodów sprzedaż określonych rzeczy i praw (art. 10 ust. 1 pkt 8), wymagając jedynie, aby nie następowało to „w wykonaniu działalności gospodarczej”.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w lutym 2001 roku Wnioskodawca zakupił prawo użytkowania wieczystego działki oraz prawo własności budynku warsztatowego na niej położonego. Budynek warsztatowy Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, natomiast prawo wieczystego użytkowania działki nigdy nie zostało wprowadzone do ww. ewidencji.

Brak wpisu do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, pozostaje kwestią o zasadniczym znaczeniu przy dokonywaniu interpretacji omawianych przepisów. Mając na uwadze literalne brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sprzedaż danego składnika nie generuje przychodu z działalności gospodarczej, lecz ewentualnie, przy zachowaniu pozostałych warunków, przychód ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z odpłatnego zbycia.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, że od momentu nabycia przez Wnioskodawcę nieruchomości opisanych we wniosku upłynął 5-letni okres oraz zbycie tych nieruchomości nie następuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to ewentualny przychód uzyskany ze sprzedaży ww. składników majątkowych nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji, tj. na dzień 28 września 2011 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.