2014.06.06 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-112/14-4/KO
z 6 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2014 r. (data wpływu 28 lutego 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 maja 2014 r. (data wpływu 26 maja 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika (pytanie nr 4):

w części dotyczącej zakwalifikowania do właściwego źródła przychodów osiąganych przez pracowników – jest nieprawidłowe,

w pozostałej części – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 13 maja 2014 r., Nr IPTPB3/423-74/14-2/IR, IPTPB1/415-112/14-2/KO na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 13 maja 2014 r. (data doręczenia 16 maja 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 22 maja 2014 r. (data wpływu 26 maja 2014 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 22 maja 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne oraz zdarzenia przyszłe:

Politechnika (zwana dalej Politechniką lub Wnioskodawcą) jest publiczną uczelnią wyższą w rozumieniu ustawy o szkolnictwie wyższym. W związku z wykonywanymi przez pracowników Politechniki obowiązkami, stosownie do przepisów m.in. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czy też ustawy - Prawo własności przemysłowej, powstają m.in. utwory, czy prawa do patentów (zwane dalej wynikami prac badawczo-rozwojowych), do których prawa majątkowe nabywa Wnioskodawca. W związku z nabyciem tych wyników prac badawczo-rozwojowych Politechnika dokonuje ich tzw. komercjalizacji, m.in. poprzez przeniesienie praw majątkowych do wyników prac badawczo-rozwojowych, czy udzielenie licencji na korzystanie z tych wyników prac badawczo-rozwojowych. W związku z tym Politechnika uzyskała w 2013 r. i będzie uzyskiwać w kolejnych latach od nabywców tych wyników prac badawczo-rozwojowych lub praw do korzystania z tych prac wynagrodzenie. Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r., poz. 572, z późn.zm.), dochody własne Wnioskodawcy, np. z komercjalizacji, obok dotacji z budżetu państwa, są źródłem finansowana działalności uczelni. Do zadań Wnioskodawcy, stosownie do ww. ustawy o szkolnictwie wyższym i Statutu, należy m.in. prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych oraz świadczenie usług badawczych, kształcenie i promowanie kadr naukowych, kształcenie studentów w celu zdobywania i uzupełniania wiedzy oraz umiejętności, czy też ochrona wyników pracy twórczej i dbałość o interesy Uczelni w zakresie własności intelektualnej.

W celu uregulowania zasad komercjalizacji Politechnika wprowadziła Regulamin komercjalizacji wyników prac badawczo-rozwojowych i innowacji powstałych w Politechnice i we współpracy Politechniki z innymi podmiotami (zwany dalej Regulaminem komercjalizacji). Regulamin komercjalizacji określa zasady i sposób postępowania przy komercjalizacji wyników prac badawczo-rozwojowych.

W Regulaminie komercjalizacji znalazł się Rozdział 9 zatytułowany „Podział środków uzyskanych z tytułu komercjalizacji”. W zakresie przeznaczania przychodów z komercjalizacji wyników prac badawczo-rozwojowych w Regulaminie komercjalizacji znalazły się następujące zapisy:

§ 24 ust. 2:

„Przychodami podlegającymi podziałowi w ramach Uczelni są przychody ustalone po odliczeniu obciążeń publicznoprawnych ciążących na Uczelni w związku z uzyskaniem przychodu z tytułu komercjalizacji”;

§ 25 ust. 1 i 2:

„1. Dochody uzyskane z tytułu komercjalizacji wyników prac B+R (badawczo-rozwojowych) poprzez przeniesienie praw własności lub udzielenie licencji dzielone są w następujący sposób:

twórca 50%;
Uczelnia 50%.

„2. Osoby, które przyczyniły się do uzyskania dochodu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 mogą być z nich wynagradzane na podstawie Regulaminu wynagradzania Politechniki”.

