Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-230/14-4/AA
z 5 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2014 r. (data wpływu 5 marca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 30 maja 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania na podstawie umowy darowizny prawa ochronnego na znak towarowy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania na podstawie umowy darowizny prawa ochronnego na znak towarowy.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1, § 2, § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 22 maja 2014 r. znak ILPB1/415-230/14-2/AA ILPB2/436-124/14-2/TR na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 26 maja 2014 r., wniosek uzupełniono w dniu 30 maja 2014 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 27 maja 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest komandytariuszem w spółce komandytowej. Spółka ta świadczy usługi na rzecz pozostałych spółek z grupy w zakresie biurowym, organizacyjnym, informatycznym itp. Posiada on 1% udziału w zyskach i stratach spółki. Pozostałymi komandytariuszami są ojciec Wnioskodawcy (I grupa podatkowa) tj. „A” posiadający 93% udziałów i brat mający 1% udziału w zyskach i stratach spółki, a komplementariusz to spółka z o.o. mająca 5% udziału w zyskach i stratach spółki.

„A” jest właścicielem zarejestrowanego znaku towarowego, który nie był oddawany do tej pory w licencję. Aktualnie dokonana jest wstępna wycena znaku.

„A” ma zamiar przekazać w przyszłości w formie darowizny spółce komandytowej znak towarowy - prawo do znaku towarowego zarejestrowanego i wycenionego. Znak ten będzie wykorzystywany przez spółkę komandytową do celów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, w tym poprzez oddanie do używania na podstawie licencji innym spółkom z grupy.

Wartość początkowa wartości niematerialnej i prawnej w postaci prawa do znaku towarowego nabytego w drodze umowy darowizny zostanie ustalona wedle wartości rynkowej z dnia dokonania darowizny i od takiej wartości wspólnicy spółki komandytowej zamierzają ustalić odpisy amortyzacyjne stanowiące koszt podatkowy u wspólników stosownie do posiadanych udziałów w spółce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy nabycie w drodze umowy darowizny przez spółkę komandytową, a tym samym Wnioskodawcę będącego wspólnikiem tej spółki komandytowej, znaku towarowego jest opodatkowane podatkiem od spadków i darowizn a tym samym nie podlega przepisom ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość darowizny nie będzie przychodem (w stosunku do posiadanych udziałów w spółce komandytowej) wspólnika (Wnioskodawcy), któremu nie przysługiwało prawo do znaku towarowego, który przekazał na podstawie umowy darowizny znak towarowy spółce komandytowej.

Według doktryny cywilistycznej do katalogu spółek osobowych zalicza się m.in. spółka komandytowa. Jej wspólnicy połączeni są wspólnością łączną majątku należącego do spółki. Należy zatem zauważyć, że właścicielem majątku są wspólnicy spółki. Z drugiej jednak strony właścicielami spółki są wspólnicy, a zatem własność majątku spółki przysługuje de facto wspólnikom spółki. W związku z tym, w przypadku dokonania darowizny składnika majątku przez ojca Wnioskodawcy, podkreślić również należy, iż ani ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie rozpoznają osobowych spółek prawa handlowego, w związku z czym nie istnieją one dla celów prawno-podatkowych z punktu widzenia podatku dochodowego.

Na tle przepisów ustaw o podatkach dochodowych osobowe spółki handlowe swoim statusem podobne są do spółki cywilnej i nie stanowią one podmiotu podatku dochodowego. Należy uznać, iż zdarzenie to podlega pod warunki przepisu zwalniającego z podatku od spadków i darowizn. Element majątku, który chce darować ojciec, wejdzie do majątku spółki komandytowej, której jednym ze wspólników jest syn darczyńcy (Wnioskodawca).

Podkreślić również należy, iż ani ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie rozpoznają osobowych spółek prawa handlowego, w związku z czym nie istnieją one dla celów prawno-podatkowych z punktu widzenia podatku dochodowego. Na tle przepisów ustaw o podatkach dochodowych osobowe spółki handlowe swoim statusem podobne są do spółki cywilnej i nie stanowią one podmiotu podatku dochodowego.

Co więcej, obowiązek podatkowy z tytułu uzyskanego dochodu powstaje u wspólników, a nie u spółki i to oni są zobowiązani do zapłaty podatku. Skoro ustawa o PIT odnosi się tylko do osób fizycznych i to oni są zobowiązani do zapłaty podatku od dochodu ze spółki osobowej, to według niej obdarowanymi są wspólnicy spółki - osoby fizyczne. W szczególności ustawa o PIT nie wskazuje wprost, do jakiego źródła przychodów zaliczyć należy darowane spółce osobowej składniki majątkowe oraz jak liczyć koszty uzyskania przychodów w razie odpłatnego zbycia przez Spółkę darowanego majątku.

Wnioskodawca wskazuje, iż bez znaczenia pozostają przepisy kodeksu spółek handlowych. Aby bowiem obciążyć przychód podatkiem, jednostka go uzyskująca musi mieć przyznaną podmiotowość na gruncie ustaw podatkowych. Osobowe spółki prawa handlowego jej nie mają, gdyż to wspólnicy są podatnikami.

Z tego względu przekazanie darowizny na rzecz osobowej spółki stanowi de facto darowiznę na rzecz jej wspólników w tym Wnioskodawcy i jako taka podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Jednocześnie operacja ta wykluczona jest więc z zakresu podatku dochodowego, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, zgodnie z którym, przepisów ww. ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Podobnie jak ustawa o PIT nie przewiduje spółki osobowej, jako podmiotu opodatkowania. Jak jasno wynika z treści art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn jedynymi podmiotami podlegającymi regulacjom tej ustawy, są podobnie jak w przypadku ustawy o PIT osoby fizyczne.

Zatem już sama konstrukcja i powiązania występujące pomiędzy ww. ustawami wskazują na ich komplementarny charakter i ścisłe powiązania w tym przede wszystkim w zakresie podmiotowości. Jak jasno wynika z regulacji zawartych w treści ww. ustaw spółka osobowa nie ma w ich świetle podmiotowości, a zatem nie może być stroną umowy darowizny, a zatem nie może również takiej darowizny otrzymać.

Stroną stosunku darowizny, może być jedynie wspólnik takiej spółki, a więc konkretna osoba fizyczna (ewentualnie prawna). Zatem relacje prawa podatkowego powstałe przy takiej czynności wystąpić mogą jedynie pomiędzy darującym a obdarowanym.

W przedmiotowym stanie faktycznym taka relacja występuje pomiędzy darującym („A”), a wspólnikami spółki osobowej, w tym m.in. obdarowanym (Wnioskodawca), a więc właśnie pomiędzy dwiema osobami fizycznymi. Nieprzypadkowo ustawa o PIT nawiązuje do ustawy o podatku od spadków i darowizn czyniąc ją w pewien sposób komplementarną wobec samej siebie. Zwrócić tu należy uwagę, iż nie czyni tego ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. W ten sposób ustawodawca w sposób jasny wskazał, iż w świetle prawa podatkowego spółka osobowa nie może być stroną umowy darowizny, gdyż w świetle regulacji prawnopodatkowych zdolna do tego jest tylko osoba fizyczna będąca wspólnikiem takiej spółki.

Podsumowując, z powyższego jasno wynika, iż czynność prawna darowizny na rzecz spółki komandytowej na gruncie prawa podatkowego została dokonana pomiędzy darującym (ojcem Wnioskodawcy) będącym osobą fizyczną, a inną osobą fizyczną będącą jednocześnie jednym ze wspólników spółki - Wnioskodawcą.

W takim przypadku skutki podatkowe rozpatrywać należy na płaszczyźnie relacji zachodzącej pomiędzy dwiema osobami fizycznymi, w związku z czym otrzymana darowizna nie podlega regulacjom ustawy o PIT na podstawie art. 2 ust. 1 tejże ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca uważa, że w wyniku otrzymanej darowizny znaku towarowego przez spółkę komandytową, której jest wspólnikiem, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie osiągnie on przychodu z tytułu nieodpłatnego przeniesienia prawa do wartości niematerialnej i prawnej (znaku towarowego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy odrębnym źródłem przychodów jest pozarolnicza działalności gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 powołanej ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przy czym, w myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Natomiast stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie „nieodpłatny”. Przepisy ustawy o podatku dochodowym określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń. Na gruncie języka polskiego „nieodpłatny” znaczy tyle, co: „nie wymagający opłaty” (www.sjp.pwn.pl - słownik języka polskiego).

W świetle powyższego, uznać należy, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Mając powyższe na uwadze można stwierdzić, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia ma zasadniczo miejsce wówczas, gdy na podstawie stosunku prawnego istniejącego pomiędzy dwoma podmiotami (stosunku zobowiązaniowego - zgodnie z art. 353 Kodeksu cywilnego), jedna ze stron tego stosunku jest wyłącznym jego beneficjentem, a zatem otrzymuje korzyść majątkową kosztem drugiej strony tego stosunku prawnego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest komandytariuszem w spółce komandytowej. Pozostałymi komandytariuszami są ojciec Wnioskodawcy, brat Wnioskodawcy, a komplementariusz to spółka z o.o. Jeden ze wspólników zamierza przekazać w formie darowizny spółce komandytowej prawo do znaku towarowego.

W konsekwencji, w przypadku darowizny na rzecz spółki osobowej (komandytowej), w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, należy wskazać, że spółka osobowa stanowi odrębną od wspólników strukturę pod względem organizacyjnym i majątkowym, podobnie jak osoby prawne. Spółki osobowe są podmiotami prawa, a więc mają zdolność prawną co oznacza, że mogą w pełnym zakresie uczestniczyć w obrocie gospodarczym, być podmiotami stosunków prawnych. Wynika to m.in. z art. 8 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1030 ze zm.), który stanowi, że spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Należy także wskazać na treść art. 28 Kodeksu spółek handlowych, według którego majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia. Zarówno ten przepis, jak i wcześniej przytoczony art. 8 w sposób jednoznaczny przesądzają, że majątek spółki osobowej jest wyodrębniony od majątku wspólników.

W świetle powyższego, mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie oraz powołane przepisy prawne należy stwierdzić, że wartość nieodpłatnego świadczenia w postaci darowizny dokonana na rzecz spółki komandytowej będzie podlegała przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto wyjaśnić należy, że zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn i nie będzie miało zastosowania w rozpatrywanej sprawie, ponieważ podmiotem, który otrzyma nieodpłatne świadczenie w postaci darowizny będzie spółka a nie jej wspólnicy.

Reasumując, przyznane na rzecz spółki osobowej prawa handlowego nieodpłatne świadczenie w postaci darowizny będzie stanowiło przychód tej spółki - a tym samym przychód dla Wnioskodawcy stosownie do jego udziału w zysku - zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska tut. Organ nie odniósł się do kwestii dotyczących opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, ponieważ jak wyjaśniono w uzupełnieniu do wniosku, przedmiotowy wniosek dotyczy wyłącznie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wniosek w części dotyczącej podatku od spadków i darowizn został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.