Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-259/14/AJ
z 2 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2014 r. (data wpływu 27 lutego 2014 r.), uzupełnionym dnia 30 maja 2014 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych dokumentów (paragonów) dotyczących wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 30 maja 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych dokumentów (paragonów) dotyczących wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną (dalej: Spółka) mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w związku z tym, na podstawie art. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium RP (nieograniczony obowiązek podatkowy). Jest również zarejestrowany jako podatnik VAT UE czynny.

Spółka działa w branży odzieżowej i zajmuje się projektowaniem, produkcją i sprzedażą odzieży oraz akcesoriów odzieżowych. W celu śledzenia bieżących trendów w modzie, analizy materiałów używanych w danym okresie do produkcji, zmian dotyczących rozmiarów i innych elementów odzieży, dokonywane są zakupy odzieży w sklepach o podobnym do Spółki profilu działalności w kraju i za granicą. Chcąc nadążyć za zmieniającymi się trendami w modzie, jak również w branży odzieżowej, Spółka musi śledzić działania firm konkurencyjnych, aby móc przygotowywać kolekcje odzieży, które sprostają wymaganiom stawianym przez rynek i będą odpowiadały najnowszym trendom w modzie.

Zakupiona przez Spółkę odzież traktowana jest wyłącznie jako wzory produkcyjne (dalej: odzież). W tym celu poddawana jest analizie, testom jakościowym i wytrzymałościowym. Odzież nie stanowi przedmiotu dalszej odsprzedaży – nie jest towarem handlowym. Takie działania warunkują istnienie Spółki na rynku i pozwalają dostosować swoją ofertę handlową do aktualnych oczekiwań klientów i potrzeb rynku. Dokonując zakupu Spółka nie wymaga od dostawcy wystawienia faktury potwierdzającej transakcję. Zakupy są dokumentowane wyłącznie paragonami, które następnie podlegają akceptacji przez osobę upoważnioną przez Spółkę do akceptacji tego rodzaju wydatków.

Wniosek dotyczy zakupów odzieży dokonywanych poza granicami kraju, na terytorium Unii Europejskiej. Spółka nabycie odzieży rozpoznaje jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i w związku z tym od kwoty brutto wykazanej na paragonie nalicza podatek VAT i wykazuje ten podatek jako należny oraz przekazuje kwotę tego podatku na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Zakup odzieży w innych państwach członkowskich dokonywano począwszy od stycznia 2010 r., to jest już pod rządzami ustawy o podatku od towarów i usług przed jej zmiana, która nastąpiła od dnia 1 stycznia 2014 r.. Zakupy takie są dokonywane również obecnie pod rządzami zmienionej ustawy i będą kontynuowane. Kwota należności wynikająca z paragonów może przekraczać wartość 100 euro, ale może być też niższa – obie opcje występują w zależności od wartości dokonanego zakupu, jednakże stan faktyczny opisany we wniosku oraz pytanie nr 1 dotyczy paragonów o wartości nieprzekraczającej kwoty 100 euro. Na paragonach pochodzących od sprzedawców nie jest umieszczany NIP Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 86 ust. 10b pkt 2 w związku z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług Spółka jest uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na podstawie posiadanego paragonu dokumentującego zakup odzieży w przypadku, gdy paragon ten spełnia minimalne warunki dla faktury uproszczonej wskazane w art. 226b Dyrektywy VAT 2006/112/WE?

Zdaniem Wnioskodawcy, na ww. pytanie należy odpowiedzieć twierdząco. Spółka wskazała, że w przypadku, gdy paragon dokumentujący zakup odzieży na terytorium Unii Europejskiej, poza granicami Polski, będzie spełniał minimalne wymogi dla faktury uproszczonej zawarte w art. 226b Dyrektywy VAT, będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Stwierdziła, że zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy o podatku od towarów i usług, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9. Spółka podniosła, że zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikiem jest podmiot dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów – w przedmiotowej sprawie Spółka. Wskazała, że zgodnie z art. 86 ust. 10b pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. c – powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem, że podatnik:

1. otrzyma fakturę dokumentującą dostawę towarów, stanowiącą u niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie trzech miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy,
2. uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek.

Stwierdziła, że w cytowanym wyżej przepisie, ustawodawca nie wyłączył prawa podatnika do dokonania obniżenia kwoty podatku należnego w sytuacji, w której podatnik dysponuje fakturą (dalej: „faktura uproszczona”), o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ww. ustawy, zgodnie z którym faktura może nie zawierać w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro – jeżeli kwota jest określona w euro, faktura może nie zawierać danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy oraz danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Spółka podniosła, że zgodnie z brzmieniem przepisu art. 106 ust. 5 pkt 3 ustawy, w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł lub 100 euro faktura dokumentująca taką dostawę powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwa podatnika;
   
4. numer za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej pod którym otrzymał on towary i usługi;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty;
   
7. nazwę towaru lub usługi;
   
8. kwotę wszelkich opustów lub obniżek cen;
   
9. kwotę należności ogółem.
   

Pozostałe wymogi co do minimalnej treści faktury uproszczonej nie znajdą zastosowania.

Spółka podkreśliła, że ustawodawca nie wprowadził dodatkowego określenia dla faktury wskazanej w przepisie art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że dokument określony dla potrzeb niniejszego wniosku jako faktura uproszczona jest fakturą w rozumieniu art. 106e ustawy. Zgodnie bowiem z zasadami interpretacji przepisów prawa podatkowego – nie dokonuje się rozróżnienia pojęć w sytuacji, gdy nie czyni tego ustawodawca.

Spółka wskazała, że wobec faktu, że dokonuje zakupów odzieży w sklepach położonych w krajach Unii Europejskiej i dokumentuje te zakupy za pomocą paragonów fiskalnych zbadać należy, czy otrzymane paragony spełniają minimalne wymogi co do treści faktury uproszczonej zawarte w art. 226b Dyrektywy, zgodnie z którym, jeżeli chodzi o faktury uproszczone wystawione zgodnie z art. 220a i art. 221 ust. 1 i 2, państwa członkowskie nakładają obowiązek umieszczenia na nich co najmniej następujących danych:

1. daty wystawienia faktury;
2. danych indentyfikacyjnych podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi;
3. danych określających rodzaj dostarczanych towarów lub wykonanych usług;
4. należnego VAT lub danych potrzebnych do jego obliczenia;
5. w przypadku gdy wystawiona faktura jest dokumentem lub nota uznaną za fakturę na mocy art. 219, wyraźnego i jednoznacznego odniesienia do tej faktury pierwotnej oraz konkretnych danych, które ulegną zmianie.

Spółka stwierdziła, że zgodnie z art. 220a Dyrektywy – państwa członkowskie umożliwiają podatnikom wystawienie faktury uproszczonej w każdym z następujących przypadków:

1. kiedy kwota faktury nie przekracza 100 Euro lub równowartości tej kwoty w walucie krajowej;
2. kiedy wystawiona faktura jest dokumentem lub nota uważaną za fakturę na mocy art. 219.

Państwa członkowskie nie zezwalają podatnikom na wystawienie faktury uproszczonej, w przypadku gdy wystawienie faktury wymagane jest na mocy art. 220 ust. 1 pkt 2 i 3 lub, gdy podlegającą opodatkowaniu dostawę towarów lub świadczenie usług wykonuje podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim, w którym należny jest VAT, lub podatnik, którego przedsiębiorstwo w tym państwie członkowskim nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 192a, a osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest osoba, której dostarczane są towary lub na rzecz której świadczone są usługi.