§ 26:„Z dochodu przypadającego Uczelni z tytułu komercjalizacji wyników prac B+R:

40% przypada podstawowej jednostce organizacyjnej, w której zatrudnieni są twórcy wyników prac B+R. W przypadku wielu twórców pochodzących z różnych podstawowych jednostek organizacyjnych dochód na jednostki dzielony jest proporcjonalnie do wkładu twórczego określonego na podstawie oświadczenia twórców;
20% tworzy pulę środków, tzw. funduszu komercjalizacji i przeznaczane jest na prowadzenie przez DNiTT (Dział Nauki i Transferu Technologii Politechniki), a zwłaszcza na pokrycie kosztów działalności promocyjnej, procesów komercjalizacji wyników prac B+R, szkoleń pracowników i członków Zespołu ds. komercjalizacji w zakresie prowadzonej przez DNiTT działalności oraz wypłat na podstawie decyzji rektora dla osób szczególnie zaangażowanych w proces komercjalizacji. Dysponentem środków tzw. funduszu komercjalizacji jest dyrektor DNiTT przy akceptacji rektora;
10% stanowi przychody jednostek centralnych Uczelni;
30% zasila Rezerwę Rektora”.

Politechnika kwoty otrzymywane z tytułu komercjalizacji wyników prac badawczo-rozwojowych pomniejsza o należny podatek od towarów i usług, a tak ustaloną kwotę traktuje się jako przychód podatkowy Wnioskodawcy. Przychód ten w całości jest przeznaczany na działalność Politechniki (§ 24) i dzieli się w ramach funduszy służących działalności poszczególnych jednostek Politechniki, zgodnie z § 25 Regulaminu komercjalizacji. Kwoty wypłacane twórcom, a także innym pracownikom w 2013 r. i latach następnych są i będą traktowane jako ich wynagrodzenia ze stosunku pracy. Odbywać się to będzie na podstawie polecenia Rektora Politechniki lub innej uprawnionej do tego osoby. Wydatki te będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów Politechniki w dniu ich wypłaty i/lub zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne opłacane w związku z tymi wynagrodzeniami (o ile taki obowiązek występuje).

Natomiast wydatki sfinansowane z pozostałych funduszy (§ 26 Regulaminu komercjalizacji) zaliczane są i będą do kosztów uzyskania przychodów Politechniki, zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym cd osób prawnych. Po zakończeniu roku podatkowego Politechnika przeznacza i będzie przeznaczać w kolejnych latach dochody na działalność statutową Politechniki.

§ 4 Statutu Politechniki określa, że:

kształcenie studentów w celu zdobywania i uzupełniania wiedzy oraz umiejętności niezbędnych w pracy zawodowej;
wychowywanie studentów w poczuciu odpowiedzialności za państwo polskie, za umacnianie zasad demokracji i poszanowanie praw człowieka;
prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych oraz świadczenie usług badawczych;
kształcenie i promowanie kadr naukowych;
upowszechnianie i pomnażanie osiągnięć nauki, kultury narodowej i techniki, w tym gromadzenie i udostępnianie zbiorów bibliotecznych, informacyjnych i technicznych;
prowadzenie studiów podyplomowych, kursów i szkoleń w celu kształcenia nowych umiejętności niezbędnych na rynku pracy w systemie uczenia się przez całe życie;
stwarzanie osobom niepełnosprawnym warunków do pełnego udziału w procesie kształcenia i w badaniach naukowych;
stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej studentów;
propagowanie wolnego od nałogów stylu życia;
działanie na rzecz społeczności lokalnych i regionalnych;
ochrona wyników pracy twórczej i dbałość o interesy Uczelni w zakresie własności intelektualnej”.

W związku z tym uzyskane dochody z tytułu komercjalizacji jako przeznaczone na działalność statutową Politechniki są i będą traktowane jako zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Jedynie w przypadku, gdyby z tego dochodu w kolejnych latach sfinansowano wydatek niebędący kosztem uzyskania przychodu w tej części dochód ten będzie podlegał opodatkowaniu za rok podatkowy, w którym go wydatkowano.

