2014.06.06 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-111/14-4/AG
z 6 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2014 r. (data wpływu 27 lutego 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 maja 2014 r. (data wpływu 20 maja 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów skapitalizowanych odsetek od pożyczek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów skapitalizowanych odsetek od pożyczek.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 8 maja 2014 r., Nr ….. na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 8 maja 2014 r. (data doręczenia 13 maja 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 15 maja 2014 r. (data wpływu 20 maja 2014 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 16 maja 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne:

W dniu 1 października 2013 r. Wnioskodawca jako pożyczkobiorca zawarł z M….Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jako pożyczkodawcą umowę pożyczki, na mocy której pożyczkodawca zobowiązał się przekazać Mu tytułem pożyczki kwotę 844.000 zł do dnia 31 października 2013 r., z przeznaczeniem na potrzeby bieżącej jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy (pożyczkobiorcy), prowadzonej w ramach przedsiębiorstwa pod nazwą "...".

Zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki była ona oprocentowana 7% w skali roku, natomiast odsetki miały być naliczane i spłacane co miesiąc z dołu, czyli po zakończeniu każdego miesiąca. Pożyczka została udzielona na czas określony do dnia 31 grudnia 2014 r. Kwota pożyczki została wypłacona Wnioskodawcy.

W dniu 31 października 2013 r. strony zawarły aneks do umowy pożyczki, na mocy którego postanowiły, że:

odsetki umowne z tytułu pożyczki za okres od dnia 1 stycznia 2014 r., będą wynosiły 5%,

odsetki umowne z tytułu pożyczki za cały rok 2014, według stopy 5% rocznie, czyli kwotę 42.200 zł, pożyczkobiorca (Wnioskodawca) zapłaci z góry do dnia 30 grudnia 2013 r.

W dniu 31 grudnia 2013 r. strony zawarły aneks nr 2 do umowy pożyczki, na mocy którego postanowiły, że naliczone i wymagalne od dnia poprzedniego odsetki umowne od kwoty pożyczki za rok 2014, zostają doliczone do kwoty głównej pożyczki (kapitalizacja odsetek), a tym samym począwszy od dnia 31 grudnia 2013 r. kwota główna pożyczki zostaje zwiększona o 42.200 zł i wynosi 886.200 zł.

W dniu 1 listopada 2013 r., Wnioskodawca jako pożyczkobiorca zawarł z M….. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jako pożyczkodawcą umowę pożyczki, na mocy której pożyczkodawca zobowiązał się przekazać Mu tytułem pożyczki kwotę 2.163.000 zł do dnia 30 listopada 2013 r., z przeznaczeniem na potrzeby jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy (pożyczkobiorcy) prowadzonej w ramach przedsiębiorstwa pod nazwą "...".

Zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki, była ona oprocentowana 7% w skali roku, a odsetki miały być naliczane i spłacane co miesiąc z dołu, czyli po zakończeniu każdego miesiąca. Pożyczka została udzielona na czas określony do dnia 31 grudnia 2014 r. Kwota pożyczki została wypłacona Wnioskodawcy.

W dniu 30 listopada 2013 r. strony zawarły aneks do umowy pożyczki, na mocy którego postanowiły, że:

odsetki umowne z tytułu pożyczki za okres od dnia 1 stycznia 2014 r. będą wynosiły 5%,

odsetki umowne z tytułu pożyczki za cały rok 2014 według stopy 5% rocznie, czyli kwotę 108.500 zł pożyczkobiorca (Wnioskodawca) zapłaci z góry do dnia 30 grudnia 2013 r.

Ponadto Wnioskodawca poinformował, że jest większościowym wspólnikiem Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością M…..

W piśmie z dnia 15 maja 2014 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca reprezentowany przez Pełnomocnika wskazał, że:

działalność gospodarcza prowadzona przez Niego opodatkowana jest na zasadach ogólnych, przy czym Wnioskodawca jest opodatkowany według stawki liniowej 19%. Dla potrzeb tej działalności prowadzony jest następujący rodzaj dokumentacji podatkowej: księgi rachunkowe (pełna księgowość);

kwota pożyczki udzielonej na podstawie umowy pożyczki z dnia 1 października 2013 r. została Mu wypłacona w dniu 23 października 2013 r., zaś kwota pożyczki udzielonej na podstawie umowy pożyczki z dnia 1 listopada 2013 r. w dniach: 6 listopada 2013 r. (990.000 zł), 25 listopada 2013 r. (818.000 zł), 27 listopada 2013 r. (355.000 zł);

nie uiścił odsetek należnych za 2014 r. od pożyczki z dnia 1 października 2013 r. w inny sposób niż opisany we wniosku, czyli zostały one doliczone do kwoty głównej pożyczki, zgodnie z opisem we wniosku, natomiast nie doszło do ich fizycznej spłaty. Kwota odsetek za 2014 r. od wyżej wymienionej pożyczki została doliczona do kwoty głównej pożyczki w dniu 31 grudnia 2013 r.;

nie uiścił odsetek należnych za 2014 r. od pożyczki z dnia 1 listopada 2013 r. w inny sposób niż opisany we wniosku, natomiast nie doszło do ich fizycznej spłaty. Kwota odsetek za 2014 r. od wyżej wymienionej pożyczki została doliczona do kwoty głównej pożyczki w dniu 31 grudnia 2013 r.;

po dniu doliczania odsetek do kwoty głównej każdej z pożyczek dalsze odsetki nie są naliczane, gdyż zostały już naliczone i dodane do kwot głównych pożyczek w dniu 31 grudnia 2013 r.;

w 2013 r. nie spłacił fizycznie żadnej części zadłużenia z tytułu pożyczek wraz z odsetkami, natomiast odsetki od obydwu pożyczek naliczone na rok 2014, zostały skapitalizowane i doliczone do kwot głównych pożyczek w dniu 31 grudnia 2013 r., co Jego zdaniem jest równoznaczne ze spłatą tych odsetek;

posiada 95% udziałów w kapitale zakładowym M….. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, że zdanie, „kwota skapitalizowanych odsetek stanowiła jednocześnie przychód dla pożyczkodawcy” jest tylko dodatkową informacją i nie oczekuje On w tym zakresie wydania interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższymi stanami faktycznymi zadano następujące pytanie:

Czy kwota skapitalizowanych odsetek w wysokości 42.200 zł doliczona do kwoty głównej pożyczki oraz kwota skapitalizowanych odsetek w wysokości 108.150 zł doliczona do kwoty głównej pożyczki, stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez Niego jednoosobowej działalności gospodarczej, w dniu dokonania kapitalizacji - czyli w dniu 31 grudnia 2013 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota skapitalizowanych odsetek stanowi dla Niego koszt uzyskania przychodu w dacie dokonania kapitalizacji, czyli w dniu 31 grudnia 2013 r. Uznać bowiem należy, że z chwilą kapitalizacji doszło do zapłaty tych odsetek na rzecz pożyczkodawcy, który z tą chwilą uzyskał prawo do dysponowania przychodem z tego tytułu. Kwota skapitalizowanych odsetek stanowiła jednocześnie w tej samej dacie przychód dla pożyczkodawcy.

Pogląd ten jest zgodny z ukształtowaną linią orzecznictwa Sądów Administracyjnych (np. wyrok NSA z dnia 8 lipca 2010 r., II FSK 359/09; wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2012 r., ……; wyrok NSA z 31 października 2012 r., …..), jak również z wieloma interpretacjami wydawanymi na wniosek podatników w indywidualnych sprawach (np. Dyrektora IS w Katowicach z dnia 4 września 2012 r., …..; Dyrektora IS w Poznaniu z dnia 21 grudnia 2012 r., …..; Dyrektora IS w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2013 r., ….. oraz z dnia 24 października 2013 r., …..).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że Jego stanowisko uzasadnione jest treścią art. 23 ust. l pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

pożyczkobiorca-(kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą, niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału, a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu), a kwotą zwróconego kapitału”.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że wolą ustawodawcy było, aby skapitalizowane odsetki od pożyczek lub kredytów stanowiły koszt uzyskania przychodu, a sama czynność kapitalizacji była równoznaczna ze spłatą skapitalizowanych odsetek.

W momencie kapitalizacji skapitalizowane odsetki tracą swój odrębny byt, stając się elementem kwoty głównej pożyczki. Tym samym z tą chwilą trzeba uznać, że następuje zapłata odsetek na rzecz pożyczkodawcy, który wówczas otrzymuje przysporzenie z tego tytułu i uzyskuje prawo swobodnego dysponowania tym przysporzeniem.

Nie ma normatywnego, ani celowościowego uzasadnienia dla odmiennego traktowania fizycznej spłaty odsetek od ich dopisania do kwoty głównej pożyczki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższy przepis ma charakter ogólny. Z tego względu, w przypadku każdego wydatku należy badać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Przy czym o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma/może mieć wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

faktycznego poniesienia wydatku,

istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powołanych przepisów nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na spłatę pożyczki lub kredytu oraz naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki. Wyjątkiem od tej zasady jest przewidziana w art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwość zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodu skapitalizowanych odsetek od kredytów.

Przy czym ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również inne ustawy, nie definiują terminu „kapitalizacja odsetek”.

Kapitalizacja odsetek polega na ich doliczeniu do kwoty głównej długu. W finansach kapitalizacja stanowi metodę zapłaty odsetek wierzycielowi, który wyraża zgodę, aby zamiast wypłacenia mu należnej sumy, odsetki w drodze kapitalizacji powiększały wartość kwoty zobowiązania głównego. Operacja ta skutkuje powiększeniem kwoty zobowiązania głównego o wartość skapitalizowanych odsetek i obliczaniem oprocentowania od zwiększonej wartości kwoty głównej. Od strony ekonomicznej kapitalizacja odsetek jest więc zabiegiem tożsamym z ich spłatą − w momencie kapitalizacji na dłużniku przestaje ciążyć obowiązek zapłaty naliczonych odsetek, natomiast kredytodawca (pożyczkodawca) uzyskuje korzyść w postaci naliczenia odsetek od nowej (wyższej) kwoty udzielonego kredytu (pożyczki).

Warunkiem uznania skapitalizowanych odsetek od kredytu za koszt uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia ww. odsetek do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu. Nie ma w tym przypadku prawnego znaczenia klasyfikacja oraz nazwa kredytu, jak również jego rodzaj.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca pożyczył od Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością M…. środki pieniężne, z przeznaczeniem na potrzeby bieżącej jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej w ramach przedsiębiorstwa pod nazwą "...”. Na mocy umowy pożyczki z dnia 1 października 2013 r. pożyczkodawca – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością M…. przekazała Wnioskodawcy w dniu 23 października 2013 r. kwotę 844.000 zł. Na podstawie umowy pożyczki z dnia 1 listopada 2013 r. ww. Spółka wypłaciła Wnioskodawcy w dniach: 6 listopada 2013 r. kwotę 990.000 zł, 25 listopada 2013 r. kwotę 818.000 zł, 27 listopada 2013 r. kwotę 355.000 zł. Zgodnie z ww. umowami, oprocentowanie ww. pożyczek wynosiło 7% w skali roku, zaś odsetki miały być naliczane i spłacane co miesiąc z dołu, czyli po zakończeniu każdego miesiąca. Obie ww. pożyczki udzielone zostały Wnioskodawcy na czas określony do dnia 31 grudnia 2014 r.

W dniu 31 października 2013 r. strony zawarły aneks do umowy pożyczki z dnia 1 października 2013 r., na mocy którego postanowiły, że odsetki umowne z tytułu pożyczki za okres od dnia 1 stycznia 2014 r., będą wynosiły 5%, a odsetki umowne z tytułu pożyczki za cały rok 2014, według stopy 5% rocznie, czyli kwotę 42.200 zł, pożyczkobiorca (Wnioskodawca) zapłaci z góry do dnia 30 grudnia 2013 r.

W dniu 30 listopada 2013 r. analogicznej treści aneks, strony pożyczki zawarły do umowy pożyczki z dnia 1 listopada 2013 r. Przy czym w tym przypadku kwota odsetek jakie winien uiścić Wnioskodawca na rzecz pożyczkodawcy do dnia 30 grudnia 2013 r. wynosiła 108.500 zł.

W dniu 31 grudnia 2013 r. zawarto do ww. umów pożyczek aneksy nr 2, według których naliczone i wymagalne od dnia poprzedniego odsetki umowne od kwoty pożyczek za rok 2014, zostają doliczone do kwoty głównej pożyczek, a tym samym począwszy od dnia 31 grudnia 2013 r. kwota główna pożyczki udzielonej na podstawie umowy z dnia 1 października 2013 r. zostaje zwiększona o kwotę 42.200 zł i wynosi 886.200 zł, a kwota pożyczki udzielonej na mocy umowy z dnia 1 listopada 2013 r. zostaje zwiększona o kwotę 108.500 zł i wynosi 2.271.150 zł.

Wnioskodawca nie uiścił odsetek od ww. pożyczek należnych za 2014 r., gdyż zostały one skapitalizowane i dodane do kwot głównych pożyczek w dniu 31 grudnia 2013 r.

Po dniu doliczania odsetek do kwoty głównej każdej z pożyczek dalsze odsetki nie są naliczane, gdyż zostały już naliczone i dodane do kwot głównych pożyczek w dniu 31 grudnia 2013 r.

Ponadto w 2013 r. Wnioskodawca nie spłacił fizycznie żadnej części zadłużenia z tytułu ww. pożyczek wraz z odsetkami.

Wnioskodawca wskazał, że posiada 95% udziałów w kapitale zakładowym M….. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku stany faktyczne oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy umowy pożyczek przewidywały kapitalizację odsetek, rozumianą jako dopisanie odsetek do zobowiązania głównego, czyli przekształcenie ich w zobowiązanie z tytułu spłaty części kapitałowej, a pożyczki wykorzystane zostały na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, to skapitalizowane w dniu 31 grudnia 2013 r. odsetki od pożyczki z dnia 1 października 2013 r. w kwocie 42.200 zł oraz z dnia 1 listopada 2013 r. w kwocie 108.500 zł, mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej, na podstawie art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego należy stwierdzić, iż wydane one zostały w indywidualnych sprawach w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych i tylko do nich się odnoszą, nie stanowią natomiast obowiązujących przepisów prawa.

Dodać również należy, iż na gruncie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, powołane we wniosku ORD-IN interpretacje wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację.

Należy jednocześnie podkreślić, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę czy warunki udzielenia kredytu odbiegają (bądź też nie) od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty. Takie ustalenia mogą być poczynione wyłącznie w ramach prowadzonego przez właściwy organ podatkowy postępowania podatkowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa są wyłącznie przepisy prawa.

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionych stanach faktycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin