2014.02.19 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-1143/13-2/LK
z 19 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2013 r. (data wpływu 27 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) należy do międzynarodowej Grupy S.. Spółka jest podmiotem odpowiedzialnym za dystrybucję w Polsce produktów marek należących do grupy, głównie artykułów gospodarstwa domowego (dalej: „produkt”). Klientami spółki są na ogół duże sieci handlowe oraz hurtownie sprzętu gospodarstwa domowego (dalej: „kontrahenci”). Co do zasady Spółka nie prowadzi sprzedaży na rzecz osób fizycznych.

W celu zintensyfikowania sprzedaży spółka prowadzi akcje reklamowe oraz marketingowe nakierowane na kontrahentów (czyli pośredników w kanale dystrybucyjnym towarów spółki) polegające na nieodpłatnym udostępnianiu materiałów reklamowych, głównie P., tj. woblery (reklama ruchoma przytwierdzana do krawędzi półki lub stojąca na niej), stojaki na ulotki, standy reklamowe, ekspozytory, kupony promocyjne, plakaty, ulotki informacyjne dotyczące produktów, instrukcje obsługi, etc.

Powyższe materiały są z reguły eksponowane w celach reklamowych na powierzchni sklepowej, np. plakaty, stojaki na ulotki, woblery, itp. ww. materiały umożliwiają ostatecznemu klientowi łatwiejszą identyfikację produktów w sklepie, uzyskanie informacji na temat jego cech i zalet, atrakcyjniejszą ekspozycję produktu dla ostatecznego konsumenta. Natomiast przekazywane katalogi ofertowe umożliwiają kontrahentom składanie zamówień bowiem zawierają informację na temat asortymentu sprzedawanego w danym sezonie, ich kody towarowe oraz aktualne ceny. Koszty nabycia omawianych materiałów reklamowych są ponoszone wyłącznie przez Spółkę, która odlicza VAT naliczony z tego tytułu. Jednostkowa wartość materiałów reklamowych jest bardzo zróżnicowana, od wartości niematerialnych (poniżej 10 zł), np. w przypadku ulotek, do nawet kilkuset złotych w przypadku stojaków-ekspozytorów.

Przedmiotowe materiały są z reguły przekazywane wszystkim kontrahentom spółki, tj. otrzymanie materiałów nie jest uzależnione od spełnienia dodatkowych wymogów (takich jak osiągnięcie odpowiednich obrotów od sprzedaży, etc.). Udostępnione materiały reklamowe mają służyć i być związane z prezentacją i sprzedażą produktów spółki, a nie innych podmiotów. Spółka ma prawo wymagać od kontrahenta, aby na ekspozyturach zapewnionych przez Spółkę nie były lokowane produkty firm konkurencyjnych a ulotki informujące o promocyjnej ofercie sprzedaży produktów lub właściwościach danych produktów były dostępne dla konsumentów w widocznym miejscu etc. Spółka nie prowadzi ewidencji pozwalającej na zidentyfikowanie ostatecznego odbiorcy otrzymującego przedmiotowe materiały reklamowe.

Co do zasady Spółka cały czas pozostaje właścicielem przedmiotowych materiałów reklamowych i w konsekwencji ma prawo decydować o sposobie ich wykorzystywania przez kontrahenta, żądać zmiany wykorzystania na bardziej efektywny lub w uzasadnionych przypadkach żądać zwrotu materiałów (np. wskutek zakończenia promocji i dezaktualizacji materiałów informacyjnych lub zaprzestania wykorzystania ekspozytora przez kontrahenta wskutek likwidacji sklepu, etc.). Jednakże na ogół materiały te (szczególnie niskocenne) nie są zwracane przez kontrahentów po zakończeniu akcji promocyjnej, sezonu, etc. wynika to z faktu, że są to produkty:

przypisane do konkretnej akcji promocyjnej lub sezonu po których zakończeniu ww. materiały się dezaktualizują i nie nadają się do ponownego użycia ze względu na zmianę asortymentu produktów spółki lub zmianę warunków cenowych;
podlegające naturalnemu zużyciu, zniszczeniu i nie nadają się do dalszego użycia;

praktyka ta jest akceptowana przez Spółkę gdyż umożliwia uniknięcie ponoszenia dodatkowych kosztów transportu i utylizacji ww. materiałów. W obecnym stanie faktycznym utylizacja materiałów jest przeprowadza przez kontrahentów we własnym zakresie.