Ponadto Politechnika wypłacając stosownie do § 25 Regulaminu komercjalizacji wynagrodzenie pracownikowi (twórcy) jako płatnik będzie rozliczała to jak wynagrodzenie ze stosunku pracy, gdyż pracownik właśnie w związku z umową o pracę otrzyma to dodatkowe wynagrodzenia, a nie za przeniesienie na Politechnikę praw majątkowych do wartości niematerialnych prawnych. Bowiem Politechnika nabyła te prawa przez fakt, że pracownicy wykonywali te prace w ramach stosunku pracy. Przy określaniu zaliczek na podstawek dochodowy od osób fizycznych będą miały zastosowanie koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także przepisy dotyczące opodatkowania dochodu pracownika według skali podatkowej (18% dochodu, a po przekroczeniu pierwszego przedziału - 32% dochodu pracownika).

W uzupełnieniu z dnia 22 maja 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że we wniosku używa określenia „tzw. komercjalizacji wyników prac badawczo-rozwojowych”, gdyż nie jest to rodzaj działalności gospodarczej, ale jeden z rodzajów działalności Politechniki jako uczelni wyższej. W istocie proces komercjalizacji służy temu, aby wyniki prac naukowców (pracowników) Politechniki były przekazywane podmiotom zewnętrznym. Dopiero te podmioty w oparciu o te wyniki prac badawczo-rozwojowych mogą prowadzić działalność gospodarczą.

W ocenie Wnioskodawcy należy podkreślić, że tylko nieliczne wyniki prac badawczo-rozwojowych podlegają tzw. komercjalizacji, bowiem większość z tych wyników nie nadaje się do zastosowania przez podmioty trzecie i służy wyłącznie pogłębianiu wiedzy pracowników i studentów Politechniki. Ponadto dochody z tego tytułu to znikoma część dochodów Politechniki.

Wnioskodawca dodatkowo podkreślił, że obowiązek tzw. komercjalizacji prac badawczo-rozwojowych wynika z przepisów ustawy o finansach publicznych i o szkolnictwie wyższym oraz obowiązującego i zatwierdzonego statutu uczelni. Jeżeli więc efekty prac badawczo-rozwojowych byłyby oddawane innym podmiotom nieodpłatnie to powodowałoby to odpowiedzialność z tytułu dyscypliny finansów publicznych i odpowiedzialność w związku z nieprzestrzeganiem Statutu Politechniki, ale też spotykałoby się z krytyką pracowników i opinii publicznej z uwagi na niegospodarność. W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku wyników prac badawczo-rozwojowych i ich tzw. komercjalizacji nie mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, ale z działalnością naukowo-badawczą, która nie jest nastawiona na zysk.

Wnioskodawca dodał, że Politechnika nie prowadzi działalności gospodarczej, jest publiczną szkołą wyższą, a tzw. komercjalizacja (opisana szerzej powyżej) nie jest działalnością nastawioną na zysk, ale jest dokonywana w ramach działalności statutowej, tak jak zostało to szczegółowo opisane we wniosku. Przychody uzyskiwane z tego tytułu mają znikome znaczenie w wysokości przychodów Politechniki.

Tzw. komercjalizacja odbywa się w sposób wskazany we wniosku, tj. poprzez zawieranie umów dotyczących przeniesienia prawa do wyników prac badawczo-rozwojowych, albo poprzez umowy licencyjne dotyczących tych praw, w zależności od woli nabywcy i przedmiotu umowy.

W związku z tym, że przychody z tytułu tzw. komercjalizacji mieszczą się w działalności statutowej Politechniki, a także z uwagi na to, że działalność naukowo-badawcza i ewentualnie tzw. komercjalizacja na Politechnice nie ma na celu osiągania zysku, a ponadto z uwagi na to, że tzw. komercjalizacja wyników prac badawczo-rozwojowych służy realizacji celów statutowych, m.in. w postaci ochrony wyników pracy twórczej i dbałości o interesy uczelni w zakresie ochrony własności intelektualnej, dlatego przychody z tego tytułu są rozpoznawane w momencie otrzymania zapłaty.

Wnioskodawca dodał, że nie zdarzył się jeszcze przypadek, aby wyniki prac badawczo-rozwojowych, które były sfinansowane ze środków UE, były poddane procesowi tzw. komercjalizacji. W przyszłości Politechnika dopuszcza możliwość komercjalizacji takich wyników prac badawczo-rozwojowych, jeżeli pojawi się podmiot zainteresowany ich nabyciem.

Tak jak wskazano we wniosku, cała działalność statutowa jaką prowadzi Politechnika mieści się w celach wymieniowych w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przede wszystkim chodzi o: działalność naukową, naukowo-techniczną, oświatową, w tym również polegającą na kształceniu studentów, kulturalną, w zakresie kultury fizycznej i sportu oraz ochrony środowiska.

Dochody z tytułu tzw. komercjalizacji przeznaczane są na cele statutowe w ogólności, bez precyzowania, którego celu statutowego mają one dotyczyć.

Wnioskodawca wyjaśnił też, że pracownicy - twórcy Politechniki nie przenoszą w odrębnej umowie praw do wyników prac badawczo-rozwojowych na Politechnikę, gdyż następuje to na podstawie przepisów ustawy (vide: przede wszystkim art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej oraz art. 12 ust. 1 i art. 74 ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Pracownicy - twórcy otrzymują wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy, natomiast jeżeli wynik ich pracy naukowej będzie podlegał tzw. komercjalizacji otrzymują oni dodatkowe wynagrodzenie. Wynagrodzenie to wypłacane jest na podstawie polecenia właściwych władz Politechniki w oparciu o Regulamin komercjalizacji (opisany we wniosku). Z uwagi na to, że tzw. komercjalizacje zdarzają się rzadko, dlatego kwestia ta nie jest uregulowana w umowach o pracę poszczególnych pracowników, a jedynie w ww. Regulaminie. Ww. Regulamin czyni zadość wymaganiom określonym w ustawie - Prawo własności przemysłowej oraz w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jak wskazano powyżej, umowy o pracę w ogóle nie odnoszą się do wynagrodzenia należnego pracownikom - twórcom z tytułu omawianego zagadnienia. Wyniki prac badawczo-rozwojowych powstają w ramach stosunku pracy, jednakże wynagradzanie pracowników w związku z ich tzw. komercjalizacją odbywa się na podstawie przepisów ww. ustaw i ww. Regulaminu. Nie prowadzi się ewidencji czasu pracy twórczej pracowników, bowiem jest to nieodłączny element wykonywanych przez nich obowiązków pracowniczych i prowadzonej przez nich pracy badawczo-naukowej. Nie ma to też sensu praktycznego, bowiem wyniki prac badawczo-rozwojowych podlegają komercjalizacji tylko w nielicznych przypadkach.

Wynagrodzenie pracownika - twórcy związane z tzw. komercjalizacją wyników prac badawczo-rozwojowych ma charakter wynagrodzenia dodatkowego, które jest związane ze stosunkiem pracy, wynika jednak z ustaw szczególnych, czyli wymienionej powyżej ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej oraz ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a także z ww. Regulaminu.