Końcowo Spółka ponownie stwierdziła, że w przypadku, gdy dokumentujący zakup paragon fiskalny będzie spełniał minimalne wymogi przewidziane przepisem art. 226b Dyrektywy, dla uznania go za fakturę uproszczoną i jednocześnie nie będą zachodziły przesłanki wyłączające możliwość wystawienia faktury uproszczonej wskazane w ust. 2 cytowanego artykułu, wówczas będzie uprawniona do uznania tego paragonu za fakturę od dostawcy, a co za tym idzie, będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zgodnie z brzmieniem przepisu art. 86 ust. 10b pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Z uregulowań ustawy o podatku od towarów i usług wyraźnie wynika, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług a prowadzoną działalnością opodatkowaną. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług, będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa. Mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, jako całości, przyczynia się do generowania przez dany podmiot obrotów.

Kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9. (art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ustawy)

Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

W myśl ust. 10b pkt 2 tego artykułu, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. c – powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem że podatnik:

1. otrzyma fakturę dokumentującą dostawę towarów, stanowiąca u niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie trzech miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy,
2. uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek.

Artykuł 5 ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz (art. 9 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z ust. 2 pkt 1 lit. a tego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywcą towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, z zastrzeżeniem art. 10.

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że dokonujący dostawy jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a (art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy).

Z treści przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonuje zakupów towarów przeznaczonych do działalności gospodarczej w innych państwach członkowskich. Dokonując sprzedaży kontrahenci zagraniczni wydają paragony. Spółka nie wymaga wystawienia faktur. Na podstawie otrzymanego paragonu rozlicza podatek należny z tytułu zakupów nim udokumentowanych. Spółka powzięła wątpliwość, czy dokument ten – w związku z treścią art. 86 ust. 10b pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług - stanowi podstawę do odliczenia podatku naliczonego.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii w pierwszej kolejności należy odwołać się do przepisów Dyrektywy 2006/12/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L, Nr 347, str. 1, z póżn. zm.).

Zgodnie z art. 218 Dyrektywy, do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszy rozdziale.

Stosownie do treści art. 219a pkt 1 Dyrektywy, bez uszczerbku dla art. 244-248 zastosowanie ma, co następuje, fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług zgodnie z przepisami tytułu V.

Każdy podatnik upewnia się, że faktura została wystawiona przez niego, nabywcę lub usługobiorcę, lub w jego imieniu i na jego rzecz, przez osobę trzecią, w przypadkach dostaw towarów dokonanych na warunkach przewidzianych w art. 138 (art. 220 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy).

Zgodnie z art. 138 ust. 1 Dyrektywy, Państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Państwa członkowskie – stosownie do treści art. 220a ust. 1 lit. a Dyrektywy – umożliwiają podatnikom wystawienie faktury uproszczonej w każdym z następujących przypadków, kiedy kwota faktury nie przekracza 100 EUR lub równowartości tej kwoty w walucie krajowej.

Państwa członkowskie nie zezwalają podatnikom na wystawienie faktury uproszczonej, w przypadku gdy wystawienie faktury wymagane jest na mocy art. 220 ust. 1 pkt 2 i 3 lub gdy podlegającą opodatkowaniu dostawę towarów lub świadczenie usług wykonuje podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim, w którym należny jest VAT, lub podatnik, którego przedsiębiorstwo w tym państwie członkowskim nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 192a, a osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest osoba, której dostarczane są towary lub na rzecz której świadczone są usługi (art. 220a ust. 2 Dyrektywy).

Zgodnie z art. 226 Dyrektywy, bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie następujące dane:

1. datę wystawienia faktury;
   
2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub kilku serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w art. 214, pod którym podatnik dostarczył towary lub świadczył usługi;
   
4. numer identyfikacyjny VAT nabywcy lub usługobiorcy, o którym mowa w art. 214, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z tytułu których jest zobowiązany do zapłaty VAT, lub też otrzymał towary, o których mowa w art. 138;
   
5. pełną nazwę (nazwisko) i adres podatnika oraz nabywcy lub usługobiorcy;
   
6. ilość i rodzaj dostarczonych towarów lub zakres i rodzaj wykonanych usług;
   
7. datę dokonania lub zakończenia dostawy lub wykonania usług lub datę dokonania wpłaty zaliczki, o której mowa w art. 220 pkt 4 i5, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
   7a) w przypadku gdy VAT staje się wymagalny w momencie otrzymania zapłaty zgodnie z art. 66 lit. b), a prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek podlegający odliczeniu staje się wymagalny – wyrazy „metoda kasowa”;



8. podstawę opodatkowania dla każdej stawki podatku lub zwolnienia, cenę jednostkową z wyłączeniem VAT, a także wszelkie upusty lub rabaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej;
   
9. zastosowana stawkę VAT;
   
10. kwotę VAT do zapłaty, chyba że zastosowano procedurę szczególną, które zgodnie z niniejszą dyrektywą wyklucza podawanie takiej informacji;
    
    10a) w przypadku gdy zamiast dostawcy lub usługodawcy fakturę wystawia nabywca lub usługobiorca –wyraz „samofakturowanie”;



11. w przypadku zwolnienia – odesłanie do mającego zastosowanie przepisu niniejszej dyrektywy lub do odpowiedniego przepisu krajowego lub każde inne odesłanie wskazujące na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług korzysta ze zwolnienia;
    
    11a) w przypadku gdy nabywca lub usługobiorca są zobowiązani do zapłaty VAT – wyrazy „odwrotne obciążenie’



12. w przypadku dostawy nowych środków transportu dokonanej na warunkach przewidzianych w art. 138 ust. 1 i 2 lit. a), dane wymienione w art. 2 ust. 2 lit. b);
    
13. w przypadku stosowania procedury marży dla biur podróży – wyrazy „procedura marży dla biur podroży”
    
14. w przypadku stosowania jednej z procedur szczególnych mających zastosowanie do towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków – odpowiednio wyrazy „procedura marży – towary używane”; procedura marży – dzieła sztuki „ lub „procedura marży – przedmioty kolekcjonerskie i antyki”;
    
15. w przypadku gdy osoba zobowiązana do zapłaty VAT jest przedstawicielem podatkowym w rozumieniu art. 204 – numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w art. 214, tego przedstawiciela podatkowego oraz jego pełną nazwę (nazwisko) i adres.
    

W przypadku gdy fakturę wystawi podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim, w którym podatek jest należny, lub podatnik, którego przedsiębiorstwo w tym państwie członkowskim nie uczestniczy w transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 192a i realizujący dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, którzy są zobowiązani do zapłaty VAT, podatnik może pominąć dane, o których mowa w art. 226 pkt (8), (9) i (10), i zamiast tego odnosząc się do ilości lub zakresu dostarczonych towarów lub wykonanych usług oraz do ich rodzaju – podać podstawę opodatkowania tych towarów lub usług (art. 226a Dyrektywy).

W myśl art. 226b Dyrektywy, jeżeli chodzi o faktury uproszczone zgodnie z art. 220a i art. 221 ust. 1 i 2, państwa członkowskie nakładają obowiązek umieszczania na nich co najmniej następujących danych:

1. daty wystawienia faktury;
2. danych identyfikacyjnych podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi;
3. danych określających rodzaj dostarczonych towarów lub wykonanych usług;
4. należnego VAT lub danych potrzebnych do jego obliczenia;
5. w przypadku gdy wystawiona faktura jest dokumentem lub notą uznaną za fakturę na mocy art. 219, wyraźnego i jednoznacznego odniesienia do tej faktury pierwotnej oraz konkretnych danych, które ulegają zmianie.

Państwa członkowskie nie mogą wymagać umieszczania na fakturach innych danych niż dane, o których mowa w art. 226, 227 i 230.

Państwa członkowskie mogą – stosownie do treści art. 227 Dyrektywy – wymagać od podatników mających siedzibę na ich terytorium i dokonujących na ich terytorium dostawy towarów lub świadczących usługi podania numeru identyfikacyjnego VAT, o którym mowa w art. 214, nabywcy lub usługobiorcy w przypadkach innych niż te, o których mowa w art. 226 pkt 4.

Zgodnie z art. 238 ust. 1 Dyrektywy, po konsultacji z Komitetem ds. VAT i na warunkach przez siebie określonych państwa członkowskie mogą postanowić, że faktury dotyczące dostaw towarów lub świadczenia usług zawierają wyłącznie dane wymagane w art. 226b w następujących przypadkach:

1. gdy kwota faktury jest wyższa niż 100 EUR, ale nie wyższa niż 400 EUR lub równowartość tych kwot w walucie krajowej;
2. gdy praktyki handlowe lub administracyjne stosowane w danym sektorze działalności gospodarczej lub techniczne warunki wystawiania faktur szczególnie utrudniają spełnienie wszystkich wymogów, o których mowa w art. 226 lub 230.

Uproszczenia przewidziane w ust. 1 - zgodnie z ust. 3 ww. artykułu - nie są stosowane, gdy istnieje wymóg wystawienia faktur na mocy art. 220 ust. 1 pkt 2 i 3 lub gdy podlegającą opodatkowaniu dostawę towarów lub świadczenie usług wykonuje podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim, w którym należny jest VAT, lub podatnik, którego przedsiębiorstwo w tym państwie członkowskim nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług w rozumieniu art. 192a a osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest osoba, której dostarczane są towary lub na rzecz której świadczone są usługi.

W ustawie o podatku od towarów i usług powyższe przepisy dotyczące faktur zostały implementowane w następujący sposób.

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie (art. 2 pkt 31 ustawy).

Zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę jej wystawienia;
   
2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem;

24. w przypadkach, o których mowa w art. 97 ust. 10 pkt 2 i :
    



1. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony kodem PL,
2. numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla danego państwa członkowskiego.

Faktura może nie zawierać w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro – danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku (art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy).

W myśl ust. 6 tego artykułu, przepisu ust. 5 pkt 3 nie stosuje się w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju i sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju, sprzedaży, dla której nie jest na fakturze podawany numer, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a.

Jednocześnie należy wskazać, że - zgodnie z art. 97 ust. 1 ustawy - podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Podmioty, o których mowa w ust. 1-3 – według ust. 10 tego artykułu – zarejestrowane jako podatnicy VAT UE, które uzyskały potwierdzenie zgodnie z ust. 9, podając numer, pod którym są zidentyfikowane na potrzeby podatku, przy:

1. dokonywaniu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
2. dokonywania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
3. świadczeniu usług, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
4. nabywaniu usług, do których stosuje się art. 28b, dla których są podatnikami z tytułu importu usług

• są obowiązane do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym kodem PL.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że paragon, o którym mowa we wniosku, który dokumentuje dokonanie wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, nawet jeżeli może być uznany za fakturę uproszczoną w rozumieniu powołanych wyżej przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady, nie daje Spółce prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdyż w przypadku transakcji transgranicznych dotyczących dostaw towarów dokonywanych pomiędzy podatnikami, dostawca (o ile ma wiedzę, że nabywca jest podatnikiem, a nabyte towary mają służyć jego działalności gospodarczej- co w niniejszej sprawie nie miało miejsca) nie jest uprawniony do udokumentowania jej fakturą uproszczoną. Należy przy tym podkreślić, że dokonując transakcji transgranicznych (np. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów) Spółka, będąca podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT UE – zgodnie z art. 97 ust. 10 pkt 1 ustawy – obowiązana jest do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym kodem PL.

Wobec powyższego stanowisko Spółki, że w przypadku, gdy paragon dokumentujący zakup odzieży na terytorium Unii Europejskiej, poza granicami Polski, będzie spełniał minimalne wymogi dla faktury uproszczonej zawarte w art. 226b Dyrektywy, będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.