Znajduje to odzwierciedlenie w umowach handlowych zawieranych z kontrahentami. W szczególności, na ich podstawie Spółka ma w każdym momencie prawo do domagania się zwrotu wybranych materiałów reklamowych, takich jak stojaki reklamowe i foldery, które nie są przekazywane ostatecznym klientom. Jednocześnie, kontrahent ma prawo do utylizacji materiałów reklamowych w przypadku ich znacznego zużycia, jeżeli koszty zwrotu materiałów przewyższają koszty utylizacji. Kontrahent powinien jednak w każdym przypadku poinformować Spółkę o utylizacji.

Spółka pragnie zaznaczyć, iż powyższe zapisy w umowach handlowych zostały wprowadzone do części umów zawartych z kontrahentami. W pozostałych przypadkach zasady udostępnienia materiałów reklamowych są analogiczne, jednakże faktycznie realizowane na podstawie ustnych ustaleń oraz egzekwowania określonych zachowań od kontrahentów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko spółki, zgodnie z którym, dokonywane przez nią w związku z prowadzonymi akcjami marketingowymi nieodpłatne przekazanie materiałów reklamowych opisanych w stanie faktycznym nie stanowi dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm., dalej: „ustawa o VAT”), bez względu na jednostkową wartość nabycia tych towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Przekazanie materiałów reklamowych kontrahentem w celach reklamowych nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT, nawet w przypadku uznania, iż niektóre z nich nie spełniają definicji prezentu o małej wartości (gdy ich jednostkowa wartość nabycia przekracza 10 zł netto).

Spółka uzasadnia swoją tezę na podstawie kilku argumentów, z których każdy niezależnie prowadzi do wniosku o braku obowiązku naliczenia VAT należnego z tytułu udostępnienia kontrahentom materiałów reklamowych.

A. brak wartości użytkowej (konsumpcyjnej) udostępnianych materiałów reklamowych oraz realizacja wspólnych akcji promocyjnych

Jedną z podstawowych zasad podatku VAT jest zasada opodatkowania konsumpcji, zgodnie z którą przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT jest konsumpcja (spożywanie) określonych dóbr, czy też usług. Powyższa zasada została podkreślona w art. 2 dyrektywy 112/2006/WE, który stanowi, iż „zasada wspólnego systemu VAT polega na zastosowaniu do towarów i usług ogólnego podatku konsumpcyjnego dokładnie proporcjonalnego do ceny towarów i usług, niezależnie od liczby transakcji, które mają miejsce w procesie produkcji i dystrybucji poprzedzającym etap obciążenia tym podatkiem.” W rezultacie opodatkowaniu VAT nie powinny podlegać świadczenia, które ze swojej natury nie mają charakteru konsumpcyjnego.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie także w wyroku NSA z dnia 28 lipca 2011 r. (I FSK 1201/10). Powyższy wyrok zapadł, co prawda w stanie prawnym obowiązującym do 1 czerwca 2005 r., jednakże w zakresie opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania towarów był on analogiczny do obecnie obowiązujących przepisów ustawy o VAT. W powoływanym wyroku Sąd uznał, iż: „przekazane materiały informacyjne, foldery nie są towarami w znaczeniu konsumpcyjnym, pomimo że wymienione są w klasyfikacjach statystycznych. Ulotki takie są bowiem specyficznym produktem, zawierającym informacje mające zachęcić ewentualnego klienta do zakupu właściwego produktu. Jak słusznie bowiem argumentuje spółka ulotki reklamowe i foldery nie mają charakteru konsumpcyjnego, skoro u otrzymującego je odbiorcy nie powodują żadnego przysporzenia majątkowego, a jedynie przekazują informacje o danym produkcie. Z powyższego zaś wynika, że ulotki i foldery nie mogą być uznane za towar będący przedmiotem czynności opodatkowanej (...)

(...) ulotka reklamowa może być uznana dla potrzeb ustawy o VAT za towar opodatkowany, w sytuacji gdy zostanie ona zbyta przez wytwarzający ulotki podmiot nabywającemu je kontrahentowi, który następnie przekaże je anonimowym potencjalnym klientom. Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny słusznie odróżnił taką sytuację od sytuacji zaistniałej w rozpatrywanej sprawie, kiedy to nieodpłatne przekazanie było sposobem na poinformowanie potencjalnych klientów o produktach przedstawionych w ulotkach. (....)