Inne osoby przyczyniające się do komercjalizacji to pracownicy różnych jednostek organizacyjnych Politechniki, którzy są ewentualnie wynagradzani za przyczynienie się do tzw. komercjalizacji. Wynagrodzenia te są rozliczane w ramach stosunków pracy tych osób. Zapytanie Politechniki nie dotyczy tych osób. Kwestia ta pojawiła się w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłych z uwagi na obowiązek Wnioskodawcy wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w przedstawionym powyżej stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, dochody Wnioskodawcy uzyskane z tytułu komercjalizacji wyników prac badawczo-rozwojowych, jako przeznaczone na Jego cele statutowe podlegają stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych?
Czy w przedstawionym powyżej stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, wynagrodzenie wypłacone pracownikowi Wnioskodawcy (twórcy) wyniku prac badawczo-rozwojowych pomniejsza przychody Wnioskodawcy za dany rok podatkowy (koszt bezpośredni) i nie przeznacza się go na cele działalności statutowej wymienionej w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
W którym momencie w przedstawionym powyżej stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przychód z tytułu komercjalizacji wyników prac badawczo-rozwojowych jest lub będzie przychodem podatkowym Wnioskodawcy, i czy Wnioskodawca ma obowiązek w związku z otrzymaniem wynagrodzenia odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób prawnych?
Czy w przedstawionym powyżej stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Politechnika jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z wypłatą pracownikowi będącemu twórcą wynagrodzenia związanego z komercjalizacją wyniku prac badawczo-rozwojowych, a wobec tego czy powinna wyliczyć zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych jak od wynagrodzeń ze stosunku pracy z uwzględnieniem stawek progresywnych podatku (18% i 32%) i kosztów uzyskania przychodu przewidzianych dla wynagrodzenia ze stosunku pracy?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 4 dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych. Pytania oznaczone Nr 1-3 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych będą przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Zdaniem Wnioskodawcy, Politechnika jako publiczna uczelnia wyższa została powołana do realizacji celów określonych w ustawie o szkolnictwie wyższym. Do celów statutowych Wnioskodawcy należy m.in. prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych oraz świadczenie usług badawczych, ochrona wyników pracy twórczej i dbałość o interesy Wnioskodawcy w zakresie własności intelektualnej, itd. W ramach tych celów statutowych w 2012 r. Politechnika przyjęła Regulamin komercjalizacji wyników prac badawczo-rozwojowych i innowacji. W wyniku tego w 2013 r. doszło do pierwszych komercjalizacji poprzez sprzedaż praw do tych wartości niematerialnych i prawnych lub przez odpłatne ich udostępnienie (licencje).

Wskazany w stanowisku Wnioskodawcy do pytania Nr 2 wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2009 r., sygn. akt II FSK 452/08, jak też inne wyroki sądów administracyjnych, potwierdzają, że skoro przeniesienie praw majątkowych do wyniku prac badawczo-rozwojowych nie wymaga przeniesienia prawa do wynalazku przez twórcę na Politechnikę - to otrzymywane przez pracownika - twórcę w związku z komercjalizacją wyników prac badawczo-rozwojowych wynagrodzenie może być traktowane jedynie jako jego przychód ze stosunku pracy (art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Politechnika jako płatnik (pracodawca twórcy) jest zgodnie z art. 31 i nast. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązana z wypłacanego wynagrodzenia pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Do obliczenia tej zaliczki od tego wynagrodzenia zastosowanie mają koszty uzyskania przychodu przewidziane dla stosunku pracy (art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a dochód opodatkować należy według skali podatkowej (18% i 32%).

Natomiast w uzupełnieniu z dnia 22 maja 2014 r. Wnioskodawca stwierdził, że Jego zdaniem, z uwagi na to, że podstawą do wypłaty pracownikom - twórcom omawianego dodatkowego wynagrodzenia są przepisy ustawy - Prawo własności przemysłowej lub ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a także wydany w związku z tym i opisany we wniosku Regulamin, to Politechnika jako płatnik powinna pobrać zaliczkę od tych kwot na podatek dochodowy od osób fizycznych, tak jak od przychodów uzyskiwanych z działalności wykonywanej osobiście i przy zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika (pytanie nr 4):

w części dotyczącej zakwalifikowania do właściwego źródła przychodów osiąganych przez pracowników – jest nieprawidłowe,

w pozostałej części – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określone zostały źródła przychodów, wśród których wymieniono:

w ust. 1 pkt 1 stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;

