Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB4/423-42/14/AM
z 4 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2014 r. (data wpływu 18 kwietnia 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanego zagranicznemu kontrahentowi wynagrodzenia za najem urządzeń przemysłowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanego zagranicznemu kontrahentowi wynagrodzenia za najem urządzeń przemysłowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca z siedzibą w Rzeczypospolitej Polskiej jako firma transportowa świadcząca usługi transportu międzynarodowego oraz wewnątrzwspólnotowego zawiera ze spółką z siedzibą w Królestwie Danii umowy transportowe na przewóz towarów. Na podstawie zawartej umowy transportowej Wnioskodawca przewozi towary nadawane przez duńską spółkę. Wnioskodawca posiada ciągniki siodłowe bez naczep, w związku z tym – w formie aneksu do umowy transportowej – zawarto między Wnioskodawcą a duńską spółką umowę najmu naczepy. Naczepa stanowi własność duńskiej spółki i jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę do przewozu towarów nadawanych przez duńską spółkę. Przewozy towarów odbywają się na terenie krajów Unii Europejskiej, nie dotyczy to jednak Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca podjeżdża pod załadunek ciągnikiem i następuje wówczas podczepienie naczepy duńskiej spółki. Naczepa jest załadowana towarem. Następnie Wnioskodawca dokonuje przewozu towaru i odstawia naczepę wraz z towarem. Wynajmowane naczepy nie znajdują się w trakcie wykonywania usługi transportowej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, z tytułu najmu naczepy od duńskiej spółki na podstawie umowy najmu stanowiącej aneks do umowy transportowej, powinien potrącać podatek dochodowy od osób prawnych przewidziany w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwzględnieniem postanowień Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajmowana naczepa nie może być uznana za urządzenie przemysłowe, handlowe czy naukowe w rozumieniu art. 12 ust. 3 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zaś przychody z tytułu wynajmu naczepy powinny być zakwalifikowane do zysków przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 7 przywołanej umowy. Biorąc pod uwagę fakt, że duńska spółka nie posiada zorganizowanego zakładu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i prowadzi swoją działalność tylko poprzez swoją siedzibę w Danii (spółka duńska przedstawiła Wnioskodawcy certyfikat rezydencji) to całość jej dochodów powinna być opodatkowana w Danii.

W celu rozstrzygnięcia czy w konkretnym przypadku wystąpi obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osiąganych przez podmiot duński należy przeanalizować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Danią.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi przepis szczególny w stosunku do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednakże zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy, w przypadku braku definicji jakiegoś pojęcia użytego w tej umowie należy sięgnąć do regulacji krajowej. Analiza językowa art. 12 ust. 3 umowy, jak i art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy wskazuje, że w obu przywołanych przepisach znajduje się pojęcie „urządzenie przemysłowe”, z tą różnicą, że w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy ustawodawca za pojęciem urządzenie przemysłowe postawił znak interpunkcyjny w postaci przecinka i zapisał „w tym także środka transportu”. Jak wskazuje się w § 146 ust. 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie zasad techniki prawodawczej, jeśli nie jest możliwe sformułowanie definicji można objaśnić znaczenie danego określenia przez przykładowe wyliczenie jego zakresu wyraźnie wskazując przykładowy charakter wyliczenia przez posłużenie się zwrotami „w szczególności” albo „zwłaszcza”. Tymczasem analiza językowa przywołanego art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy nie pozwala uznać jednoznacznie czy konstrukcja przepisu w zakresie użycia wyrażenia „w tym także środka transportu” odnosi się do urządzenia przemysłowego czy do opodatkowania przychodów z prawa do środka transportu. W szczególności zaś, przez użycie nie znanego dla technik legislacyjnych wyrażenia „w tym także …” nie można jednoznacznie stwierdzić, czy ustawodawca dokonał objaśnienia słowa „urządzenie transportowe” przez wyliczenie przykładów zawierający się w definicji i wskazał „środek transportowy”, czy też wskazał źródła opodatkowania.

Wobec zaistniałej wątpliwości zastosowanie powinna mieć zasada in dubio pro tributario, zgodnie z którą wszelkie wątpliwości powinny być odczytane na korzyść podatnika. Stosując zatem powyższą zasadę uznać należy, że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania w art. 12 odnosi się jedynie do urządzeń przemysłowych, a w umowie brak jest określenia grupy zaliczającej się do źródeł przychodów, których przedmiotem byłyby „środki transportowe”, bowiem prawidłowa wykładnia art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z art. 3 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zastosowana przy użyciu technik legislacyjnych, wynikających z powyżej przywołanego rozporządzenia Rady Ministrów, prowadzi do wniosku, że do urządzeń przemysłowych nie należą „środki transportowe”.

Wobec jednakże tego, że zarówno art. 12 ust. 3 umowy, jak i art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy nie zawierają definicji pojęcia „urządzenie przemysłowe”, należy użyć definicji słownikowej z języka potocznego. Tak więc, według „Słownika języka polskiego” (PWN Warszawa 1996 r., tom III) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiających pracę. Przymiotnik „przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego, PWN Warszawa 1995 r.). Przemysł to produkcja materialna polegająca na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych (Słownik PWN), zaś produkcja to zorganizowana działalność mająca na celu wytwarzanie jakichś towarów, usług lub dóbr kultury; też: coś, co zostało wytworzone (Słownik PWN).

Mając powyższe na uwadze, podkreślenia wymaga, że urządzenie przemysłowe nie może być utożsamiane z naczepą, bowiem transport nie polega na masowym wytwarzaniu powtarzalnych wyrobów przy zagwarantowaniu ciągłości procesów wytwórczych, a naczepy używane w transporcie nie służą procesom przemysłowym. Transport nie mieści się bowiem w definicji produkcji czy przemysłu. Wskazania wymaga także to, że wobec tego, że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie nakłada na daną stronę umowy obowiązku podatkowego, a wskazuje, że dany kraj może opodatkować płatność, istotnym jest czy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych istnieją przesłanki do pobrania podatku u źródła od dochodu. Kluczowa jest zatem interpretacja art. 3 ust. 2 ustawy dotyczącego ograniczonego obowiązku podatkowego. Podkreślenia wymaga, że ograniczonego obowiązku podatkowego nie ustala się w odniesieniu do podmiotu wypłacającego wynagrodzenia, ani w odniesieniu do efektu usługi. Jak wskazuje stan faktyczny przedstawiony we wniosku, wszelkie zdarzenia, których efektem jest osiągnięcie przychodu mają miejsce poza terytorium Polski. Spółka duńska wynajmuje Wnioskodawcy naczepę do wykonania usługi poza terytorium Polski, co oznacza, że zarówno realizacja umowy przez spółkę duńską, jak również rezultat tej umowy w postaci najmu naczepy następuje całkowicie poza terytorium Polski i nie służy prowadzeniu działalności i osiąganiu dochodów w Polsce. Tymczasem, aby zastosowanie miał art. 3 ust. 2 ustawy konieczne jest wystąpienie łącznika terytorialnego, a więc opodatkowanie związane jest z faktem powodującym powstanie przychodu właśnie na terytorium Polski. Łącznik podatkowy powinien przy tym być zawarty expressis verbis w treści przepisów prawnych i mieć charakter zawężający potencjalny zasięg opodatkowania (tak też: A. Biegalski, Czynniki kształtujące zakres jurysdykcji podatkowej państwa w odniesieniu do osób prawnych, „Kwartalnik Prawa Podatkowego” 2000, nr 1; P. Selera, Międzynarodowe a unijne prawo podatkowe w kontekście opodatkowania zysków przedsiębiorstwa, Warszawa 2010).

Wskazać także trzeba na jednolitą linię orzeczniczą, zgodnie z którą o zastosowaniu ograniczonego obowiązku podatkowego w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można mówić tylko wówczas, gdy „efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce” (tak też: wyrok NSA z 05.11.2009 r., II FSK 2194/08; wyrok NSA z 23.04.2010 r., II FSK 2144/08; wyrok NSA z 15.12.2010 r., II FSK 1454/09, wyrok NSA z 04.07.2013 r., II FSK 2200/11). Tymczasem w niniejszej sprawie efekt umowy najmu znajduje się poza Polską – brak jest związku gospodarczego miedzy przychodem uzyskanym przez spółkę duńską a terytorium Polski; efekt umowy najmu będzie wykorzystany poza terytorium Polski.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić jednoznacznie trzeba, że naczepa nie należy do kategorii urządzeń przemysłowych, o których mowa w art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak i w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nadto, w niniejszej sprawie nie zachodzi obowiązek opodatkowania na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy. Uznać zatem należy, że kwota z najmu naczepy jest zyskiem duńskiej spółki, które stanowią zyski przedsiębiorstwa i powinny być opodatkowane zgodnie z art. 7 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w Danii, bowiem zysk ten został uzyskany z tytułu działalności prowadzonej na terytorium Danii, a nie Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851) – dalej zwana „Ustawą” – podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 Ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368, z późn. zm.) – dalej zwana „Konwencją” – należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności, o których mowa w ustępie 1, mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

W myśl art. 12 ust. 3 Konwencji, określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Postanowienia ustępów 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 – art. 12 ust. 4 Konwencji.

Podkreślenia wymaga, że na mocy art. 3 ust. 2 Konwencji, przy stosowaniu niniejszej konwencji przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w danym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza konwencja, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Jednym ze sposobów precyzowania znaczeń zwrotów w tekstach prawnych jest definiowanie pojęć nadające definiowanemu terminowi określone znaczenie na gruncie języka prawnego. Jeżeli dane pojęcie nie zostało zdefiniowane zasadą jest potoczne rozumienie tego terminu.

Z definicji słownikowej pojęcia „urządzenia przemysłowego, handlowego, czy naukowego” wynika, że „urządzenie” jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe (Słownik Języka Polskiego, PWN Warszawa 1996 r., tom III, str. 575). Słownik ten definiuje również wyrażenie „przemysłowy” jako „dotyczący przemysłu, związany z przemysłem; mający zastosowanie w przemyśle” (tom II, str. 943). W ocenie organu upoważnionego pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy zatem rozumieć jako urządzenie służące wykonywaniu danej czynności w przemyśle w szerokim tego słowa znaczeniu, a więc obejmuje ono także środki transportu. Podkreślenia wymaga, że wyrażenie „urządzenie przemysłowe” obejmuje wszelkie wytwory przemysłowe – pojęcia tego nie można zawężać wyłącznie do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji.

W zakresie tej definicji mieści się również naczepa do ciągnika siodłowego, gdyż jest zespołem elementów i służy do wykonywania określonych czynności, w szczególności jest urządzeniem transportowym. Co więcej, dyspozycja art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy wprost wskazuje, że urządzeniem przemysłowym jest także środek transportu. Tym samym należy traktować ją jako „urządzenie przemysłowe” w rozumieniu polsko-duńskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zgodnie z przywołanym art. 3 ust. 2 tej umowy.

Potwierdzenie tego poglądu znajdziemy m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 maja 2014 r. (II FSK 1342/12): „Część tego przepisu "za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego" stanowi jedną wyodrębnioną grupę rzeczy (urządzeń), których użytkowanie lub prawo użytkowania rodzi określone w tym przepisie konsekwencje podatkowe. W grupie (zbiorze) urządzeń przemysłowych ustawodawca zawarł również środki transportu. Zwrot normatywny "w tym również" umieszczony po przecinku ma charakter zwrotu wtrąconego, który informuje adresata, że w zbiorze urządzeń przemysłowych są także środki transportu. Taką konstrukcję gramatyczną ustawodawca zastosował również w tym samym przepisie w odniesieniu do znaków towarowych i wzorów zdobniczych, stwierdzając, że w grupie tej mieszczą się przychody z odsetek ze sprzedaży tych praw (zob. wyrok NSA z dnia 3 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 1933/10)”.

W myśl art. 26 ust. 1 Ustawy, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Do powstania przychodów u zagranicznych osób prawnych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dochodzi wtedy, gdy miejsce położenia źródła tych dochodów znajduje się w Polsce, nie zaś miejsce świadczenia usługi, wykonywania czynności lub miejsce dokonania wypłaty. Jeśli świadczenia są wykonywane na rzecz polskiego podmiotu (polskiego rezydenta podatkowego) dochodzi wówczas do osiągania przez nierezydentów dochodów na terenie Polski – źródło przychodu znajduje się w Polsce. Obowiązek pobrania podatku „u źródła” wynika bowiem z samego faktu dokonania wypłaty należności na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd za granicą. Przyjęcie poglądu Spółki doprowadziłoby do sytuacji, w której każda usługa realizowana poza obszarem Polski nie podlegałaby opodatkowaniu ani w Polsce, ani nawet w kraju wykonywania tej usługi, co skutkowałoby podważeniem istoty uregulowań dotyczących ograniczonego obowiązku podatkowego oraz znacznego ograniczenia ich stosowania.

Również w treści samej Konwencji (art. 12 ust. 5) sprecyzowano, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, gdy dłużnikiem jest to Państwo, jednostka terytorialna, organ lokalny lub osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Państwie. Jeżeli jednak osoba wypłacająca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie zakład, w związku z którym powstał obowiązek zapłaty tych należności i należności te są ponoszone przez ten zakład, wówczas uważa się, że należności licencyjne powstają w Państwie, w którym znajduje się zakład.

Nie ma więc znaczenia w niniejszej sprawie okoliczność dokonywania przewozu towaru przez Wnioskodawcę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Postanowienia Konwencji precyzyjnie określiły miejsce powstania przychodu z tytułu wypłaty należności licencyjnych – jest to państwo, w którym siedzibę ma dłużnik, czyli Wnioskodawca.

Mając więc na uwadze, że zarówno w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i umowy polsko-duńskiej naczepa do ciągnika siodłowego jest urządzeniem przemysłowym, oraz kierując się dyspozycją art. 26 ust. 1 Ustawy, od uiszczanych na rzecz duńskiej spółki opłat z tytułu najmu tego urządzenia Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat należności.

Warunek zastosowania preferencyjnej stawki podatku u źródła w wysokości 5% kwot należności brutto jest możliwy wyłącznie w przypadku, gdy siedziba duńskiej spółki dla celów podatkowych jest potwierdzona właściwym certyfikatem rezydencji. Wynika to wprost z dyspozycji art. 26 ust. 1 Ustawy, ponieważ w rozumieniu Konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” (użyte w treści art. 12 Konwencji) oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego tylko w tym Państwie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.