Analogiczne podejście zostało zaprezentowane na siódmej stronie broszury informacyjnej o zmianach w podatku VAT wchodzących w życie od 1 kwietnia 2013 r., opublikowanej na oficjalnej stronie Ministerstwa Finansów

„przy badaniu, czy nieodpłatne przekazywane towary w ogóle podlegają podatkowi VAT, należy określić czy przekazywany towar ma wartość użytkową (konsumpcyjną) z punktu widzenia nabywcy. Jeżeli przekazywany nieodpłatnie towar nie miałby dla nabywcy żadnej wartości użytkowej to wówczas przekazanie takiego towaru nie podlegałoby opodatkowaniu podatkiem VAT”.

Spółce znane są również interpretacje indywidualne Ministra Finansów, w których również podkreślane jest znaczenie i konieczność oceny konsumpcyjnego charakteru towarów wydawanych nieodpłatnie w kontekście oceny skutków podatkowych takiego zdarzenia (czy podlega opodatkowaniu VAT czy też nie). Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 12.06.2013 r., (sygn. IPTPP1/443-326/13-2/MW uznał, iż:

„w świetle powyższego należy uznać, że nieodpłatne przekazanie kontrahentom ww. drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych nie stanowi czynności, z którą ustawa o VAT wiązałaby powstanie obowiązku podatkowego. Przyczyną pozostawienia poza zakresem podatku VAT tych przekazań jest brak ich konsumpcyjnego charakteru. Oznacza to, że odbiorca przekazywanych towarów nie konsumuje ich, nie jest też w wyniku dokonanej dostawy zaspokojona jakakolwiek potrzeba, ani też nie pojawia się wskutek tego przysporzenie majątkowe”.

Analogiczny pogląd został przedstawiony, m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12.04.2013 r., (sygn. IPPP1/443-145/13-2/PR).

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji legalnej pojęcia „konsumpcja”. Na podstawie definicji językowej ustalonej zgodnie ze słownikiem języka polskiego, przez konsumpcję należy jednak rozumieć wykorzystywanie dóbr i usług do zaspokojenia potrzeb. Zdaniem Spółki, realizacja przez kontrahenta i Spółkę określonych przedsięwzięć gospodarczych, w postaci akcji promocyjnej nie może być uznana za zaspokajanie potrzeb. Z jednej strony Spółka dostarcza materiały reklamowe do kontrahenta, z drugiej zaś strony kontrahent eksponuje powyższe materiały na powierzchni sklepowej lub zapewnia ich dostępność dla potencjalnych konsumentów. Działania te mają na celu wzrost sprzedaży (obrotu) produktów spółki, co przyczynia się do wzrostu przychodów zarówno Spółki jak i kontrahentów.

Prowadzenie powyższych wspólnych działań nie jest, więc związane z osiągnięciem bezpośredniej korzyści przez kontrahenta i zaspakajaniem jego potrzeb. Kooperacja pomiędzy Spółką a kontrahentami jest związane z realizacją wspólnego przedsięwzięcia (przeprowadzenia promocji produktów spółki, lepszej ich ekspozycji, rozpoznawalności, etc.), a świadczenia stron są wykonywane na rzecz realizacji wspólnego celu (zwiększenia sprzedaży a w rezultacie przychodu obu stron), a nie na rzecz siebie nawzajem. Zatem, kontrahent przyjmując materiały reklamowe przekazane przez Spółkę działa także we własnym interesie, w celu osiągnięcia własnych korzyści, poprzez zwiększenie sprzedaży produktów w prowadzonym przez siebie sklepie lub hurtowni. Zatem nie może być określany mianem usługodawcy, czy też konsumenta usługi bądź towaru. W rezultacie, zdaniem spółki działania wykonywane przez Spółkę w ramach wspólnego przedsięwzięcia w postaci przekazania materiałów reklamowych dotyczących jej produktów nie powodują powstania obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o VAT.

Taki pogląd przedstawił przykładowo NSA w wyroku z dnia 9 października 2008 r. (sygn. akt i FSK 291/08), wskazując, że jeżeli współdziałanie (...) dotyczy wspólnego programu marketingowego, pomiędzy jego uczestnikami nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 (...)„ gdyż po pierwsze - nie da się ich racjonalnie wycenić, a po drugie - w przedsięwzięciu takim nie chodzi o wzajemne świadczenie usług pomiędzy uczestnikami działań kooperacyjnych, gdyż nie z tych działań osiągają „bezpośrednią i jasno zindywidualizowaną korzyść”, lecz z osiągnięcia wspólnego celu podjętej współpracy, nakierowanej na korzystne dla nich zachowanie osób trzecich (...)”.