w ust. 1 pkt 2 działalność wykonywana osobiście.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi, w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl natomiast art. 13 pkt 2 cytowanej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca jest publiczną uczelnią wyższą w rozumieniu ustawy o szkolnictwie wyższym. W związku z wykonywanymi przez pracowników Politechniki obowiązkami, stosownie do przepisów m.in. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czy też ustawy - Prawo własności przemysłowej powstają m.in. utwory, czy prawa do patentów (zwane dalej wynikami prac badawczo-rozwojowych), do których prawa majątkowe nabywa Wnioskodawca. W związku z nabyciem tych wyników prac badawczo-rozwojowych Politechnika dokonuje ich tzw. komercjalizacji, m.in. poprzez przeniesienie praw majątkowych do wyników prac badawczo-rozwojowych, czy udzielenie licencji na korzystanie z wyników prac badawczo-rozwojowych. W związku z tym Politechnika uzyskała w 2013 r. i będzie uzyskiwać w kolejnych latach od nabywców tych wyników prac badawczo-rozwojowych lub praw do korzystania z tych prac wynagrodzenie. Dochody uzyskane z tytułu komercjalizacji wyników prac B+R (badawczo-rozwojowych) poprzez przeniesienie praw własności lub udzielenie licencji dzielony jest w następujący sposób: twórca 50%, Uczelnia 50%.

Pracownicy - twórcy Politechniki nie przenoszą w odrębnej umowie praw do wyników prac badawczo-rozwojowych na Nią, gdyż następuje to na podstawie przepisów art. 11 ust. 3 ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej oraz art. 12 ust. 1 i art. 74 ust. 3 ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Pracownicy - twórcy otrzymują wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy, natomiast jeżeli wynik ich pracy naukowej będzie podlegał tzw. komercjalizacji otrzymują oni dodatkowe wynagrodzenie. Wynagrodzenie to wypłacane jest na podstawie polecenia właściwych władz Politechniki w oparciu o Regulamin komercjalizacji. Z uwagi na to, że tzw. komercjalizacje zdarzają się rzadko, dlatego kwestia ta nie jest uregulowana w umowach pracę poszczególnych pracowników, a jedynie w ww. Regulaminie. Ww. Regulamin czyni zadość wymaganiom określonym w ustawie - Prawo własności przemysłowej oraz w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Przedstawiona w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicja przychodu ze stosunku pracy daje podstawę do zaliczenia dodatkowego wynagrodzenia wypłaconego pracownikom przez pracodawcę związanego z komercjalizacją wyników prac badawczo-rozwojowych do przychodów ze stosunku pracy. Powyższe wynika też z faktu, że źródłem i podstawą wypłaty omawianej należności jest łączący pracowników z Wnioskodawcą stosunek pracy. Zatem nie jest to przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że dodatkowe wynagrodzenie pracowników będących twórcami, wynikające z Regulaminu komercjalizacji, otrzymywane w związku z komercjalizacją wyników prac badawczo-rozwojowych, stanowi przychód pracowników ze stosunku pracy.

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe. Nieprawidłowość stanowiska przedstawionego we wniosku wynika z faktu, że Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku dokonał zmiany stanowiska przedstawionego we wniosku w zakresie kwalifikacji przychodów osiąganych przez pracowników – twórców do źródła przychodów, o którym mowa w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania.

Odnosząc się do obowiązków Wnioskodawcy dotyczących obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych stwierdzić należy, że stosownie do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Stosownie bowiem do art. 22 ust. 2 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Inaczej jednak jest traktowana sprawa kosztów uzyskania przychodów twórców i autorów zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a.

Powyższej przywołany art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozpatrywać w kontekście postanowień Prawa własności przemysłowej, które określają status prawny twórców projektów racjonalizatorskich w zakresie prawa do uzyskania patentu, prawa ochronnego oraz prawa do wynagrodzenia.

Wymieniona w tym przepisie 50% stawka kosztów uzyskania przychodów odnosi się jedynie do tych sytuacji, w których wypłata wynagrodzenia twórcy projektu wynalazczego wiąże się z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności tego projektu.

Uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczące kosztów uzyskania przychodów przysługujących twórcom projektów wynalazczych, należy rozpatrywać w kontekście przepisów o własności przemysłowej, określających status prawny twórców projektów wynalazczych w zakresie prawa do uzyskania patentu, prawa ochronnego oraz prawa do wynagrodzenia.

Sposób opodatkowania przychodów wynalazcy uzależniony jest od warunków, w jakich wynalazek został dokonany oraz w jakiej formie uzyskiwane są przychody.

Status prawny twórców wynalazku w zakresie m.in. prawa do uzyskania patentu oraz prawa do wynagrodzenia regulują aktualnie przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410).

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej stanowi, że na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje prawo do:

uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji;
wynagrodzenia;
wymieniania go jako twórcy w opisach, rejestrach oraz w innych dokumentach i publikacjach.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, prawo do uzyskania patentu na wynalazek albo prawa ochronnego na wzór użytkowy, jak również prawa z rejestracji wzoru przemysłowego przysługuje, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, twórcy.

Stosownie do treści art. 11 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej, w razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy albo z realizacji innej umowy, prawo, o którym mowa w ust. 1, przysługuje pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej.

Przepis art. 20 ustawy Prawo własności przemysłowej stanowi, iż twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawniony do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji może przenieść to prawo nieodpłatnie lub za uzgodnioną zapłatą na rzecz przedsiębiorcy albo przekazać mu wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy do korzystania.

Zgodnie z treścią art. 21 ustawy Prawo własności przemysłowej, w przypadku przekazania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego do korzystania zgodnie z art. 20, z dniem jego przedstawienia na piśmie następuje przejście na przedsiębiorcę prawa do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, pod warunkiem przyjęcia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę do wykorzystania i zawiadomienia o tym twórcy w terminie 1 miesiąca, chyba że strony ustalą inny termin.

Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ww. ustawy).

Ponadto, na podstawie art. 22 ust. 10 ww. ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do ust. 10a powołanej ustawy, przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a.

Należy zauważyć, iż powołane przepisy art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazują, że ustalenia, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych oraz czy podatnik jest twórcą czy też artystą wykonawcą, należy dokonać w świetle odrębnych przepisów.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Z treści art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynika, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe),
plastyczne,
fotograficzne,
lutnicze,
wzornictwa przemysłowego,
architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne,
muzyczne i słowno-muzyczne,
sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne,
audiowizualne (w tym filmowe).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego utwór (pracodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności zarówno chronionych prawem autorskim jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej (lub innego stosownego dokumentu) powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac – utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu, daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy. Podkreślenia przy tym wymaga, że zakwalifikowanie, czy wykonywana praca w ramach umowy o pracę jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że do części dodatkowego wynagrodzenia związanego z komercjalizacją wyników prac badawczo-rozwojowych, wypłaconego pracownikowi będącemu twórcą, należy zastosować 50% koszty uzyskania przychodów, stosownie do treści art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem limitu wynikającego z art. 22 ust. 9a tejże ustawy.

Dla zastosowania tak określonych kosztów konieczne jest jednak, aby z treści umowy o pracę lub innego dokumentu wynikało, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a przedmiotowa, wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Dokumentem, w którym widnieją stosowne zapisy, nie musi być wyłącznie umowa o pracę, bowiem brak takich zapisów w umowie o pracę nie pozbawi możliwości zastosowania rzeczonych kosztów, o ile fakty takie będą podlegały udowodnieniu innym niż umowa o pracę dokumentem, np. – jak ma to miejsce w analizowanej sytuacji – Regulaminem komercjalizacji.

Wskazać przy tym należy, że od przychodów osiąganych przez ww. pracowników Wnioskodawcy od 2013 r., koszty te nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa. W świetle tej definicji, ilekroć w przepisach jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich (art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Stosownie do powyższych definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy Prawo własności przemysłowej nie są przepisami prawa podatkowego, a więc Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym do stwierdzenia, czy pracownicy są twórcami w rozumieniu przepisów ww. ustawy, lub czy konkretna praca stanowi prawo autorskie lub prawo pokrewne.

Natomiast odnosząc się do orzeczenia sądu, na które wskazuje Wnioskodawca – należy podkreślić, że zapadło ono w indywidualnej sprawie i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa. Organ interpretacyjny nie jest więc zobowiązany aby stosować je wprost przy rozstrzyganiu danej sprawy.

Interpretacja dotyczy:

stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz

zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin