INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 23 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji do zmodernizowanego środka trwałego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji do zmodernizowanego środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 29 marca 2010 r., na podstawie umowy sprzedaży z dnia 29 marca 2010 r., zawartej przed notariuszem C S.A. nabyła przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ kodeksu cywilnego obejmujące m.in. mieszarkę MK 300 o wartości początkowej 420,00 zł. Powyższy środek trwały został przekazany aportem na majątek Spółki, zawiązanej aktem notarialnym z dnia 15 lutego 2010 r., jako używany środek trwały, a następnie przyjęty do ewidencji środków trwałych, Klasyfikacja Środków Trwałych - grupa 516, co nastąpiło w dniu 01 kwietnia 2010 r.

Spółka dokonała jednorazowej amortyzacji ww. środka trwałego o wartości początkowej 420,00 zł. W dniu 15 listopada 2011 r., dokonano modernizacji rzeczonego środka trwałego. W wyniku dokonanej modernizacji zwiększeniu uległa wartość początkowa środka trwałego z 420,00 zł do wysokości 140.155,07 zł, tj. o 139.735,00 zł.

Do „nowej” wartości początkowej zmodernizowanego środka trwałego, tj. kwoty 140.155,07 zł zastosowano stawkę amortyzacyjną w wysokości 20% rocznie.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy po zmodernizowaniu używanego środka trwałego, którego wartość początkowa po ulepszeniu wzrosła z 420,00 zł do 140.155,07 zł, tj. o 139.735,00 zł, Spółka prawidłowo zastosowała stawkę amortyzacyjną w wysokości 20% rocznie od „nowej” wartości początkowej, tj. 140.155,07 zł, w sytuacji gdy poprzednio dokonała jednorazowego odpisu amortyzacyjnego środka trwałego o „pierwotnej” wartości początkowej wynoszącej 420,00 zł... (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy CIT, środkami trwałymi są w szczególności budowle, budynki, lokale stanowiące odrębną własność, maszyny, urządzenia, środki transportu oraz inne przedmioty stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia ich do używania. Wobec tego, maszyna przekazana aportem na majątek podatnika (spółki z o.o.) jako używany środek trwały o „pierwotnej” wartości początkowej 420,00 zł może zostać zaliczona do środków trwałych, o ile jest „kompletna zdatna do użytku w dniu przyjęcia jej do używania”. W przypadku takiego środka trwałego o nieznacznej wartości, tj. nieprzekraczającej 3.500,00 zł, podatnik mógł dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

Zgodnie z art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, w przypadku gdy wartość początkowa środka trwałego jest równa lub niższa niż 3.500,00 zł, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych według zasad ogólnych albo jednorazowo w miesiącu oddania tego środka trwałego do używania, albo w miesiącu następnym. Jednocześnie wskazać należy, że przepisy ww. ustawy w żaden sposób nie różnicują podatkowych skutków ulepszenia środka trwałego od tego, czy środek ten został już przez podatnika całkowicie zamortyzowany, czy też nie. Jak wynika z art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, jeżeli środek trwały uległ ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, to o sumę wydatków na jego ulepszenie powiększeniu ulega wartość początkowa tego środka trwałego. Równocześnie środek trwały uważa się za ulepszony, gdy suma wydatków poniesionych na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500,00 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego i kosztami jego eksploatacji (art. 16g ust. 13 zd. 2 ustawy o CIT).

Spółka podkreśla, że w świetle tego przepisu, o modernizacji środka trwałego można więc mówić tylko wówczas, gdy spełnione są równocześnie dwie przesłanki:

1. wydatki na modernizację środka trwałego w danym roku podatkowym przekraczają 3.500,00 zł, oraz
2. w następstwie poniesienia tych wydatków następuje wzrost wartości użytkowej takiego środka trwałego w stosunku do jego wartości użytkowej z dnia przyjęcia go do używania.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji.

Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Ustawa o CIT nie daje jednoznacznej odpowiedzi, jak powinien postąpić podatnik w przypadku ulepszenia środka trwałego, który został jednorazowo zamortyzowany. Zgodnie z art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, wskazana tam jednorazowa amortyzacja nie jest metodą amortyzacji w rozumieniu ww. ustawy, zatem trudno mówić o kontynuacji metody i jednorazowym odniesieniu w koszty dokonanego ulepszenia. W takim przypadku, zdaniem Wnioskodawcy, należało obliczyć „nową” wartość początkową środka trwałego, tj. 140.155,07 zł oraz dokonać wyboru jednej z metod amortyzacji, tj. np. metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek ustalonych indywidualnie przez podatnika (Spółkę) i rozpocząć amortyzację zgodnie z przyjętą metodą. Wysokość odpisów powinna być kalkulowana w oparciu o „nową” wartość początkową środka trwałego. Środek trwały zostanie w pełni zamortyzowany w momencie zrównania dokonanych odpisów amortyzacyjnych z „nową” wartością początkową środka trwałego (tj. sumy jednorazowego odpisu amortyzacyjnego i odpisów dokonanych po ulepszeniu).

Mając powyższe na uwadze, a także brzmienie m.in. art. 16f ust. 3 zd. 2 i 16j ust. 1 pkt 1) lit. c) w zw. z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnik (Spółka) prawidłowo stosuje 20% stawkę amortyzacyjną liczoną od „nowej” wartości początkowej zmodernizowanego środka trwałego, tj. 140.155,07 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j – 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 (art. 16i ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i – 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W konsekwencji, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji, i która nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na ich sytuację gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 2010 r. Spółka otrzymała w formie aportu środek trwały, który został ujęty w ewidencji środków trwałych jako używany. Spółka dokonała jednorazowej amortyzacji ww. środka trwałego. W roku 2011 r. Spółka dokonała modernizacji ww. środka trwałego. Wątpliwości Spółki budzi możliwość zastosowania do zmodernizowanego środka trwałego indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 20%.

W tym miejscu należy wskazać na przepis art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie bowiem do art. 16g ust. 13 powołanej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 16j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do jego treści podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Przepis ten uściśla także minimalny okres amortyzacji poszczególnych grup środków trwałych. Dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji okres ten wynosi:

1. 24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
2. 36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł u nie przekracza 50.000 zł,
3. 60 miesięcy – w pozostałych przypadkach

(art. 16j ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z art. 16j ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, uznaje się za:

1. używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy, lub
2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.
   
   

Indywidualne stawki amortyzacji mogą być zatem stosowane przez podatnika, gdy spełnione są określone warunki:

1. środki trwałe muszą być po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji danego podatnika,
2. środki te muszą spełniać kryteria używanych lub ulepszonych w rozumieniu art. 16j.
   
   

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż w istocie dokonanie jednorazowego odpisu, o którym mowa w art. 16f ust. 3 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie jest wyborem metody amortyzacji. Zatem skoro przedmiotowy środek trwały spełnia łącznie dwie przesłanki wynikające z art. 16j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to Spółka może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości zmodernizowanego środka trwałego przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

Stanowisko Spółki uznać zatem należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie pytania dotyczącego pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.