Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-330/14/BG
z 16 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 17 marca 2014 r., który wpłynął do tut. BKIP 20 marca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wynagrodzenia wypłaconego kontrahentowi zagranicznemu z tytułu dzierżawy urządzeń biurowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wynagrodzenia wypłaconego kontrahentowi zagranicznemu z tytułu dzierżawy urządzeń biurowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka (Wnioskodawca) zawarła z Firmą X z siedzibą w Niemczech umowę dzierżawy urządzeń biurowych, w szczególności drukarek oraz centrali telefonicznej wraz z telefonami. Urządzenia te są wykorzystywane przez Wnioskodawcę, jako typowe urządzenia biurowe, wspomagające funkcjonowanie pracy biura. Urządzenia biurowe w żadnym wypadku nie są wykorzystywane do celów produkcyjnych. Firma X, świadczący usługę dzierżawy na rzecz Wnioskodawcy, nie posiada na terytorium Polski oddziału ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie posiada w Polsce oddziału w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „updop”) oraz umowy zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. 2005 Nr 12 poz. 90, dalej: „umowa polsko-niemiecka”). Spółka dysponuje certyfikatami rezydencji podatkowej kontrahenta niemieckiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma obowiązek poboru podatku u źródła przy wypłacie wynagrodzenia z tytułu umowy dzierżawy urządzeń biurowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata wynagrodzenia z tytułu najmu urządzeń biurowych nie rodzi obowiązku poboru podatku u źródła, zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, ponieważ wynagrodzenie wypłacane z tytułu najmu urządzeń biurowych nie stanowi wynagrodzenia za użytkowanie urządzenia przemysłowego.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 updop podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Jednakże, zgodnie z art. 21 ust. 1 updop z tytułu niektórych przychodów uzyskanych przez tych podatników na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, ustala się podatek w wysokości 20% przychodów. Podatek ten jest pobierany i wpłacany przez podmioty dokonujące wypłaty wymienionych w art. 21 ust. 1 updop przychodów. Jedną z kategorii przychodów, od których pobiera się podatek u źródła na podstawie powyższego przepisu, jest przychód z tytułu użytkowania urządzeń przemysłowych. Stosownie natomiast do art. 21 ust. 2 updop, przepis art. 21 ust. 1 updop stosuje się z uwzględnieniem właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Z kolei na podstawie przepisu art. 12 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej należności o których mowa w ust. 1 mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekraczać 5% kwoty brutto należności licencyjnych. Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii, lub procesu produkcyjnego jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa, należy określić, czy wynagrodzenie płacone przez Spółkę mieści się w zakresie wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej. Koniecznym jest zatem ustalenie, czy wynagrodzenie stanowi zapłatę za prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. Zdaniem Spółki, uiszczane przez nią należności z tytułu dzierżawy urządzeń biurowych na rzecz Firmy X nie są wynagrodzeniem za użytkowanie urządzeń przemysłowych ponieważ urządzenia biurowe, o których mowa we wniosku nie są urządzeniami przemysłowymi. W tym miejscu Spółka pragnie zwrócić uwagę, że zarówno przepisy updop (za wyjątkiem stwierdzenia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, który stanowi, że przez urządzenie przemysłowe należy rozumieć także środek transportu), jak również postanowienia powołanej umowy polsko-niemieckiej nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego. W związku z brakiem odpowiedniej definicji legalnej wyjaśniającej pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy posłużyć się definicją językową tego pojęcia. Z definicji słownikowej zawartej w słowniku PWN (Słownik Języka Polskiego, Warszawa 1996 r., tom III, str. 575) wynika, że: „urządzenie” jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę. Z kolei przymiotnik „przemysłowy” oznacza: dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle. W świetle powyższej definicji „urządzeniem przemysłowym” będzie takie urządzenie, które przeznaczone jest do wykorzystania w przemyśle i jego zastosowanie ściśle wiąże się z tą dziedziną.

Jednocześnie Spółka pragnie zauważyć, że taką definicję urządzenia przemysłowego stosują również organy podatkowe m.in.:

• Dyrektor Izby Skarbowej Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 20 września 2011 r., nr ILPB4/423-214/11-2/ŁM,
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 2 marca 2011 r., nr ILPB4/423-333/10-2/MC.
  
  

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane również w wyroku WSA we Wrocławiu z 10 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1336/12, w którym to wyroku stwierdzono, że „Urządzenie przemysłowe należy rozumieć jako składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów.” Nie budzi zatem wątpliwości, że w świetle powyższej definicji, sprzęt biurowy używany przez Spółkę jest „urządzeniem”. Należy jednak zauważyć, że nie można określić go jako urządzenia przemysłowego, albowiem nie dotyczy on przemysłu, nie jest związany z przemysłem, nie ma zastosowania w przemyśle, ani nie jest powiązany z urządzeniem ściśle przemysłowym biorącym udział w procesie produkcji. W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy urządzenia biurowe, takie jak drukarki i centrale telefoniczne, nie mieszczą się w definicji urządzenia przemysłowego. Zdaniem Spółki, przy kwalifikowaniu danego urządzenia jako urządzenia przemysłowego, istotne jest również kryterium funkcjonalne, a więc przeznaczenie danego urządzenia. Urządzeniem przemysłowym jest bowiem urządzenie wykorzystywane w przemyśle. Z kolei „przemysł” to „rodzaj produkcji materialnej, która polega na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w masowym wymiarze, przy wykorzystaniu urządzeń mechanicznych i zasady podziału pracy, gwarantującym ciągłość procesów wytwórczych i powtarzalność wyrobów”. Urządzenia biurowe wykorzystywane przez Spółkę mają za zadanie ułatwiać pracę w biurze, pomóc w prawidłowym przepływie informacji, w łączności z poszczególnymi działami Spółki. Zastosowanie wynajmowanego przez Spółkę sprzętu jest więc dość bardzo wąskie i ogranicza się do usprawnienia prac administracyjno-biurowych. Zdaniem Spółki, nie sposób przyjąć, że wykorzystywanie urządzeń w pracy biurowej lub administracyjnej jest równoznaczne z „masowym wytwarzaniem powtarzalnych wyrobów przy zagwarantowaniu ciągłości procesów wytwórczych”. Należy więc jednoznacznie stwierdzić, że urządzenia wykorzystywane przez Spółkę w pracy administracyjno-biurowej nie są wykorzystywane w przemyśle, nie mogą zatem zostać uznane za urządzenia przemysłowe.

Reasumując, powyższe rozważania, nie ulega wątpliwości, że kompleksowa wykładnia językowa zarówno pojęcia „urządzenia”, jak i „przemysł” prowadzi jednoznacznie do wniosku, iż sprzęt wynajmowany przez Spółkę należy zaliczyć do urządzeń, jednakże przy interpretacji powołanych przepisów, nie można go zaliczyć do urządzeń przemysłowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej.

Przedstawione powyżej stanowisko w pełni potwierdził Minister Finansów - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 19 czerwca 2012 r., nr ILPB3/423-405/09/12-S/DS, w której organ podatkowy stwierdził, że: „Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem wynajmu jest sprzęt służący do wykonywania konkretnych czynności (sprzęt IT dotyczy: desktopów (komputerów stacjonarnych), laptopów (komputerów przenośnych), drukarek skanerów, monitorów, stabilizatorów napięcia). Wnioskodawca podkreślił, iż urządzenia te są wykorzystywane w pracy biurowej oraz przy realizacji procesów serwisowych sprzętu telekomunikacyjnego. Zatem nie ulega wątpliwości, że sprzęt wynajmowany przez Spółkę należy zaliczyć do urządzeń, jednakże przy interpretacji powołanych przepisów, nie można go zaliczyć do urządzeń przemysłowych. Wobec powyższego, wynajmowany przez Spółkę sprzęt nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest ze swej istoty przeznaczony do procesu masowej produkcji. Sprzęt ten jest urządzeniem ułatwiającym pracę, ale nie można go uznać za urządzenie przemysłowe. Reasumując, w rozumieniu art. 26, art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, w przypadku dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przez podmiot z Niemiec z tytułu wynajmu sprzętu Spółka nie ma obowiązku pobrania podatku u źródła”.

Stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych m.in. wyrok NSA z 21 lutego 2012 r. sygn. akt II FSK 1476/10, w którym to wyroku sąd wskazał, że: „Wynajmowany przez Spółkę sprzęt (biurowy) nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest ze swej istoty przeznaczony do procesu masowej produkcji. Niewątpliwie każde urządzenie przemysłowe jest urządzeniem ułatwiającym pracę, ale nie każde urządzenie ułatwiające pracę jest urządzeniem przemysłowym”. Analogiczne stanowisko zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 8 października 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2973/11 oraz w wyroku z 8 listopada 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 748/10, potwierdził stanowisko Wnioskodawcy, że na gruncie updop przychody z tytułu należności płaconych przez Spółkę zagranicznym kontrahentom za użytkowanie maszyn budowlanych nie wchodzą w zakres hipotezy art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. Zdaniem WSA nieuprawnione jest stwierdzenie Dyrektora Izby Skarbowej, że należności płacone podmiotom zagranicznym za użytkowanie tego typu maszyn będą stanowiły należności licencyjne.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 21 ust. 1 pkt 1 updop stanowi, że z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), podatek dochodowy ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W sytuacji opisanej przez Wnioskodawcę zastosowanie znajdą uregulowania zawarte w umowie zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90.; dalej „umowa polsko – niemiecka”).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 umowy polsko-niemieckiej, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

W myśl art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej, określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Podkreślenia wymaga, że na podstawie art. 3 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej, przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest rozumienie użytego w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop zwrotu „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu”, a w szczególności pojęcia „urządzenie przemysłowe”. Zarówno w ustawie podatkowej, jak i międzynarodowej umowie podatkowej (na co zwrócił uwagę również Wnioskodawca) brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie przemysłowe”. Niezbędnym jest zatem odwołanie do języka potocznego albowiem regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których (...) przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99).

Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „przemysłowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie” występuje w znaczeniu: „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). Zaś „wyraz „przemysłowy” oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle” (Nowy Słownik Języka Polskiego, por red. B. Dunaja, s. 543). Z kolei wyraz „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl); „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 543).

Nie można zapominać, że w sytuacjach trudnych, o złożonym kontekście systemowym lub funkcjonalnym ustalając znaczenie językowe przepisu należy brać pod uwagę również dyrektywy wykładni systemowej i funkcjonalnej (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, s. 83).

Dokonując interpretacji postanowień umowy polsko-niemieckiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W komentarzu do art. 12 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (z dnia 22 lipca 2010 r. ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa 2011) w pkt 36 zastrzeżeń do artykułu 12 ust. 1 Konwencji OECD Polska zastrzegła sobie prawo do opodatkowania opłat licencyjnych u źródła; natomiast na mocy pkt 41.1. zastrzeżeń do art. 12 ust. 2 Konwencji OECD Polska zastrzegła sobie prawo włączenia do definicji należności licencyjnych dochodu uzyskiwanego z użytkowania lub prawo do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych oraz kontenerów.

Reasumując powyższe, pojęcie „urządzenie przemysłowe” w opinii tut. Organu, powinno być rozumiane maksymalnie szeroko. Takie podejście zostało również zaakceptowane przez orzecznictwo (por. wyrok NSA z 16 maja 1995 r., sygn. akt SA/Sz 183/95).

Nie można pojęcia „urządzenia przemysłowego” zawężać wyłącznie do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy czynnościach produkcyjnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zdaniem tut. Organu wyrażenie „urządzenie przemysłowe” obejmuje w określonych przypadkach również sprzęt biurowy, w tym m.in. drukarki, centrale telefoniczne. Zatem wypłata wynagrodzenia przez Wnioskodawcę z tytułu najmu urządzeń biurowych na rzecz Firmy X, będącej niemieckim rezydentem podatkowym (potwierdzone certyfikatem rezydencji), za wynajem sprzętu biurowego stanowią należności licencyjne w świetle art. 12 ust. 3 polsko- niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oznacza to, że Spółka dokonująca wypłaty takich należności na rzecz niemieckiego rezydenta podatkowego jest obowiązana do potrącenia od tej należności zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie przepisów updop oraz przepisów umowy polsko-niemieckiej .

Reasumując, stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków – wspierających argumentację Wnioskodawcy – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Zauważyć również należy, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać „trybu interpretacji” z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji żądać, aby wydając interpretacje organ, odnosił się osobno do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki zostały potraktowane jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.