Zatem, jeśli zasadniczym celem kooperacji jest uzyskanie rezultatu korzystnego dla obu współpracujących stron, a nie przysporzenie określonych korzyści sobie nawzajem, istnienie wzajemnych działań nie powinno skutkować koniecznością opodatkowania tych działań jako wzajemnych usług o charakterze ekwiwalentnym. takie stanowisko jest prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, m.in. wyrok WSA w warszawie w z dnia 7 kwietnia 2010 r. (sygn. III SA/Wa2151/09), wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2008 r. (sygn. I FSK 1788/07).

B. brak możliwości uznania udostępnienia materiałów reklamowych jako podlegające opodatkowaniu VAT nieodpłatne wydanie towarów w szczególności należy podkreślić że w odniesieniu do materiałów reklamowych o wartości przekraczającej 10 zł, takich jak stojaki reklamowe, ekspozytory, foldery lub katalogi, Spółka cały czas pozostaje ich właścicielem i faktycznie następuje udostępnienie materiałów kontrahentowi a nie ich przekazanie lub darowizna w rozumieniu art. 7 ust 2 ustawy o VAT.

Zdaniem Spółki dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT wyłącznie w przypadku, gdy dochodzi do przekazania prawa do rozporządzania określonym towarem jak właściciel. Tymczasem w opisanym stanie faktycznym Spółka nie przenosi na rzecz kontrahentów prawa własności do tych materiałów reklamowych ani prawa do swobodnego dysponowania nimi a jedynie udostępnia materiały reklamowe kontrahentom w celu wykorzystania ich w ściśle kontrolowany przez Spółkę sposób. Co prawda na ogół materiały te nie są zwracane przez kontrahentów po zakończeniu akcji promocyjnej, ale wynika to wyłącznie z przyczyn ekonomicznych, gdyż często są to materiały sezonowe i nie nadają się do ponownego użycia ze względu na zmianę asortymentu produktów spółki lub zużycie. Zatem, gdyby Spółka wymagała zwrotu tych materiałów musiała by ponosić dodatkowe koszty transportu i utylizacji. Jednakże, Spółka ma w każdym momencie prawo do domagania się zwrotu wybranych materiałów reklamowych i przekazania ich spółce lub np. innemu kontrahentowi.

Powyższe stanowisko jest akceptowane przez organy podatkowe w interpretacjach podatkowych.

Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 23.04.2012 r., (sygn. IPTPP2/443-102/12-2/JN) uznał, iż: nieodpłatne przekazanie towarów stanowi dostawę tylko wtedy, gdy powoduje przeniesienie prawa do rozporządzania wydanymi towarami jak właściciel.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że spółka nieodpłatnie udostępnia ekspozytory punktom sprzedaży (sklepom, hurtowniom), nie przenosi własności ekspozytorów na te punkty sprzedaży, wnioskodawca pozostaje ich właścicielem. Zasady korzystania z ekspozytorów spółka określiła w stosownym regulaminie. Zatem nie można w analizowanej sprawie mówić o przeniesieniu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, a tym samym o dostawie tych towarów. W konsekwencji czynność nieodpłatnego udostępniania punktom sprzedaży ekspozytorów, wpływających na zwiększenie sprzedaży produktów spółki, nie stanowi dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy.”

Należy również podkreślić, iż nawet w przypadku uznania, iż udostępnienie analizowanych materiałów reklamowych stanowi przekazanie lub zużycie towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, należy stwierdzić, iż nie następuje ono na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, a na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, gdyż mają na celu promocję produktów dystrybuowanych przez Spółkę. W konsekwencji działania marketingowe prowadzone przez Spółkę nie będą spełniały przesłanek określonych w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

C. brak możliwości uznania udostępnionych materiałów reklamowych jako nieodpłatnego świadczenia usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również: użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych”.

Należy jednak podkreślić, iż zgodnie z powyższym przepisem, analogicznie do regulacji w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu, musi być dokonane na cele niezwiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Tymczasem w analizowanym stanie faktycznym działania prowadzone przez Spółkę powyższy związek niewątpliwie wykazują. W szczególności przekazanie materiałów reklamowych jest związane z promocją produktów Spółki i przyczynia się do wzrostu sprzedaży i przychodów Spółki. W rezultacie, w ocenie Spółki zacytowany powyżej przepis również nie powinien znaleźć zastosowania w przedmiotowej sprawie.

D. brak obowiązku opodatkowania VAT udostępnionych materiałów reklamowych w przypadku uznania ich za prezenty o małej wartości.

Nawet w przypadku uznania wcześniejszych argumentów (opisanych w pkt a, b i c) jako niezasadne, którego to stanowiska Spółka nie podziela, udostępnienie niektórych materiałów w dalszym ciągu nie podlegałoby opodatkowaniu na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem nie podlegają opodatkowaniu m.in. prezenty o małej wartości, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 7 ust. 4 ustawy o VAT, przez prezenty o małej wartości rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł., jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;
których przekazania nie ujęto w ewidencji, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10zł.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega zatem przekazanie towarów, których cena nabycia (bez podatku) lub jednostkowy koszt wytworzenia przekazywanego towaru nie przekracza 10 zł. Nie jest również opodatkowane przekazanie prezentów, których łączna wartość (w skali roku) mieści się w przedziale do 100 zł., jednak pod warunkiem prowadzenia dodatkowej ewidencji osób obdarowanych. W takiej sytuacji, jeżeli wartość przekazanego towaru przekroczy 100 zł., podatnik będzie miał obowiązek opodatkować wartość nieodpłatnego świadczenia. W ocenie Spółki z powyższego wynika, iż wydania towarów o wartości równej lub mniejszej niż 10 zł nie powinny podlegać opodatkowaniu nawet, gdy łączna wartość towarów wydanych jednej osobie przekracza 100 zł., przemawiają za tym następujące argumenty:

Analiza językowa przepisu

Analiza językowa przepisu art. 7 ust. 4 ustawy o VAT nie pozwala na stwierdzenie, iż zamiarem ustawodawcy było połączenie obu dyspozycji i tym samym określenie prezentów o małej wartości poprzez dwie przesłanki, których łączne wypełnienie pozwala na zdefiniowanie prezentu jako prezentu małej wartości.

Ustawodawca, zmierzając bowiem do ustalenia kilku przesłanek wspólnie będących warunkiem zastosowania danej regulacji używa do tego celu odpowiednich łączników albo słowa „łącznie” lub jego synonimów. Przykładem na gruncie ustawy o VAT jest art. 47 ust. 1 ustawy o VAT, który zawiera dyspozycję: ‚„zwalnia się od podatku import rzeczy osobistego użytku osoby fizycznej przenoszącej miejsce zamieszkania z terytorium kraju, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki (...).

W cytowanym powyżej art. 7 ustawy o VAT takie stwierdzenia nie zostały użyte. Oznacza to, że literalne brzmienie analizowanego przepisu prowadzi do wniosku, iż wskazanych przesłanek nie należy rozpatrywać łącznie jako części składowych jednego warunku wyłączenia dokonywanych wydań z opodatkowania VAT.

Analiza celowościowa przepisu

Intencją ustawodawcy wprowadzającego do obowiązującego porządku prawnego analizowanej regulacji było określenie sytuacji, w których brak będzie obowiązku samonaliczania VAT z uwagi na niewielką wartość dokonywanych wydań. W ocenie Spółki ustawodawca dokonał w tym zakresie wyodrębnienia dwóch niezależnych od siebie sytuacji, których wystąpienie uprawnia podatnika do nieopodatkowywania dokonywanych wydań. Brak obowiązku naliczania VAT dotyczy zatem następujących wydań towarów o nieznacznej wartości, dokonywanych nieodpłatnie:

a) wydania o łącznej wartości do 100 zł w skali roku - na rzecz jednego podmiotu (zgodnie z prowadzoną ewidencją)

lub

b) wydania o jednostkowej wartości nieprzekraczającej 10 zł — bez względu na łączną kwotę wydań takich towarów dokonanych w danym roku na rzecz konkretnego podmiotu.

Spełnienie, zatem którejkolwiek z powyżej wskazanych przesłanek pozwala na nieopodatkowywanie nieodpłatnych wydań. Uznać, więc należy, że konstrukcja przewidziana w art. 7 ust. 4 pkt 2 zakłada, że jeżeli wartość jednostkowa wydawanego towaru nie przekracza 10 zł., jego wydanie nie będzie podlegać opodatkowaniu niezależnie od tego, komu zostały wydane towary i czy podatnik prowadzi ewidencję obdarowanych, o której mowa w pkt 1 analizowanego przepisu.

Co więcej, samo zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania ma na celu uniknięcie konieczności weryfikowania czy dana osoba otrzymała przedmioty o łącznej wartości powyżej 100 zł., gdyż charakter wydań często uniemożliwia taką weryfikację (np. przy masowych akcjach marketingowych).

Nie można zatem zgodzić się, aby pkt 1 i 2 ust. 4 art. 7 ustawy o VAT należało interpretować łącznie jako jeden dwuelementowy warunek, którego spełnienie jedynie w całości pozwala na nieopodatkowywanie dokonywanych nieodpłatnych wydań prezentów o malej wartości. Odmienna interpretacja oznaczałaby, bowiem, że podatnik, który nie prowadzi ewidencji może korzystać z przywileju braku opodatkowania, podczas gdy podatnik, który rozpocznie prowadzenie takiej ewidencji byłby karany koniecznością opodatkowania VAT dokonywanych nieodpłatnych wydań. W konsekwencji, uznać należy, że celem ustawodawcy było wyłączenie spod zakresu opodatkowania VAT nieodpłatnych wydań dokonywanych na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika w dwóch niezależnych od siebie sytuacjach, tj. gdy łączna wartość nieodpłatnych wydań dokonanych na rzecz danego podmiotu nie przekroczy w danym roku kwoty 100 zł lub gdy jednostkowa cena nabycia (koszt wytworzenia) wydawanych nieodpłatnie towarów nie przekroczy 10 zł.

Uwzględniając powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy cena jednostkowa towarów wydawanych przez nią nieodpłatnie na cele marketingowe nie będzie przekraczała 10 zł., wówczas Spółka nie będzie obowiązana do samonaliczenia podatku VAT z tytułu wydania towarów. Ponadto, zasada ta będzie miała zastosowanie także w sytuacji, gdy dla jednego podmiotu przekazana zostanie większa ilość towarów, nawet jeżeli łączna wartość towarów wydanych temu podmiotowi przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 100 zł.

Na potwierdzenie swojego stanowiska spółka pragnie wskazać, na następujące interpretacje ministra finansów:

a) interpretacja indywidualna wydana za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 14 marca 2012 r., sygn. IPTPP1/443-34/12-4/MW

„zdaniem spółki art. 7 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT jednoznacznie stanowi, że wartość prezentu należy określać na podstawie jednostkowej ceny nabycia lub jednostkowego kosztu wytworzenia danego towaru. Jednocześnie art. 7 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT nie reguluje kwestii, jaka ilość prezentów o małej wartości może być przedmiotem jednorazowego przekazania dla określonego podmiotu. Brak regulacji w tym zakresie oznacza, że nie można w drodze interpretacji ograniczać ilości wydawanych towarów, które z uwagi na cenę jednostkową zostały zakwalifikowane jako prezenty małej wartości.

Zatem w świetle art. 7 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT dla kwalifikacji, że nieodpłatne wydanie miało charakter „prezentu o małej wartości” nie jest istotna ilość przekazanych jednorazowo towarów. natomiast przesłanką decydującą o zastosowaniu tego przepisu jest cena nabycia lub jednostkowy koszt wytworzenia wydawanego przedmiotu.”

b) interpretacja indywidualna wydana za pośrednictwem dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 stycznia 2012 r. sygn. IPPP2/443-72/12-2/KAN

„uznać należy, że konstrukcja przewidziana w art. 7 ust. 4 pkt 2 ustawy zakłada, że jeżeli wartość jednostkowa wydawanego towaru nie przekracza 10 zł, jego wydanie nie będzie podlegać opodatkowaniu niezależnie od tego komu zostały wydane towary i czy podatnik prowadzi ewidencję obdarowanych, o której mowa w pkt 1 analizowanego przepisu. Z uwagi na powyższe, bez względu na ilość przekazywanych przez Spółkę jednemu podmiotowi czasopism (nawet gdy ich łączna wartość przekroczy 100 zł), z uwagi na fakt, że jednostkowa cena nabycia (koszt wytworzenia) tych towarów nie przekracza 10 zł, nieodpłatne ich wydanie nie będzie uznane za dostawę towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.”

c) interpretacja indywidualna wydana za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 24 stycznia 2013, sygn. ITPP2/443-1338/12/AW

„zdaniem spółki, przekazywanie prezentów o wartości poniżej 10 zł nie podlega podatkowi od towarów i usług niezależnie od ilości i łącznej wartości prezentów przekazanych jednemu podmiotowi. Tego rodzaju nieodpłatne wydania nie podlegają opodatkowaniu nawet wtedy, gdy ich łączna wartość w roku podatkowym przekroczy kwotę 100 zł (w stosunku do jednego podmiotu).”

Reasumując, zdaniem Spółki udostępnianie kontrahentom materiałów reklamowych na warunkach opisanych w stanie faktycznym nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT bez względu na to czy ich jednostkowa wartość nabycia przekracza 10 zł netto. W szczególności, wynika to z faktu, iż opisane we wniosku materiały reklamowe nie mają charakteru konsumpcyjnego dla kontrahenta. Stanowią one wyłącznie narzędzie do realizacji wspólnego przedsięwzięcia w postaci produktów spółki nakierowanego na uzyskanie korzyści ekonomicznych zarówno przez Spółkę i kontrahentów. Nawet w przypadku uznania, iż udostępnianie materiałów reklamowych ma charakter konsumpcyjny, zdaniem Spółki nie są spełnione literalne przesłanki określone w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Zatem działania marketingowe opisane we wniosku nie powinny podlegać opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zawiera legalną definicję pojęcia „dostawy towarów”, przez którą, jak już wskazano wyżej, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Interpretując zawarty w tym artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Przez świadczenie usług natomiast rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów. To pozwala stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania – podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Natomiast art. 7 ust. 3 ustawy o VAT przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Zatem, opodatkowaniu VAT podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tego towaru, z wyjątkiem przekazania towarów spełniających warunki do uznania je za prezenty o małej wartości lub próbki. Natomiast zużycie towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy dokonywane jest na rzecz podmiotów i na cele wymienione w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, pod warunkiem dodatkowo przysługiwania prawa do odliczania podatku naliczonego.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego, to wszelkie przekazanie lub zużycie towarów bez wynagrodzenia (nieodpłatne przekazania), pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Wykładnia literalna przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT pozwala uznać, że istnieje wyjątek od zasady opodatkowania dostawy towarów, polegający właśnie na tym, że przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem nie stanowi podlegającej opodatkowaniu dostawy. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Przepis ust. 3 tego artykułu określa tylko rodzaje towarów których przekazanie wskazane w ust. 2 – czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem – zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania – jest to przepis szczególny zawierający wyjątki w stosunku do ust. 2.

Wskazać należy, że zmiany wprowadzone od 1 kwietnia 2013 r. w art. 7 ust. 3 ustawy polegają na doprecyzowaniu, że przepis art. 7 ust. 2 ustawy nie będzie stosowany do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek jeżeli przekazanie to nastąpi na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika. Ponadto w znowelizowanym art. 7 ust. 3 ustawy nie ma już mowy o przekazaniu drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Wprowadzone zmiany oznaczają, że nie będzie uznawane za odpłatną dostawę towarów tylko przekazanie na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą towarów stanowiących prezenty o małej wartości i próbki (pomimo że podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych towarów).

Przy badaniu czy nieodpłatnie przekazane towary (w tym również drukowane materiały reklamowe i informacyjne) w ogóle podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, w pierwszej kolejności należy określić czy przekazywany towar ma wartość użytkową (konsumpcyjną) z punktu widzenia nabywcy. Jeżeli przekazywany nieodpłatnie towar nie miałby dla nabywcy żadnej wartości użytkowej (konsumpcyjnej) to wówczas przekazanie takiego towaru nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy więc uznać, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem. Zatem nieodpłatne przekazanie należących do przedsiębiorstwa towarów w celu związanym z prowadzonym przedsiębiorstwem co do zasady nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy o VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem interpretując powyższy przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów. Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony Wnioskodawca nie powinien opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Analizując natomiast treść powołanego ww. art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT zauważyć należy, że dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisuje się w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Ponadto podkreślenia wymaga, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Zatem biorąc pod uwagę powyższy przepis należy uznać, że zgodnie z jego gramatyczną wykładnią nieodpłatne świadczenie usług na cele działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług nie podlega opodatkowaniu VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem odpowiedzialnym za dystrybucję w Polsce produktów marek należących do grupy, głównie artykułów gospodarstwa domowego. W celu zintensyfikowania sprzedaży spółka prowadzi akcje reklamowe oraz marketingowe nakierowane na kontrahentów (czyli pośredników w kanale dystrybucyjnym towarów Spółki) polegające na nieodpłatnym udostępnianiu materiałów reklamowych, głównie P. (ang. point of sales materials), tj. woblery (reklama ruchoma przytwierdzana do krawędzi półki lub stojąca na niej), stojaki na ulotki, standy reklamowe, ekspozytury, kupony promocyjne, plakaty, ulotki informacyjne dotyczące produktów, instrukcje obsługi, etc. Powyższe materiały są z reguły eksponowane w celach reklamowych na powierzchni sklepowej, np. plakaty, stojaki na ulotki, woblery, itp. ww. materiały umożliwiają ostatecznemu klientowi łatwiejszą identyfikację produktów w sklepie, uzyskanie informacji na temat jego cech i zalet, atrakcyjniejszą ekspozycję produktu dla ostatecznego konsumenta. Natomiast przekazywane katalogi ofertowe umożliwiają kontrahentom składanie zamówień bowiem zawierają informację na temat asortymentu sprzedawanego w danym sezonie, ich kody towarowe oraz aktualne ceny. Koszty nabycia omawianych materiałów reklamowych są ponoszone wyłącznie przez Spółkę, która odlicza VAT naliczony z tego tytułu. Jednostkowa wartość materiałów reklamowych jest bardzo zróżnicowana, od wartości niematerialnych (poniżej 10 zł), np. w przypadku ulotek, do nawet kilkuset złotych w przypadku stojaków - ekspozytorów.

Przedmiotowe materiały są z reguły przekazywane wszystkim kontrahentom Spółki. Udostępnione materiały reklamowe mają służyć i być związane z prezentacją i sprzedażą produktów Spółki, a nie innych podmiotów. Spółka ma prawo wymagać od kontrahenta, aby na ekspozyturach zapewnionych przez Spółkę nie były lokowane produkty firm konkurencyjnych a ulotki informujące o promocyjnej ofercie sprzedaży produktów lub właściwościach danych produktów były dostępne dla konsumentów w widocznym miejscu.

przypisane do konkretnej akcji promocyjnej lub sezonu po których zakończeniu ww. materiały się dezaktualizują i nie nadają się do ponownego użycia ze względu na zmianę asortymentu produktów spółki lub zmianę warunków cenowych;
podlegające naturalnemu zużyciu, zniszczeniu i nie nadają się do dalszego użycia;

Praktyka ta jest akceptowana przez Spółkę gdyż umożliwia uniknięcie ponoszenia dodatkowych kosztów transportu i utylizacji ww. materiałów.

Odnosząc opisany stan faktyczny do treści art. 8 ust. 2 ustawy o VAT należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie nieodpłatne udostępnianie kontrahentom materiałów reklamowych bez przenoszenia na kontrahentów prawa własności do tych towarów (jak wskazał Wnioskodawca, Spółka cały czas pozostaje właścicielem przedmiotowych materiałów reklamowych i w konsekwencji ma prawo decydować o sposobie ich wykorzystywania przez kontrahenta), które mają na celu wspieranie sprzedaży produktów Wnioskodawcy, odnosi się w rzeczywistości do czynności wymienionej w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, gdyż stanowi użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika. Jednakże, jak wynika z treści ww. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, aby użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą zostać łącznie spełnione dwie przesłanki, a mianowicie:

użycie tych towarów powinno nastąpić do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), a także
podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów.

W konsekwencji nieodpłatne przekazanie przez Wnioskodawcę ww. materiałów reklamowych P. na rzecz kontrahentów w celu zintensyfikowania sprzedaży dystrybuowanych przez Wnioskodawcę produktów poprzez współdziałanie z kontrahentami Spółki w zakresie zareklamowania sprzedawanych towarów ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą – prowadzeniem przedsiębiorstwa, bowiem działania podejmowane przez Wnioskodawcę mają na celu intensyfikację sprzedaży produktów oferowanych przez Spółkę.

Zatem mimo spełnienia przesłanki polegającej na odliczeniu podatku naliczonego od tych towarów, występuje związek pomiędzy nieodpłatnym ich udostępnieniem a prowadzonym przedsiębiorstwem więc czynności te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę istanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin